Χριστουγεννιάτικο Μήνυμα Μητροπολίτου Εσθονίας Στεφάνου

Ψάλλοντας μετ’ εμφάσεως στο Δοξαστικό του Όρθρου της ημέρας των Χριστουγέννων διακηρύσσουμε: «Σήμερον ὁ Χριστός, ἐν Βηθλεὲμ γεννᾶται ἐκ Παρθένου. Σήμερον ὁ ἄναρχος ἄρχεται, καὶ ὁ Λόγος σαρκοῦται. Αἱ δυνάμεις τῶν οὐρανῶν ἀγάλλονται, καὶ ἡ γῆ σὺν τοῖς ἀνθρώποις εὐφραίνεται, οἱ Μάγοι τὰ δῶρα προσφέρουσιν, οἱ Ποιμένες τὸ θαῦμα κηρύττουσιν».

Χαρά και ευφροσύνη μας κατακλύζουν, διότι αυτήν την νύχτα της Γέννησης του Χριστού, μπροστά στο μεγαλείο της απλότητας και της θείας παρουσίας που αγκαλιάζει το σπήλαιο, οι συνειδήσεις μας ακροώνται τη φωνή του Θεού. Η φωνή αυτή απευθύνεται προς τους ανθρώπους, συμφιλιώνεται μαζί τους, πλημμυρίζει με αγάπη, με φως, με χαρά και με ειρήνη.

Δεν έχει σημασία εάν εκεί έξω επικρατεί το ψύχος, η δυστυχία και η μιζέρια. Κατά τη διάρκεια αυτής της μοναδικής νύχτας, εκατομμύρια άνθρωποι βάζουν όλες τους τις έγνοιες σε αναμονή, ξαναγίνονται ίδιοι με εκείνα τα μικρά παιδιά, των οποίων οι ψυχές ειρηνεύουν, όταν αφήνονται να γοητευτούν από τη γλυκύτητα των αγγελικών ύμνων και τη ζεστασιά που τα αναπαύει και τα ενισχύει κατά τον εορτασμό της Θείας Λειτουργίας. Τέτοια είναι η δύναμη που πηγάζει από το Θείο Βρέφος της Βηθλεέμ.

Ωστόσο, στα βάθη της συνείδησής μας αναδύεται ένα πολύ σοβαρό ερώτημα: μπορούμε πραγματικά να γευτούμε τη χαρά του Θεού, ξεχνώντας τα δεινά της ανθρωπότητας σε όλες τις μορφές τους; Πώς να διακηρύξουμε τη χαρά του Θεού, που έρχεται να σώσει τους ανθρώπους, χωρίς να είμαστε προσεκτικοί, ώστε να μοιραστούμε μαζί τους όλες τις συμφορές, που μαστίζουν τις κοινωνίες μας σήμερα;

Η απάντηση στο παραπάνω ερώτημα έρχεται από τον Ευαγγελιστή Λουκά. Ένας άγγελος του Κυρίου, έγραψε ο Ευαγγελιστής, εμφανίστηκε στους βοσκούς προκειμένου να τους ανακοινώσει τη χαρμόσυνη είδηση της Γέννησης του Ιησού. Προκειμένου να τον αναγνωρίσουν, τους δίνει ένα σημείο αναγνωριστικό για την αντίληψή τους, «εὑρήσετε βρέφος ἐσπαργανωμένον, κείμενον ἐν φάτνῃ» (Λκ 2, 12). Άμ’ έπος, άμ’ έργον. Οι βοσκοί δεν καταγράφουν απλώς την καλή είδηση. Δεσμεύονται αμέσως να ακολουθήσουν την πορεία που χαράσσει για αυτούς το σημείο, το οποίο τους οδηγεί προς το Σπήλαιο. Πρόκειται για αυτή την ορμή που μας λείπει κατά τη διάρκεια του μεγαλύτερου μέρους του χρόνου. Πιθανώς λόγω έλλειψης πίστης και αγάπης. Κυρίως, όμως, επειδή έχουμε την τάση να απορροφούμαστε από τις ατυχίες μας, να στεκόμαστε σε αυτά που μας πνίγουν, να παραπονιόμαστε για τις αποτυχίες μας και να στρεφόμαστε στον εαυτό μας αντί να σπεύσουμε να αντικρύσουμε το σημείο αυτής της μεγάλης χαράς που μας δίνεται από ψηλά: ένα νεογέννητο που μας προσφέρεται, και κείτεται σε μία φάτνη αλόγων ζώων

«Ὁ ἀχώρητος παντί, πῶς ἐχωρήθη ἐν γαστρί; ὁ ἐν κόλποις τοῦ Πατρός, πῶς ἐν ἀγκάλαις τῆς Μητρός;». Μόνο Αυτός γνωρίζει, όπως συνεχίζει να μας πληροφορεί ο σχετικός ύμνος του Όρθρου της ημέρας εκείνης: «ὡς οἶδεν ὡς ἠθέλησε καὶ ὡς, ηὐδόκησεν», «ἄσαρκος γὰρ ὢν, ἐσαρκώθη ἑκών, καὶ γέγονεν ὁ Ὢν, ὃ οὐκ ἦν δι' ἡμᾶς, καὶ μὴ ἐκστὰς τῆς φύσεως, μετέσχε τοῦ ἡμετέρου φυράματος» (Κάθισμα του Όρθρου της Γεννήσεως).

Αυτή είναι η ελπίδα μας και η βεβαιότητα μας, ότι χάρη σε αυτή την κένωση του Θεού μας που ενσαρκώθηκε, όλα μπορεί να διασωθούν. Αποτελεί, επίσης, πεποίθησή μας ότι το χαρμόσυνο μήνυμα της χαράς ανακοινώθηκε σε όλο τον κόσμο, στον καθένα από εμάς ξεχωριστά αλλά και σε όλους όσους βρίσκονται γύρω μας, χριστιανούς και μη.

Χρειάζεται πολύ θράσος, για να εμφυτευθεί στην καρδιά του σημερινού κόσμου η ελπίδα που δημιουργεί το χαρμόσυνο μήνυμα, ότι ο Σωτήρας μας βρίσκεται ανάμεσά μας και μας σώζει. Χρειάζεται πολύ θράσος, για να καταφάσκουμε με όλη τη δύναμη της πίστης μας και παρά τις παραπλανητικές αυταπάτες και χίμαιρες που λυμαίνονται σήμερα τις κοινωνίες μας, ότι ο Θεός ενυπάρχει υποστατικά σε αυτό το παιδί. Ότι η παρούσα και εσχατολογική ύπαρξή μας ως πιστών, εμφορείται από το εξής μήνυμα: «Σήμερα, ένας Σωτήρας γεννήθηκε· είναι αυτό το παιδί, και αυτός είναι ο Θεός». Εδώ, σε μια φάτνη, αρχίζει μια περιπέτεια μπροστά στην οποία κάθε άλλη περιπέτεια ωχριά: κάποιος ήρθε ανάμεσά μας, και αυτός είναι ανθρωπίνως Θεός αλλά ταυτόχρονα και Θεάνθρωπος. Τι απίστευτη αγάπη εκφράζεται από μέρους Του με το να θέλει κάτι τέτοιο;

Γνωρίζουμε ότι η χριστιανική πίστη δεν είναι εύκολη. Αρκεί να ακούσουμε εκείνους που αναχωρούν, αρκεί να τους συγκρίνουμε με τη δική μας μετριότητα. Αναμφίβολα, πρέπει να έχουμε το θράσος της ελπίδας, προκειμένου να προοδεύσουμε στο μυστήριο του Ιησού, για να μην περιορίσουμε τους ορίζοντές μας, αποκλείοντας και λησμονώντας ο ένας τον άλλο. Και, επίσης, για να διαλύσουμε τις ενστάσεις που φωλιάζουν μέσα μας, εξαιτίας των κάθε είδους δισταγμών και αντιρρήσεών μας και μας σκληραίνουν.

Αγαπητέ αδελφέ, αγαπητή αδελφή εν Κυρίω,

Θέλετε να δώσετε μαρτυρία για το ότι ο Ιησούς Χριστός είναι η ελπίδα και η σωτηρία των ανθρώπων; Πρωτίστως πείτε μου εσείς: ζείτε αυτήν την ελπίδα;

Θέλετε να μαρτυρήσετε ότι ο Ιησούς Χριστός κομίζει την αγάπη; Πείτε μου καταρχήν εσείς: ζείτε την αδελφική αγάπη;

Θέλετε τελικά να ζήσουμε όλοι εν αληθεία αυτήν την μεγάλη χαρά που κοινωνήθηκε  και δόθηκε σε ολόκληρη τη Δημιουργία, την οποία τόσο λίγοι άνθρωποι ακούν και εισπράττουν, και, για τον λόγο αυτό, το σύμπαν μας βυθίζεται όλο και περισσότερο στην αγωνία, την απόγνωση και τις κακουχίες που αναδύονται; Σε αυτήν την περίπτωση, μπορείτε να μου πείτε πως πρωτίστως εσείς εκπέμπετε τη χαρά της σωτηρίας, έτσι ώστε και οι άλλοι να μπορούν επιτέλους να αναγνωρίσουν ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Σωτήρας που τους χαρίζει χαρά;

Αμήν!

+ο Ταλλίνης και πάσης Εσθονίας ΣΤΕΦΑΝΟΣ.