π. Αλέξιος Ιστρατόγλου: «Αγιότητα μέσα στην Εκκλησία»

Για την "Αγιότητα μέσα στην Εκκλησία" μίλησε ο Αρχιμανδρίτης Αλέξιος Ιστράτογλου στον Ιερό Ναό Ευαγγελιστρίας Πειραιώς, μετά την Ιερά παράκληση προς την Υπεραγία Θεοτόκο η οποία τελέστηκε στο πλαίσιο του προγράμματος "Ενορία εν δράσει...". 

Ο π.Αλέξιος επεσήμανε πως η Εκκλησία, «μας προτρέπει προς την αγιότητα, μας καλεί σε έναν αγώνα αγιότητας και τελειότητας. Μας προτρέπει να μιμηθούμε τη ζωή και την πορεία Του, προκειμένου να γευτούμε αυτή την αγιότητα στον παρόντα κόσμο, στον κόσμο που είναι μεν  μέσα στη φθορά και στην αμαρτία, αλλά πρέπει να τείνει και αυτός προς την αγιότητα, απαλλασσόμενος από τη φθαρτότητα του παρόντος αιώνος». 

Σημείωσε ότι «Εκκλησία και σωτηρία είναι δύο έννοιες που είναι αλληλένδετα ενωμένες και καλείται ο άνθρωπος μέσα στην Εκκλησία να πετύχει τη σωτηρία του». «Το αυτό ισχύει και για την αγιότητα» είπε, προσθέτοντας ότι «πετυχαίνοντας και κατακτώντας ο άνθρωπος την αγιότητα, έχει κερδίσει και την σωτηρία του. Κρίκοι μιας αλυσίδας, που δεν μπορούν να σπάσουν, που δεν μπορούν να αυτονομηθούν, που δεν μπορούν να πορευτούν η μια χωριστά από την άλλη, αλλά από κοινού οδηγούν τον χριστιανό στην αγκαλιά του Θεού και όλα αυτά μέσα στην κιβωτό της αληθείας και της σωτηρίας την Μία, Αγία, Αποστολική, Ορθόδοξη Εκκλησία μας». 

«Η λέξη «άγιος» ή «αγιότητα», παραπέμπει σε κάτι εντελώς άσχετο και ξένο προς την εποχή μας, προς τον πολιτισμό και τις αναζητήσεις του συγχρόνου ανθρώπου. Δεν συγκινεί, δεν προκαλεί, δεν πουλάει», είπε σε άλλο σημείο του κηρύγματός του ο π.Αλέξιος, υπογραμμίζοντας: «σε μια κοινωνία, η οποία βιώνει ως το σοβαρότερο πρόβλημά της την ανεργία, και κυριαρχείται από το άγχος, πώς να αυξήσει το κατά κεφαλήν εισόδημα, πώς να βγει  από την οικονομική κρίση στην οποία έχει περιέλθει, που να γίνει λόγος για άγιους και αγιότητα, αυτό  αποτελεί πρόκληση, αν όχι πρόσκληση για γέλια, για σχόλια, για ειρωνεία, για απομόνωση αυτού που ασχολείται με κάτι τέτοια ξεπερασμένα θέματα μιας εποχής άσχετης και ξένης με τη δική μας, που χαρακτηριζόταν από τον σκοταδισμό και τον συντηρητισμό, σε αντίθεση με τη δική μας εποχή, που είναι εποχή προόδου και εξέλιξης. Επομένως η αγιότητα αποτελεί ένα «λησμονημένο όραμα». 

Ανέφερε επίσης πως «οι πρόγονοί μας ζούσαν και μοιράζονταν  με τους αγίους την  καθημερινότητά τους.  Ήταν οι δικοί τους άνθρωποι, που τους μιλούσαν τη γλώσσα τη δική τους, με την απλότητα και την αμεσότητα, γι’ αυτό και ελάμβαναν απαντήσεις και βοήθεια στα αιτήματά τους. Οι άγιοι ήταν στη ζωή τους και οι άνθρωποι ζούσαν μέσα από τη ζωή και τα μηνύματα των αγίων. Τώρα έχουν μείνει μόνο τα ονόματα των αγίων μας, ενώ πολλές φορές αγνοούμε τις εορτές τους, μας αφήνουν αδιάφορους ή προσπερνάμε μπροστά από τις αγιασμένες μορφές τους, χωρίς να συγκινούμαστε και να ωφελουμαστε». 

Ο π.Αλέξιος προσέθεσε πως «κάθε εποχή έχει τους δικούς της αγίους, έχει τους δικούς της ανθρώπους, που πρεσβεύουν στο Θεό και αυτό είναι φυσικό, αφού σκοπός και έργο της Εκκλησίας είναι να καταρτίζει αγίους, να βγάζει αγίους, ξεχωριστούς και μοναδικούς ανθρώπους, έχοντας κατακτήσει τη χάρη του Θεού μέσα από έναν αγώνα καθημερινό». «Ακριβώς και  γι’ αυτόν τον λόγο η Εκκλησία λέγεται και είναι εργαστήριο αγιότητος», υπογράμμισε. 

Στη συνέχεια του κηρύγματός του ο π.Αλέξιος Ιστράτογλου επεσήμανε το γεγονός πως και σήμερα αναζητούμε Αγίους, «όχι όμως για να τους μιμηθούμε ή να τους ακολουθήσουμε στον ενάρετο τρόπο ζωής τους, κάνοντας και τον εαυτό μας έναν επόμενο άγιο και μεγαλώνοντας την αλυσίδα της αγιότητας. Ψάχνουμε για αγίους και αναζητούμε από αυτούς, να μας πουν το μέλλον μας, να μας κάνουν προβλέψεις, να μας πουν αυτά που θέλουμε να ακούσουμε, να είναι οι ''εκκλησιαστικοί μελλοντολόγοι και αστρολόγοι μας'', όπως θα μπορούσαμε να τους χαρακτηρίσουμε και αν δεν πληρούν αυτές τις προϋποθέσεις, δεν μας κάνουν, δεν τους θέλουμε αρχίζουμε από την αρχή νέο κυνήγι ανευρέσεως αγίων».

«Ο πραγματικός άγιος, είναι εκείνος που δεν επιζητεί με κανένα τρόπο τη δική του δόξα, αλλά μόνο τη δόξα του Θεού», είπε ο π.Αλέξιος, συμπληρώνοντας πως «αγιότητα σημαίνει μετοχή και κοινωνία στην αγιότητα του Θεού, αυτό σημαίνει άλλωστε θέωση. Κάθε αγιότητα που στηρίζεται στις αρετές μας, στην ηθική μας, στα προσόντα μας, στην άσκησή μας κ.λπ. είναι δαιμονική, και δεν έχει καμιά σχέση με την αγιότητα της Εκκλησίας μας». 

«Η αγιότητα είναι ο σκοπός της υπάρξεως μας. Πλασθήκαμε για να γίνουμε άγιοι και αυτό δεν θα πρέπει να το λησμονούμε ποτέ», είπε σε άλλο σημείο του κηρύγματός του, προσθέτοντας ότι «η αγιότητα συνήθως αγαπά την αφάνεια, τη μυστικότητα, την αδοξία, το αδιαφήμιστο, τα δάκρυα, την απόσυρση, τη σιωπή, τη μετάνοια, την ταπείνωση. Η αγιότητα είναι δοτή, δώρο, μετοχή, κοινωνία με τον Πανάγιο Θεό και όχι ανθρώπινο επίτευγμα. Αποτελεί συνέργεια του Θείου και του ανθρώπινου παράγοντα». 

Στη συνέχεια ο π.Αλέξιος είπε: «μέσα σε μια εποχή με πολλές αντιφάσεις και αντιθέσεις, καλούμαστε να μιμηθούμε τους αγίους μας και να τους ακολουθήσουμε στην αγιότητα, ως άξιοι συνεχιστές της Ορθοδόξου παραδόσεώς μας, ως κληρονόμοι αυτής της βαριάς παρακαταθήκης των Αγίων πατέρων της πίστεώς μας. Καλούμαστε να γίνουμε άνθρωποι των  καθαρών και αληθινών βιωμάτων, όπου θα μιλά η ζωή μας, τα έργα μας, παρά τα λόγια μας». «Ο πιστός, πορευόμενος μέσα από τα ιερά μυστήρια, πλησιάζει τον Χριστό, συναντιέται μαζί Του, αφού ο Χριστός διά των αγίων μυστηρίων, είναι παρατεινόμενος στους αιώνες. Έχουμε τη δυνατότητα να κοινωνούμε μαζί Του, να είναι ανάμεσά μας, στη Θεία  Ευχαριστία, έως ότου θα έρθει και πάλι κατά την Δευτέρα Παρουσία. Μέσα στα μυστήρια και δη στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, έχουμε μια συμπόρευση, μια  κοινωνία αγάπης και αγιασμού, του Χριστού και του πιστού, από τη γέννηση έως τη Δευτέρα Παρουσία». 

Αναφέροντας ως παράδειγμα το βίο της Οσίας Μαρίας της Αιγύπτιας, είπε ότι «επί σαράντα χρόνια ασκήθηκε σκληρά για να καθαριστεί από τα πάθη, από τον πρότερο αμαρτωλό βίο της, αλλά όταν κοινώνησε των αχράντων Μυστηρίων από τον άγιο Ζωσιμά, τότε εκοιμήθει και παρέδωσε την ψυχή της στα χέρια του Θεού, έχοντας αγιασθεί», τονίζοντας με έμφαση πως «ο σκοπός της ασκήσεώς της ήταν η ευχαριστιακή κοινωνία». 

Ολοκληρώνοντας το κήρυγμά του ο π.Αλέξιος σημείωσε πως «οι Άγιοι δεν ανήκουν στο παρελθόν. Βρίσκονται μαζί μας στο παρόν και οδηγούμαστε στην αιωνιότητα», ενώ κάνοντας λόγο στην σύγχρονη διεθνή πραγματικότητα και τους άλλους λαούς, είπε: «Μπορούμε να τους δώσουμε τη δυνατότητα εμείς οι Ορθόδοξοι Έλληνες, παρ όλα  τα δικά μας προβλήματα, τις δικές μας αδυναμίες και ατέλειες, να ζήσουν μέσα στο φως της αγιότητας. Εμείς δεν έχουμε μάθει να πουλάμε και να κάνουμε σκληρά παζάρια για κάτι που δεν μετριέται και δεν αγοράζεται με όλα τα πλούτη του κόσμου. Μπορούμε για μια ακόμα φορά να κάνουμε εξαγωγή πνεύματος, ενός πνεύματος αληθινού μέσα στο Αίμα και στη θυσία του Κυρίου μας. Μέσα στην προσφορά των μαρτύρων, στα δάκρυα των ασκητών, στην προσευχή των Πατέρων, στο αγωνιστικό φρόνημα των ανθρώπων της καθημερινότητας, που αγωνίζονται κάτω από δύσκολες και πολλές φορές απάνθρωπες συνθήκες, μη χάνοντας όμως την πίστη τους στο Θεό, μη εγκαταλείποντας τις προσπάθειες για την κατάκτηση της βασιλείας των ουρανών». 

«Αυτά όλα μπορούν να συγκινήσουν και να αλλάξουν τον κόσμο όλο και να κυριαρχήσει η αγιότητα και η αγάπη του Θεού, αρκεί να πιστέψουμε σε αυτήν, αρκεί να αγωνιστούμε για αυτή, αρκεί να είμαστε έτοιμη  να δώσουμε ακόμα και την ίδια μας την ζωή για την επικράτηση της, σε ολόκληρο τον κόσμο», κατέληξε.