700 χρόνια ἀπὸ τὴν ἵδρυση τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ὀμπλοῦ Πατρῶν.

Συμπληρώνονται ἐφέτος 700 χρόνια ἀπὸ τὴν ἵδρυση 

τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου 

Ὀμπλοῦ Πατρῶν 1315-2015.

Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ, κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ ἔτους, θὰ πραγματοποιηθοῦν ἑορταστικὲς ἐκδηλώσεις, οἱ ὁποῖες θὰ κορυφωθοῦν τὸν προσεχῆ Νοέμβριο κατὰ τὴν διάρκεια τῶν Πρωτοκλητείων.

Οἱ ἑορτασμοί τῶν 700 ἐτῶν ἀπὸ τὴν ἵδρυση τοῦ ἱεροῦ ἱστορικοῦ Μοναστηρίου τῆς Παναγίας τοῦ Ὀμπλοῦ στὴν Πάτρα, ἄρχισαν τὸ Σάββατο 10 Ἰανουαρίου μὲ Ἀρχιερατικὸ Ἑσπερινό, στὴν Ἱερὰ Μονή, χοροστατοῦντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πατρῶν κ.κ. Χρυσοστόμου καὶ συγχοροστατοῦντος τοῦ Θεοφιλεστάτου Ἐπισκόπου Κερνίτσης κ. Χρυσάνθου. Πλῆθος πιστῶν ἀνῆλθε στὴν Ἱερὰ Μονὴ τῆς Παναγίας μας γιὰ νὰ δοξάσῃ τὸν ἐξ’ αὐτῆς τεχθέντα Κύριον καὶ νὰ προσκυνήσῃ τὴν περίπυστη καὶ θαυματουργὴ εἰκόνα της, μὲ τὸ γλυκύτατο πρόσωπο καὶ τὸ ἱλαρό της βλέμμα.

Μετὰ τὸν Ἑσπερινὸ ὁ Σεβασμιώτατος, ἔκειρε Μοναχὸ τὸν δόκιμο τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Χρῖστο Μπαλάσκα, Καθηγητὴ Θεολόγο,  ὁ ὁποῖος  ἐγκατέλειψε τὰ ἐγκόσμια καὶ τὴν ἐν τῷ κόσμῳ ἐργασία του καὶ εἰσῆλθε στὴν Ἱερὰ Μονή, ὅπου πλέον ἐγκαταβιώνει μονίμως.

Στὸν καρέντα Μοναχό, ὁ Σεβασμιώτατος ἔδωσε τὸ ὄνομα, Παρθένιος, πρὸς τιμὴν τοῦ Ὁσίου Παρθενίου Ἐπισκόπου Λαμψάκου, καί ἑνὸς ἐκ τῶν  Ὁσίων κτητόρων τῆς Μονῆς, Μοναχοῦ Παρθενίου, ὁ ὁποῖος ἵδρυσε τήν Ἱερά Μονή, ὁμοῦ μετὰ τοῦ Ἱερομονάχου Ἰωακεὶμ καὶ τοῦ Μοναχοῦ Ἰωάσαφ.

Ὁ Σεβασμιώτατος στὴν ἐξαιρετικὰ συγκινητικὴ καὶ μὲ βάθος θεολογικὸ ὁμιλία του, ἀνεφέρθη στὴν ἱερὰ ἐπέτειο γιὰ τὰ 700 χρόνια ἀπὸ τὴν ἵδρυση τῆς Ἱερᾶς Μονῆς καὶ στὴν ὁδὸ τῆς θεώσεως τὴν ὁποία ἀκολουθοῦν οἱ μοναχοὶ ἀναδεικνύονται μὲ τὴν καλλιέργεια τῶν μοναχικῶν ἀρετῶν, σὲ φῶς τοῦ κόσμου καὶ τοῦ κόσμου εὐκοσμία. Μέσα ἀπὸ χωρία τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ καὶ τοῦ Ὁσίου Ἰσαὰκ τοῦ Σύρου ἔδωσε στὸ πολυπληθὲς ἐκκλησίασμα νὰ κατανοήσῃ τὸ μέγεθος, τὸ βάθος καὶ τὴν ἀξία τῆς «πολιτείας τοῦ βίου τελεοτάτης», τῆς μοναχικῆς δηλ. πολιτείας.

Τέλος, ἐπήνεσε τὸν νέο Μοναχὸ γιὰ τὴν ἐπιλογή του, τοῦ εὐχήθηκε δύναμη καὶ εὐλογία στόν πνευματικὸ του ἀγῶνα, ὥστε νὰ φθάσῃ στὴ θέωση καὶ ἀφοῦ ἐκάλεσε τοὺς γονεῖς τοῦ νέου Μοναχοῦ γιὰ νὰ τούς δώσῃ τὴν εὐχή του, ἐξέφρασε τήν εὐγνωμοσύνη του, διότι ἀνέθρεψαν τὰ τρία παιδιὰ τους ἐν παιδείᾳ καὶ νουθεσίᾳ Κυρίου καὶ τὸ ἕνα ἐξ’ αὐτῶν, τὸ προσέφεραν μὲ ὅλη τους τὴν καρδιὰ καὶ μὲ τὴ εὐχή τους στὴν Ἐκκλησία, ὥστε νὰ ἀγωνισθῇ μέσα  ἀπὸ τὶς τάξεις τοῦ Μοναχισμοῦ, πρὸς δόξα Θεοῦ καὶ σωτηρία τῶν ἀνθρώπων.