Εγκαίνια λαµπρά - δ. Γρηγόριος Φραγκάκης

Από τoν αµπελώνα της Μεγάλης Εκκλησίας

Εγκαίνια λαµπρά

(Κυριακή του Θωµά)

Μετά από οχτώ ηµέρες και πάλι ο Ιησούς "παραβιάζει" τις κλειστές θύρες και τις φοβισµένες καρδιές των Μαθητών και βρίσκεται ανάµεσά τους. Τώρα ήταν και ο Θωµάς που απουσίαζε την πρώτη φορά.  Τους ειρηνεύει και στρέφεται προς τον Δίδυµο.  Είχε ανταποκριθεί στο κάλεσµά του, στην επιθυµία του να Τον δει και εκείνος και ήρθε. Τον παροτρύνει να διαπιστώσει µε τις αισθήσεις του την αλήθεια της παρουσίας Του και έτσι να µη γίνεται άπιστος αλλά πιστός. " Επειδή µε είδες, πίστεψες. Ας είναι µακάριοι όσοι χωρίς να δουν, πίστεψαν."

Παραδίδει τα όρια και τις πραγµατικές διαστάσεις της πίστης µε τούτα τα λόγια ο Χριστός.  Ζούµε σε µια κοινωνία η οποία παράµορφωµένη ζητά µε απληστία να συµπεριλάβει και την υπέρλογη πίστι µας στα συµπεράσµατα των "σοφών", στα µικροσκόπια και τηλεσκόπια των επιστηµόνων. Ζητούνται ολοένα αποδείξεις και µάλιστα όσο πλησιάζει ο καιρός της Μεγάλης Εβδοµάδας. Έστω.  Ρωτούν πολλοί: "Είδες την Ανάστασιµε τα µάτια σου; πού ξέρεις ότι έγινε;"

Πράγµατι, αδελφέ µου, που ρωτάς, έχεις δίκιο όσον αφορά στο πρώτο µέρος.  Δεν τα είδαµε οι ίδιοι µε τα µάτια µας. Σωστό.  Γνωρίζουµε, όµως ότι έγινε. Είµαστε βέβαιοι. Είδαµε µε τα µάτια µας και αγγίζουµε µε την ίδια µας την ψυχή την Εκκλησία η οποία ολοχρονίς σαράντα µέρες τώρα και έπειτα κάθε Κυριακή θα επιµένει: "Ανάστασιν Χριστού θεασάµενοι..." όχι "πιστεύοντες" απλώς. Συν τοις άλλοις, στην Εκκλησία, αγαπητοί µου, δεν είµαστε αποκοµµένοι από τους πνευµατικούς προγόνους µας. Βιώνουµε διαρκώς τα Πάθη, τον Σταυρό, την Ταφή, την Ανάστασι. Ακόµη ηχεί στα αυτιά µας της Μαγδαληνής το ξέπνοο τρέξιµο για να ειδοποιήσει τους ένδεκα. Τα δάκρυά της όταν δεν ήξερε που έβαλε ο κηπουρός το σώµα Του.

Στην κλάσι του Άρτου Τον έχουµε ανάµεσά µας να µελίζει και να µελίζεται και τότε καταλαβαίνουµε γιατί σε όλη την Ευχαριστία οι καρδιές µας φλέγονταν κατά παράδοξο τρόπο.  Τί περισσότερο αναστάσιµο από αυτό; Πώς ζητά κανείς να αναλύσει την πίστι; Είναι η εµπειρία της Εκκλησίας, είναι και εµπιστοσύνη. Ανήµερα των εγκαινίων της έγερσης του Θεανθρώπου, των εγκαινίων της Λαµπρής, οι  εγηγερµένοι  λογισµοί  του  Θωµά  καταπραΰνονται  και εγκαινιάζεται η έννοια της πίστης στην κοινωνία Θεού και ανθρώπου.

Αγαπητοί µου, ο Θωµάς ο Δίδυµος δεν έθεσε τελικά το δάκτυλό του στον "τύπο των ήλων". Εµείς όχι µόνο αγγίζουµε αλλά έχουµε και το προνόµιο να τρώµε το σώµα και να πίνουµε το αίµα Του στη Θεία Λειτουργία. Μέσα από αυτό το Μυστήριο θα ανακαινίζουµε τη σχέσι µας µαζύ Του, θα της δίνουµε νόηµα . Δε θα µπορεί µας αγγίζει έτσι το φρόνηµα του κόσµου. Θαζούµε στην Εκκλησία µε Εκείνον και στη θέα Του θα αναφωνούµε µε την ίδια πίστι "ο Κύριός µου και ο Θεός µου".

δ. Γρηγόριος Φραγκάκης