Γιά νά κερδίσουμε τή ζωή - π. Γρηγόριος Μουσουρούλης

Κυριακή Πρό τῶν Φώτων

Λόγος εἰς τό Εὐαγγέλιον

Γιά νά κερδίσουμε τή ζωή

 «Ἀρχή τοῦ εὐαγγελίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, υἱοῦ τοῦ Θεοῦ» 

(Γαλ. α´11. ε´11)

˜˜˜˜˜˜˜˜

«Ἀρχή τοῦ εὐαγγελίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, υἱοῦ τοῦ Θεοῦ»

                Ὁ  Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος ἔγινε ἡ ἀρχή τοῦ χαροποιοῦ μηνύματος γιά τήν ἔλευση στόν κόσμο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος εἶναι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ πού ἔγινε ἄνθρωπος. Μ᾽αὐτά τά λόγια ἄρχι­σε, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, τό σημερινό εὐαγγελι­κό ἀνάγνωσμα, πού εἶναι καί ἡ ἀρχή τοῦ κατά Μᾶρκον ἁγίου Εὐαγγελίου. Ὁ Ἰωάννης μέ τό κήρυγμά του γίνεται ἡ ἀρχή τῆς Μεγάλης Ἀρχῆς. Μέ τόν Ἰωάννη ἀρχίζει νά μπαίνει σέ ἐφαρμογή, νά παίρνει ἀρχή τό κήρυγμα τοῦ εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ. Ὁ ἄπειρος, ὁ ἄναρχος, ὁ αἰώνιος καί συναΐδιος Λόγος τοῦ προανάρχου Πατρός, Αὐτός πού εἶναι ξένος πρός τόν χρόνο,  μέ τήν θεία του ἐνανθρώπιση μπαίνει στόν χρόνο γιά νά σώσει τόν ἄνθρωπο ὁ ὁποῖος ὡς πεπερασμένο ὄν περιορίζεται ἀπό τά ὅρια τοῦ χρόνου.  Ἐφ᾽ὄσον, λοιπόν,  τό ἔργο τῆς σωτηρίας μας τό ἐργάζεται ἡ ἄ­πειρη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ μέσα στόν χρόνο, ἄς μελετήσουμε σήμερα τήν ἀξία τοῦ χρόνου  καθώς βρισκόμαστε ἀκόμη στήν ἀρχή τοῦ νέου ἔτους.  

****

«Ἀρχή τοῦ εὐαγγελίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, υἱοῦ τοῦ Θεοῦ»

        Πρίν μιλήσουμε γιά τήν ἀξία τοῦ χρόνου εἶναι ἀνάγκη νά δώσουμε ἀπάντηση στό ἐρώτη­μα: τί εἶναι χρόνος. Ἀπάντηση πού ἔχει γίνει μεγάλο πρόβλημα γιά τή φιλοσοφική γλώσσα ὅλων τῶν ἐ­ποχῶν. Ὄχι ὅμως καί γιά τούς θεοφόρους Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας οἱ ὁποῖοι ἐξετάζοντας τό πρόβλημα «χρόνος» ὑπό τό φῶς τῆς  θείας Ἀπο­κάλυψης βλέπουν τό χρόνο σάν «τό πλαίσιο, πού μέσα σ’ αὐτό ξεδιπλώνεται ἡ θεία Ἀποκά­λυψη, πραγματώνεται ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου καί παίρνει ἀξία τό μυστήριο τῆς Θείας Ἐνανθρω­πήσεως...».

         Ὁ χρόνος λοιπόν κατά τήν ἁγιοπατερική σκέψη εἶναι ἕνα στάδιο, μέσα στό ὁποῖο συμμαχώντας ἡ θέλησή μας μέ τήν Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, μᾶς ὁδηγεῖ στήν αἰωνιότη­τα. Εἶναι ἕνα πάρα πολύ ὄμορφο περιβάλλον μέσα στό ὁποῖο ἀγωνιζόμαστε γιά νά ἐπιτύχουμε τήν πνευματική μας τελείωση, τήν ἕνωσή μας μέ τόν Θεό.

Ὁ χρόνος ὅπως καί ὁ χῶρος ἔχουν μαζί τήν ἀρχή, ἔχουν μαζί καί τό τέλος τους. Μέσα στό χρόνο λοιπόν καί στήν αἰωνιότητα ὁ καθένας ἀπό ἐμᾶς ἔχει ἕνα μικρό διάστημα πού τοῦ ἀνήκει. Εἶναι ὁ χρόνος τῆς προσωπικά δικῆς του ζωῆς πάνω στή γῆ. Εἴτε τά πέντε, τά δέκα, τά τριάντα πενῆντα, ὀγδόντα, ἑκατό χρόνια πού θά ζήσει σ’αὐτή τή ζωή. Μέσα στά χρόνια αὐτά μπορεῖ νά ἐπιτύχει τήν ἀπελευθέρωσή του ἀπό τά δεσμά τῆς ἁμαρτίας καί τῆς φθορᾶς. Μέσα στό χρονικό διάστημα πού θά παραμείνει καθένας μας πάνω στή γῆ ἀπό τήν ὥρα τῆς γεννήσεως μέχρι τήν ὥρα τοῦ θανάτου του, μπορεῖ νά ἐπιτύχει ὄχι μόνο τήν ἐπιστροφή του στήν πρώτη του δόξα, στό πρωτόκτιστον κάλλος καί τήν παραμονή του κοντά στό Δημιουργό του, ἀλλά ἔχει τή δυνατότητα νά ἐπιτύχει κάτι ἀσυγκρίτως καλύτερο καί μεγαλύτερο καί ἁγιότερο. Τήν ὁμοίωσή του μέ τόν Θεόν. Τό καθ’ ὁμοίωσιν Θεοῦ μπορεῖ νά τό ἐργα­σθεῖ ὁ ἄνθρωπος, ὁ καθένας ἀπό ἐμᾶς μέσα στό χρόνο. Μέσα στό διάστημα τῶν λιγότερων ἤ περισσότερων ἐτῶν πού θά παραμείνει πάνω στή γῆ. Ἡ ἀπελευθέρωση ἀπό τά δεσμά τῆς ἁμαρτίας καί τῆς φθορᾶς καί ἡ ἐπιστροφή τοῦ ἀνθρώπου στόν Θεό, ἀποτελεοῦν ὑπαρξιακή ἀνάγκη τοῦ ἀνθρώπου, ἀφοῦ εἶναι πλασμένος «κατ’ εἰκόνα Θεοῦ», προωρισμένος ὄχι μόνο γιά τό μικρό διάστημα τοῦ γήϊνου χρόνου, ἀλλά γιά τήν αἰωνιό­τητα.

Ἔπειτα ἀπό ὅλα αὐτά ἀντιλαμβανόμαστε ὅτι ὁ χρόνος εἶναι ἕνα πολύτιμο, ἕνα πανάκριβο δῶρο τοῦ Θεοῦ. Εἶναι πολύτιμο μαργαριτάρι. Ἡ ἀξία του εἶναι μεγαλύτερη ἀπό τήν ἀξία ὅλου τοῦ πλούτου τῆς γῆς. Ὅλο τό χρῆμα πού βρίσκεται στά θησαυροφυλάκια καί τίς τράπεζες τοῦ κόσμου ἀξίζει λιγότερο ἀπ᾽ὅτι ὁ χρόνος τῆς ζωῆς μας. Ἄν, ἀδελφοί μου, ἡ οἰκονομία ἑνός τόπου ἐξαρτᾶται ἀπό τήν καλή χρήση τῶν χρημάτων, ἡ εὐτυχία τῆς ζωῆς ἐξαρτᾶται ἀπό τήν καλή χρήση τοῦ χρόνου. Ὁ ἄνθρωπος πού θά θελήσει νά δημιουργήσει κάτι μεγάλο στή ζωή του, ὀφείλει νά συγκεντρώνει τίς δυνάμεις του καί στά πιό μικρά στά πιό ἀσήμαντα τῆς ζωῆς. Ὀφείλει νά προσέχει τά λεπτά, διότι τά λεπτά κάμνουν τίς ὧρες, οἱ ὧρες τίς ἡμέρες, οἱ ἡμέρες τίς ἑβδομάδες, οἱ ἑβδομάδες τούς μῆνες καί οἱ μῆνες τά χρόνια. Εἶναι δεῖγμα μεγάλης σοφίας καί πολλῆς σύνεσης τό νά μπορεῖ κανείς νά κερδίζει τό κάθε λεπτό τῆς ὥρας.

        Αὐτό ἄλλωστε ἦταν τό μυστικό ὅλων τῶν μεγάλων ἀνδρῶν πού ὠφέλησαν πραγματικά τήν ἀνθρωπότητα. Ἡ καλή χρησιμοποίηση, ἡ ἀξιο-ποίηση τοῦ χρόνου τῆς ζωῆς τους. Ὁ Μ.Βασίλει-ος, ὁ Μ.Ἀθανάσιος, ὁ ἱερός Χρυσόστομος, ὁ ἱερός Αὐγουστῖνος καί τόσοι ἄλλοι σοφοί Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας αὐτό ἔκαμαν. Ἀξιοποίησαν τόν χρόνο τῆς ζωῆς τους. Ἔτσι ἐξηγεῖται τό πῶς κατόρθωσαν νά δημιουργήσουν ἕνα τεράστιο κοινωνικό καί κηρυκτικό ἔργο. Τά συγγράμματά τους ἐκτείνονται σέ χιλιάδες σελίδων. Καί τίς ἔγραψαν ὅλες αὐτές τίς σελίδες ἐνῶ ἦταν ἀπασχολημένοι μέ πλῆθος ἄλλων ἐργασιῶν. Ὁ Μ.Βασίλειος ὁμιλεῖ μέ πολύ ἀπόλυτο τρόπο γιά τήν ἀξία τοῦ χρόνου τῆς ζωῆς μας. Γράφει: «Ρεῖ ὁ χρόνος καί οὐκ ἐκ­δέχεται τόν βραδύνοντα». Ὁ χρόνος φεύγει καί δέν περιμένει αὐτόν πού καθυστερεῖ.

        Ἡ ἐποχή μας μέ τίς τεχνικές προόδους καί κατακτήσεις της κυριολεκτικά κυνηγᾶ τόν χρόνο. Δέν μπορεῖ νά περιμένει ὁ ἄνθρωπος. Βλέπετε ὅτι δαπανᾶ ἑκατομμύρια εὐρώ γιά νά συντομεύσει τούς δρόμους. Ἀνοίγει σήραγγες μέσα στά βουνά, συνδέει τίς θάλασσες προκειμένου νά συντομεύσει τίς διαδρομές του καί νά κερδίσει στό τέλος λίγα λεπτά τῆς ὥρας ἤ ἔστω καί κάποιες ὧρες ἀκόμη. Ἡ καλή χρησιμοποίηση τοῦ χρόνου δημι­ουργεῖ τόν πολιτισμό, προάγει τά γράμματα, τήν ἐπιστήμη καί τίς τέχνες. Ἀκόμη καί στήν ἀνάπαυ­σή του ὁ ἄνθρωπος πρέπει μέ κάτι νά ἀσχολεῖται. Ἀλλοιῶς κινδυνεύει νά μετατρέψει τήν ἀνάπαυση σέ ραθυμία καί ὀκνηρία.

        Ὁ Ἅγιος Ἱερώνυμος ἔδωκε τήν ἑξῆς σπουδαία συμβουλή σέ ἕνα νέο ἄνθρωπο: «Ὁ διάβολος, τοῦ εἶπε, πάντοτε νά σέ βρίσκει ἀπησχολημένο μέ κάτι». Τότε φεύγει ἀπό κοντά σου ντροπιασμένος .

****

        Ὁ χριστιανός λοιπόν εἶναι ὁ ἄνθρωπος πού ὀφείλει νά ἡγεμονεύει πάνω στό χρόνο.        Ὁ ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς λέγει ὅτι «ὁ χριστιανός ἔχει ἕνα καί μόνο φίλο τοῦ ἀνθρώπου, πού τόν συνοδεύει στήν πορεία τοῦ χρόνου. Τόν Σωτῆρα Χριστό. Τόν ἐπι­σκιάζει μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα, δῶρο τῆς Ἀναστά­σε­ώς Του. Ἔτσι παλεύει νικηφόρα μέσα στό ρεῦμα τοῦ ποταμοῦ πού λέγεται χρόνος καί έκβάλλει στήν αιωνιότητα. Οἱ σκέψεις, τά ἔργα, οἱ ἀγῶνες του, γίνονται μικρά ρυάκια Ἀθανασίας (πού ξε­περνοῦν σάν τό νερό τοῦ ποταμοῦ τούς βράχους (ἐμπόδια) χώρου καί χρόνου, καί τρέχουν κελαρύζοντας μέ χαρά, στὀ ἀπέραντο πέλαγος τῆς θαυμαστής Αἰωνιότητας τοῦ Χριστοῦ.

Γιατί ὁ χρόνος, γιά τόν ἀναγεννημένο άνθρωπο, πού πολεμᾶ τήν ἁμαρτία γίνεται θαυμάσιο προοίμιο καί ἔξοχη εἰσαγωγή στήν θεανθρωπότητα...! Τή Βασιλεία τοῦ Χριστοῦ».

Ὀφείλουμε λοιπόν νά προσέχουμε μέ ἄγρυ­πνη προσοχή, ὥστε νά μή χαθεῖ ὁ χρόνος τῆς ζωῆς μας. Μέ τόν παρόντα χρόνο ἐξαγοράζουμε τήν αἰωνιότητα. Ὅπως ἕνα ὡραῖο ψηφιδωτό ἀπαρτίζεται ἀπό ἀμέτρητες μικρές ψηφίδες, ἔτσι καί ἡ ζωή μας εἶναι ἕνα ἄρθροισμα  μικρῶν στι­γμῶν χρόνου. Ἔχουμε χρέος νά μάθουμε νά γεμίζουμε τήν κάθε στιγμή μέ ἕνα καθῆκον. Ὁ θεῖος Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς διδάσκει νά ἀξιοποιοῦμε τόν χρόνο τῆς ζωῆς μας, παραγγέλλοντάς μας: «βλέπετε πῶς ἀκριβῶς περιπατεῖτε, μή ὡς ἄσο­φοι, ἀλλ᾽ὡς σοφοί, ἐξαγοραζόμενοι τόν καιρόν» (Ἐφεσ. ε´16). Ὁ χρόνος πού θά ζήσουμε σ᾽αὐτήν ἐδῶ τήν ζωή εἶναι τό μόνο περιθώριο πού ἔχουμε προκειμένου νά ἐπιτύχουμε τήν σωτηρία μας. Μή τόν ἀφήνουμε νά χαθεῖ ἀναξιοποίητος. Τά χρόνια περνοῦν καί ὁ χρόνος πού μᾶς μένει εἶναι ὑπό­λοι­πο πού δέν ξέρουμε πόσο θά διαρκέσει. Σέ μέρες γιορτινές εὐχόμαστε ὁ ἕνας στόν ἄλλον «χρόνια πολλά» καί καλά κάνουμε.  Μή ξεχνᾶμε ὅμως ὅτι ἀξία ἔχουν τά χρόνια τά γεμάτα ἀρετή καί ἁγιό­τητα. Τά χρόνια πού εἶναι καρποφόρα πνευμα­τικῶς. Ὁ Χριστός, ἀγαπητοί, δέν μετρᾶ τά χρόνια τῆς ζωῆς μας πολλά ἤ λίγα. Ὁ Χριστός ζυγίζει τά χρόνια μας. Ὅποιος λοιπόν σπαταλᾶ τόν χρόνο τῆς ζωῆς του στήν τηλεόραση καί τό διαδίκτυο. Ὅποιος μικρός, νέος ἤ ὥριμος στήν ἡλικία χάνεται στήν ὀθόνη τοῦ κινητοῦ στέλλοντας ἀδιάκοπα μηνύματα πολλές φορές ἀνούσια,  ὅποιος χάνεται στά ἠλεκτρονικά παιχνίδια, ἤ ἄλλες μή ἀναγκαῖες ὑπηρεσίες τοῦ διαδικτύου φθάνοντας μάλιστα σέ σημεῖο νά μή ξέρει πού βρίσκεται, τί μέρα καί ὥρα εἶναι, αὐτός ὄχι μόνο βλάπτει τόν ἑαυτό του, ἀλλά τολμῶ νά εἰπῶ ὅτι ἐγκλη­ματεῖ ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος. Ἐγκληματεῖ ἐκεῖνος πού σπαταλᾶ τά χρόνια τῆς ζωῆς του, μάλιστα τά νεανικά, πού εἶναι καί τά πιό ἀποδοτικά δουλεύοντας στήν  ἁμαρτία. Ἄς ᾽ἐξετἀσουμε, ἀδελφοί μέ εἰλικρἴνεια τόν ἑαυτό μας νά δοῦμε πόσο χρόνο χάνουμε καθημερινά ἄσκοπα, πόσες ὧρες χάνουμε μπροστά στόν καθρέπτη, πόσες ὧρες καταναλίσκονται γιά καλλωπισμό καί πόση ὥρα διαθέτουμε γιά μελέτη καί προσευχή, γιά ἐπικοινωνία μέ τόν Θεόν. Ἡ ἀξιοποίηση τοῦ χρόνου εἶναι τό μεγαλύτερο κέρδος τῆς ζωῆς μας. Γι᾽αὐτό ὅσο βρισκόμαστε στή ζωή αὐτή ἄς ἐργαζόμαστε γιά τήν σωτηρία τῆς ψυχῆς μας, γιά τόν ἐξαγιασμό τοῦ χρόνου τῆς ζωῆς μας.

****

«Ἀρχή τοῦ εὐαγγελίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, υἱοῦ τοῦ Θεοῦ»

        Καινούργιος χρόνος, καινούργια ὄνειρα καί προοπτικές. Μᾶς δίδεται νέα πίστωση χρόνου. Ὁ Κύριος μᾶς καλεῖ σέ μετάνοια. Ἄς μή ξαναποῦμε πλέον τό «αὔριο», «ἔχω καιρό». Ὄχι. Τώρα θά ἀλλάξω πορεία, θά ζήσω ὅπως θέλει ὁ Θεός θά ἐξαγιάσω τόν χρόνο τῆς ζωῆς μου ἐξαγοράζοντας μ᾽αὐτόν τήν αἰωνιότητα.  

Αρχιμανδρίτης Γρηγόριος Μουσουρούλης