Ἡ φοβερή ἡμέρα τῆς Κρίσεως - π. Γρηγόριος Μουσουρούλης

Κυριακή τῶν Ἀπόκρεω

Ὁμιλία εἰς τό Εὐαγγέλιον

Ἡ φοβερή ἡμέρα τῆς Κρίσεως

 (Ματθ. Κε΄31-46 )

Α´. Σήμερα δουλεύουμε γιά τό αὔριο

Β΄ Ὁ Χριστός βρίσκεται στά πρόσωπα τῶν ἀδελφῶν μας

                ˜˜˜˜˜˜˜˜  

        Τό Τριώδιο προχωρεῖ. Ὁ κόσμος τῆς ἁμαρ­τίας τήν ἱερή αὐτή περίοδο τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς ζητεῖ μέ κάθε τρόπο καί μέσο νά αἰχμαλω­τίσει ὅσο γίνεται περισσότερες ψυχές.  Τήν ἴδια ὥρα ἡ Ἐκ­κλησία μέ ἀναπεπταμένες τίς πολεμικές ση­μαῖες της ζητεῖ νά σώσει τά παιδιά της ἀπό τά βάραθρα τῆς ἁμαρτίας. Ἡ ἰσχυρότερη σημαία της ὑψώνε­ται σήμερα Κυριακή τῶν Ἀπόκρεω καί δέν εἶναι ἄλλη ἀπό τό φοβερό παγκόσμιο δικαστήριο πού ἀναμένει ὁλό­κληρη τήν ἀνθρωπότητα. Μπροστά μας λοιπόν ἡ μεγαλύτερη δίκη τῶν αἰώνων. Καί τήν εἰκόνα αὐτή ἡ Ἐκκλησία τήν προ­βάλλει «πρός φόβον καί διόρθωσίν»   μας.  

Ὁ ἥλιος καί τά ἀστέρια ἔχουν χάσει τό φῶς τους καί τό σύμπαν ἔχει βυθιστεῖ στό σκοτάδι. Οἱ θρῆνοι καί οἱ κοπετοί, οἱ σπαραξικάρδιες κραυγές τῶν ἀσεβῶν, πού ἀκούονται, κάμνουν τό σκοτάδι ἀκόμη πιό παγερό καί θανατηφόρο. Τήν ἴδια ὥρα οἱ δίκαιοι, οἱ μετανοημένοι ἁμαρτωλοί περιμένουν μέ πόθο βαθύ νά ἀντικρίσουν τόν ἀγαπημένο τους Κύριο. Καί μέσα σ’αὐτό τό ἀπόλυτο σκοτάδι ξαφνικά φωτίζονται τά πάντα καθώς παρουσιάζεται ἀστραφτερός μέσα στή θεϊκή Του δόξα ὁ Βασιλέας καί Κριτής τῆς Οἰκουμένης Κύριος Ἰησοῦς Χριστός. Νά παρακολουθήσουμε ὅμως προσεκτικά αὐτή τή φοβερή δίκη, ὅπως μᾶς τήν παρουσίασεν ὁ Κύριος σήμερα μέσα ἀπό τούς στίχους τοῦ εὐαγγελικοῦ ἀναγνώσματος τῆς Θείας Λειτουργίας.

*****

Α´. Σήμερα δουλεύουμε γιά τό αὔριο

Ὅπως μᾶς βεβαιώνει ὁ Κύριος, ὅταν θά ἔλθει καί πάλι στή γῆ, δέν θά ἔλθει ὅπως τήν πρώτη φορά φτωχός, ἄσημος καί ἀφανής. Ἡ Δευτέρα Του Παρουσία θά εἶναι μέσα στή δόξα καί τό μεγαλεῖο τοῦ οὐρανοῦ. Θά συνοδεύεται ἀπό τίς ἀναρί­θμη­τες  στρατιές τῶν ἁγίων Ἀγγέλων καί θά καθίσει σέ θρόνο βασιλικό γιά νά κρίνει τόν κόσμο τῶν ἀνθρώπων. Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἀπό τόν Ἀδάμ καί τήν Εὔα μέχρι τόν τελευταῖο, πού θά ζεῖ τήν ὥρα ἐκείνη πάνω στή γῆ, θά συγκεντρωθοῦν μπροστά Του. Καί ὅπως ὁ βοσκός χωρίζει τά πρόβατα ἀπό τά ἐρίφια, ἔτσι καί ὁ Κριτής μας Κύριος Ἰησοῦς Χριστός θά βάλει στά δεξιά του τούς δικαίους πού μοιάζουν μέ τά ἥμερα πρόβατα, ἐνῶ τούς ἀμετανόητους  ἁμαρ­τωλούς πού μοιάζουν μέ τά ἀνυπότακτα ἀγριο­κάτσικα θά τούς βάλει στά ἀριστερά Του. Καί τότε θά στραφεῖ ὁ βασιλιάς πρός τούς δικαίους καί θά τούς εἰπεῖ: «Ἐλᾶτε οἱ εὐλογημένοι ἀπό τόν Πατέρα μου, νά κληρονομήσετε τήν βασιλεία τῶν οὐρανῶν πού ἑτοιμάστηκε γιά σᾶς ἀ­πό τότε πού δημιουργήθηκεν ὁ κόσμος. Διότι ἐ­πείνασα καί μοῦ δώσατε νά φάω, ἐδίψασα καί μέ ποτίσατε. Ἤμουν ξένος καί μέ φιλοξενήσατε. Δέν εἶχα ροῦχα νά φορέσω καί μέ ντύσατε. Ἤμουν ἄρρωστος καί μέ ἐπισκε­φθή­κατε, ἤμουν στή φυλακή καί ἤρθατε νά μέ παρηγορήσετε».       

        Τότε τί θά ἀπαντήσουν οἱ δίκαιοι;  «Πότε, θά ποῦν, Κύριε, σέ εἴδαμε πεινασμένο καί σοῦ δώσαμε φαγητό, πότε σέ εἴδαμε διψασμένο καί ἀνακουφίσαμε τό βασαντιστικό αἴσθημα τῆς δίψας; Πότε σέ εἴδαμε ξένο καί σέ φιλοξενήσαμε, ἤ γυμνό καί σέ ντύσαμε; Πότε σέ εἴδαμε ἄρρωστο ἤ φυλακισμένο καί ἤρθαμε νά σέ παρηγορήσουμε;

        Ἡ ἀπάντηση τοῦ Κριτοῦ θά εἶναι ἄμεση καί  καθαρή σάν κρύσταλλο. «Ἐφ’ ὅσον κάνατε τό καλό σ’ ἕνα ἀπό τούς φτωχούς καί ἐνδεεῖς ἀδελ­φούς μου, εἶναι σάν νά τό κάματε σ’ ἐμένα.

        Ἀπό ὅλη αὐτή τήν ἀναφορά τοῦ Κυρίου φαίνεται καθαρά, ἀδελφοί μου, ὅτι ἡ πορεία μας πρός τήν αἰώνια βασιλεία τοῦ Θεοῦ χαράσσεται ἀπ’ αὐτήν ἐδῶ τή ζωή. Ἀνάλογα μέ τό πῶς θά ζήσουμε καί θά συμπεριφερθοῦμε ἐδῶ στή γῆ, δρομολογοῦμε τήν πορεία μας καί καθορίζουμε τή θέση μας στόν οὐρανό. Καί ἐνῶ αὐτή εἶναι ἡ πραγματικότητα, ἐμεῖς ζοῦμε καί ἀναστρεφό­μαστε μέ τρόπο πού φανερώνει ὅτι ξεχνᾶμε πώς κάθε λεπτό τῆς ὥρας παίζει καθοριστικό ρόλο γιά τό αἰώνιο μέλλον μας.

        Εἶναι ἄμεση ἀνάγκη λοιπόν νά παύσουμε νά δείχνουμε ἀδιαφορία γιά τό αἰώνιο μέλλον μας. Δέν ξέρουμε πόσο θά ζήσουμε ἀκόμη. Ὅπως δέν ξέρουμε καί ἄν αὔριο θά ἔχουμε τίς εὐκαιρίες καί τίς δυνατότητες πού μᾶς ἔχει δώσει τήν παρούσα ἡμέρα ἡ ἀγαθότης τοῦ Θεοῦ. Σήμερα ἀγωνιζό μα­στε, ἀγαπητοί, γιά τό αἰώνιο αὔριο. Γιά τήν ἀτε­λεύτητη αἰωνιότητα.

        Σκέφτεσθε πόσο ὀδυνηρό θά εἶναι γιά μᾶς πού ζοῦμε μέσα στήν Ἐκκλησία καί νομίζουμε πώς ἔχουμε ἐξασφαλισμένο τόν Παράδεισο, νά ἀκούσουμε τόν ἀδέκαστο Κριτή νά μᾶς διώχνει μακριά του μέ τά ἴδια λόγια πού ἀναφέρει ὁ ἴδιος στή συνέχεια τοῦ εὐαγγελικοῦ ἀναγνώσματος;

****

Β΄ Ὁ Χριστός βρίσκεται στά πρόσωπα τῶν ἀδελφῶν μας

        Μετά τούς εὐλογημένους πιστούς πού ἔζη­σαν μέ κίνητρο καί κριτήριο τήν ἀγάπη πρός τόν Θεόν πού γίνεται φανερή διά τῆς ἀγάπης πρός τόν συνάνθρωπο, ὁ δίκαιος Κριτής θά στραφεῖ πρός τούς ἀμετανόητους ἁμαρτωλούς πού βρίσκονται στά ἀριστερά του καί θά τούς εἰπεῖ: «Φύγετε μακριά μου, οἱ καταραμένοι, στό πῦρ τό αἰώνιο τό ὁποῖο ἔχει ἑτοιμασθεῖ γιά τόν διάβολο καί τούς πονηρούς δαίμονες. Τό αἰτιολογικό τῆς ἀπομάκρυνσης αὐτῆς θά εἶναι τό ἀντίθετο ἀπ’ὅτι μέ τούς δικαίους. Ἐσεῖς θά πεῖ στούς  ἀμετα­νοήτους ἁμαρτωλούς ὅταν ἐπείνασα δέν μοῦ ἐδώκατε νά φάω, ἐδίψασα καί δέν μοῦ ἐδώκατε νερό, ἤμουν ξένος καί δέν μέ φιλοξενήσατε, ἤμουν γυμνός καί δέν μέ ντύσατε, ἤμουν ἄρρωστος καί δέν μέ ἐπισκεφθήκατε, ἤμουν στήν φυλακή καί δέν ἤρθατε νά μέ παρηγορήσετε».    Τότε θά παρουσιάσουν τήν ἀπολογία τους οἱ ἀμετανόητοι ἁμαρτωλοί καί θά εἰποῦν: «Πότε, Κύριε, σέ εἴδαμε πεινασμένο καί δέν σοῦ δώσαμε φαγητό, πότε σέ εἴδαμε διψασμένο καί δέν σέ ξεδιψάσαμε, πότε σέ εἴδαμε ξένο καί δέν σέ φιλοξενήσαμε, ἤ γυμνό καί δέν σέ ντύσαμε; Πότε σέ εἴδαμε ἄρρωστο ἤ φυλακισμένο καί δέν ἤρθα­με νά σέ ἐπισκεφθοῦμε;»

        Καί ὁ Κύριος θά τούς ἀπαντήσει: «Ἐφ’ ὅσον δέν κάνατε καλό σ’ ἕνα ἀπό τούς ἐλάχιστους συνανθρώπους σας εἶναι σάν νά τό ἀρνηθήκατε σ’ ἐμένα».

        Μ’ αὐτή τήν ἀπάντηση τοῦ Κυρίου θά τελειώσει ἡ φοβερή παγκόσμια δίκη, καί οἱ ἀμετα­νόητοι ἁμαρτωλοί θά ἐκδιωχθοῦν στήν αἰώνια κόλαση, ἐνῶ οἱ δίκαιοι θά εἰσέλθουν στήν αἰώνια ζωή.

        Τό κριτήριο, λοιπόν, ἀδελφοί μου, πού θά καθορίσει τήν θέση μας στήν αἰωνιότητα εἶναι ἡ ἀγάπη πρός τούς ἀδελφούς μας. Καί τήν ἀγάπη αὐτή ὁ Κύριος τήν ταυτίζει μέ τήν ἀγάπη μας πρός τόν Ἴδιο. Δυστυχῶς ὅμως πολλοί ἀπό ἐμᾶς δέν συναισθανόμαστε αὐτή τήν ἀλήθεια στήν καθημερινή μας ζωή, ἰδιαίτερα σήμερα μέ τίς λεγόμενες κρίσεις καί τίς φτώχειες καί τίς ἀνέχειες, μέ τήν ἐξάπλωση τῆς ἀπάτης καί τοῦ ψεύδους καί τῆς ἀνειλικρίνειας πού βασιλεύει σέ πολλές καρδιές. Καί κλείνουμε τήν πόρτα στόν συνάνθρωπο μέ ὅλες αὐτές τίς αἰτιολογίες. Τό χειρότερο ὅμως εἶναι ὄχι τό ὅτι δέν ἀνοίγουμε τό χέρι νά βοηθήσουμε τούς ἀδελφούς τοῦ Χριστοῦ πού ἔχουν τήν ἀνάγκη μας, ἀλλά νομίζουμε πώς ἀγαπᾶμε μάλιστα τόν Χριστό, ἐνῶ δέν μποροῦμε νά ἀγαπήσουμε ἀκόμη καί τούς ἀνθρώπους τοῦ σπιτιοῦ μας. Δυσκολευόμαστε πολύ νά δοῦμε στό πρόσωπο τῶν γνωστῶν ἤ ἀγνώστων ἀδελφῶν μας τό πρόσωπο τοῦ ἴδιου τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ.

        Νά μιλήσουμε πιό ἁπλά καί συγκεκριμένα: Ὑποτιμοῦμε τόν ἀδελφό μας; Μιλᾶμε περιφρονητικά καί ἀπαξιωτικά γι’ αὐτόν; Τόν Κύριο ὑποτι­μοῦμε. Πληγώνουμε μέ τά λόγια μας, τίς ἀνέντι­μες συμπεριφορές μας τόν ἀδελφό μας, τόν συνεργάτη μας, τόν σύζυγο ἤ τή σύζυγο; Τόν Χριστό σταυρώνουμε. Μιλᾶμε σκληρά στόν ἀδελφό μας; Στόν Χριστό ἁμαρτάνουμε. Ἀντίστοιχα γίνεται καί μέ τά καλά. Διακονοῦμε, εὐεργετοῦμε, ἀγαπᾶμε τόν ἀδελφό μας; Τόν Κύριο ἀγαπᾶ­με.  Ὅλοι αὐτοί οἱ ἀδελφοί μας τήν φοβερή ἐκεί­νη ἡμέρα καί ὥρα τῆς Κρίσεως θά εἶναι γιά μᾶς ἤ μάρτυρες ὑπερασπίσεως ἤ μάρτυρες κατηγορίας, ἀνάλογα μέ τή στάση πού πήραμε ἀπέναντί τους, ὅταν βρισκόμασταν ἐμεῖς καί αὐτοί πάνω στή γῆ.

        Χρειάζεται λοιπόν πολλή προσοχή στό ζήτημα συμπεριφορᾶς ἀπέναντι τῶν συνανθρώπων μας. Διότι καί ἄν ἀκόμη δέν μᾶς βαρύνουν μεγάλα καί ὀφθαλμοφανῆ ἁμαρτήματα, κινδυνεύουμε νά καταδικασθοῦμε ἀπό τόν Κύριο γιά τίς ἀμέ­λειές μας ὅσον ἀφορᾶ τή διάπραξη τοῦ καλοῦ. Γιά τήν παράλειψη τῆς ἀγάπης πρός τόν πλησίον. Διότι ὁ χριστιανός ἐργάζεται τήν ἀγάπη ἐπειδή ὁ Χριστός τό ζητεῖ. Διότι ἡ χριστιανική ἀγάπη περιλαμβάνει ὅλες τίς ἄλλες ἀρετές, ὅταν ἀσκεῖται ὅπως πρέπει καί κατά τό θέλημα καί τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ. Στήν ἀγάπη ἀναπαύεται ὁ Θεός πού εἶναι ὁ Ἴδιος ἡ ἀγάπη.

****

        Ὅσοι λοιπόν ποθοῦμε τήν αἰώνια ζωή, ὅσοι θέλουμε νά βρεθοῦμε στήν ἀγκάλη τοῦ Θεοῦ καί νά μετάσχουμε στήν ἀτελεύτητη δόξα τῆς Βασιλείας Του ἄς γεμίσουμε τίς ἀποσκευές μας μέ ἔργα ἀγάπης πρός τούς ἀδελφούς μας. Ἐάν μᾶς ἑλκύει ὁ Παράδεισος ὅπου κατά τόν λόγο τῆς Ἀποκαλύψεως δέν ὑπάρχει πόνος, πένθος καί δάκρυ. Πίκρες καί στεναγμοί καί βάσανα, ἀλλά παντοτινή εὐτυχία, μαζί μέ τόν Κύριο καί τίς στρατιές τῶν ἀγγέλων καί τῶν ἁγίων, ἄς γίνουμε ἄνθρωποι ἔμπρακτης ἀνιδιοτελοῦς χριστιανικῆς ἀγάπης.

Αρχιμανδρίτης Γρηγόριος Μουσουρούλης