ΜΕΛΙΣΣΑΡΟΠΟΥΛΟΣ, ΑΘΗΝΑΓΟΡΑΣ - π. Αναστάσιος Γκοτσόπουλος

π. Αναστάσιος  Κ. Γκοτσόπουλος

Πρωτοπρεσβύτερος

Εφημέριος Ι. Ν. Αγ. Νικολάου Πατρών

τηλ.  6944-213737 - agotsopo@gmail.com

                    Πάτρα,  25  Σεπτεμβρίου  2015

Α΄

Πατριάρχης Αθηναγόρας :

«μελετούμεν αυτό εν μυστική μεθ υμών ψυχική επικοινωνια και αγαλλιάσει, ότι πλουτιζομεθα εκ των υψηλών σκέψεων της ημετέρας Εντιμότητας. Ταύτα δε πάντα... έχουσι τοποθετήσει την υμετέραν Εντιμότητα εις την γενναία και τετιμημενην παρεμβολήν των συμμετόχων και συνεργατών της Μητρός Εκκλησίας εν τη προσπάθεια αυτής εις προώθησιν της ενότητος των Χριστιανών». (Α΄)

          Ως γνωστόν, στο Οικουμενικό Πατριαρχείο αποστέλλονται πολλές νέες εκδόσεις θεολογικού και ευρύτερου ενδιαφέροντος. Λόγοι ευγενείας και εκκλησιαστικής εθιμοτυπίας απαιτούν απαντητική επιστολή με τυπικό ευχαριστήριο περιεχόμενο εκ μέρους του Πατριαρχείου, η οποία συνήθως υπογράφεται από την Αρχιγραμματεία. Σε εξαιρετικές περιπτώσεις, όταν ο συγγραφέας είναι γνωστός στα Πατριαρχεία και η έκδοση είναι πολύ σημαντική για την Εκκλησία ή συμβάλλει ιδιαίτερα στην ανάπτυξη και προώθηση της ανθρώπινης γνώσης η απαντητική επιστολή δεν περιορίζεται στα τυπικά και υπογράφεται από τον ίδιο τον Οικουμενικό Πατριάρχη.

     Στον Οικουμενικό Πατριάρχη Αθηναγόρα εστάλη νέα έκδοση που περιλάμβανε μία απλή συλλογή-καταγραφή πολύ σύντομων βιογραφικών των φιλοσόφων από την αρχαιότητα μέχρι την Αναγέννηση. Δεν επρόκειτο περί κάποιας σοβαρής και αξιόλογης μελέτης-εισαγωγής στη φιλοσοφία, διότι δεν περιείχε περαιτέρω ανάλυση και εμβάθυνση στις φιλοσοφικές θεωρίες που έχουν διατυπωθεί ^.  άλλωστε με τις 140 σελίδες το πόνημα δεν ήταν δυνατόν να πρόκειται περί σοβαρής εισαγωγής στη φιλοσοφία.

          Το Πατριαρχείο όμως δεν απάντησε με την καθιερωμένη τυπική ευχαριστήρια επιστολή υπογεγραμμένη από τον αρμόδιο γραμματέα, αλλά ο ίδιος ο Πατριάρχης Αθηναγόρας απέστειλε στον συγγραφέα μία ιδιαίτερα θερμή προσωπική επιστολή, της οποίας το περιεχόμενο και ο ιδιαίτερα θερμός τόνος δεν δικαιολογείται από το επίπεδο, τη σοβαρότητα και σπουδαιότητα του πονήματος. Διαβάζοντας την επιστολή  (την οποία παραθέτουμε ολόκληρη στο τέλος, χωρίς τα στοιχεία που φανερώνουν τον παραλήπτη) ιδιαίτερη εντύπωση προκαλεί:

α) Ο θερμός προσωπικός τρόπος γραφής του πατριάρχου Αθηναγόρα που προϋποθέτει στενή προσωπική σχέση και γνωριμία με τον συγγραφέα «πολλήν εδοκιμάσαμεν ψυχικήν χαράν κομισάμενοι το ... σύγγραμμα της ημετέρας λίαν ημίν αγαπητής Εντιμότητας. Ο Πατριάρχης τον γνωρίζει προσωπικά και είναι καλά ενημερωμένος για όλο το συγγραφικό του έργο. Από την επιστολή προκύπτει ότι τα θερμά αισθήματα είναι αμοιβαία, διότι και ο συγγραφέας από την πλευρά του στο αποσταλλέν αντίτυπο ανέγραψε «ιδιόχειρον ευλαβή αφιέρωσιν» προς τον πατριάρχη Αθηναγόρα.

         β) Από την επιστολή του Αθηναγόρα προκύπτει πλήρης ταύτιση απόψεων πατριάρχου και  συγγραφέως στα σοβαρά πνευματικά ζητήματα. Επί πλέον δε, προκύπτει και ταύτιση στόχων πατριάρχου και συγγραφέως ως προς τον πόθον «της εξυπηρετήσεως της κοινωνίας και μερικώτερον του ανθρώπου». Τα πιο κάτω λόγια του πατριάρχου Αθηναγόρα είναι ενδεικτικά και δεν αφήνουν περιθώριο παρερμηνείας: «ηρχισαμεν να μελετωμεν αυτό [το αποσταλέν σύγγραμμα] εν μυστική μεθ’ υμών ψυχική επικοινωνια και αγαλλιάσει, ότι πλουτιζόμεθα εκ των υψηλών σκέψεων της ημετέρας Εντιμότητας, των ευγενικών αισθημάτων και του πόθου της εξυπηρετήσεως της κοινωνίας και μερικώτερον του ανθρώπου»  και στη συνέχεια «Ταύτα δε πάντα συγκροτούσι και την προσωπικήν Βιβλιοθήκην την οποίαν καταρτίζομεν εν τη ψυχή ημών και διατηρούμεν ανεξάντλητον», γράφει ο Αθηναγόρας!

         γ) Το εξαιρετικά ενδιαφέρον που προκύπτει από την επιστολή του πατριάρχου Αθηναγόρα είναι ο μεγάλος του ενθουσιασμός για την προσωπικότητα, τις απόψεις, τις πνευματικές ανησυχίες και το ευρύτερο κοινωνικό έργο και την προσφορά του συγγραφέως στην κοινωνία και τον άνθρωπο!  Του γράφει με εξαιρετικό ενθουσιασμό ότι οι θεολογικές απόψεις και αναζητήσεις τού συγγραφέως «έχουσι τοποθετήσει την υμετέραν Εντιμότητα εις την γενναία και τετιμημένην παρεμβολήν των συμμετόχων και συνεργατών της Μητρός Εκκλησίας εν τη προσπαθεία αυτής εις προώθησιν της ενότητος των Χριστιανών». Μάλιστα, από την επιστολή προκύπτει ότι ο Αθηναγόρας έστειλε στον συγγραφέα και συνημμένο «εσώκλειστον φύλλον» με τον οποίο τον ενημερώνει για τις ενέργειες του Πατριαρχείου «εις πορείαν σταθεράν και ακλινή» για την «προώθησιν της ενότητος των Χριστιανών»!

         δ) Διαβάζοντας τις τόσο θερμές και ουσιώδεις προσρήσεις του Οικουμενικού Πατριάρχου Αθηναγόρα προς τον συγγραφέα και ιδιαιτέρως την αναφορά του ότι ο συγγραφέας ανήκει «εις την γενναία και τετιμημένην παρεμβολήν των συμμετόχων και συνεργατών της Μητρός Εκκλησίας εν τη προσπαθεία αυτής εις προώθησιν της ενότητος των Χριστιανών» εν συνδοιασμώ με τα όσα γράφει για την «εν μυστική μεθ’ υμών ψυχική επικοινωνια και αγαλλιάσει, ότι πλουτιζομεθα εκ των υψηλών σκέψεων της ημετέρας Εντιμότητας, των ευγενικών αισθημάτων και του πόθου της εξυπηρετήσεως της κοινωνίας και μερικώτερον του ανθρώπου» και «Ταύτα δε πάντα συγκροτούσι και την προσωπικήν Βιβλιοθήκην την οποιαν καταρτίζομεν εν τη ψυχή ημών και διατηρούμεν ανεξάντλητον» συνάγουμε αναμφίβολα το συμπέρασμα ότι ο συγγραφέας εκτός από πολύ γνωστός του πατριάρχου Αθηναγόρα, ήταν, προφανώς, ιδιαίτερα σημαντική πνευματική προσωπικότητα που με την πνευματική της ακτινοβολία και παρουσία έδινε μαρτυρία Ιησού Χριστού και Ορθοδόξου Θεολογίας. Επίσης, από τα λόγια του πατριάρχου Αθηναγόρα προκύπτει ότι οι μελέτες του συγγραφέα ήταν σπουδαίες και προσέφεραν πολλά στα θεολογικά γράμματα και στη θεολογική επιστήμη.

         ε) Μάλιστα, η επίσημη αναφορά του πατριάρχου Αθηναγόρα ότι ο συγγραφέας ανήκει «εις την γενναία και τετιμημένην παρεμβολήν των συμμετόχων και συνεργατών της Μητρός Εκκλησίας εν τη προσπαθεία αυτής εις προώθησιν της ενότητος των Χριστιανών» καθιστά σαφές ότι ο συγγραφέας είναι εκκλησιαστική προσωπικότητα που εκτός της πολύ καλής θεολογικής της καταρτήσεως στα θέματα της Ορθοδόξου Πίστεως και Θεολογίας εμφορείται από τα ίδια με τον πατριάρχη Αθηναγόρα ιδεώδη και την αγωνία για την ενότητα των Χριστιανών. Η σπουδαιότητα της προσωπικότητας του συγγραφέα είναι προφανής, αν αναλογιστούμε ότι τέτοια τιμητική πρόσρηση και κατάταξη στην «γενναία και τετιμημένην παρεμβολήν των συμμετόχων και συνεργατών της Μητρός Εκκλησίας εν τη προσπαθεία αυτής εις προώθησιν της ενότητος των Χριστιανών» δε γνωρίζουμε να έχει απευθύνει ο πατριάρχης σε άλλη εκκλησιαστική προσωπικότητα.

         Ποιος ήταν λοιπόν ο σπουδαίος και μοναδικός αυτός συγγραφέας για τον οποίο έχει απευθύνει επιστολή με τόσο θερμά λόγια ο πατριάρχης Αθηναγόρας; 

(συνεχίζεται)

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ  Α΄

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΑΘΗΝΑΓΟΡΑ^[1]

             «Του βίου την θάλασσαν διαπλέοντες μετά της περί ημάς Ιεραρχίας και του Ι. Κλήρου και του Χριστεπωνυμου Πληρώματος του εγγύς και του εγγύς υπό συνθήκες κατά το θέλημα του Υψίστου, πολλήν εδοκιμάσαμεν ψυχικήν χαράν κομισάμενοι το υπό τον τίτλο [...] σύγγραμμα της ημετέρας λίαν ημίν αγαπητής Εντιμότητας.

             Και ηρχισαμεν να μελετωμεν αυτό εν μυστική μεθ’ υμών ψυχική επικοινωνια και αγαλλιάσει, ότι πλουτιζομεθα εκ των υψηλών σκέψεων της ημετέρας Εντιμότητας, των ευγενικών αισθημάτων και του πόθου της εξυπηρετήσεως της κοινωνίας και μερικώτερον του ανθρώπου.

             Ταύτα δε πάντα συγκροτούσι και την προσωπικήν Βιβλιοθήκην την οποιαν καταρτίζομεν εν τη ψυχή ημών και διατηρούμεν ανεξάντλητον.

             Και επί πλέον έχουσι τοποθετήσει την υμετέραν Εντιμότητα εις την γενναία και τετιμημένην παρεμβολήν των συμμετόχων και συνεργατών της Μητρός Εκκλησίας εν τη προσπαθεία αυτής εις προώθησιν της ενότητος των Χριστιανών.

             Προς την κατεύθυνσιν ταύτην η αγάπη του Χριστου, επιπεσούσα επί των οπαδών Αυτού, φωτίζει τας διανοίας και θερμαίνει τας καρδίας των Χριστιανών, εις πορείαν σταθεράν και ακλινή κατά το εσώκλειστον φύλλον.

             Ευχαριστούμεν όθεν θερμώς την υμετέραν αγαπητήν Εντιμότητα δια την αποστολήν της συγγραφής υμών ταύτης ως και της ιδιοχείρου ευλαβούς αφιερώσεως.

             Και επί τούτοις απονέμοντας τη υμετέρα αγαπητή Εντιμότητα τας Πατρικάς ευχάς επικαλούμεθα επ’ αυτήν και τους αγαπητούς οικείους αυτής την χάριν και το άπειρον έλεος του Ανασταντος Κυρίου.

Μετά πολλής αγάπης

διάπυρος προς Κύριον ευχετης

+  Ο ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ ΑΘΗΝΑΓΟΡΑΣ»

Αναδημοσίευση από τον ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΤΥΠΟ,  φ. 2086/2.10.2015,  σ.  1, 7.

---

[1] Από το μοναδικό αρχείο ντοκουμέντων του Μοναχού Αβερκίου, τον οποίο και ευχαριστώ θερμώς για την άδεια δημοσιεύσεως.

Β΄

Πατριάρχης Αθηναγόρας   προς   Κ. Μελισσαρόπουλο :

«μελετούμεν αυτό εν μυστική μεθ υμών ψυχική επικοινωνια και αγαλλιάσει, ότι πλουτιζομεθα εκ των υψηλών σκέψεων της ημετέρας Εντιμότητας. Ταύτα δε πάντα... έχουσι τοποθετήσει την υμετέραν Εντιμότητα εις την γενναία και τετιμημενην παρεμβολήν των συμμετόχων και συνεργατών της Μητρός Εκκλησίας εν τη προσπάθεια αυτής εις προώθησιν της ενότητος των Χριστιανών» (Β΄).

Στο πρώτο μέρος του παρόντος άρθρου αναφερθήκαμε  σε επιστολή που απηύθυνε ο πατριάρχης Αθηναγόρας σε συγγραφέα, ο οποίος του έστειλε νέα έκδοσή του. Μελετώντας την επιστολή αυτή μας εντυπωσίασε ο θερμός προσωπικός τόνος γραφής του πατριάρχου, που υπερέβαινε κατά πολύ τις τυπικές ευχαριστήριες επιστολές που συνηθίζονται σε τέτοιες περιπτώσεις. Μάλιστα επισημάναμε ότι δεν επρόκειτο περί κάποιας σοβαρής και επιστημονικής μελέτης που να δικαιολογεί τέτοια θερμή απάντηση.

Ο πατριάρχης σημειώνει, μεταξύ πολλών άλλων σημαντικών, ότι ο συγγραφέας κατατάσσεται στη «γενναία και τετιμημένην παρεμβολήν των συμμετόχων και συνεργατών της Μητρός Εκκλησίας εν τη προσπαθεία αυτής εις προώθησιν της ενότητος των Χριστιανών».

Το ερώτημα είναι: Ποιος λοιπόν ήταν ο συγγραφέας στον οποίο ο Ορθόδοξος πατριάρχης Αθηναγόρας γράφει σε επίσημο έγγραφο τού Πατριαρχείου ότι βρισκόταν «εν μυστική μεθ’ υμών ψυχική επικοινωνία και αγαλλιάσει» και ότι «πλουτιζόμεθα εκ των υψηλών σκέψεων της ημετέρας Εντιμότητας, των ευγενικών αισθημάτων και του πόθου της εξυπηρετήσεως της κοινωνίας και μερικώτερον του ανθρώπου» και ότι υπάρχει ταυτότητα απόψεων μεταξύ του πατριάρχου και του συγγραφέως «Ταύτα δε πάντα συγκροτούσι και την προσωπικήν Βιβλιοθήκην την οποιαν καταρτίζομεν εν τη ψυχή ημών και διατηρούμεν ανεξάντλητον»;

Ο συγγραφέας ήταν ο πολύς Κωστής Μελισσαρόπουλος!

Ποιος όμως ήταν ο Κωστής Μελισσαρόπουλος;

Μήπως ήταν κάποιος μεγάλος βιβλικός θεολόγος, ή πατρολόγος, ή λειτουργιολόγος ή μελετητής της εκκλησιαστικής ιστορίας;

Ή μήπως ήταν κάποιος κατά μεν τη σοφία του κόσμου πτωχός, αλλ’ όμως «εις Θεόν πλουτών», κάποιος κατά κόσμον «αγράμματος», χωρίς πτυχία και περγαμηνές πανεπιστημιακών Σχολών, αλλά που με τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος κατόρθωσε να εισδύσει στον πλούτο της Ορθοδόξου Θεολογίας και έτσι να μπορεί να «πλουτίζει  εκ των υψηλών σκέψεων … των ευγενικών αισθημάτων και του πόθου της εξυπηρετήσεως της κοινωνίας και μερικώτερον του ανθρώπου» τον ίδιο τον Ορθόδοξο Οικουμενικό Πατριάρχη,  τον “μεγάλο” Αθηναγόρα;

Ή μήπως ήταν κάποιος του οποίου η συγγραφική θεολογική παραγωγή ήταν τέτοια ώστε επαξίως να του γράφει ο Ορθόδοξος Οικουμενικός πατριάρχης ότι οι σκέψεις του «συγκροτούσι και την προσωπικήν Βιβλιοθήκην την οποιαν καταρτίζομεν εν τη ψυχή ημών και διατηρούμεν ανεξάντλητον»;

Δυστυχώς τίποτα απ’  όλα αυτά δεν ήταν ο συγγραφέας στον οποίο τόσο θερμά γράφει ο Αθηναγόρας!

Ο συγγραφέας Κ. Μελισσαρόπουλος γεννήθηκε Πάτρα το 1904, εργάστηκε ως απλός υπάλληλος της Εθνικής Τράπεζας και έζησε και απεβίωσε στην Αθήνα και Μυτιλήνη το 1988. Ήταν δεδηλωμένος μασόνος (στη στοά Ορφεύς των Αθηνών), 33^ου βαθμού, μέλος του Υπάτου Συμβουλίου του 33^ου βαθμού της Ελλάδος, χρηματίσας Κραταιός Μέγας Θησαυροφύλακας της Ιεράς [Μασονικής] Αυτοκρατορίας(!)^[1] και εν συνεχεία Κραταιός Ανθύπατος Μέγας Ταξιάρχης αυτής^[2] (δηλ. Υπαρχηγός-Αντιπρόεδρος του Σώματος όλων των υψηλόβαθμων μασόνων της χώρας μας),  Επίσης, ο Κ. Μελισσαρόπουλος διετέλεσε επί δεκαετίες (34 χρόνια) πρόεδρος της Θεοσοφικής Εταιρείας εν Ελλάδι (1952-1957 και 1961-1988) καθώς και ιδρυτής (1956) και επί 33 χρόνια Διευθυντής (1956-1988) και συντάκτης του περιοδικού «ΙΛΙΣΟΣ» (επίσημο όργανο της Θεοσοφικής Εταιρείας Ελλάδος)!

Η «Θεοσοφική Εταιρεία» ιδρύθηκε στη χώρα μας το 1926 και είναι παράρτημα της Θεοσοφικής Εταιρίας με έδρα το Άντυαρ της Ινδίας, την οποία ίδρυσε η αποκρυφίστρια Έλενα Μπλαβάντσκυ. Ο ελληνικός εκδοτικός οίκος «Θεοσοφικές Εκδόσεις» της Θεοσοφικής Εταιρείας εν Ελλάδι, στην οποία πρόεδρος ήταν ο Κ. Μελισσαρόπουλος, έχει μεταφράσει και εκδώσει στη χώρα μας τα έργα της Μπλαβάτσκυ και των διαδόχων της Μπέιλυ, Μπέσαντ και Λεντμπίτερ (από τον εκδοτικό οίκο της αμερικάνικης Θεοσοφικής Εταιρείας  της LUCIS TRUST (=Εταιρεία του Εωσφόρου)!).    

Προσοχή! Ο Μελισσαρόπουλος δεν ήταν απλώς μασόνος, εσωτεριστής και θεοσοφιστής, αλλά στην εποχή του ήταν ο κατ’ εξοχήν θεωρητικός της θεοσοφίας-μασονίας, ο μυημένος στα πλέον απόκρυφα μυστήρια και δόγματα της μασονίας. Η ελληνική μασονία δεν έχει να επιδείξει πολλούς θεωρητικούς της τέτοιου υψηλού επιπέδου και θεωρητικής καταρτίσεως ωσάν τον Κωστή Μελισσαρόπουλο.

Ο Κ. Μελισσαρόπουλος ήταν πολυγραφότατος. Αν εξαιρέσουμε δε, μόνο μία εργασία του που αναφέρεται στην Εθνική Τράπεζα, όλες οι υπόλοιπες μελέτες του (υπερβαίνουν τις 20, οι περισσότερες πολυσέλιδες, ενώ τα άρθρα του στο περιοδικό της Θεοσοφίας «Ιλισός» είναι δεκάδες) αναφέρονται στη θεοσοφία, τον εσωτερισμό, τον αποκρυφισμό και το μυστικισμό, δηλ. στο θεολογικό και θεωρητικό υπόβαθρο της μασονίας. Ακόμα και η προσέγγιση της Αρχαίας Ελληνικής ιστορίας γίνεται μέσω της θεοσοφίας και του αποκρυφισμού. Και μόνο η παράθεση ορισμένων τίτλων εκ των έργων τού Μελισσαρόπουλου καθιστά σαφή τα  πνευματικά ενδιαφέροντα και τις ενασχολήσεις του:

1.     Περί Αποκρυφισμού και Μυστικισμού, εκδ. Γκοβόστη 1939, σσ. 72, β΄ έκδοση Αθήναι 1964, σσ. 108.

2.     Εισαγωγή στη Θεοσοφία, Αθήναι, 1947,  β΄ έκδοση το 1966  και γ΄ έκδοση το 1986

3.     Τω Αγνώστω Θεώ, Στας Αθήνας τω 51μ.Χ.  Αθήναι 1951, σσ. 19.

4.     Ο Ιησούς από την άποψη του ορθολογισμού και του Μυστικισμού, Αθήνα 1955, σσ. 91.

5.     Προσωκρατικοί Έλληνες φιλόσοφοι και θεοσοφία (4 Διαλέξεις), Αθήναι, 1956, σσ. 82.

6.     Μήτις (Το Βιβλίο της Σοφίας), συλλογή κειμένων,  Αθήναι 1962, σσ. 311.

7.     Μελετήματα, Αθήνα 1965.

8.     Δελφοί καί Ἀμφικτιονίες,  Ἀθῆναι 1966.

9.     Τα βήματα της φιλοσοφίας : από την Προϊστορία μέχρι την Αναγέννηση, Αθήνα 1968.

10.  Ο Ιησούς, Αθήναι 1973, σσ. 101.

11.  Επτά ομιλίες εις τον 18^ο  βαθμό, Αθήνα.

     Είναι χαρακτηριστικό ότι σε πολλές από τις ανωτέρω εκδόσεις στο εξώφυλλό τους παρίσταται το κατ’ εξοχήν μασονικό σύμβολο, ο «ουροβόρος όφις»!

Επίσης, ο Κ. Μελισσαρόπουλος έχει μεταφράσει, επιμεληθεί και εκδώσει προσωπικά δύο έργα της Annie Besant (μαθήτρια και διάδοχος στην Θεοσοφική Εταιρεία στην Αμερική της Έλενας Μπλαβάτσκυ) [«Φως στην Ατραπό», Αθήναι 1957 και «Η ατραπός του αποκρυφισμού = Talks on the path Occultism»,  Αθήναι, 1974] και του J. Krishnamurti (ο Μεσσίας της Θεοσοφίας) [«Στα πόδια του Διδασκάλου», Αθήνα, εκδ.  Γκοβόστης 1946, και β΄ έκδοση το 1966,  «Εκλογαί από τον Krishnamurti: Ανθολογία αποσπασμάτων από ομιλίες και βιβλία του», Αθήναι, 1971,  και  «Ο Κρισναμούρτι για τον διαλογισμό»,  Αθήναι 1981]. 

Για να γίνει αντιληπτό σε τι επιπέδου απόκρυφης γνώσης άνθρωπο αναφερόμαστε καταθέτω μόνο ένα στοιχείο από τα πολλά: Ο Κ. Μελισσαρόπουλος είναι ο πρώτος Έλληνας μασόνος που με τις περίφημες «Επτά ομιλίες εις τον 18^ο βαθμό» αποκάλυψε εν κλειστώ κύκλω στους αδελφούς του μασόνους του 18^ου βαθμού την απόκρυφη  διδασκαλία, «την πλήρη παράδοση» του 3^ου βαθμού, δηλ. την υπόσταση, το ποιος είναι ο Μέγας Αρχιτέκτονας Του Σύμπαντος (ο μασονικός θεός Μ.Α.Τ.Σ.). Για τον Κ. Μελισσαρόπουλο, λοιπόν, ο Μ.Α.Τ.Σ., στο όνομα του οποίου γίνονται τα πάντα στη μασονία, δεν είναι ο Θεός της Αγ. Γραφής, αλλά ο «Άγγελος φωτός», ο Εωσφόρος,  ο οποίος ως ευεργέτης της Ανθρωπότητας μετέδωσε στον Κάιν το πνεύμα σοφίας και απόκρυφης γνώσης ^.  οι μασόνοι ως απόγονοι του Μ.Α.Τ.Σ.-Εωσφόρου καλούνται να «καθιερώσουν καθ’ όλην την γην την λατρείαν του πυρός [με τη μορφή του «φωτός» που κομίζει ο Εωσφόρος της πτώσεως] καταρρίπτοντες την τυραννίαν του Αδωνάι»! Για τον Κ. Μελισσαρόπουλο ο Θεός της Αγ. Γραφής, «ο Αδωνάι είναι πλασματικός Θεός, ο οποίος εδημιουργήθη από τον άνθρωπον συμφώνως προς την περιορισμένην αντίληψίν του κατ’  εικόνα του ιδίου του εαυτού του», έχει «αδυναμίας και ταπεινά πάθη» και «μισεί το πλάσμα του [τον άνθρωπον] καταδικάσας αυτόν να αποθνήσκει» ^[3]. Αυτή η διδασκαλία της μασονίας, τόσο ρητά και με σαφήνεια εκτεθειμένη από τον Κ. Μελισσαρόπουλο, είναι η ουσία της διδασκαλίας του σύγχρονου αποκρυφισμού και της Νέας Εποχής, την οποία υποστηρίζει η Θεοσοφική Εταιρεία  και το παράρτημά της στην Ελλάδα, στο οποίο ήταν πρόεδρος επί 34 χρόνια ο Μελισσαρόπουλος!

Ποιος λοιπόν μπορεί να αμφιβάλει ότι ο Κ. Μελισσαρόπουλος ήταν όχι απλώς υψηλόβαθμος μασόνος, υπαρχηγός της μασονίας, εσωτεριστής, θεοσοφιστής αλλά ένας συνειδητός Εωσφοριστής και θεωρητικός του Εωσφορισμού στην Ελλάδα;

Τα ερωτήματα είναι αμείλικτα όχι, βέβαια, για τον Κ. Μελισσαρόπουλο, αλλά για τον Ορθόδοξο Οικουμενικό Πατριάρχη Αθηναγόρα :

1. Πώς είναι δυνατόν ένας Ορθόδοξος πιστός, πολλώ μάλλον ο Οικουμενικός Πατριάρχης, να γράφει σε ένα δεδηλωμένο μασόνο, αποκρυφιστή και εωσφοριστή ότι «μετά της περί ημάς Ιεραρχίας και του Ι. Κλήρου…πολλήν εδοκιμάσαμεν ψυχικήν χαράν κομισάμενοι το υπό τον τίτλο «Τα βήματα της Φιλοσοφίας» σύγγραμμα της ημετέρας λίαν ημίν αγαπητής Εντιμότητας» ;

2. Πώς είναι δυνατόν ο Ορθόδοξος Οικουμενικός Πατριάρχης να αισθάνεται και να γράφει στον θεωρητικό του εωσφορισμού ότι μελετά το σύγγραμμά του και βρίσκεται «εν μυστική μεθ’ υμών ψυχική επικοινωνια και αγαλλιάσει» ;  ή ότι «πλουτιζομεθα εκ των υψηλών σκέψεων της ημετέρας Εντιμότητας, των ευγενικών αισθημάτων και του πόθου της εξυπηρετήσεως της κοινωνίας και μερικώτερον του ανθρώπου»;

3. Είναι δυνατόν η εσωτερική, εν τη ψυχή, προσωπική «Βιβλιοθήκη» ενός Ορθοδόξου Πατριάρχου να εμπλουτίζεται από τις θεοσοφικές, αποκρυφιστικές και μασονικές θεωρίες και απόψεις ενός συγγραφέως τέτοιου επιπέδου; Είναι δυνατόν να ταυτίζεται η εσωτερική «Βιβλιοθήκη» ενός Ορθοδόξου πατριάρχου με αυτήν ενός αποκρυφιστή;  Πώς λοιπόν είναι δυνατόν να γράφει ο Αθηναγόρας στον Μελισσαρόπουλο ότι «Ταύτα δε πάντα [οι «υψηλές σκέψεις», τα «ευγενικά αισθήματα» και ο «πόθος εξυπηρετήσεως του ανθρώπου»] συγκροτούσι και την προσωπικήν Βιβλιοθήκην την οποίαν καταρτίζομεν εν τη ψυχή ημών και διατηρούμεν ανεξάντλητον»;!  Τέλος,

4. Πώς είναι δυνατόν ένας δεδηλωμένος μασόνος 33^ου βαθμού, υπαρχηγός της ελληνικής μασονίας, θεωρητικός της αντίχριστης μασονίας και της εωσφορικής θεοσοφίας, ένας μεταφραστής και επιμελητής και εκδότης έργων της εν Αμερική  LUCIS TRUST (=Εταιρείας του Εωσφόρου), ένας αποκρυφιστής και εωσφοριστής να έχει καταταγεί από τον Οικουμενικό Πατριάρχη Αθηναγόρα «εις την γενναία και τετιμημένην παρεμβολήν των συμμετόχων και συνεργατών της Μητρός Εκκλησίας εν τη προσπαθεία αυτής εις προώθησιν της ενότητος των Χριστιανών»;

Όμως τα κρίσιμα ερωτήματα δεν τελειώνουν και, δυστυχώς, δεν περιορίζονται στον Αθηναγόρα, αλλά αγγίζουν και εμάς σήμερα …

Αναδημοσίευση από τον ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΤΥΠΟ,  φ. 2087/9.10.2015,  σ.  1, 6.

---

[1] Τυπικόν της Συνόδου του 32^ου βαθμού του Αρχαίου και Αποδεδεγμένου Σκωτικού Τύπου, σ. 5.

[2]  Ύπατο Συμβούλιο 33^ου βαθμού του Αρχαίου και Αποδεδεγμένου Σκωτικού Τύπου, Επετηρίς 1987, σ. 7.

[3] Κ. Μελισσαρόπουλου 33^ου,  Επτά ομιλίες εις τον 18^ο, Αθήναι, σ. 41-43.