«Στάχτη...στα μάτια!» - δ. Γρηγόριος Φραγκάκης

«Στάχτη...στα μάτια!»

Κυριακή Ε΄Λουκά

Ήταν μια συννεφιά διαφορετική από όσες προηγούμενες είχαν καλύψει τον παντοτινά γαλανό ουρανό της Βασιλεύουσας. Εϊχε μέσα της φωτιά και θεϊκά μηνύματα. Είχε φιλανθρωπία. Πολλή. Πρόστρεξαν στους Ναούς. Αδιάκοπα, ο Ναός είναι το καταφύγιο στον κίνδυνο μέχρι να νιώσει ο αδύναμος άνθρωπος ότι τάχα στέκει στα δικά του πόδια. Η φωτιά χύθηκε με βροχή σαν πίσσα από τι μεσημέρι ως τα μεσάνυχτα, με σταγόνες σταχτιές τα σημάδια των οποίων δύσκολα ξέπλυνε η καθαρή βροχή των επόμενων ημερών. Ήταν 6 του Νοέμβρη του 475 μ. Χ. στο 18ο έτος από τότε που ξεκίνησε να βασιλεύει Λέων ο Μεγας ο Μακέλης.

Το φυσικό αυτό φαινόμενο, το οποίο κατά τους ερμηνευτές οφείλεται πιθανώς στην έκρηξι του Βεζούβιου, τρομοκράτησε τους πολίτες της πρώτης πόλης της Αυτοκρατορίας, της Πόλης μας. Αισθάνθηκαν ότι η δίκαιη οργή του Θεού δε μπορούσε να συνεχίσει να ανέχεται τις ανομίες που περίσσευαν στα έργα και στο φρόνημά τους. Δε μπορούσαν να μη σημειώσουν το γεγονός εκτός από τα ιστορικά βιβλία και στις συνειδήσεις τους αλλά και να το παραδώσουν ως μνήμη στους επιγόνους τους δηλαδή σε όλους εμάς. Το απόθεσαν με στοργή στην κιβωτό της αιώνιας μνήμης δηλαδή της Εκκλησίας και έρχεται από τον ποταμό της ζωής στα χέρια μας κάθε φορά που το Συναξάρι ορίζει. Όρισαν, επίσης, την πρώτη Κυριακή κάθε Νοεμβρίου να διαβάζεται η παραβολή του πλούσιου άρχοντα και του φτωχού Λάζαρου.

Γιατί αυτήν την παραβολή και να διαταράσσεται η σειρά των περικοπών; Μήπως γιατί κολάστηκε ο πλούσιος ενώ ο φτωχός Λάζαρος αναπαυόταν στους κόλπους του Αβραάμ; Μήπως για να τιμωρήσει τον πλούτο; Μήπως για να μιμηθούμε κάποιο από τα πρόσωπα αυτά; Είναι πιθανό όλες αυτές οι σκέψεις να απασχολούν το νου μας με αφορμή αυτήν την παραβολή. Μάλιστα μας γεννιέται, πρόσκαιρα βέβαια, μια συμπόνια για τον καημένο τον Λάζαρο(!) που δεν είχε να τραφεί. Αν, όμως, βαθύνουμε στο πνεύμα των λόγων του Κυρίου θα διαπιστώσουμε πως ο πλούσιος δεν κολάστηκε γιατί δεν ελέησε τον Λάζαρο αλλά γιατί δεν τον πρόσεξε καν! Ζούσαν με διαφορά μερικών μέτρων και κυριολεκτικά αγνοούσε την παρουσία του. Δεν τον ενδιέφερε, δεν είχε καιρό να ρίξει χαμαί το βλέμμα του, δεν προλάβαινε από τις μέριμνες να ασχοληθεί και με προβλήματα άλλων. Γι΄αυτό και όταν έκλεισε τον κύκλο της ζωής του πέθανε, τάφηκε και εξαφανίστηκε το μνημόσυνό του μαζύ με τις άπειρες έγνοιες που απασχολούσαν τις οικονομικές προβλέψεις, τους μεγαλόπνοους σχεδιασμούς και τα βάσανά του πως να διαχειριστεί τον πλούτο για την ικανοποίησί του. Αντίθετα ο Λάζαρος δεν βρέθηκε ανάμεσα στα θυμιατά των Αγγέλων του Θεού ούτε από τη φτώχια ούτε από τη δυστυχία του. Δεν αγιάζουν τα λυπηρά. Τον αγίασε η πατρική στοργή του Θεού η οποία έτρεξε να αγκαλιάσει το πλάσμα εκείνο που έζησε την αδιαφορία του συνανθρώπου του.

Ο πλούσιος βιώνει την παρουσία του Θεού ως αποστασία δική του και αυτό τον κάνει απόλυτα δυστυχή. Ανώνυμος παραμένει και μετά τον θάνατό του, ένας από τους πολλούς, τους μοναχικούς, που προγεύονται την κόλασι κλεισμένοι με τους κάθε είδους αριθμούς τους. Δεν συνέλαβε τη δυστυχία γύρω του και μάταια περίμενε τον πλούτο να στηρίξει τις σάπιες ελπίδες του για μια σύζευξι αιώνια. Τί μένει, άνθρωπε, εκτός του Ιησού Χριστού; Ποια παράμετρος μας συνοδεύει μέχρι τον τάφο; Το χρήμα; Η δύναμι; Τα νειάτα; Η υγιεία; Η ευημερία; Οι συγγενείς και φίλοι; Τίποτε! Μόνον ο Ιησούς είναι κέρδος αληθινό και η ένωσι μαζύ Του εξασφαλίζει μια ζωή στην οποία ο σκοπός τελειοποιείται μετά από αυτήν. Κάθε τι που είναι διάφορό Του φθείρεται και περνά.

Αδελφοί μου, εμείς δεν χρειαζόμαστε έγερσι ανθρώπου, δεν έχουμε ανάγκη από προφητικό λόγο για να μας αφυπνίσουν. Έχουμε τα αδιάψευστα Δεσποτικά χείλη του Λυτρωτή μας Ιησού Χριστού ο οποίος μας αποκάλυψε όλη την Αλήθεια και άρα δε δικιολογούμαστε να ζούμε με «στάχτη...στα μάτια» μπροστά στο μεγαλείο και την πραγματικότητα της Βασιλείας των Ουρανών.  

δ. Γρηγόριος Φραγκάκης

Πηγή: Απογευματινή Κωνσταντινουπόλεως