Ο Παύλος Μιντζόπουλος και η έννοια του Πνευματικού ανθρώπου - Γεώργιος Διον. Κουρκούτας

Ο Παύλος Μιντζόπουλος και η έννοια του Πνευματικού ανθρώπου

Την Τρίτη 29 Απριλίου 2014 έφυγε από την ζωή σε ηλικία 83 ετών ο Δικηγόρος και διανοούμενος της Αμαλιάδος Παύλος Μιντζόπουλος. Υπήρξε ένας αληθινά πνευματικός άνθρωπος της Ελληνικής Περιφέρειας, με ανησυχίες και διαρκή πνευματική παρέμβαση στα δρώμενα του Πολιτισμού και της Σκέψης, σε μία επαρχία που έχει ανάγκη την συμμετοχή των θεραπόντων του Πνεύματος σε όλα τα επίπεδα.

 Γεννημένος το 1931 και μεγαλωμένος στο Λευκοχώρι Ηλείας, ο αγαπητός σε όλους Παύλος, ακολούθησε την Νομική στις Σπουδές του. Καταγόμενος από πολύτεκνη οικογένεια, με τον πατέρα του Διονύσιο να διατηρεί  εμποροραφείο στην Γαστούνη και να αγωνίζεται για την μόρφωση των 5 παιδιών του μέσα στις δύσκολες συνθήκες του Πολέμου και της Κατοχής.

ΟΙ ΣΠΟΥΔΕΣ ΚΑΙ Η ΝΟΜΙΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΟΥΣΙΑ. Ο μικρός Παύλος μετά το Δημοτικό στο χωριό του, συνέχισε στο οκτατάξιο Γυμνάσιο Γαστούνης, με μεγάλη έφεση στην μελέτη. Η τελευταία τον ώθησε να σπουδάσει και έτσι στις αρχές της δεκαετίας βρίσκεται για να ακολουθήσει Νομικές και Πολιτικές Επιστήμες στην Αθήνα. Μετά την υπηρεσία του ως Εφέδρου Αξιωματικού του Πυροβολικού, άσκησε την Δικηγορία στην Αθήνα, για να συνεχίσει την δικηγορική του εργασία στην Αμαλιάδα. Ασκεί μαχόμενη ποινική και αστική δικηγορία. Εδώ ασχολείται επίσης και με την ενίσχυση φορέων Πολιτισμού, όπως η Παπαχριστοπούλειος Βιβλιοθήκη, όπου αναλαμβάνει 2 φορές Πρόεδρος.

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ ΚΑΙ ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ. Παράλληλα με την Δικηγορία φανερώνει με τις παρεμβάσεις του  την επιθυμία του να είναι ενεργός πολίτης, μία ιδιότητα που συνεχώς χάνεται σήμερα που κυριαρχεί ο πολίτης-καταναλωτής του ¨καναπέ¨. Γράφει και παρεμβαίνει μέσα από τον Τοπικό Τύπο, αποτέλεσμα της εμβριθούς του μελέτης. Παρακολουθεί την ελληνική και την διεθνή σκέψη μέσα από έργα πολλών πνευματικών δημιουργών, θεωρώντας ότι η μάχη της Παιδείας αποτελεί διαρκή υπόθεση για κάθε άνθρωπο που σέβεται τον εαυτό του. Στηρίζει ενεργά φορείς όπως το Θεατρικό Εργαστήριο Αμαλιάδος και το Ελληνικό Ινστιτούτο Βυζαντινών και Μεταβυζαντινών Σπουδών Βενετίας, ενώ συμμετέσχε ως υποψήφιος Βουλευτής στην Ηλεία με το ΚΟ.ΔΗ.ΣΟ. του Γιάγκου Πεσμαζόγλου. Από τον γάμο του με την Μάρη Παπατσώρη απέκτησε δύο γιους, τον Διονύση και τον Γιώργο, που ακολούθησαν την δική τους επιστημονική πορεία με την στήριξη των γονέων τους.

ΤΟ ΣΥΓΓΡΑΦΙΚΟ ΤΟΥ ΕΡΓΟ. Ετοιμάζονταν για  την έκδοση μελετών, αλλά την τελευταία δεκαετία της ζωής του αντιμετώπιζε προβλήματα υγείας. Αυτό όμως δεν τον εμπόδισε να γράφει και να μελετά, ενώ πρόλαβε να εκδώσει δύο βιβλία. Το πρώτο είναι αφιερωμένο στην γενέτειρα του, με τίτλο «Μουσουλούμπεη-Λευκοχώρι Ηλείας», που εξεδόθη από τις εκδόσεις ¨Βιβλιοπανόραμα¨ το 2006. Σε αυτό παρουσιάζει την Ιστορία, την Λαογραφία και την πορεία μέσα στον τόπο μας του χωριού αυτού της Ηλείας που σήμερα βρίσκεται δίπλα στον Πηνειό ποταμό.

Το δεύτερο εξεδόθη λίγο μετά τον θάνατο του, το 2014, με τίτλο «Για Ευρωπαίους και Έλληνες», που αποτελεί μία προσέγγιση-διακήρυξη για την Ιστορία της Ευρώπης και το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ηπείρου μέσα από τα οράματα του παρελθόντος και τα προβλήματα του παρόντος, που ιδιαίτερα εμείς οι Έλληνες αντιμετωπίζουμε έντονα τα τελευταία χρόνια. Μία άλλη μελέτη του για τον Ιωάννη Καποδίστρια, την μορφή και το έργο του του οποίου σεβόταν και μελετούσε από πλήθος πηγών και βιβλίων, δεν έχει εκδοθεί ακόμη. Με την συνολική του παρουσία και δράση ο Παύλος Μιντζόπουλος αποτύπωνε την έννοια του αληθινά πνευματικού ανθρώπου, που μιλά, γράφει και παρεμβαίνει, προσπαθώντας να μεταδώσει γνώσεις και αισιοδοξία για νέους πνευματικούς ορίζοντες στους συνανθρώπους του. Και έτσι θα τον θυμόμαστε όσοι τον γνωρίσαμε και προσεγγίσαμε τον λόγο και την γραφή του. 

ΔΕΙΓΜΑ ΓΡΑΦΗΣ. Από το βιβλίο  «Για Ευρωπαίους και Έλληνες» παραθέτουμε τρία χαρακτηριστικά αποσπάσματα, που δείχνουν την ευρύτητα της σκέψης του και την αγωνία του για το παρόν και το μέλλον του Ελληνισμού και της Ευρώπης.

….Η ευρωπαϊκή Δύση…. θα παραμείνει πάντα υπόλογη…

 «Με την τραγική πτώση της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας [το 1453] καθορίστηκε στους αιώνες και η αδυσώπητη μοίρα του Ελληνισμού της. Η Ευρώπη ας μην ακολουθήσει την τύχη της. Η ευρωπαϊκή Δύση, στο σύνολο της, για τα εγκλήματα κατά του Ελληνισμού και του πολιτισμού του θα παραμείνει πάντα υπόλογη ενώπιον της ιστορίας, του ελληνορωμαϊκού πολιτισμού και της ιστορικής συνείδησης των λαών της. Αλλά και οι  Ευρωπαίοι, που ποτέ δεν έπαυσαν να αλληλοσπαράζονται μεταξύ τους, θα συνεχίσουν να αλληλοσπαράζονται με τους Τούρκους μέσα στα σπλάχνα της Ευρώπης. Τότε μόνο θα γνωρίσουν την αληθινή κόψη του τουρκικού ισλαμικού τζιχάντ στο λαρύγγι τους, αλλά θα είναι αργά.»

….Φοβόμαστε!...

 «Τι λοιπόν μας συμβαίνει; Φοβόμαστε! Και φοβόμαστε γιατί όλες οι νότιες φτωχές ευρωπαϊκές χώρες μεταβάλλονται σήμερα κατά το αυτοκρατορικό διοικητικό καρλομάγνειο σύστημα σε νέες, σύγχρονες οργανωτικές δομές και με πρωτεύουσα το Βερολίνο αντί του Άαχεν του Καρλομάγνου. Στην Ελλάδα μάλιστα που πειραματικά –τιμής ένεκεν και λόγω της φανατικής εγγενούς εθελοδουλίας μας-οργανώνεται σε νέα γερμανική κομητεία, δηλαδή σε ένα γερμανικό φεουδαλικό ζωτικό χώρο, Lebensraum, του οποίου η διακυβέρνηση θα γίνεται από τη νέα μας πρωτεύουσα, το Βερολίνο, μέσω του πανευρωπαϊκού ηλεκτρονικού δικτύου για όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση».

….να πορευθούμε προς ένα νέο ανώτερο ανθρωπιστικό πολιτισμό…

«Και η ταπεινότητα μου κάνει μια θερμή προσευχή. Οι παντοτινοί ευγενείς Έλληνες που έδειξαν και  δίδαξαν τους δύσκολους αυτούς δρόμους του πολιτισμού, της φιλοσοφίας και των επιστημών σε Δύση και Ανατολή, να τους ακολουθήσουμε κι εμείς με μια νέα παιδευτική πορεία μας, ώστε να πορευθούμε προς ένα νέο ανώτερο ανθρωπιστικό πολιτισμό, μέχρις ότου να ελευθερωθεί ο άνθρωπος από τα ζωώδη πάθη του και τις πλάνες του. Μπορούμε να βρούμε αυτή τη δύναμη στη θέληση που έχουμε μέσα μας. Μπορούμε να σκορπίσουμε το σκοτάδι που κλείνει αυτούς τους δρόμους της πνευματικής ανάπτυξης στη νεολαία μας και πνίγεται, μέσα στην πλήρη άγνοια της άγνοιας της, όπως λειτουργεί το εκπαιδευτικό μας σύστημα».

….Κριτές θα μας δικάσουν οι αγέννητοι…

«Το ένστικτο της ζωής ενυπάρχει στους συνανθρώπους στις κοινωνίες μας και του λαού μας. Εμείς, αυτό το ένστικτο της ζωντάνιας μας, θα το βρούμε ψάχνοντας στοχαστικά στο βάθος της ελληνικής συνείδησης μας, αν, βέβαια, θέλουμε να υπάρχουμε ακόμα σαν ελεύθερη κοινωνία, σαν ελεύθερος λαός, σαν ελεύθερες και αξιοπρεπείς ατομικές υπάρξεις. Κάτι που μας λέει με ποιητικό τρόπο και ο ποιητής μας Κωστής Παλαμάς, επισημαίνοντας τα χρέη και τις ευθύνες μας έναντι της ιστορίας μας, των παιδιών μας και των επόμενων ελληνικών γενιών μας, τις οποίες βλέπει, και ο ίδιος μας ορίζει κριτές για όποια εθνική μας αμέλεια ή προδοσία, μαζί με τους νεκρούς που έπεσαν στις εθνικές επάλξεις για τη δική μας ελευθερία:   

  ¨Γνώμες καρδιές όσοι Έλληνες   

ότι είστε μην ξεχνάτε,

δεν είστε από τα χέρια σας

μονάχα, όχι. Χρωστάτε

και σε όσους ήρθαν, πέρασαν,

θα ΄ρθούνε, θα περάσουν,

Κριτές θα μας δικάσουνοι

αγέννητοι, οι νεκροί¨.»

Γεώργιος Διον. Κουρκούτας