Αποθήκες...ζωής (;) - δ. Γρηγόριος Φραγκάκης

Αποθήκες...ζωής (;)

Κυριακή Θ’Λουκά

Για άλλη μια φορά οι επιλογές ενός πλουσίου απασχολούν τον Λόγο του Θεού καί τους λόγους Του. Αυθαίρετα μπορεί να συμπεράνει κανείς τή γενικότερη αντίθεση και αποστροφή του Ευαγγελίου προς τον πλούτο. Όμως όχι! Ο λόγος του Θεού είναι Ζωή. Αυτό μας δυσκολεύει να το κατανοήσουμε διότι δεν γνωρίζουμε ποια είναι η αληθινή Ζωή και ποιος είναι ο Θάνατος! Αυτό αποδεικνύουν και τα έργα και τα λόγια μας. Θεωρούμε άφρονα τον πλούσιο; Πόσες, αλήθεια, είναι οι φορές που παρουσιάσαμε, έστω και μέσα μας, παρόμοια συμπεριφορά; Πόσες είναι οι φορές που αισθανθήκαμε όμορφα επειδή έχουμε κάποια χρήματα να περάσουμε ένα διάστημα ή πόσες φορές αυτά τα χρήματα μας δημιούργησαν ένα αίσθημα ασφάλειας στις συνειδήσεις μας;

Τί έκανε ο πλούσιος αυτής της Κυριακής; Εκδίωξε από την καθημερινότητά του τον Θεό, τους συνανθρώπους, ακόμη καί αυτά τα ίδια τα αγαθά του και ασχολήθηκε με το πώς μπει στον κόπο να γκρεμίσει τις παλιές του αποθήκες, να κατασκευάσει καινούριες, μεγαλύτερες, να υποβληθεί σε πράξεις περιττές ουσιαστικά.

Δηλαδή έπαψε να ασχολείται με τα ουσιαστικά της ζωής και ξεκίνησε τη συναναστροφή με το μάταιο. Με μια λέξη: πέθανε! Διότι τί είναι Θάνατος; Μήπως το σφάλισμα των ματιών ή μήπως της καρδιάς των χτύπων η παύσι; Στην υλιστική συμπεριφορά, στον υπερπλουτισμό του ανθρώπου ένα είναι το δεδομένο: η ψευδαίσθησι ότι μπορεί να προγραμματίζει τη ζωή του. Το απαράδεκτο για εκείνον είναι ο σωματικός θάνατος που του ανατρέπει την ευμάρεια και τον «βγάζει εκτός προγράμματος». Είναι απαράδεκτος διότι απλούστατα ο άνθρωπος του σώματος δεν μπορεί να έλθει αντιμέτωπος με αυτό το φοβερότατο μυστήριο. Μόνο το πνεύμα, απαλλαγμένο από τα βάρη της ύλης, είναι σε θέσι να νικήσει.

Κι αν δεν είναι σήμερα η ημέρα πάντως κάποτε, αργά ή γρήγορα, θα είναι. Δεν μας ρωτά ο Κύριος. Όταν κρίνει, όταν αποφασίσει, έρχεται και μας καλεί από την ματαιόφρονα πορεία μας στις ουράνιες σκηνές Του. Ξαφνικά, αιφνίδια, απροειδοποίητα. Όμως, τελικά, η τραγικότητα του γεγονότος αυτού εξαρτάται από τον τρόπο που εμείς βλέπουμε τα πράγματα. Οι αρχαίοι πρόγονοί μας τον θεωρούσαν ως κακό μοιραίο. Η επιστήμη τον παραδέχεται ως το αναπόδραστο φυσικό τέλος. Πολλούς ενέπνευσε στην τέχνη και στη γραφίδα. Ο Ιησούς Χριστός, όμως, και η Εκκλησία Του τον έχουν νικήσει κατά κράτος. Ή καλλίτερα για τον Κύριό μας θάνατος είναι ό,τι καταφέρνει να σκοτώσει τη ζωντάνια της ψυχής καί όχι το σώμα το οποίο οδηγείται διαρκώς στη φθορά.

Το πνεύμα του Χριστιανού αναμετράται με την έξοδο από τον κόσμο και σε τέτοια μάχη ποιος να θρηνήσει; Είναι η Ανάστασι και η Ζωή. Όποιος πιστεύει σ’ Εκείνον ακόμη κι αν πεθάνει θα ζήσει. Ο Νόμος μέχρι τον Χριστό και η Διαθήκη που υπέγραψε με το Τίμιο Αίμα Του δίνουν ζωή και αφθαρσία. Εμείς αυτήν την διάστασι δεν τη σκεφτόμαστε δυστυχώς. Δεν επιστρέφουμε ωφελημένοι από μια εξόδιο ακολουθία. Δεν μας αφυπνίζει η αναχώρησι του γείτονα, του συνανθρώπου. Διατηρούμε την άφρονα συνείδησι πως ο θάνατος δεν θα χτυπήσει τη δική μας πόρτα. Και συνεχίζουμε να ζούμε αδιάφορα προς τη σωτηρία μας και να περιφρονούμε τον νόμο του Θεού και να ζούμε εις βάρος των συνανθρώπων μας επιδιώκωντας κάθε τι το αντίθετο προς την αιωνιότητα.

Αγαπητοί μου, άφησε ο πλούσιος τον πλούτο να γίνει ο ρυθμιστής των επιθυμιών του. Παραδόθηκε στη λατρεία της σάρκας και της ύλης και απογυμνώθηκε από κάθε ελπίδα. Ενώ θα μπορούσε με το περίσσευμα που του δόθηκε να μεριμνήσει για τους πλησίον του εκείνος απο την πλεονεξία θεοποίησε τον εαυτό του και το μόνο που κέρδησε ήταν Θάνατος. Όχι πεθαίνοντας εκείνη την νύχτα. Αλλά απαρνούμενος την ζωηρή αγάπη. Τελικά ο Ιησούς είναι η επιλογή της Ζωής. Είναι το αντίδοτο του Θανάτου. Στη ζωή του Κυρίου ο ύπνος γίνεται η γη στην οποία φυτεύεται ο σπόρος για να ανθίσει στη Βασιλεία του Θεού. Ενώ στον υλισμό η αθεΐα που υποβόσκει γίνεται ο ζωντανός τάφος όπου θάπτονται τα όνειρα, η ελπίδα, η αληθινή ανθρωπιά, ο πολιτισμός. Στώμεν καλώς, αδελφοί!

δ. Γρηγόριος Φραγκάκης

Πηγή: Απογευματινή Κωνσταντινουπόλεως