Ποιος είναι ο Σταυρός μου; - δ. Γρηγόριος Φραγκάκης

Από τoν αµπελώνα της Μεγάλης Εκκλησίας

Ποιος είναι ο Σταυρός μου;

Κυριακή μετά την Ύψωσι

Πολλοί αναρρωτιόμαστε ποιο είναι το περιεχόμενο της έννοιας "Σταυρός" την οποία συχνά επικαλούμαστε μα και το ίδιο έντονα αγνοούμε στην πραγματικότητα.

Καλεί ο Χριστός εκείνον που θέλει να Τον ακολουθήσει, πρώτα να "σηκώσει" τον Σταυρό του κι έτσι να προχωρήσει ξωπίσω, στον δρόμο Του. Ποιος είναι, αλήθεια, ο Σταυρός για τον καθένα μας; Τί σημαίνει τελικά ο Σταυρός για τον Χριστιανό του 21ου αιώνα;

Συνήθως με τη λέξι αυτή περιγράφουμε κάποια δύσκολη περίστασι της ζωής μας η οποία μας "βγάζει έξω" από το πλαίσιο της εγωιστικής άνεσής μας και της ευδαιμονίας που βασίζεται κυρίως σε όρους του κόσμου αυτού. Και είναι, πράγματι, "Σταυρός" μια ασθένεια ή μια απώλεια πρόσκαιρη ή μια δυσάρεστη εμπειρία. Όμως ο αληθινός "Σταυρός" θα μπορούσε να είναι ο ίδιος ο εαυτός μας και η αποδοχή του. Είναι η πεσμένη ανθρώπινη φύσι μας ένα μεγάλο εμπόδιο στην ανοδική πορεία του πνεύματος.
Όχι το σώμα αλλά η φύσι και οι ποικίλες επιθυμίες της. Είναι αυτή η φύσι κομμάτι του κόσμου που δε χορταίνει να καλύπτει όχι μόνο τις βιοτικές ανάγκες αλλά και ό,τι ευχαριστεί προσωρινά τον άνθρωπο. Αυτό έχει δύο συνέπειες: η μία είναι να "σταυρώνεται" βασανιστικά ο άνθρωπος επάνω στα ξύλινα είδωλα των ηδονικών επιθυμιών όταν το πρόσκαιρό τους περάσει και η άλλη είναι να συσταυρώνεται μαρτυρικά ο δούλος του Ιησού Χριστού μαζύ Του αντιστεκόμενος με τη θέλησί του και κραυγάζοντας με την ψυχή του: "θυμήσου με Κύριε όταν έρθεις στη Βασιλεία Σου".

Σε έναν τέτοιο κόσμο ψεύτικης ευχαρίστησης ποιά αξία μπορεί να έχει ένας λόγος για την έννοια του Σταυρού; Οι περισσότεροι, αν δεν ενοχληθούμε από τον έλεγχο στην αφροσύνη μας, δυσανασχετούμε διότι η εποχή σήμερα είναι τάχα εξελιγμένη και προοδευτική με ιδέες και έννοιες πολυ βαθύτερες από την ενσάρκωσι ενός Θεού αγάπης και την ατιμωτική Σταύρωσί Του για να ζήσει ο κόσμος. Νομίζουμε ότι είναι μακρυνό άκουσμα αλλά "εσταυρωμένοι" αδελφοί μας συγκυρηναίοι με τον πρόσφυγα στην Αίγυπτο Χριστό και τα σφαγιασμένα νήπια της Βηθλεέμ κρούουν τις πεντάκλειστες θύρες της λογικής και του αν-ελέους μας απλώνοντας το χέρι "εν ου...δοτοίς".

Εμείς πάλι κερδίζουμε σπιθαμές γης, δεσμίδες χαρτονομισμάτων, ράβδους χρυσού, σκήπτρα εξουσίας, αγέρηδες δόξας αλλά συγχρόνως "καρφώνουμε" την ψυχή μας στην από-Εσταυρωμένη ζωή και άρα στον αργά ή γρήγορα αναπόφευκτο Θάνατο. Αν όμως, γρήγορα αντιληφθούμε πού κρύβεται το ουσιαστικό νόημα τότε χιλιάδες και μυριάδες φορές θα προτιμήσουμε και μάλιστα χωρίς άλλη παρακίνησι, να θυσιάσουμε για μερικά χρόνια ό,τι μας απομακρύνει από τον Σταυρό και άρα από την Ανάστασι.

Αδερφοί μου, για τον άνθρωπο που προκρίνει τον Θεό και όχι τον κόσμο σαν Σωτήρα στη δυστυχία και Ελευθερωτή από την πρώτη δουλεία των παθών, ο Σταυρός είναι η μόνιμη προοπτική. Σταυρώνεται από τον πειρασμό που τον παρακινεί να "ζήσει" (!!!). Πυρώνεται από την αγάπη προς τον Θεό την οποία πληρώνει πολύ ακριβά θυσιαζόμενος. Φλέγεται από το ενδιαφέρον και την ανιδιοτελή προσφορά προς τον συνάνθρωπο για τον οποίον είτε μεριμνά με υλική συμπαράστασι είτε χαμηλώνει με πόνο τα γόνατα σε αληθινή προσευχή όχι του ενός λεπτού και "του αφρού" αλλά του αίματος και των δακρύων. Ο Σταυρός, λοιπόν, είναι παρών διαρκώς. Κιαν ακόμη διαφέρει στην όψι, κιαν τον βιώνει διαφορετικά κάθε άνθρωπος πάντως δεν χάνει την ουσία του και πάντα θυμίζει και προβάλλει Θεό. Αρκεί πρώτα να τον ανακαλύψουμε για να μπορέσουμε στη συνέχεια να τον σηκώσουμε στον δρόμο του Γολγοθά.

Αγαπητοί μου, ας προσευχόμαστε διαρκώς! Σηκώνοντας τον Σταυρό της ζωής και του εαυτού μας και ζητώντας ενίσχυσι, ας θυμούμαστε τον Πατριάρχη της οικουμενικής Ρωμηοσύνης μας Βαρθολομαίο. Στέκει εκεί, στον Θρόνο της Ιστορίας του Φαναρίου των αλαλήτων στεναγμών, δεδηλωμένα και ακαθήλωτα "Εσταυρωμένος".

 δ. Γρηγόριος Φραγκάκης

Πηγή: Απογευματινή Κωνσταντινουπόλεως