Ολυμπία Ανθοπούλου - π. Ιερόθεος Ανδρουτσόπουλους

Ολυμπία Ανθοπούλου

Κερί ευγνωμοσύνης στη μνήμη της.

Του Ιεροδιακόνου

π. Ιεροθέου Ανδρουτσόπουλου.

          Λίγες ημέρες πριν, εκεί κοντά στις εορτές του Δεκαπενταυγούστου, πέταξε για τον ουρανό η ψυχή της μακαριστής πλέον Ολυμπίας Ανθοπούλου, (μέλος του Δ. Σ. της Αναπλαστικής Σχολής Πατρών) (+16 Αυγούστου 2015), η οποία για σύντομο χρονικό διάστημα δοκιμάστηκε στο καμίνι της ασθένειας.

          Προσωπικά είχα την ευλογία στη ζωή μου να την γνωρίσω από τα παιδικά μου χρόνια, αφού συνδεόταν με στενούς πνευματικούς δεσμούς με την οικογένειά μου.

          Από τα χείλη της άκουσα για πρώτη φορά για την προσωπικότητα του μεγάλου διδασκάλου των Πατρών, π. Γερβασίου. «Ο παπούλης μας», την άκουγες να λέγει, και τα χείλη της έτρεμαν από  συγκίνηση και η καρδιά της παλλόταν από σκιρτήματα ιερά και άγια. Μνήμες ιερές, θύμησες βαθειά ριζωμένες στο χώρο της καρδιάς, για ένα πρόσωπο αγαπημένο, για την δική μας κυρά Πίτσα, που άνοιγε την αγκαλιά της σε μας τους νεωτέρους, μας έβλεπε ως παιδιά της, μας νουθετούσε ως στοργική μάνα και μας αγκάλιαζε προτρέποντάς μας:      «...Παιδιά μου, ο Θεός σας έστειλε στο κατηχητικό μας. Ο παππούλης μας, (π. Γερβάσιος) σας κάλεσε. Μείνετε σταθεροί, εδραίοι, αμετακίνητοι. Και εμείς οι μεγαλύτεροι θα σας προστατεύουμε...».

          Για μας τους νεωτέρους και για μένα προσωπικά η μακαριστή κυρά Πίτσα, υπήρξε ο σύνδεσμος με το παρελθόν της Σχολής μας. Η γέφυρα εκείνη που μας ένωνε με τα περασμένα χρόνια, τα δοξασμένα χρόνια της εποχής του π. Γερβασίου Παρασκευοπούλου. Μαζί μας μοιραζόταν τις σκέψεις της, εκεί στο γραφικό αίθριο του μικρού της αρχοντικού, την αγάπη της για την πρόοδο του κατηχητικού έργου της Σχολής μας, τις εμπειρίες της που κουβαλούσε φορτωμένη από το πέρασμα του χρόνου, την αγωνία της για τα νέα τα παιδιά, τον θαυμασμό της και τον άπειρο σεβασμό της για την πολυδιάστατη μορφή του π. Γερβασίου και ιδιαιτέρως για την ασκητική προσωπικότητα του αοιδίμου Ιεράρχου, π. Ιεροθέου (Τσαντίλη).

          Σήμερα, εμείς οι νεώτεροι αισθανόμαστε αυτό το κενό της απουσίας της. Την έλλειψη της αγνής και ωραίας παρουσίας της. Της ξάστερης και καθάριας μορφής της. Χαιρόμαστε όμως, και ευγνωμονούμε το Θεό, που μας χάρισε αυτή την ευλογημένη ψυχή κοντά μας και την γνωρίσαμε και την αγαπήσαμε και πολλά πήραμε από αυτήν.

          Εμείς, ευκαίρως ακαίρως θα καίμε κερί και λιβάνι υπέρ αναπαύσεως της ψυχής της και με ζήλο θερμουργό θα διατηρήσωμε την παρακατήθηκη, που ως σκυτάλη ιερά και αγία κατέλιπε σε εμάς τους επιγενομένους.

Αιωνία της η μνήμη!