Με τον π. Λίβυο στο «Ενορία εν δράσει...»

Του Κωνσταντίνου Δαντίλη

Για «την ομορφιά του να μην είσαι τέλειος, την ελπίδα του να μην είσαι άριστος. Πτήσεις στα χαμηλά με τον π. Λίβυο» συζήτησε ο πρωτοπρεσβύτερος Σπυρίδων Τσιμούρης, Θεολόγος με τον π. Χαράλαμπο Λίβυο Παπαδόπουλο, συγγραφέα και εφημέριο του Ιερού Ναού Αγίας Ειρήνης Ηρακλείου Αττικής στο πρώτο «Ενοριακό Αρχονταρίκι» της 4ης χρονιάς του προγράμματος «Ενορία εν δράσει…».

Στην εισαγωγή του ο π. Σπυρίδων τόνισε πως είναι όμορφο να γνωρίσεις τον εαυτό σου και να αρχίσεις να ζεις. «Είναι τόσο ωραίο να ζεις ελπίζοντας στον Κύριο, ελπίζοντας στο Θεό ο οποίος απεκδύεται την Θεότητά του, απεκδύεται τη δύναμή του, απεκδύεται την τελειότητά του και γίνεται άνθρωπος και εκεί μας συναντά», είπε χαρακτηριστικά και ανέγνωσε ένα απόσπασμα από κείμενο του Ντοστογιέφσκι.

Παίρνοντας από αυτό αφορμή ο π. Χαράλαμπος ανέφερε πως υπάρχει μία αντίληψη σε όλους εμάς «ότι γινόμενοι Χριστιανοί και κάνοντας πνευματική ζωή και ζώντας μέσα στην εκκλησιαστική μας κοινότητα, πρέπει πάντα να είμαστε οι κερδισμένοι της υπόθεσης, δηλαδή ότι η Εκκλησία και η πνευματική ζωή είναι ένας χώρος του κέρδους. Ένας χώρος όπου οι πάντες πρέπει να είναι κερδισμένοι σε όλους τους τομείς της ζωής». Στο σημείο αυτό υπογράμμισε πως ο Χριστός δεν μας έχει φανερώσει έτσι ακριβώς τα πράγματα, λέγοντας χαρακτηριστικά πως «ο Χριστός λέει ότι για να σώσει κανείς της ψυχή του πρέπει να την χάσει, δηλαδή στην Εκκλησία δεν κερδίζεις κάτι αλλά χάνεις κάτι… Εάν πας με το σκεπτικό ότι πάω κάτι να δώσω, πάω κάτι να αφήσω και κάτι να χάσω, τότε στο τέλος θα είσαι σίγουρα ο κερδισμένος». «Άρα λοιπόν» συμπλήρωσε «η Εκκλησία δεν είναι ο χώρος μέσα στον οποίο θα καταξιωθώ, θα αυξήσω τον ναρκισσισμό μου, τον εγωισμό μου και θα μεγεθυνθεί το εγώ μου, αλλά ένας χώρος στον οποίο πρέπει εκούσια να ταπεινωθώ, να παραδοθώ στο Θεό, να δοθώ στην αγάπη, στον συνάνθρωπο και να χάσω για να κερδίσω στο τέλος».

Σε σχόλιο το π. Σπυρίδωνος για το Ευαγγελικό μήνυμα ο π. Χαράλαμπος σημείωσε ότι «βλέπουμε πάρα πολλές φορές πως ο εισερχόμενος στην Εκκλησία δεν έχει ως πρώτο ζητούμενό την ερωτική ένωσή του με το Θεό… αλλά ούτε θέλει τον ίδιο τον Χριστό. Θέλει αυτά που δίνει ο Χριστός… Βλέπουμε δηλαδή μία αντίφαση υπαρξιακή στον τομέα της καθημερινής ζωής».

Στη συζήτηση έγινε λόγος και για τον περιορισμό του χώρου και του χρόνου που βιώνουμε ως άνθρωποι, αναφέροντας την προοπτική του Θεού.

«Ο νους κάνει διαχωρισμούς εκτός αν έρθει η παρουσία του Αγίου Πνεύματος που εκεί παύουν οι διαχωρισμοί και υπάρχει ένα αγκάλιασμα» ανέφερε ο π. Χαράλαμπος, συμπληρώνοντας πως «Η Χάρις του Θεού αγκαλιάζει και αυτόν που δεν είναι τέλειος. Αγκαλιάζει αυτόν ο οποίος δεν πέτυχε. Αγκαλιάζει αυτόν ο οποίος δεν τα κατάφερε. Αγκαλιάζει αυτόν ο οποίος έχει σκοτεινές όψεις αλλά έχει και φωτεινές όψεις. Όλους τους αγκαλιάζει η Χάρις του Θεού. Αυτό δεν μπορεί να το κάνει μια κοσμική αντίληψη η οποία της αρέσει να κατηγοριοποιεί».

Ο π. Σπυρίδων Τσιμούρης από την πλευρά του σχολίασε πως η Εκκλησία χωράει και στεγάζει όλα τα παραπάνω αναφερόμενος στη συνέχεια στο θέμα της Αγιότητας.

Στο σημείο αυτό ο π. Χαράλαμπος τόνισε πως «οι πατέρες της Εκκλησίας πιστεύουν ότι εν δυνάμει όλοι μπορούμε να κάνουμε τα πάντα» τονίζοντας παράλληλα πως οι Πατέρες έχουν απόλυτη γνώση του εαυτού τους. «Πάσχουν μια αλήθεια. Την αλήθεια ότι ενώ προσπαθώ και γνωρίζω  λογικά το καλό, δυνάμεις και αντιστάσεις δεν μου επιτρέπουν να το πραγματοποιήσω στη ζωή μου». Συμπλήρωσε πως εμείς οι άνθρωποι «τις περισσότερες φορές γνωρίζουμε και ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε, αλλά δεν το κάνουμε. Διότι ο άνθρωπος δεν κάνει αυτό που ξέρει, κάνει αυτό που αντέχει»,  «και αυτό όχι γιατί είναι παλιάνθρωπος και υποκριτής –αυτό είναι μια εύκολη ερμηνεία – αλλά γιατί δεν μπορείς, υπάρχουν μέσα σου πράγματα που δεν σε αφήνουν… Για αυτό και αγιαζόμαστε όχι από τα κατορθώματά μας, αλλά από τη σχέση μας με τον Χριστό».

Ο π. Σπυρίδων ανέφερε ότι πολλές φορές «φανταζόμαστε τους Αγίους ως Ιερά τέρατα, ως ανθρώπους εξαιρετικού ηρωισμού, αγνοώντας ότι είναι οι καθημερινοί άνθρωποι. Είναι οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Αυτή η φαντασίωση μας οδηγεί στο να έχουμε λάθος οράματα ή στο να μην έχουμε οράματα». Σε αυτό ακριβώς το σημείο ο π. Χαράλαμπος υπογράμμισε με έμφαση πως είναι πολύ λυτρωτικό να καταλάβει ο άνθρωπος ότι «η δόξα του Χριστού είναι ο Σταυρός Του, δηλαδή είναι ο πόνος Του». «Η ταπείνωσή Του είναι η δόξα Του. Ο Σταυρός είναι η δόξα του Χριστού. Όταν θυσιάζεται για τον άλλον... δηλαδή ο δόξα του χριστιανού δεν είναι στις επιτυχίες, είναι στη θυσία προς τον άλλο».

«Λίγοι μπορούν να καταλάβουν τι σημαίνει Αγιότητα» προσέθεσε. «Εμείς βλέπουμε το φωτοστέφανο, δεν βλέπουμε τι κρύβεται πίσω από το φωτοστέφανο. Τι πόνος, τι μοναξιά, τι αγωνία, τι πτώσεις…».

Στη συνέχεια με αφορμή μικρό κείμενο που ανέγνωσε ο π. Σπυρίδων, ο π. Χαράλαμπος σημείωσε πως για τον κοσμικό άνθρωπο ο Χριστός είχε μία αποτυχημένη ζωή: δεν παντρεύτηκε, δεν έκανε λεφτά, δεν καταξιώθηκε κοινωνικά. «Δεν είχε καμία επιτυχία κοσμική. Καμία» είπε χαρακτηριστικά, συμπληρώνοντας παράλληλα πως «αυτός ο ‘‘αποτυχημένος’’ είναι αυτός που σώζει την ιστορία του ανθρώπινου γένους». «Αυτό όμως παράγει ένα ήθος. Το ήθος το Χριστιανικό». «Ζούμε σε έναν κόσμο που δεν τον αρνούμαστε, αλλά όμως δεν τον απολυτοποιούμε ως ανώτερη αξία της ζωής. Και νομίζω ότι αυτό έκαναν και οι Άγιοι της Εκκλησίας μας». «Ο Άγιος δεν είναι τίποτε άλλο παρά κάτι σαν κι εμάς ο οποίος παλεύει με τον εαυτό του», κατέληξε.

Στη συνέχεια ο π. Σπυρίδων έθεσε το θέμα της «ομορφιάς της αποτυχίας και το πώς κάποιος μέσα από μία αποτυχία μπορεί να συναντήσει την αλήθεια, να μάθει να ζει όμορφα και εν Χριστώ».

«Εμείς λέμε ότι μες στη ζωή υπάρχει και η αποτυχία. Δεν λέμε βγείτε στη ζωή και αποτύχετε» είπε στο σημείο αυτό ο π. Χαράλαμπος. «Λέμε ότι η ζωή ενός φυσιολογικού ανθρώπου, ο οποίος ζει στον κόσμο αυτό έχει μέσα και την παρουσία της αποτυχίας».

Υπογράμμισε πως «ο άνθρωπος ο οποίος δεν φοβάται την αποτυχία είναι ελεύθερος άνθρωπος», τονίζοντας παράλληλα πως «εάν ομολογείς και γνωρίζεις την πτώση σου αυτό σε κάνει γοητευτικό. Ο Ταπεινός είναι γλυκύς άνθρωπος. Έχει μια χάρη πάνω του. Το να αποδέχεσαι την αποτυχία είναι και μία πράξη ελευθερίας».