Παράλυσι παρά την λύσι - δ. Γρηγόριος Φραγκάκης

Από τoν αµπελώνα 

της Μεγάλης Εκκλησίας

Παράλυσι παρά την λύσι

(Κυριακή του Παραλύτου)

Άλλο ένα Σάββατο και ο Ιησούς συνεχίζει να συµπληρώνει τα κενά του Μωσαϊκού Νόµου µε τη Χάρι, µε την ίδια την παρουσία Του, µε την Αγάπη. «Θύµα» Της κι αυτήν τη φορά ένας άνθρωπος παράλυτος. Υπέφερε πριν καν έλθη σαρκωµένος ο Λόγος του Θεού στη γη µας. Μόνος βιώνει το µαρτύριό του. Χωρίς άνθρωπο να τον «σπρώξει» στην ίασι. Και το εξοµολογείται στον Θεάνθρωπο ως παράπονο πικρό. Ήταν παράλυτος στο σώµα µα το χειρότερο ήταν πως ένιωθε και παράλυτο µέλος της κοινωνίας του. Αθεράπευτος εµπρός σε όσους είχαν κάποιον να τους ευεργετήσει.

Εµείς σε αυτήν την περίοδο ζούµε την άληκτη, τη δίχως τέλος δηλαδή, Κυριακή του Πάσχα. Ο Χριστός περπατά ανάµεσά µας και θεραπεύει µέσα από την Κοινωνία Του και µέσα από τη συναναστροφή Του κάθε πρόσωπο της κοινωνίας την οποία µετέβαλε σε Εκκλησία για να µη διαβρώνεται από το πνεύµα του κόσµου. Αν και Χριστιανοί Ορθόδοξοι µε τον Χριστό να περιδιαβαίνει στις ανάστερες και ασέληνες νύχτες του βίου µας όταν εµείς ψάχνουµε να αλιεύσουµε τροφή για την ψυχή µας που πεινάει και δεν µπορούµε και όταν οι τρικυµίες των περιστάσεων ξεπερνούν τις δυνάµεις µας. Εκείνος είναι πάντα «παρών».

Ζούµε µια απίστευτη µοναξιά. Λέγεται συχνά και πρέπει. Καθηµερινά όλοι µας παθηµένοι στην ψυχή µα και στο σώµα περιφερόµαστε σε αυτόν τον κόσµο και εντοπίζουµε διάφορες «Βηθεσδά». Στο ταραγµένο νερό τους νοµίζουµε  πως  θα  βρούµε  τη  λύτρωσι.  Αγωνιζόµαστε  να µπούµε µε κάθε τρόπο. Βλέπουµε άλλους µε άνεσι να διεισδύουν και ζηλεύουµε. Θέλουµε µε τον τρόπο αυτό να γίνουµε κι εµείς ολοκληρωµένα µέλη του συνόλου γύρω µας. Δε γνωρίζουµε, ίσως, ότι την ταραχή τους την προκαλεί όχι άγγελος φωτεινός αλλά του σκότους. Το αποτέλεσµα είναι πως τα προβλήµατα που µας βασανίζουν, είναι αυτονόητο, δεν υποχωρούν ενώ εµείς, αργά ή γρήγορα, απαγοητευόµαστε περιµένοντας έξω από την επόµενη κολυµβήθρα µάταια την ταραχή.

Είµαστε µόνοι και το χειρότερο είναι πως το παραδέχεται η δεύτερη µατιά στον καθρέφτη της ψυχής µας. Δεν υπολογίζουµε τον συνάνθρωπο στη ζωή µας σαν πρόσωπο στα πλεονεκτήµατα του οποίου θα θεραπεύσουµε τα δικά µας πάθη αλλά τον θέλουµε γιατί τον χρειαζόµαστε να µας δώσει ώθησι προς ό,τι νοµίζουµε εµείς συµφέρον. Μόλις τον χρησιµοποιήσουµε και αντιληφθούµε πως κάναµε λάθος άλµα τότε τον αποδιώχνουµε µε το βλέµµα στραµµένο στο επόµενο θύµα. «Θύµα», όµως, µε θύµα διαφέρει.

Η παράδοσι αναφέρει πως ο Παράλυτος αυτός είναι ο µετέπειτα δούλος του Αρχιερέως ο οποίος ράπισε τον Ιησού. Τότε είδαµε τον αµνό του Θεού, µετά την θεραπεία των δέκα λεπρών, να είναι η δεύτερη φορά που εκφράζει κάποιο παράπονο. Τελικά εµείς οι άνθρωποι, καµιά φορά, παρά την λύσι των προβληµάτων µας προτιµούµε την παράλυσι της µοναξιάς και άρα της κόλασης. Δυστυχώς. Βηθεσδά, ατάραχη πια, στην παράλυσι λύσι δεν είσαι Γη του πλουσίου και κρυφού σείου εσύ, των δεινών µας το αίτιο σβήσε.

δ. Γρηγόριος Φραγκάκης

Πηγή: Απογευματινή Κωνσταντινούπολης