Η γιαγιά Αννού
ζούσε πριν από δεκάδες χρόνια σε χωριό της Κύπρου. Απλοϊκή και καλόκαρδη
γυναίκα, αν και τελείως αγράμματη – δεν είχε πάει ούτε στο Δημοτικό – έκρυβε
στην ψυχή της βαθιά πίστη στον Θεό και είχε συνειδητοποιήσει τη ματαιότητα του
κόσμου, πράγμα που την έκανε να μην ανέχεται τις παραξενιές κάποιων ανθρώπων.
Ένας συγχωριανός της πρόσεχε πάρα πολύ
τον εαυτό του, τι θα φάει και τι θα πιει. Μοναδική του έγνοια ήταν το φαγητό.
Ζούσε για να τρώει αντί να τρώει για να
ζει! Για τους άλλους δεν νοιαζόταν και πολύ, ούτε ακόμα και για τη γυναίκα του,
φτάνει ο ίδιος να είχε τους καλύτερους μεζέδες και να απολάμβανε την ησυχία
του, γιατί ήταν και τεμπέλης.
Μια μέρα που ο άνθρωπος αυτός έστειλε
τη γυναίκα του τρεις φορές στο περιβόλι τους, που ήταν και λίγο μακριά, για να
του φέρει κάποια λαχανικά και φρούτα όχι και τόσο απαραίτητα, αντί να πάει ο
ίδιος, ή να την στείλει μόνο μια φορά για να του φέρει όλα όσα ήθελε, η γιαγιά
ξεχείλισε λέγοντας: «Πόσο γλεπιόν τζείν’ το κορμίν ολάν; Ότι εύρουν καλέ μου τα
σκουλούτζια!»
Πράγματι, φροντίζουμε με αγωνία να
θρέψουμε το φθαρτό σώμα μας που θα λιώσει στο χώμα και θα γίνει τροφή των
σκουληκιών, με τους καλύτερους και ακριβότερους μεζέδες, ενώ σε αρκετές χώρες
τα παιδιά πεθαίνουν από την πείνα και παραμελούμε να δίνουμε στην αθάνατη ψυχή
μας την απαραίτητη καθημερινή πνευματική τροφή.
Ιάκωβος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου