ΕΝΑ ΑΛΛΙΩΤΙΚΟ ΣΤΑΔΙΟ - π. Βασίλειος Ι. Καλλιακμάνης

 ΕΝΑ ΑΛΛΙΩΤΙΚΟ ΣΤΑΔΙΟ

π. Βασίλειος Ι. Καλλιακμάνης

α) Οι λέξεις κομίζουν κάποιο εννοιολογικό περιεχόμενο και γίνο­νται μέσο συνεννόησης και επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων. Παράλ­ληλα όμως κινούνται στη σφαίρα του συμβολικού και αποτελούν ση­μεία α­ναφοράς. Συμβολική γλώσσα χρησιμοποιεί και η Εκ­κλη­σία, άλλοτε δι­α­φυ­λάσσοντας την ευαγγελική αλήθεια από τους αμύητους κι άλ­λοτε κά­νο­ντάς την πιο εύληπτη. Η αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή, η ο­ποία αρχίζει  την κα­θα­ρά Δευτέρα, είναι περίοδος έντονου πνευματικού α­γώνα και συμ­βο­λίζεται με «στάδιο α­ρε­τών».

β) Χαρακτηριστικός ο ύμνος των Αίνων της Κυριακής της Τυρινής: «Το στάδιον των αρετών ηνέωκται, οι βουλόμενοι αθλήσαι εισέλθετε, αναζω­σά­μενοι τον καλόν της νηστείας αγώνα· οι γαρ νομίμως αθλούντες, δι­καίως στε­φανούνται· και αναλαβόντες την πανοπλίαν του Σταυρού τω εχθρώ αντι­μαχησώμεθα». Από τις πρώτες φράσεις του ύμνου είναι έκδη­λη η παρομοίωση των πνευματικών με τους αθλητικούς αγώνες. Ταυτό­χρο­να όμως, διαφαίνεται και η ποιοτική διαφοροποίηση. Εδώ λ.χ. γί­νε­ται λόγος για  «πανοπλία του Σταυρού»· κι αυτό φαίνεται παράδοξο!  Διότι ο Σταυ­ρός για τον κοσμικά σκεπτόμενο αποτελεί σύμβολο ήττας. Δύσκολο να βρεθεί κάποιος στη σύγχρονη κοινωνία να θυσιασθεί για τους άλλους.

γ) Για τη διεξαγωγή ενός α­γώ­να απαιτούνται στάδια, γυμναστήρια, προ­­πόνηση, προ­πο­νητές, άσκηση, κατάλληλη ενδυμασία, εγκράτεια και ετοιμότητα. Χρει­ά­ζο­νται ακόμη συναθλητές, αντί­πα­λοι, θεατές και φυ­­­σικά τα βρα­βεία. Η σύνδεση των πνευματικών με τους αθλη­τι­κούς α­γώνες απαντά στον Απ. Παύλο και εκχέεται στην πατερική παρά­δο­ση και την υμνολογία της Εκκλησίας.

δ) Γράφει ο Απόστολος: «Ουκ οί­δα­τε ότι οι εν στα­δίω τρέχοντες πάντες μεν τρέχουσιν, είς δε λαμβάνει το βρα­βείον;» Και προτρέ­πει: «Τρέξτε να κα­τα­κτή­σετε το βραβείο. Οι αθλητές που ετοιμάζονται για τον αγώνα υποβάλλονται σε κάθε είδους αποχή· ε­κεί­νοι μεν για να λά­βουν ένα στεφάνι που μαραίνεται, εμείς όμως ένα αμάραντο» (Α΄Κορ. 9, 24-25). Αλλού τονίζεται ότι το τέρμα του χριστιανικού α­γώνα είναι ο ίδιος ο Χριστός: «Δι’  υπομονής τρέχομεν τον προκείμε­νον ημίν αγώνα, α­­φο­ρώντες εις τον της πίστεως αρχηγόν και τελειω­τήν  Ιησούν» (Εβρ. 12,2).         

ε) Η εκκλησιαστική και πατερική παράδοση ερμη­νεύοντας τη δι­δα­σκαλία του Απ. Παύλου παρομοίασε τους αθλη­τές της πίστεως με τους αθλητές διαφόρων αθλημάτων. Σε πολ­λούς εκκλησιαστικούς ύμ­νους, που αναφέρονται κυρίως στους μά­ρτυ­ρες και τους α­σκη­τές, α­πα­ντά αθλητική ορο­λο­γία και γίνεται λόγος για α­θλη­­φό­ρους, α­­γωνιστές, στε­φανη­φό­ρους και τροπαιο­φό­ρους μάρ­τυρες καθώς και για σκάμ­μα­τα, στάδια, παλαίσματα και βραβεία.

στ) Η δύναμη όμως  του χριστιανού αθλητή δεν προέρχεται τόσο α­πό την ατομική άσκηση όσο από τη μετοχή του στο εκκλη­σια­στι­κό γε­γο­­νός και την άρση του Σταυρού του Χριστού. Η άσκηση δηλώνει την ε­θε­λούσια συμ­μετοχή στον πνευμα­τι­κό στίβο, ενώ η δύναμη πηγάζει από τον Θεό και φα­νερώνεται ακόμη και μέσα από τις αστοχίες και α­πο­τυχίες των αγωνιστών, αφού «εν ασ­θενεία τελειούται» (Β΄ Κορ. 12,9). Τα πνευματικά αγωνίσματα, μπορεί εξωτε­ρι­κά να ομοιάζουν, αλ­λά ποι­­ο­τικά διαφέρουν από κάθε άλλο α­γώ­νισμα και δεν έχουν κα­μιά σχέ­­ση με τις σκιαμαχίες, στις οποίες παγι­δεύο­νται μονίμως ορι­σμέ­νοι.

ζ) Τα αγωνίσματα αυτά δεν διεξάγονται «προς αίμα και σάρκα (τους αν­­θρώ­πους δηλαδή), αλλά προς τας αρχάς, προς τας εξου­σίας προς τους κο­σμο­κρά­τορας του σκότους του αιώνος τούτου, προς τα πνευ­­μα­τι­κά της πονηρίας εν τοις επουρανίοις» (Εφεσ. 6,12). Οπότε, ο νό­μιμος αγω­νι­­στής δεν στρέφεται εναντίον των άλλων, αλλά ανα­ζωσμέ­νος την «πανοπλία του Σταυρού» ακυρώνει εκουσίως την κακία που τρώει τα σπλάχνα του και βρίσκεται σε διαρκή μάχη με τα πονηρά πνεύ­ματα. Κι αυτό συντελείται με τη μετάνοια, την κάθαρση της καρ­διάς, το ευκατάνυκτο ήθος, την πνευ­μα­τική εγρήγορση, την προ­σευ­χή, την νηστεία, την υ­­ψο­ποιό ταπείνωση και την αποκατάσταση της κοι­νω­νίας με τον ζώ­ντα Θεό και το συνάν­θρωπο. Συναθλητές στον α­γώ­να, που διε­ξά­γε­ται σε ένα αλλιώτικο στάδιο, έχει τους αγίους του Θεού και όλα τα α­γω­νιζόμενα μέλη της Εκκλησίας. Η νόμιμη άθληση και η συ­νευδοκία  της χάρης προοιωνίζει τη νίκη και τη μετοχή στην πα­νή­γυ­ρη της ένδοξης Ανάστασης.