Όσιος Παϊσιος ο Αγιορείτης: ο νέος «δέκατος των λεπρών»! - Γρηγόριος

Από τόν αµπελώνα τηςΜεγάλης Εκκλησίας

Όσιος Παϊσιος ο Αγιορείτης: ο νέος «δέκατος των λεπρών»!

(Κυριακή ΙΒ Λουκά)

           Φοβερή ασθένεια η λέπρα. Ήταν ο ζωντανός εφιάλτης µέχρι και πριν µερικές δεκαετίες. Οι άνθρωποι υπέφεραν κυριολεκτικά. Παραµορφώνονταν. Αποκόπτονταν από την κοινωνία. Αποδιώχνονταν είτε µε τη θέλησή τους είτε χωρίς αυτήν. Δέκα τέτοιοι ταλαίπωροι άνδρες, µε φανερά τα αποτρόπαια σηµάδια της αρρώστιας αυτής στις όψεις και στα σώµατά τους συνάντησαν τον, πορευόµενο προς τα Ιεροσόλυµα, Ιησού και οι φωνές τους ικέτευαν για το έλεός Του. Η σωµατική θεραπεία τους έγινε το κριτήριο και ανέδειξε τον ένα ευγνώµονα και σωσµένο ενώ κατέδειξε αγνώµονες τους εννέα. Το ερώτηµα του Κυρίου δεν έπαυσε να ισχύει για κάθε γενιά ανθρώπων. «Μήπως δέν θεραπεύθηκαν και οι δέκα; Οι εννέα πού είναι;».

Μόλις πριν από µερικές ηµέρες η µέριµνα του Παναγιωτάτου Οικουµενικού Πατριάρχου µας και η απόφασι της Αγίας και Ιεράς Συνόδου οδήγησαν την εγγραφή του ονόµατος ενός συνανθρώπου µας στο Αγιολόγιο της Εκκλησίας. Πρόκειται για τον γνωστό στα πέρατα της Οικουµένης Μοναχό, και πλέον Όσιο, Παΐσιο τον Αγιορείτη.

Γόνος της αγίας Καππαδοκικής γης, βαπτισµένος από τα χέρια  του  Οσίου  Αρσενίου  του  εκ  Φαράσων,  προσφυγόπουλο, µεγάλωσε σε µια οικογένεια η οποία τον δίδαξε την αγάπη προς τον Χριστό και την Εκκλησία Του. Από µικρός πόθησε τον µοναχικό βίο και αµέσως µετά τις υποχρεώσεις του επέλεξε κυρίως το Άγιον Όρος σαν έναν τόπο στην ηρεµία του οποίου προσδοκούσε να συναντήσει το έλεος του Θεού. Και το κατάφερε! Αυτό το έλεος του Θεού στην ψυχή του Μοναχού Παϊσίου ήταν, αγαπητοί µου, τόσο πολύ ώστε στάθηκε ικανό  να απαλύνει και να επουλώσει τα τραύµατα πολλών ανθρώπων, εκατοµµυρίων. Τραύµατα που τους εί-χαν αφήσει στις ψυχές και τα σώµατα η πάλη µε τους πειρασµούς και τις δυσκολίες αυτής της ζωής αλλά και η αµαρτία και η σκλαβιά των παθών. Στήριξε, καθοδήγησε, θεράπευσε στο όνοµα του Κυρίου και έγινε ο φωτεινός φάρος σε σκοτεινά και δύσκολα χρόνια, στις µέρες µας. Κυρίως, όµως, ο Άγιος του Θεού προσευχόταν και παραδινόταν ολοένα και περισσότερο στο Θέληµα του Κυρίου. Προσευχόταν µε απλότητα αλλά και έντασι και θέρµη ψυχής.  Παρακαλούσε  για  την  ευσπλαχνία  και  ζητούσε αδιάλειπτα από τον Θεό να ελεήσει ολόκληρο τον κόσµο και τη δική του αµαρτωλότητα. Και όσο προσευχόταν τόσο γινόταν σκεύος της Θείας Χάριτος  και ευχαριστούσε και δοξολογούσε µε ταπείνωσι την Αγία Τριάδα για κάθε ευεργεσία Της. Ανεχώρησε για την επουράνιο Βασιλεία στις 12 Ιουλίου του 1994 σε ηλικία 70 ετών. Παραλληλίζοντας τη ζωή ενός Αγίου µε τις δικές µας, θα διαπιστώσουµε πως, κατ’ αναλογίαν, ο Άγιος, ο κάθε Άγιος, δεν είναι παρά ο δέκατος από τους θεραπευµένους λεπρούς της ευαγγελικής περικοπής, ο ευγνώµων, αυτός που έχει φιλότιµο. Ο Χριστός, βεβαίως χαρίζει την άφεσι σε όποιον την επιθυµεί. Κοινό κτήµα η σωτηρία. Δεν είναι µόνο προνόµιο των ήδη Αγίων. Όπως και κάθε είδους θαύµατα επιτελούνται καθηµερινά στην πορεία µας. Ποιός, όµως, από εµάς αφήνει το «εγώ» και τις απολαύσεις του για να στραφεί προς τον Ευεργέτη και να Τον ευχαριστήσει και να Τον δοξολογήσει  για όλα αυτά; Πού ξεχαστήκαµε «οι υπόλοιποι εννέα»; Με την εγωιστική αυτή αγνωµοσύνη κατακρίνουµε µόνοι µας τους εαυτούς µας. Οι Άγιοι ας αποτελούν την έµπνευσι και το υπόδειγµά µας.

Ρωτήθηκε από τον Δηµοσιογράφο Νικόλαο Μαγγίνα το 1992 κατά την επίσκεψι του  τότε νεοεκλεγέντος Οικουµενικού  Πατριάρχου  Βαρθολοµαίου  στο  Άγιον  Όρος,  ο Όσιος Παΐσιος τί διέβλεπε στην εκλογή εκείνη. Χαρακτηριστικά απάντησε: «ο Θεός οικονόµησε αυτά τα δύσκολα χρόνια τον καλύτερο Πατριάρχη». Ας µένει τούτο αιώνια στη συνείδησι της Εκκλησίας και ο ίδιος ας πρεσβεύει για αυτόν τον Πατριάρχη µας αλλά και για όλη τη Μεγάλη Εκκλησία η οποία δοξάζει και ευγνωµονεί ακατάπαυστα το όνοµα της Αγίας Τριάδος. Αµήν.

Γρηγόριος

Πηγή: Απογευματινή Κωνσταντινούπολης (16-1-2015)