Σχόλιο στο περιεχόμενο του φυλλαδίου με τίτλο «Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης» και με συγγραφέα τον πρωτοπρεσβύτερο π. Αναστάσιο Γκοτσόπουλο – Παναγιώτης Μαρτίνης

Αγαπητέ κ. Κωστόπουλε,

Θα μου επιτρέψεις κι ένα δικό μου σχόλιο, που αναφέρεται στο περιεχόμενο ενός φυλλαδίου που κυκλοφόρησε πρόσφατα με τίτλο «Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης» και με συγγραφέα τον πρωτοπρεσβύτερο π. Αναστάσιο Γκοτσόπουλο, εφημέριο του Ι. Ναού Αγ. Νικολάου Πατρών.

Αυτό διανεμήθηκε την Κυριακή 19 Ιουλίου, ημέρα μνήμης του Οσίου Παϊσίου.

Περίμενα, λοιπόν, ως τιμή στο νέο άγιο της Εκκλησίας μας, να αναφερθούν στοιχεία για την άγια βιοτή του, την άσκηση, τα χαρίσματά του και όσα τον ανάδειξαν έναν Άγιο της εποχής μας.

Δυστυχώς, αντ’ αυτού , χρησιμοποιήθηκε ένα τέτοιο ευλογημένο γεγονός, ως αφορμή, για ένα θα το χαρακτήριζα ξέσπασμα κατά του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Αμέσως έγινε αντιληπτό ότι το φυλλάδιο αυτό δεν είχε σκοπό να τιμήσει τον Άγιο Παΐσιο, αλλά ένα αντι-πατριαρχικό μένος.

Δημοσιεύθηκε, ως μη ώφελε, μια επιστολή του οσίου Παϊσίου (23 Ιανουαρίου 1969), που εκφράζει τις αντιρρήσεις του γέροντα «…εξ αιτίας διαφόρων φιλενωτικών κινήσεων» του Πατριάρχη Αθηναγόρα. Διατυπώνει τις παρατηρήσεις του, αλλά το ύφος του είναι ήπιο, προσεκτικό, δεν παραλείπει, μαζί με τα αρνητικά σχόλια, να δείχνει το σεβασμό του στο πρόσωπο του πατριάρχη αποκαλώντας τον «πατέρα» και «πατριάρχη μας» και σημειώνει: «…το να διακόψη το μνημόσυνο του Πατριάρχου, να αποσχισθή και να δημιουργήση ιδικήν του Εκκλησίαν και να εξακολουθή να ομιλεί υβρίζοντας τον Πατριάρχην (εν. όποιος σκανδαλίζεται από ορισμένες «κινήσεις» του Πατριάρχη) αυτό νομίζω είναι παράλογον».

Δημοσιεύθηκε και είναι γνωστή η επιστολή του οσίου, δεν θα την σχολιάσω. Απλά, πιστεύω, δε είχε θέση σ’ αυτό το κείμενο, την ημέρα της μνήμης του Αγίου. Το οικουμενικό Πατριαρχείο, αυτό το «οικουμενιστικό» και «φιλοπαπικό» κέντρο, έθεσε το όνομά του και όρισε τη μνήμη του στο Ορθόδοξο Εορτολόγιο.

Αλήθεια! Ας μας πουν που βλέπουν αλλοίωση της πίστης, του δόγματος, της παράδοσης της Εκκλησίας στους αποκαλούμενους «οικουμενιστές» και «φιλοπαπικούς» πατριάρχες; Μετά το «σχίσμα» (1054), την ίδια γραμμή δεν ακολούθησαν Πατριάρχες και λοιποί αρχιερείς στις συνόδους που έγιναν στη Δύση με σκοπό την ένωση των Εκκλησιών; Κατά τον Συρόπουλο, ο άγιος Μάρκος ο Ευγενικός παραβρέθηκε στη λειτουργία που τέλεσε ο πάπας στο ναό του Αγ. Γεωργίου στη Φερράρα. Το ίδιο και στο Καθολικό της τότε μονής της Αγίας Μαρίας της Νέας στη Φλωρεντία, όταν εκεί συνεχίστηκαν οι συνοδικές συνεδριάσεις. Με το Ευαγγέλιο στο μέσον του Ναού αρνούνταν τον ασπασμό και την συμπροσευχή;

Τι το διαφορετικό, τι το «αιρετικό» πράττουν οι σημερινοί Πατριάρχες; Ενωτικές προσπάθειες δεν γίνονται και σήμερα;

Γιατί τέτοια απαράδεκτα κείμενα που εκφράζουν φανατισμό, μισαλλοδοξία, εγωισμό και κυρίως έλλειψη αγάπης, για την οποία μίλησε τόσο πολύ ο όσιος Παΐσιος.

Καιρός να σοβαρευτούμε και να μην παίζουμε «εν ου παικτοίς».

Οι μεγάλοι γεροντάδες άγιος Νεκτάριος, Πορφύριος και Παΐσιος, και ο δικός μας π. Γερβάσιος, δεν έκτισαν ναούς, αλλά οικοδόμησαν και έσωσαν ψυχές. Μιμητές ζητούν και όχι επιφανειακά κακά αντίγραφα.

Η Διοικούσα Εκκλησία, πιστεύω, ότι δεν επικροτεί τέτοια φαινόμενα,  τέτοιες εκδηλώσεις γραπτές και προφορικές. Δεν επικροτεί τον σκανδαλισμό

Και τον φανατισμό των πιστών, που πηγαίνουν να εκκλησιαστούν για να ειρηνεύσουν, να ηρεμήσουν, να παρηγορηθούν και να ελπίσουν. Δεν γνωρίζουν ποιος είναι ο «αιρετικός» Ζηζιούλας και τι περιλαμβάνει η μεταπατερική θεολογία.

Πηγαίνουν ν’ ακούσουν το σχολιασμό, την ερμηνεία, το βαθύτερο νόημα του Ευαγγελικού και Αποστολικού κειμένου, που προ ολίγουν άκουσαν. Γι’ αυτό στην αρχαία Εκκλησία το κήρυγμα γινόταν μετά την ανάγνωση των κειμένων.

Ας αφήσουμε τα δογματικά – θεολογικά θέματα στους ειδικούς (αρχιερείς, θεολόγους κ.ά) όπως και ο όσιος Παΐσιος σημειώνει, και μεις ας κάνουμε την αυτοκριτική μας και ας αφεθούμε στην κρίση του Θεού, που συχνά προσπαθούμε ν’ αντικαταστήσουμε με τη δική μας, Ο Οποίος ως «ετάζων καρδίας και νεφρούς» θα μας κρίνει με βάση τους δικούς Του «πνευματικούς νόμους, όπως σοφά σημειώνει και ο όσιος Παΐσιος.

Παναγιώτης Μαρτίνης