Η Αριστερά του 2015, ο Χαρίλαος Τρικούπης και ο ….Δημήτριος Ιωαννίδης - Γεώργιος Κουρκούτας

Στις 20 Σεπτεμβρίου 2015 η Ελλάς θα βρεθεί σε μια νέα (και πάλι… κρίσιμη -χάσαμε το μέτρημα με τις τόσες κρίσιμες αναμετρήσεις!) εκλογική αναμέτρηση για την ανάδειξη νέας Βουλής και νέας Κυβέρνησης. Δεν πρόλαβε να τελειώσει το θέρος και στα τέλη Αυγούστου, μετά από συνεχή θρίλερ με ψηφοφορίες στο Ελληνικό Κοινοβούλιο(όπου η πλειοψηφία –από τα 5 από τα 7 Κόμματα της Βουλής! -στήριξε τις επιλογές του 3ου Μνημονίου), ο Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας προχώρησε στην διάλυση της Βουλής και την προκήρυξη Εκλογών.

Ο προφανής λόγος;

Μεγάλο μέρος του Κόμματος του, του ΣΥΡΙΖΑ, δεν ψήφισε ούτε το Μνημόνιο ούτε τους Νόμους που το συνοδεύουν. Μάλιστα αυτό επιβεβαιώνει και η ίδρυση νέου κομματικού φορέα (της Λαϊκής Ενότητας ) από τον Παναγιώτη Λαφαζάνη που φιλοξενεί πλέον στις τάξεις της αρκετούς από την ως τότε Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ. Επομένως ήταν φανερό ότι η Κυβέρνηση Τσίπρα έχασε την «δεδηλωμένη» στην Βουλή.

140 έτη από την «δεδηλωμένη»

Κατά…. τραγική-ιστορική ειρωνεία φέτος συμπληρώθηκαν 140 έτη από το 1875 όταν η παρέμβαση του (μαθημένου στον Αγγλικό Κοινοβουλευτισμό) Χαριλάου Τρικούπη, με το ιστορικό του άρθρο «Τις πταίει;» ουσιαστικά εισηγείται την αρχή της δεδηλωμένης. Την δεδηλωμένη δηλαδή εμπιστοσύνη της Κυβέρνησης από την Βουλή, να έχει δηλαδή το εκάστοτε Κυβερνητικό σχήμα το 50% και πλέον της αποδοχής των βουλευτών.

Αυτήν την δεδηλωμένη (που δημιούργησε πολλά προβλήματα, αλλά είχε και θετικά αποτελέσματα σε κυβερνητικές κρίσεις εδώ και 140 έτη) έχασε, απώλεσε δηλαδή, το Κυβερνητικό σχήμα των Κομμάτων ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ υπό τον Αλέξη Τσίπρα.

Πρωταγωνιστής αυτής της πτώσης της Κυβέρνησης Τσίπρα ήταν ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, που επικαλέστηκε την ασυνέπεια προεκλογικών υποσχέσεων σε σχέση με την αποδοχή του Μνημονίου, που η Κυβέρνηση Τσίπρα διεκήρυττε ότι θα …καταργούσε αν κέρδιζε την εξουσία. Μαζί του και άλλα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ (από τον Στρατούλη μέχρι την Μακρή και την Κωνσταντοπούλου) που προτίμησαν την προσκόλληση στην Αριστερή εξαγγελία των υποσχέσεων από την προσγείωση στην σκληρή πραγματικότητα της Εξουσίας.

Όλοι αυτοί άμεσα ή έμμεσα θεώρησαν τον Τσίπρα «προδότη των θέσεων που υποσχέθηκαν προς τον Λαό» και προτίμησαν να ρίξουν την Κυβέρνηση της «πρώτη φοράς Αριστεράς». Ωστόσο δεν λένε και οι ίδιοι (πέρα από γενικολογίες και φλυαρίες περί … επιστροφής στο εθνικό νόμισμα) πού θα βρούνε χρήματα για να υλοποιήσουν «φιλολαϊκή πολιτική» σαν το μακαρία τη λήξει πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης του ΣΥΡΙΖΑ.

Και έτσι είναι ορατή η περίπτωση να μιλάμε μετά τις Εκλογές για «Αριστερά παρένθεση» που «φρέναρε» την Οικονομία, ενώ η Εξουσία θα επιστρέψει στα γνωστά κυβερνητικά σχήματα των Κομμάτων Εξουσίας της Μεταπολίτευσης  (από ΝΔ και ΠΑΣΟΚ μέχρι Ποτάμι και όσους συμβαδίζουν). Και έτσι το «πείραμα της Αριστεράς» θα τελειώσει έτσι άδοξα με την πρωτοβουλία ανθρώπων που επικαλούνται την Αριστερά, η οποία  έχει ηγεμονική θέση εδώ και δεκαετίες ως σύνολο Ιδεών (ακόμη και αλλόκοτων μεταξύ τους ή ουτοπικών και ανόητων) σε ΜΜΕ και Πανεπιστήμια, αλλά ως Κυβερνητική λύση δείχνει ότι αυτοί οι Αριστεροί απέτυχαν και έφεραν πάλι αυτούς που κατηγορούσαν για την Παρακμή και την Διαφθορά της Χώρας.

Κάν΄ το όπως ο ….Ιωαννίδης

Το όλο σκηνικό θυμίζει σε πολλούς τις κινήσεις του Ταξιάρχου Δημητρίου Ιωαννίδη που το 1973 έπεισε πολλούς Αξιωματικούς (ίσως τους περισσότερους από αυτούς που στήριζαν τις Στρατιωτικές Κυβερνήσεις του Γεωργίου  Παπαδόπουλου) ότι ο Γεώργιος Παπαδόπουλος «πρόδωσε τις Αρχές της 21ης Απριλίου» αφήνοντας την στρατιωτική στολή «για να φορέσει το φράκο του Πολιτικού».

 Και τελικά όλοι αυτοί με την καθοδήγηση του Ιωαννίδη κατάφεραν να  ανατρέψουν τον Παπαδόπουλο τον Νοέμβριο του 1973, χρησιμοποιώντας και την Υπόθεση του «Πολυτεχνείου» και να εγκαθιδρύσουν την Κυβέρνηση (με αόρατο νου πίσω της τον ίδιο τον Ιωαννίδη) Γκιζίκη και Ανδρουτσόπουλου.

Μία Κυβέρνηση που χρεώθηκε τα γεγονότα του θέρους του 1974 στην Κύπρο με την τουρκική εισβολή και κατοχή, για να παραδώσει τελικά την Εξουσία (με πρωτοβουλία των Αξιωματικών που την στήριζαν) στους Πολιτικούς, από τους οποίους έλεγαν ότι ήθελαν να σώσουν την Χώρα!

Και έτσι επέστρεψε το προ του 1967 σκηνικό, ενώ ο Ιωαννίδης και πολλοί από αυτούς που έριξαν τον Παπαδόπουλο πέθαναν στην φυλακή (μαζί με τον Γεώργιο Παπαδόπουλο).

Αντί να επαναφέρουν την «Επανάσταση της 21ης Απριλίου» στον «σωστό δρόμο», όπως με αλαζονικό ύφος διεκήρυτταν για να δικαιολογήσουν την πτώση του Γεωργίου Παπαδόπουλου, τελικά παρέδωσαν την Εξουσία (και μάλιστα σε συνθήκες Εθνικής Τραγωδίας) σε αυτούς που ήθελαν να στείλουν στο χρονοντούλαπο της Εξουσίας, κάνοντας τους μάλιστα να φανούν καθαροί και σωτήρες στα μάτια του Ελληνικού Λαού.

Θα  έχουμε επανάληψη των γεγονότων 1973-1974;

Μήπως το ίδιο θα πετύχει τελικά η υπό τον Λαφαζάνη ομάδα, αν τελικά το βράδυ της 20ης Σεπτεμβρίου 2015 οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ καταλάβουν την 2η θέση και επανέλθει ως νικητής το ίδιο κυβερνητικό σχήμα (από ΝΔ και ΠΑΣΟΚ μέχρι Ποτάμι και όσους συμβαδίζουν) που στήριξαν πάντα την επιλογή των Μνημονίων και τόσες… κατάρες δέχθηκαν από τον Λαό, ακόμη και στο πρόσφατο Δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015;

Θα μοιάζει τελικά η τακτική των Λαφαζάνηδων με αυτήν του Ιωαννίδη και των δικών του Αξιωματικών;

Όχι φυσικά ως προς την τύχη των … πρωταγωνιστών (διότι οι Πολιτικοί στην Ελλάδα δεν τιμωρούνται τελικά), αλλά ως προς την παράδοση της Εξουσίας στους Ιδεολογικούς εχθρούς τους, όπως τους αποκαλούν.

Ο χρόνος κυλά γρήγορα και σύντομα θα έχουμε μία απάντηση….

Γεώργιος Διον. Κουρκούτας