Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος και π. Θεολόγος Αγιορείτης για τον Άγιο Παΐσιο

Στίς 15-6-2015 στήν αἴ­θου­σα τοῦ Σι­σμα­νό­γλει­ου Με­γά­ρου Κων­σταν­τι­νου­πό­λε­ως, ὅ­που στε­γά­ζε­ται  τό Ἑλ­λη­νι­κό Προ­ξε­νεῖο, ἔ­γι­νε ἡ πα­ρου­σί­α­σις τοῦ βι­βλί­ου «Ὁ βί­ος τοῦ Γέ­ρον­τος Πα­ϊ­σί­ου τοῦ Ἁ­γι­ο­ρεί­του» τοῦ Ἱ­ε­ρο­μο­νά­χου Ἰ­σα­άκ.  

Τό βι­βλίο με­τα­φρά­στη­κε στήν τουρ­κι­κή γλώσ­σα ἀ­πό τήν πο­λί­τισ­σα κ. Ἀ­να­στα­σία Ἀρ­πατ­ζή καί ἐκ­δό­θη­κε ἀ­πό τό πε­ρι­ο­δι­κό «ΦΑΡΟΣ» τ­ῆς Κων­σταν­τι­νου­πό­λε­ως.

Τό βι­βλίο πα­ρου­σί­α­σαν ἡ ἐκ­δό­τρια κ. Μα­ϋν­τά Σαρ­ρή καί ἡ με­τα­φρά­στρια.

Ἀ­κο­λού­θως μί­λη­σε ὁ Ἁ­γι­ο­ρεί­της Ἱ­ε­ρο­μό­να­χος π. Θε­ο­λό­γος καί τέ­λος ἐ­πι­σφρά­γι­σε τήν ἐκ­δή­λω­σι ὁ Πα­να­γι­ώ­τα­τος Οἰ­κου­με­νι­κός Πα­τρι­άρ­χης κ. Βαρ­θο­λο­μαῖ­ος.

Πα­ρα­θέ­του­με τίς ὁ­μι­λί­ες τοῦ Πα­τρι­άρ­χου καί τοῦ π. Θε­ο­λό­γου.

 Ὁ­μι­λία

τῆς Α. Θ. Πα­να­γι­ό­τη­τος

τοῦ Οἰ­κου­με­νι­κοῦ Πα­τρι­άρ­χου κ. κ. Βαρ­θο­λο­μαί­ου

κα­τὰ τὴν Πα­ρου­σί­α­σιντῆς εἰς τὴν Τουρ­κι­κὴν Γλῶσ­σαν

 Με­τα­φρά­σε­ως τοῦ Βί­ου τοῦ Ἁ­γί­ου Πα­ϊ­σί­ου τοῦ Ἁ­γι­ο­ρεί­του

(Σι­σμα­νό­γλει­ον Μέ­γα­ρον, 15 Ἰ­ου­νί­ου 2015)

Ἱ­ε­ρώ­τα­τοι ἅ­γι­οι ἀ­δελ­φοί,

Ἐν­τι­μό­τα­τε κύ­ριε Γε­νι­κὲ Πρό­ξε­νε,

Τέ­κνα ἐν Κυ­ρίῳ ἀ­γα­πη­τὰ,

Τὸ Οἰ­κου­με­νι­κὸν Πα­τρι­αρ­χεῖ­ον καὶ ἡ­μεῖς προ­σω­πι­κῶς μὲ πολ­λὴν χα­ρὰν καὶ συγ­κί­νη­σιν ὑ­πο­δε­χό­με­θα ἀ­πό­ψε τὴν με­τά­φρα­σιν εἰς τὴν τουρ­κι­κὴν γλῶσ­σαν τοῦ βί­ου τοῦ ἐκ Φα­ρά­σων τῆς Καπ­πα­δο­κί­ας κα­τα­γο­μέ­νου Ἁ­γί­ου Πα­ϊ­σί­ου τοῦ Ἁ­γι­ο­ρεί­του, τῆς με­γά­λης αὐ­τῆς συγ­χρό­νου πνευ­μα­τι­κῆς μορ­φῆς τοῦ Ἁ­γί­ου Ὄ­ρους καὶ συμ­πά­σης τῆς Ὀρ­θο­δό­ξου Ἐκ­κλη­σί­ας, ὁ ὁ­ποῖ­ος ἀ­νε­γρά­φη προ­σφά­τως εἰς τὸ Ἁ­γι­ο­λό­γι­ον τῆς Ὀρ­θο­δό­ξου Ἐκ­κλη­σί­ας, κα­τό­πιν ἐ­πι­σή­μου ἀ­πο­φά­σε­ως τοῦ Οἰ­κου­με­νι­κοῦ Πα­τρι­αρ­χεί­ου, δι­ερ­μη­νεύ­σαν­τος τοι­ου­το­τρό­πως τὴν συ­νεί­δη­σιν τοῦ πλη­ρώ­μα­τος τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας μας πε­ρὶ τῆς ἁ­γι­ό­τη­τος αὐ­τοῦ.

Καὶ λέ­γο­μεν μὲ συγ­κί­νη­σιν, δι­ό­τι ἡ ἀ­πο­ψι­νὴ ἐκ­δή­λω­σις διὰ τὴν ἐ­πί­ση­μον κυ­κλο­φο­ρί­αν τῆς με­τα­φρά­σε­ως ταύ­της πρα­γμα­το­ποι­εῖ­ται εἰς μί­αν εὐ­τυ­χῆ συγ­κυ­ρί­αν: Δη­λα­δή, ἀ­μέ­σως με­τὰ τὴν ἐ­πι­στρο­φήν μας ἀ­πὸ τὸ κα­θι­ε­ρω­μέ­νον ἐ­τή­σι­ον προ­σκύ­νη­μά μας εἰς τὴν Καπ­πα­δο­κί­αν, τὸν τό­πον τῆς κα­τα­γω­γῆς αὐ­τοῦ, καί, δεύ­τε­ρον, ἀ­μέ­σως με­τὰ τὴν ἑ­ορ­τὴν τῆς Συ­νά­ξε­ως τῶν Ἀ­θω­νι­τῶν Πα­τέ­ρων, ἡ ὁ­ποία ἑ­ωρ­τά­σθη μὲ ἐ­πι­ση­μό­τη­τα χθὲς εἰς τὸ Ἅ­γι­ον Ὄ­ρος, κα­τὰ τὴν ὁ­ποί­αν διὰ πρώ­την φο­ρὰν ἐ­μνη­μο­νεύ­θη με­τα­ξὺ αὐ­τῶν καὶ ὁ Ἅ­γι­ος Πα­ΐ­σι­ος, ἀ­να­γνω­σθεί­σης μά­λι­στα καὶ τῆς ἡ­με­τέ­ρας σχε­τι­κῆς Πα­τρι­αρ­χι­κῆς καὶ Συ­νο­δι­κῆς Πρά­ξε­ως εἰς τὸν πα­νί­ε­ρον Να­ὸν τοῦ Πρω­τά­του εἰς Κα­ρυ­ὰς Ἁ­γί­ου Ὄ­ρους.

Ὁ Ἅ­γι­ος Πα­ΐ­σι­ος, φέ­ρων τὴν δι­πλῆν ἰ­δι­ό­τη­τα τοῦ Ἁ­γι­ο­ρεί­του καὶ τοῦ Καπ­πα­δό­κου, συ­νε­χί­ζει τὴν πε­ρί­φη­μον ἀ­σκη­τι­κὴν καπ­πα­δο­κι­κὴν πα­ρά­δο­σιν, ἡ ὁ­ποία ἔ­χει τὴν ἀρ­χήν της εἰς τὸν Μέ­γαν Βα­σί­λει­ον καὶ ἐ­κτεί­νε­ται μέ­χρι τῶν ἡ­με­ρῶν τοῦ πε­ρι­φή­μου Χατ­ζη­γε­ώρ­γη καὶ τοῦ ἀ­να­δό­χου τοῦ ἁ­γί­ου, Ὁ­σί­ου Ἀρ­σε­νί­ου τοῦ Καπ­πα­δό­κου.

Ἔ­χον­τες εἰς τὴν καρ­δί­αν μας νω­πὰς τὰς μνή­μας ἐκ τοῦ προ­σφά­του προ­σκυ­νή­μα­τός μας εἰς τὸν τό­πον κα­τα­γω­γῆς τοῦ Ἁ­γί­ου, ὅ­λας δὲ τὰς αἰ­σθή­σεις μας πε­πλη­ρω­μέ­νας ἐκ τῆς πνευ­μα­τι­κῆς εὐ­ω­δί­ας τῆς ἁ­γι­ο­τό­κου Καπ­πα­δο­κί­ας, θέ­λο­μεν νὰ κα­τα­στή­σω­μεν ὅ­λους ἐ­σᾶς κοι­νω­νοὺς τῆς ἐ­νι­σχύ­σε­ως καὶ τῆς ἐκ Θε­οῦ πα­ρη­γο­ρί­ας τὴν ὁ­ποί­αν ἐ­λά­βο­μεν ἐκ τῆς ἐ­νοι­κού­σης εἰς τούς «σμι­κροὺς καὶ ἀ­πε­ράν­τους χώ­ρους τῆς Καπ­πα­δο­κί­ας» Θεί­ας Χά­ρι­τος καὶ μαρ­τυ­ρί­ας καὶ μαρ­τυ­ρί­ου καὶ θυ­σί­ας καὶ κε­νώ­σε­ως καὶ δα­κρύ­ων καὶ προ­σευ­χῆς καὶ κα­τα­τρε­γμῶν καὶ συμ­φο­ρῶν μέ­χρι τοῦ «ἐ­ξα­πο­ρη­θῆ­ναι καὶ τοῦ ζῆν» τὰς ἐ­κεῖ ὀρ­θο­δό­ξους γε­νε­άς.

Ὁ τό­πος αὐ­τὸς μὲ πολ­λὴν ἁ­πλό­τη­τα ἐ­δέ­χθη τὴν κλῆ­σιν τοῦ Θε­οῦ, τὸν εὐ­αγ­γε­λι­κὸν σπό­ρον, καὶ ἀ­κο­λου­θῶν ὀ­πί­σω τοῦ Κυ­ρί­ου «διὰ τῆς στε­νῆς πύ­λης» (Λουκ. ιγ´ 24), «ἐ­ποί­η­σε καρ­πὸν ἑ­κα­τον­τα­πλα­σί­ο­να» (Λουκ. η´ 8), ἄν­θη εὐ­λα­βεί­ας, ὀ­νο­μα­στοὺς Ἁ­γί­ους, ἀλ­λὰ καὶ ἀ­νω­νύ­μους ἀν­θρώ­πους τοῦ Θε­οῦ, φο­ρεῖς τῆς ἀ­σκη­τι­κῆς πα­ρα­δό­σε­ως τῆς Ὀρ­θο­δο­ξί­ας, ὁ­μο­λο­γη­τὰς καὶ ἐγ­κρα­τευ­τάς, πνεύ­μα­τα δι­καί­ων τε­τε­λει­ω­μέ­να, τὰ ὁ­ποῖα, ἀ­ναμ­φι­βό­λως, ἀ­κό­μη καὶ με­τὰ τὴν δι­α­κο­πὴν τῆς ἐ­πὶ αἰ­ῶ­νας συ­νε­χοῦς ὀρ­θο­δό­ξου πα­ρου­σί­ας εἰς αὐ­τόν, δὲν παύ­ουν νὰ με­σι­τεύ­ουν πρὸς Θε­ὸν ὑ­πὲρ τῶν ἀ­πο­γό­νων των καὶ κλη­ρο­νό­μων τῶν τι­μη­μέ­νων πα­ρα­δό­σε­ών των, ὑ­πὲρ τῶν ἐ­δα­φῶν αὐ­τῶν τὰ ὁ­ποῖα ἐ­πό­τι­σαν μὲ τοὺς ἱ­δρῶ­τας τῶν μό­χθων καὶ μὲ τὸ αἷ­μα τῆς καρ­δι­ᾶς των, ὄ­χι σπα­νί­ως δὲ καὶ μὲ τὸ μαρ­τύ­ρι­ον ὑ­πὲρ τοῦ Χρι­στοῦ καὶ τῆς εἰς Αὐ­τὸν Πί­στε­ως.

Δο­ξά­ζον­τες τὸν Θε­ὸν διὰ τὴν εὐ­λο­γί­αν νὰ ἔ­χω­μεν εἰς τὴν κλη­ρου­χί­αν μας τὸν εὐ­λο­γη­μέ­νον αὐ­τὸν τό­πον, τὴν πᾶ­σαν ἐλ­πί­δα μας ἀ­να­θέ­το­μεν εἰς τὴν ἀ­γά­πην Του καὶ εἰς τὴν με­σι­τεί­αν τῶν Ἁ­γί­ων τῆς Καπ­πα­δο­κί­ας: Ἰ­ω­άν­νου τοῦ Ρώσ­σου, Γε­ωρ­γί­ου τοῦ Νε­α­πο­λί­του, Νε­ο­μάρ­τυ­ρος Θε­ο­χά­ρους τοῦ Νε­α­πο­λί­του, Ἀρ­σε­νί­ου καὶ Πα­ϊ­σί­ου, τοῦ Ἁ­γι­ο­ρεί­του. Ἀ­κό­μη, οἱ Με­γά­λοι Καπ­πα­δό­και Πα­τέ­ρες Βα­σί­λει­ος ὁ Μέ­γας, Γρη­γό­ρι­ος ὁ Θε­ο­λό­γος καὶ Γρη­γό­ρι­ος ὁ Νύσ­σης, ἡ Ὁ­σία Μα­κρί­να καὶ ἄλ­λοι, τῶν ὁ­ποί­ων τὰ ὀ­νό­μα­τα Κύ­ρι­ος οἶ­δε, δὲν στα­μα­τοῦν νὰ εὑ­ρί­σκων­ται καὶ νὰ σκέ­πουν τοὺς χώ­ρους εἰς τοὺς ὁ­ποί­ους ἐ­γεν­νή­θη­σαν, νὰ ἐ­νι­σχύ­ουν τὴν ἐλ­πί­δα μας, ὅ­τι «νῦν καὶ ἀ­εί» θὰ συ­νε­χί­ζε­ται ἡ ἀ­έν­να­ος μαρ­τυ­ρία, διὰ ὁ­ρα­τῶν καὶ ἀ­ο­ρά­των, δι᾿ ἀγ­γέ­λων καὶ δι᾿ ἀν­θρώ­πων, καὶ ἡ τέ­λε­σις τῆς Θεί­ας Λει­τουρ­γί­ας εἰς τοὺς φυ­σι­κοὺς χώ­ρους, ὅ­που ἡ­γί­α­σαν ἐ­κεῖ­νοι καὶ ἡ­γί­α­σαν καὶ τοὺς χώ­ρους, τῆς Ἁ­γί­ας Καπ­πα­δο­κί­ας, θὰ ἐ­λέ­γο­μεν.

Μὲ συγ­κί­νη­σιν μαρ­τυ­ροῦ­μεν εἰς τὴν ἀ­γά­πην σας ὅ­τι ὁ Ἅ­γι­ος Πα­ΐ­σι­ος, καί­τοι Καπ­πα­δό­κης, ἀ­νή­κει εἰς ὁ­λό­κλη­ρον τὴν οἰ­κου­μέ­νην, ὡς ἄλ­λω­στε μαρ­τυ­ροῦν ἡ με­τά­φρα­σις τοῦ βί­ου καὶ τῆς δι­δα­σκα­λί­ας του εἰς πολ­λὰς γλώσ­σας, καὶ τώ­ρα καὶ εἰς τὴν τουρ­κι­κήν, ἀλ­λὰ καὶ ἡ τι­μὴ πρὸς τὴν μορ­φὴν αὐ­τοῦ οὐ μό­νον ἐκ μέ­ρους τῶν Ἑλ­λή­νων Ὀρ­θο­δό­ξων ἀλ­λὰ καὶ ὑ­πὸ τῶν πι­στῶν καὶ ἄλ­λων Ὀρ­θο­δό­ξων Ἐκ­κλη­σι­ῶν, αἱ ὁ­ποῖ­αι ἔ­σπευ­σαν νὰ προ­βά­λουν τὴν προ­σω­πι­κό­τη­τα αὐ­τοῦ, εὐ­θὺς ἀ­μέ­σως με­τὰ τὸ ἄ­κου­σμα τῆς ἀ­να­γρα­φῆς αὐ­τοῦ εἰς τὸ ἁ­γι­ο­λό­γι­ον τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας μας.

Ἐν κα­τα­κλεῖ­δι, ἐ­πι­θυ­μοῦ­μεν νὰ μοι­ρα­σθῶ­μεν μα­ζί σας καὶ μί­αν ἀ­κό­μη σκέ­ψιν: οἱ Καπ­πα­δό­και εἶ­χον μί­αν μα­κρὰν πα­ρά­δο­σιν τουρ­κο­φώ­νου χρι­στι­α­νι­κῆς γραμ­μα­τεί­ας, τὰ γνω­στά «κα­ρα­μαν­λί­δι­κα», ἡ ὁ­ποία ἦ­το κα­τὰ βά­σιν χρι­στι­α­νι­κή. Πι­στεύ­ο­μεν, λοι­πόν, ὅ­τι ἡ Πρό­νοια τοῦ Θε­οῦ πα­ρε­κί­νη­σεν ἀν­θρώ­πους, οἱ ὁ­ποῖ­οι ἀ­γα­ποῦν τὸν ἅ­γι­ον, νὰ με­τα­φρά­σουν τὸν θαυ­μα­στὸν βί­ον του εἰς τὴν τουρ­κι­κὴν γλῶσ­σαν, ὥ­στε οὗ­τος νὰ γί­νῃ κτῆ­μα καὶ τῶν τουρ­κο­φώ­νων ἀ­να­γνω­στῶν. Αἰ­σθα­νό­με­θα ὅ­τι μὲ αὐ­τὴν τὴν με­τά­φρα­σιν συ­νε­χί­ζε­ται, τρό­πον τι­νά, ἡ εὐ­λα­βι­κὴ πα­ρά­δο­σις τῆς κα­ρα­μαν­λί­δι­κης γραμ­μα­τεί­ας, ἔ­στω καὶ ἐ­ὰν εἶ­ναι εἰς τὴν κα­θο­μι­λου­μέ­νην σύγ­χρο­νον τουρ­κι­κὴν γλῶσ­σαν, ἐ­νῷ τὰ κα­ρα­μαν­λί­δι­κα, ὡς γνω­στόν, πα­ρεκ­κλί­νουν πως ἐξ αὐ­τῆς, πα­ρου­σι­ά­ζον­τα δι­α­λε­κτι­κὰς δι­α­φο­ρὰς καὶ εἶ­ναι γραμ­μέ­να μὲ ἑλ­λη­νι­κοὺς χα­ρα­κτῆ­ρας.

Ἔ­χο­μεν μά­λι­στα βε­βαί­αν τὴν πε­ποί­θη­σιν ὅ­τι ἡ πα­ροῦ­σα ἔκ­δο­σις τοῦ βί­ου τοῦ Ἁ­γί­ου Πα­ϊ­σί­ου, ὁ ὁ­ποῖ­ος ἔ­χει συν­τα­χθῆ ὑ­πὸ δύο ἀν­θρώ­πων οἵ­τι­νες ἔ­ζη­σαν ἀ­πὸ πο­λὺ κον­τὰ τὸν ἅ­γι­ον καὶ ὑ­πῆρ­ξαν πνευ­μα­τι­κὰ τέ­κνα καὶ συ­να­σκη­ταὶ αὐ­τοῦ, ὑ­πὸ τοῦ μα­κα­ρι­στοῦ Γέ­ρον­τος Ἰ­σα­ὰκ ἐκ Λι­βά­νου, καὶ τοῦ ὑ­πο­τα­κτι­κοῦ αὐ­τοῦ Εὐ­θυ­μί­ου ἱ­ε­ρο­μο­νά­χου, Γέ­ρον­τος τῆς Ἱ­ε­ρᾶς Κα­λύ­βης Ἀ­να­στά­σε­ως τοῦ Κυ­ρί­ου ἐν Ἁ­γίῳ Ὄ­ρει, θὰ βο­η­θή­σῃ πολ­λοὺς συ­ναν­θρώ­πους μας νὰ γνω­ρί­σουν τὸ πνευ­μα­τι­κὸν με­γα­λεῖ­ον τοῦ ἁ­γί­ου, νὰ θαυ­μά­σουν τὰ κα­τορ­θώ­μα­τα καὶ τὴν ἀ­γά­πην του διὰ τὸν Θε­όν, νὰ τὸν ἐ­πι­κα­λε­σθοῦν καὶ νὰ ζη­τή­σουν τὴν βο­ή­θει­αν καὶ τὴν χά­ριν του.

Εὐ­λο­γοῦν­τες τὴν ἔκ­δο­σιν ταύ­την συγ­χαί­ρο­μεν τοὺς συν­τε­λε­στὰς αὐ­τῆς, ὡς καὶ τὸν ἐκ­δο­τι­κὸν οἶ­κον τὸν ἀ­να­λα­βόν­τα τὴν κυ­κλο­φό­ρη­σιν αὐ­τοῦ, καὶ εὐ­χα­ρι­στοῦ­μεν διὰ τὸν φι­λά­γι­ον κό­πον εἰς τὸν ὁ­ποῖ­ον ὑ­πε­βλή­θη­σαν, εὐ­χό­με­νοι πλου­σι­ό­καρ­πον τὸν ἀ­μη­τὸν αὐ­τῆς καὶ τὴν σκέ­πην τῶν εὐ­χῶν τοῦ Ἁ­γί­ου Πα­ϊ­σί­ου, τοῦ Καπ­πα­δό­κου καὶ Ἁ­γι­ο­ρεί­του. Ἀ­μήν.

Ὁ­μι­λία π. Θε­ο­λό­γου

Πα­να­γι­ώ­τα­τε πά­τερ καί Δέ­σπο­τα,  Σε­βα­σμι­ώ­τα­τοι,  ἀ­ξι­ό­τι­με κ. Γε­νι­κέ Πρό­ξε­νε τῆς Ἑλ­λά­δος, σε­βα­στοί πα­τέ­ρες, ἀ­γα­πη­τοί μου ἀ­δελ­φοί,

Ἀ­να­ξί­ως, ἀλ­λά κά­νον­τας ὑ­πα­κοή, ἦλ­θα νά δώ­σω μιά προ­σω­πι­κή μαρ­τυ­ρία γιά ἕ­ναν θαυ­μα­στόν Ἅ­γιο πού ἡ Ἀ­γά­πη τοῦ Θε­οῦ ἔ­βα­λε στήν ζωή μου, πού δέν ἀ­ξι­ώ­θη­κα νά τόν μι­μη­θῶ, ἀλ­λά προ­σπα­θῶ νά ζῶ μέ τήν εὐ­χή του.

Μέ­σα στήν χα­ρά τῆς ση­με­ρι­νῆς πα­ρου­σί­α­σις ἐ­πι­τρέψ­τε  μου  νά σᾶς ἀ­να­πτύ­ξω με­ρι­κές  ἐμ­πει­ρί­ες πού βί­ω­σα καί δέν εἶ­ναι κα­τα­γε­γραμ­μέ­νες στόν  τό­μο πού ἐκ­δί­δε­ται σή­με­ρα.

Ἡ μι­κρή μαρ­τυ­ρία πού σᾶς κα­τα­θέ­τω ἀρ­χί­ζει ἀ­πό τό 1972 πού σάν φοι­τη­τής, στήν δεύ­τε­ρη ἐ­πί­σκε­ψί μου στό Ἅ­γι­ον Ὅ­ρος, γνώ­ρι­σα ἕ­ναν Ἄν­θρω­πο, ὅ­πως ὁ Θε­ός θέ­λει τόν Ἄν­θρω­πο, Εἰ­κό­να Του ζων­τα­νή μπρο­στά μου, τόν  Ἅ­γιο  Παῒ­σιο. Κά­θε φο­ρά πού συ­ναν­τοῦ­σα τόν Γέ­ρον­τα εἶ­χα τήν συ­ναί­σθη­σι ὅ­τι  μοῦ μι­λοῦ­σε ὁ Θε­ός. Ὁ ἴ­δι­ος ἐ­ξα­φα­νι­ζό­ταν μέ­σα στήν Ἀ­γά­πη, στήν Τα­πεί­νω­σι, στήν Πρα­ό­τη­τα, στήν Δι­ά­κρι­σι. Δέν στε­κό­ταν μπρο­στά μου σάν μία προ­σω­πι­κό­τη­τα, ἀλ­λά ἦ­ταν δι­ά­φα­νος ὥ­στε μέ­σω αὐ­τοῦ νά βλέ­πω καί νά ἀ­κούω τόν Θεό, δι­ό­τι «ζοῦ­σε οὐ­κέ­τι αὐ­τός, ἀλ­λά ζοῦ­σε ἐν αὐ­τῷ ὁ Χρι­στός».

Σέ μία ἀ­πό τίς πρῶ­τες συ­ναν­τή­σεις μας, στό Κελ­λί τοῦ Τι­μί­ου Σταυ­ροῦ, μοῦ ἐ­ξη­γοῦ­σε πώς τά ἄ­γρια ζῶα δέν φο­βοῦν­ται, ἀλ­λά σέ­βον­ται καί ἀ­να­γνω­ρί­ζουν τόν ἄν­θρω­πο πού ἔ­χει Χά­ριν  Θε­οῦ,  ἐ­νῶ τά ἥ­με­ρα ζῶα  παίρ­νουν τίς συ­νή­θει­ες καί τόν χα­ρα­κτῆρα τοῦ κυ­ρί­ου τους. Με­τα­ξύ ἄλ­λων μου ἔ­λε­γε ὅ­τι τόν πλη­σι­ά­ζουν τά λα­γου­δά­κια καί τά ἀ­γρι­ο­γού­ρου­να καί τά σταυ­ρώ­νει στό μέ­τω­πο καί δέν τά πι­ά­νουν τά βό­λια τῶν κυ­νη­γῶν. Μιά ἡ­μέ­ρα τόν ἀ­κο­λου­θοῦ­σα σέ ἕ­να μο­νο­πά­τι στήν Κα­ψά­λα κον­τά στό Κελ­λί του. Βά­δι­ζε σάν κου­ρα­σμέ­νος πα­τών­τας μιά δε­ξιά καί μιά ἀ­ρι­στε­ρά στό μο­νο­πά­τι. «Γέ­ρον­τα σᾶς πο­νοῦν τά πό­δια σας;» τόν ἐ­ρώ­τη­σα. «Δέν βλέ­πεις εὐ­λο­γη­μέ­νε» μοῦ ἀ­πάν­τη­σε «τά μυρ­μήγ­κια πού προ­χω­ροῦν στήν μέ­ση τοῦ μο­νο­πα­τι­οῦ;».

Μοῦ εἶ­χε συ­στή­σει, τό­τε, νά δι­α­βά­σω τούς ἀ­σκη­τι­κούς λό­γους τοῦ Ἀβ­βᾶ Ἰ­σα­άκ. Δέν εἶ­χα ὅ­μως χρό­νο, γι­α­τί σπού­δα­ζα στό Πο­λυ­τε­χνεῖο. Πῆ­ρα ἀρ­γό­τε­ρα τό βι­βλίο μα­ζί μου στό  Πα­ρί­σι, ὅ­που ἔ­κα­να με­τα­πτυ­χι­α­κά. Ἐ­κεῖ, σέ μία ἥ­συ­χη σο­φί­τα, βλέ­πον­τας τά καμ­πα­να­ριά τῆς Πα­να­γί­ας τό 1977, ὁ Ἀβ­βᾶς Ἰ­σα­άκ μέ βο­ή­θη­σε νά ἀ­πο­φα­σί­σω νά ζή­σω σάν Μο­να­χός κον­τά στόν Γέ­ρον­τα. Ὅ­ταν ἐ­πέ­στρε­ψα στήν Ἑλ­λά­δα ἐ­κεῖ­νος μέ προ­έ­τρε­ψε νά ὑ­πη­ρε­τή­σω πρῶ­τα τήν στρα­τι­ω­τι­κή μου θη­τεία καί με­τά νά πάω στό Ἅ­γι­ον Ὄ­ρος.

Ὅ­σο  ὑ­πη­ρε­τοῦ­σα  στόν στρα­τό μέ πα­ρη­γο­ροῦ­σε  μέ  τήν προ­σευ­χή του  καί  τίς ἐμ­πει­ρί­ες του πού μοῦ δι­η­γεῖ­το. Πολ­λά­κις ἔ­χουν γρα­φεῖ τά θαύ­μα­τα πού ἔ­ζη­σε, ἡ αὐ­το­θυ­σία, ὁ τρό­πος καί τό φι­λό­τι­μο μέ τό ὁ­ποῖο ὑ­πη­ρέ­τη­σε. Στήν δι­άρ­κεια τῶν μα­χῶν, μέ­σα στόν ἐμ­φύ­λιο, μοῦ εἶ­πε ὅ­τι τόν ἔ­στει­λαν κά­πο­τε σέ ἕ­να κον­τι­νό χω­ριό νά ἀ­γο­ρά­ση τρό­φι­μα γιά τήν δι­μοι­ρία του. Ἀ­φοῦ ψώ­νι­σε τρά­βη­ξε γιά τό βου­νό. Τό­τε  βγῆ­κε ἡ γυ­ναί­κα πού εἶ­χε τό  μπα­κά­λι­κο καί τοῦ φώ­να­ξε ἀ­πό μα­κρυά:  «Στρα­τι­ώ­τη γύρ­να πί­σω,  ξέ­χα­σες τό ὅ­πλο σου».  Τό ἀ­λη­θι­νό ὅ­πλο τοῦ Γέ­ρον­τα ἦ­ταν ὁ στρα­τι­ω­τι­κός καί ὁ πνευ­μα­τι­κός ἀ­σύρ­μα­τος μέ τόν ὁ­ποῖ­ον ἔ­σω­ζε σώ­μα­τα καί ψυ­χές.

Εἶ­χε προ­εί­δει τήν ἀ­να­χώ­ρη­σί του ἀ­πό τό Κελ­λί τοῦ Τι­μί­ου Σταυ­ροῦ καί ἔτ­σι με­τά τήν ἀ­πο­λυ­σί μου ἀ­πό τόν στρα­τό  κα­τευ­θύν­θη­κα  κον­τά του  καί ὄ­χι στήν μο­νή Σταυ­ρο­νι­κή­τα, ὅ­πως σκε­πτό­μουν. Κα­θώς ὁ ἴ­δι­ος δέν κρα­τοῦ­σε στό Κελ­λί του μο­να­χούς μέ ὁ­δή­γη­σε στό Κουτ­λου­μού­σι. Γνω­ρί­ζον­τας τήν δι­ά­θε­σί μου γιά τήν Ἱ­ε­ρα­πο­στο­λή (τήν ὁ­ποία μοῦ εἶ­χε ἐμ­πνεύ­σει  ὁ πνευ­μα­τι­κός μου  π. Χα­ρί­των Πνευ­μα­τι­κά­κις, ὁ ὁ­ποῖ­ος ἀ­νε­χώ­ρη­σε στό Congo, ὀρ­γά­νω­σε τήν ἱ­ε­ρα­πο­στο­λι­κή Ἐκ­κλη­σία στήν Kananga καί ἐ­κοι­μή­θη ἐ­κεῖ με­τά 25 Χρό­νια)  μοῦ ζή­τη­σε νά εἶ­ναι αὐ­τό τό πρῶ­το θέ­μα πού θά ἀ­να­φέ­ρω  στόν Ἡ­γού­με­νο τῆς Μο­νῆς.  Ὁ ἴ­δι­ος ὁ Γέ­ρον­τας, τό 1993, μέ  προ­έ­τρε­ψε νά πάω στήν Ἀλ­βα­νία, ὅ­ταν  ὁ Ἀρ­χι­ε­πί­σκο­πος  Ἀ­να­στά­σι­ος μέ κά­λε­σε ἐ­κεῖ. Ἐν­δι­α­φε­ρό­ταν πο­λύ γιά τήν ἁ­παν­τα­χοῦ Ἐκ­κλη­σία λέ­γον­τάς μου, κά­πο­τε, ὅ­τι τό ση­μαν­τι­κώ­τε­ρο εἶ­ναι νά ὀρ­γα­νω­θοῦν ἱ­ε­ρα­πο­στο­λές στήν  Κί­να.

Σάν νέο ἀρ­χι­τέ­κτο­να  μέ συ­νε­βού­λε­βε  πολ­λά­κις γιά ἁ­πλά ἀλ­λά βα­σι­κά  θέ­μα­τα ὅ­πως  π.χ. γιά τά  πα­ρεκ­κλή­σια πού δι­α­μορ­φώ­νον­ται μέ­σα σέ  κτή­ρια: ὅ­τι  δέν πρέ­πει νά ἔ­χουν ἀ­πό πά­νω  ἤ ἀ­πό κά­τω κα­τοι­κί­ες  καί  ὑ­πνο­δω­μά­τια. Τίς  Εἰ­κό­νες νά  μήν  τίς  το­πο­θε­τοῦ­με  σέ  τοί­χους  ὅ­που ὑ­πάρ­χει  ὄ­πι­σθεν  ἀ­πο­χω­ρη­τή­ριο.  Τά  λή­μα­τα  ἀ­πό  τήν  λάν­τζα  τῆς  κου­ζί­νας  νά  μήν  κα­τα­λή­γουν  στόν  βό­θρο ἤ στήν κεν­τρι­κή  ἀ­πο­χέ­τευ­σι, ἀλ­λά νά ἔ­χουν δι­κή  τους ἔ­ξο­δο  καί κα­τά­λη­ξι ἀ­φοῦ τό φα­γη­τό, ἀλ­λά  καί  τά πε­ρισ­σεύ­μα­τα  εὐ­λο­γοῦν­ται.

Μί­αν  ἡ­μέ­ρα  πού  τόν  ἐ­πι­σκέ­φθη­κά  μου  ἄ­νοι­ξε  τήν πόρ­τα ἀ­κο­λου­θού­με­νος ἀ­πό ἕ­ναν νέο ἄν­δρα γύ­ρω στά 30.  Ἀ­φοῦ τόν ἀ­πο­χαι­ρέ­τη­σε  καί ἐ­κεῖ­νος ἔ­φυ­γε χα­ρού­με­νος, γύ­ρι­σε με­τά πρός ἐ­μέ­να λέ­γον­τας: «Πῶ! Πῶ! τί δύ­να­μι ἔ­χει ἡ Πα­να­γία μας, καί δαι­μό­νια βγά­ζει!». Θαύ­μα­ζε τό θαῦ­μα πού ὁ ἴ­δι­ος εἶ­χε ὑ­πουρ­γή­σει ἐ­πι­κα­λού­με­νος τήν Πα­να­γία μας. (Συ­νή­θως σταύ­ρω­νε τούς ἀρ­ρώ­στους μέ τά λεί­ψα­να  τοῦ  ἁ­γί­ου  Ἀρ­σε­νί­ου, πού εἶ­χε στόν  Ναό  καί μέ τήν προ­σευ­χή του ἐ­νερ­γοῦ­σε σέ αὐ­τούς ὁ Κύ­ρι­ος). Ἀ­μέ­σως με­τά, συ­ναι­σθα­νό­με­νος τί μοῦ εἶ­χε ἀ­να­φέ­ρει, ζή­τη­σε  νά  μήν  κά­νω  λό­γο  σέ  κα­νέ­ναν.

Εἶ­χε πολ­λές ὡ­ραῖ­ες δι­η­γή­σεις ἀ­πό τήν δι­α­μο­νή του στό Σι­νά. Ἐ­κεῖ, στά κτή­μα­τα τῆς Μο­νῆς,  μά­ζευ­αν καί κλά­δευ­αν  συγ­χρό­νως τίς ἐ­λι­ές. Ὁ  Γέ­ρον­τας, ἔ­χον­τας τήν εὐ­θύ­νη τῆς ἐρ­γα­σί­ας, ἔ­δω­σε ὅ­λα τα κλα­διά στούς  Βε­δου­ῒνους πού βο­η­θοῦ­σαν. (Τά βρά­δυα, λό­γω ὑ­ψο­μέ­τρου κά­νει πο­λύ κρύο καί συ­νή­θως δέν ἔ­χουν τί­πο­τες ἄλ­λο νά κά­ψουν γιά νά ζε­στα­θοῦν πα­ρά μό­νον τίς κο­πρι­ές ἀ­πό τίς κα­μῆ­λες). Ἐ­κεῖ­νοι  τό­τε, ἐν­τυ­πω­σι­α­σμέ­νοι ἀ­πό τήν πρά­ξι του, τοῦ εἶ­παν:  «Εἶ­σαι  κα­λός  ἄν­θρω­πος,  θά  βρέ­ξη!». «Πρά­γμα­τι ἐ­κεῖ­νο τό βρά­δυ ἔ­βρε­ξε!», μοῦ  εἶ­πε. Ἡ  βρο­χή εἶ­ναι ἡ με­γα­λύ­τε­ρη εὐ­λο­γία στήν ἔ­ρη­μο τοῦ Σι­νᾶ.

Ὁ  Γέ­ρον­τας ἀ­νέ­φε­ρε ὅ­τι κά­θε ἐ­πο­χή ἔ­χει τούς ἁ­γί­ους της, πού μέ τήν  προ­σευ­χή τούς  κρα­τοῦν τόν κό­σμο νά μήν τόν κα­τα­στρέ­ψη ὁ δι­ά­βο­λος. Ἡ προ­σευ­χή, ἔ­λε­γε ἐ­πί­σης, ἑ­νός ἁ­γί­ου μπο­ρεῖ νά ἀλ­λά­ξη τό σχέ­διο τοῦ Θε­οῦ.

Τόν Ἰ­α­νου­ά­ριο τοῦ 1982,  ὅ­ταν χει­ρο­το­νή­θη­κα, μοῦ εἶ­πε:  «Δέν  θά  ὁ­δη­γή­σης ξα­νά». (Με­ρι­κές φο­ρές  ἐ­ξυ­πη­ρε­τοῦ­σα  καί  τό  Μο­να­στή­ρι  σάν ὁ­δη­γός).  Με­τά  τέσ­σε­ρεις  μῆ­νες  ἔ­γι­νε ἕ­να θα­να­τη­φό­ρο δυ­στύ­χη­μα, μέ τό αὐ­το­κί­νη­τό τῆς Μο­νῆς, ἐν­τός Ἁ­γί­ου Ὅ­ρους. Ἕ­νας ἡ­λι­κι­ω­μέ­νος ἱ­ε­ρο­μό­να­χος ἔ­φυ­γε μέ δρα­μα­τι­κό τρό­πο, ἐ­νῶ ὅ­λοι οἱ ἄλ­λοι συ­νε­πι­βά­τες δέν πά­θα­με τό πα­ρα­μι­κρό. Θά ἤ­μουν ἐ­γώ ὁ ὁ­δη­γός τοῦ αὐ­το­κι­νή­του, ἐ­άν ὁ Γέ­ρον­τας δέν εἶ­χε προ­φυ­λά­ξει καί τήν ζωή καί τήν ἱ­ε­ρω­σύ­νη μου. Με­τά ἀ­πό αὐ­τό ἤ­μουν σέ ἄ­σχη­μη ψυ­χι­κή κα­τά­στα­σι. Ἐ­κεῖ­νος ἀ­νά­με­σα στά ἄλ­λα πού μοῦ εἶ­πε  γιά νά δι­ορ­θώ­ση τόν «λο­γι­σμό» μου καί νά μέ πα­ρη­γο­ρή­σει, μα­θαί­νον­τας ὅ­τι στό αὐ­το­κί­νη­το ἀν­τί  γιά ὑ­γρά φρέ­νων εἶ­χαν βά­λει σπο­ρέ­λαιο, γέ­λα­σε λέ­γον­τας: «Ἅ! Ἀ­πό αὐ­τό πού φτι­ά­χνουν νη­στή­σι­μες τη­γα­νι­τές πα­τά­τες!».

Πολ­λές φο­ρές μέ ἕ­να  ἀ­στεῖο  πα­ρη­γο­ροῦ­σε, ἤ  ἔ­κα­νε κά­ποια  πα­ρα­τή­ρη­σι, ἤ ἄλ­λα­ζε μιά βα­ρειά  ἀ­τμό­σφαι­ρα.  Τό χι­οῦ­μορ τοῦ  ἦ­ταν λε­πτό καί  δι­α­κρι­τι­κό.  Ὁ ἱ­ε­ρο­μό­να­χος  Ἀρ­σέ­νι­ος (πού μέ­νει τώ­ρα στήν Πα­να­γού­δα) καί ἐ­γώ συμ­με­τεῖ­χα­με καί ψέλ­να­με σέ μιά Ἐ­ξό­διο ἀ­κο­λου­θία πα­ρου­σία τοῦ Γέ­ρον­τα στήν  Σκή­τη τοῦ  Ἁ­γί­ου Παν­τε­λε­ή­μο­νος.  Με­τά, ὅ­ταν μᾶς  βρῆ­κε, μᾶς ἔ­λε­γε: «Πα­ρα­λί­γο νά τόν ἀ­να­στή­σε­τε τόν μα­κα­ρί­τη μέ τό ψάλ­σι­μό σας ἐ­σεῖς!»

Τό 1982, νέ­ος στήν ἱ­ε­ρω­σύ­νη, σέ μιά ἐ­πί­σκε­ψί μου στόν  Γέ­ρον­τα  αὐ­θόρ­μη­τα τοῦ εἶ­πα:  «Εἶ­μαι τό­σο και­ρό Μο­να­χός καί ἕ­να θαῦ­μα δέν εἶ­δα».  Ὁ Γέ­ρον­τας μέ ἐ­πέ­πλη­ξε ἀ­μέ­σως: «Ἐ­σύ ἱ­ε­ρέ­ας τό λές αὐ­τό; Κά­θε ἡ­μέ­ρα λει­τουρ­γεῖς καί βλέ­πεις μπρο­στά σου  τόν Ἄρ­το  καί  τόν Οἶ­νο νά γί­νον­ται  Σῶ­μα  καί  Αἷ­μα  Χρι­στοῦ!  Τί με­γα­λύ­τε­ρο θαῦ­μα θέ­λεις;» Ἐ­γώ ντρά­πη­κα.

Ὡς ἀρ­χον­τά­ρης (ὑ­πεύ­θυ­νος τοῦ ξε­νώ­να) στό Μο­να­στή­ρι,  πολ­λές  φο­ρές συ­νό­δευα ἀλ­λο­δα­πούς  καί μή στήν Πα­να­γού­δα γιά νά δι­ευ­κο­λύ­νω τήν συ­νε­ννό­η­σι ἀλ­λά καί νά ὠ­φε­λη­θῶ ὁ ἴ­δι­ος.  Ἕ­να ἀ­πό­γευ­μα ὡ­δή­γη­σα στόν Γέ­ρον­τα ἕ­να νε­α­ρό γάλ­λο μέ σο­βα­ρά προ­βλή­μα­τα. Με­τά ἀ­πό σύν­το­μη συ­ζή­τη­σι μοῦ εἶ­πε ὁ Γέ­ρον­τας ὅ­τι θά τόν κρα­τοῦ­σε τό βρά­δυ γιά νά τόν βο­η­θή­ση πε­ρισ­σό­τε­ρο. Τό ἄλ­λο πρωῒ ἐ­πέ­στρε­ψε ὁ γάλ­λος χα­ρού­με­νος ἔ­χον­τας πά­ρει ἀ­πάν­τη­σι ἀ­πό τόν Γέ­ρον­τα, σέ ὅ­τι τόν βα­σά­νι­ζε. Ἐ­νῶ δέν μι­λοῦ­σε οὔ­τε λέ­ξη γαλ­λι­κά ἐν­τού­τοις εἶ­χαν θαυ­μα­στή ἐ­πι­κοι­νω­νία.

Ἦ­ταν χει­μώ­νας καί μέ νου­θε­τοῦ­σε στό χει­με­ρι­νό ἀρ­χον­τα­ρί­κι, ἐ­κεῖ ὅ­που ἄ­να­βε γιά ὅ­λους κε­ρά­κια  κα­τά τήν ἀ­γρυ­πνία του, στήν ζε­στα­σιά τῆς κτι­στῆς ξυ­λό­σομ­πας. Οἱ γω­νι­ές καί τά πα­ρά­θυ­ρα εἶ­χαν ἱ­στούς ἀ­ρά­χνης. Τά πα­ρα­τη­ροῦ­σα μέ τήν δι­ά­θε­σι νά τά κα­θα­ρί­σω. « Αὐ­τά τά ἀ­φή­νω γιά δι­α­κό­σμησι» μέ πρό­λα­βε.  Ἄ­κου­γα  γιά  ἀρ­κε­τή  ὥ­ρα  τό  κου­δου­νά­κι  πού κτυ­ποῦ­σε κά­ποι­ος στήν κά­τω πόρ­τα. Ὁ Γέ­ρον­τας συ­νέ­χι­ζε νά μοῦ μι­λᾶ.  «Κά­ποι­ος  ἔ­χει  ὥ­ρα  πού  κτυ­πά­ει»  τοῦ  εἶ­πα.  «Δέν  ἔ­χει  κα­νέ­να πρό­βλη­μα αὐ­τός, ἦλ­θε μό­νο γιά...» μοῦ ἀ­πάν­τη­σε. «Μά Γέ­ρον­τα πῶς γνω­ρί­ζε­τε τόν κά­θε ἕ­να  μέ τό ὀ­νο­μά του  καί τά προ­βλη­μα­τά του  χω­ρίς νά τόν ἔ­χε­τε ξα­να­δῆ;» συ­νέ­χι­σα. «Ἡ Πα­να­γία μοῦ ἔ­δω­σε αὐ­τό τό χά­ρι­σμα, τό­τε πού μου ἀ­νέ­θε­σε καί τό δι­α­κό­νη­μα νά βο­η­θάω ὅ­ποι­ον ἔρ­χε­ται μέ­χρις ἐ­δῶ.»

Ἄλ­λο­τε τοῦ ἐ­ξέ­φρα­σα τήν  ἀ­πο­ρία μου  πῶς γί­νον­ται ἰ­ά­σεις καί θαυ­μα­τουρ­γές ἐ­πεμ­βά­σεις στόν  κό­σμο καί ἔρ­χον­ται με­τά νά τόν εὐ­χα­ρι­στή­σουν  ἄν­θρω­ποι  πού δέν τόν ἔ­χουν ξα­να­δεῖ. «Εὐ­λο­γη­μέ­νε, ὁ Θε­ός ἐ­πεμ­βαί­νει, ἁ­πλά συμ­βαί­νουν τήν ὥ­ρα πού προ­σεύ­χο­μαι καί ἀ­νά­βω κε­ρά­κια γιά  τά  ἀ­προ­στά­τευ­τα  παι­διά , γιά  ὅ­σους  κιν­δυ­νεύ­ουν στήν ἄ­σφαλ­το ἤ στά νο­σο­κο­μεῖα...».Ὁ Γέ­ρον­τας ὁ­μα­δο­ποι­οῦ­σε τούς  πο­νε­μέ­νους  καί  αὐ­τούς  πού εἶ­χαν ἀ­νάγ­κη  καί  ἀ­γρυ­πνοῦ­σε  κά­θε  βρά­δυ  προ­σευ­χό­με­νος. Πο­λύ συμ­πο­νοῦ­σε τίς ψυ­χές τῶν βρε­φῶν τῶν ἐ­κτρώ­σε­ων καί μοῦ ζή­τη­σε νά τίς μνη­μο­νεύω  ἰ­δι­αί­τε­ρα με­τά ἀ­πό ἕ­να φρι­κτό ὅ­ρα­μα πού εἶ­δε καί μοῦ δι­η­γή­θη­κε.

Μοῦ ἔ­λε­γε ἀ­κό­μη: «Νά  προ­σεύ­χε­σαι μέ πό­νο γιά τά προ­βλή­μα­τα τῶν ἄλ­λων καί  ἡ προ­σευ­χή σου νά συ­νο­δεύ­ε­ται ἀ­πό σω­μα­τι­κό κό­πο. Μνη­μο­νεύ­ον­τας  τά ὀ­νό­μα­τα  στήν προ­σκο­μι­δή νά φέρ­νης στόν νοῦ σου τό πρό­σω­πο τοῦ κά­θε ἕ­νος. Στίς  ἀ­κο­λου­θί­ες νά ἀ­πο­φεύ­γης νά κά­θε­σαι καί νά πα­ρα­μέ­νεις  πάν­το­τε  ὄρ­θι­ος  σέ  ὅ­λη τήν  Θεία  Λει­τουρ­γία».

Κά­πο­τέ μου ἀ­νέ­φε­ρε: «Προ­σπα­θῶ ὅ­ταν ἔ­χω κό­σμο νά μήν σκέ­πτο­μαι τόν Χρι­στό, γι­α­τί τό­τε  μέ τρε­λαί­νει  ἡ  Ἀ­γά­πη  Του καί  νοι­ώ­θω τέ­τοια  χα­ρά  πού πη­δάω καί χο­ρεύω καί ἄν μέ δεῖ κα­νείς θά σκαν­δα­λι­σθῆ».

Ἔ­δει­χνε τήν  πα­τρι­κήν  στορ­γή  καί ἀ­γά­πη  του, μέ ἕ­ναν  ἀ­πο­χαι­ρε­τι­στή­ριο ἀ­σπα­σμό ψη­λά στό μέ­τω­πο.

Ἡ  ψυ­χή του μά­τω­νε, ὅ­ταν  ἀ­δι­κεῖ­το κά­ποι­ος ἅ­γι­ος. Ἔ­νοι­ω­θε  πό­νο  πού δέν τι­μοῦ­με τόν  Ἀ­πό­στο­λο Ἰ­ού­δα, πού  γι­ορ­τά­ζει  τήν  ἴ­δια ἡ­μέ­ρα  μέ  τόν Ἅγιό του, τόν  μέ­γα  Πα­ῒ­σιο (19 Ἰ­ου­νί­ου).  Στόν  ἐ­πί­λο­γο  τοῦ  βί­ου  τοῦ  ἀ­δι­κη­μέ­νου  Χατ­ζη­γι­ώρ­γη  (πού  ἀ­σκή­τευ­σε  στήν Κε­ρα­σιά τοῦ Ἁ­γί­ου Ὅ­ρους, ὅ­που καί ἐ­γώ δι­α­μέ­νω)  ἑρ­μη­νεύ­ει  μέ  τόν  Πνευ­μα­τι­κό νό­μο τήν με­γά­λη ἀ­δι­κία πού ὑ­πέ­στη ἐ­κεῖ­νος καί ἡ ὁ­ποία ἔ­γι­νε αἰ­τία νά τόν ἀ­γα­πή­ση  τό­σο  πο­λύ ὁ Γέ­ρον­τας.

Αὐ­τά ἔ­κρι­να φρό­νι­μο νά ἀ­να­φέ­ρω σή­με­ρα στήν  Ἀ­γά­πη σας.

Ἡ  ἁ­γι­ό­το­κος γῆ τῆς  Καπ­πα­δο­κί­ας ἀ­γάλ­λε­ται γιά τόν Ἅ­γιό μας.  Ἅς  ἔ­χουν  λοι­πόν καί οἱ πα­τρι­ῶ­τες του τήν εὐ­λο­γία νά δι­α­βά­σουν στήν  γλώσ­σα  τους  τόν  βίο  του  καί κα­τό­πιν νά τόν μι­μη­θοῦν ὥ­στε νά εἶ­ναι μα­ζί  του καί στήν ἄ­νω πα­τρί­δα. Καί αὐ­τοί καί ἐ­μεῖς ἅς ἔ­χου­με τήν  Εὐ­χή του.  Ἀ­μήν.