«Ιδού ζώμεν! Σημείον αντιλεγόμενον» - δ. Γρηγόριος Φραγκάκης

«Ιδού ζώμεν! Σημείον αντιλεγόμενον»

Πριν λίγες μόλις ημέρες τα γεροντικά του χείλη προφήτευαν για το Θείο Βρέφος. Επρόκειτο να ήταν η πτώσι και η ανάστασι πολλών, θα είναι το «σημείο αντιλεγόμενο».  Το γεμάτο απορία και ερωτηματικά βλέμμα της Παναγίας Μητέρας Του εκείνη την ώρα, συναντάται και στα δικά μας πρόσωπα και σήμερα. Πότε; Όταν αναρρωτιόμαστε ποια είναι η θέσι μας ως Χριστιανών σε τούτη την κοινωνία που κάθε άλλο παρά Χριστιανική επιλέγει να είναι. Στο αποστολικό ανάγνωσμα της Κυριακής ο Θείος Παύλος περιγράφει αυτήν την αντιλογία, την αντίθεσι, την αντίφασι, ως την ίδια τη φύσι της ζωής του πιστού.

Στην επιστολή του αυτή, τη δεύτερη προς Κορινθίους, περιγράφει την υπόστασι του πραγματικού Χριστιανού. Είμαστε διάκονοι Θεού. Αυτό μας λέγει. Και ποιά είναι η ζωή μας; Όλος ο χρόνος της ζωής μας, το έχουμε ξαναπεί, είναι καιρός ευπρόσδεκτος για τον Κύριο ως καιρός μετάνοιας και σωτηρίας. Περνάει αυτός όλος ο καιρός από εμάς τους ίδιους και αναλύεται «σε υπομονή πολλή, σε θλίψεις, σε ανάγκες, σε στενοχώριες,

σε πληγές, σε φυλακές, σε ακαταστασίες, σε κόπους, σε αγρύπνιες, σε νηστείες, σε αγνότητα, σε γνώση, σε μακροθυμία, σε χρηστότητα, σε Πνεύμα Άγιο, σε αγάπη ανυπόκριτη, σε λόγο αλήθειας, σε δύναμη Θεού. με τα όπλα της δικαιοσύνης τα δεξιά και τα αριστερά, με δόξα και με ατιμία, με δυσφήμιση και με καλή φήμη» .

Αντιθέσεις τόσο έντονες που απορούμε βλέποντας τις ζωές των Αγίων πώς είχαν ελπίδα ενώ ο κόσμος τους απομόνωνε; Πώς χαίρονταν ενώ οδηγούνταν στο μαρτύριο; Πώς στις τόσες ταραχές διατηρούσαν την εσωτερική ειρήνη; Διότι, αδελφοί μου, η ζωή του Χριστού μέσα μας συνεχίζει χωρίς εμπόδιο την ανοδική πορεία της προς τον Γολγοθά και προς την Ανάστασι αρκεί να το θέλουμε. Δεν επηρεάζεται από τα εξωτερικά φαινόμενα. Έξω με μανία ο κόσμος δεν αντέχει όταν του θυμίζουμε έστω και σε κάτι τον Χριστό. Δεν Τον αντέχει. Στο Θεανδρικό Του πρόσωπο, λοιπόν, καταλήγουν όλες οι επιλογές και διαμορφώνεται αναλόγως η ζωή μας. Πολλοί ρωτούν γιατί τόσες θλίψεις όταν κανείς επιλέγει την οδό του Χριστού; Είναι απόλυτα λογικό. Ο αγώνας για να διατηρηθούμε κοντά Του δεν είναι εύκολος. Οι πειρασμοί ζητούν να μας απομακρύνουν στα εύκολα μα όχι εύφορα του κόσμου. Ο δούλος Κυρίου πάντα θα παλεύει ανάμεσα στο αγαθό και στο κακό, πάντα θα προσπαθεί να βγει σώος από τις φουρτούνες που τον εμποδίζουν από το λιμάνι της Βασιλείας Του. Ας μη μας φαίνεται περίεργο.

Από την ἀλλη ενώ ο κόσμος θα τον θεωρεί ασήμαντο εκείνος θα προγεύεται την αιώνια χαρά. Ενώ θα δυσφημείται παράλληλα άγγελοι Θεού θα επευφημούν τα πνευματικά του κατορθώματα. Τον παρουσιάζουν ως πλάνο αφού αυτά που λέει δεν είναι αρεστά στις ταραγμένες και απροσανατόλιστες συνειδήσεις; Εκείνος διδάσκει με την παρουσία του Αλήθεια. Άγνωστος στους πολλούς; Μα γνώριμος στο Θείο Θέλημα. Του αρκεί. Τον θέλουμε νεκρό δηλαδή αποδυναμωμένο για να μην ενοχλεί η μαρτυρία του; Κοιτάξτε τον ολοζώντανο αφού τον κρατά Εκείνος. Τον βλέπουμε λυπημένο; Έτσι φαίνεται. Πικραμένος από τις επιθέσεις των συνθηκών και των παθών χαίρεται με την ευφροσύνη που προσφέρει η σύζευξι με τον Ιησού. Σαν φτωχός στα μάτια μας και μπορεί να είναι! Έχει, όμως, πλούσια καρδιά γεμάτη Πνεύμα Θεού κι έτσι ένώ φαίνεται πως δεν έχει τίποτε, έχει τον κόσμο όλο αφού κέρδησε την ουσία της ζωής, την αιωνιότητα.

Με αυτήν την περιγραφή η Αποστολοβάδιστη Κωνσταντινούπολις συνεχίζει να διαβαίνει στους αιώνες εκπληρώνοντας τη διακονία του Θελήματος του Κυρίου. Αυτό συνεπάγεται και θλίψι και στενοχώριες και πληγές και μακροθυμία και συγκατάβασι. Αυτό σημαίνει Πνεύμα Άγιο, σημαίνει αγάπη. Μητρική, άδολη. Δεν μπορεί να μην κλυδωνίζεται το σκάφος της στον αγώνα για να διακηρύξει την Αλήθεια Εκείνου. Και πάντοτε ανάμεσα από τα δοχεία της αγάπης και της δικαιοσύνης διαλέγει για να κερνά τους προσκυνητές Της. Το Πρωτοκορυφαίο μας Πατριαρχείο στέλνει την οικειότητα της πίστης μέσα από κινήσεις ειλικρινούς ενδιαφέροντος και στοργής για την κατά Θεόν προκοπή των πιστών και αντί για δόξα του αντιπελαργούν ατίμωσι, αντί για τον δίκαιο έπαινο η διαστρέβλωσι των προθέσεων, αντί για το «ευχαριστώ» στην ανόθευτη Αλήθεια το θεωρούν μερικοί ως «πλάνο(;)». Πόσα κύματα δεν όρμησαν να το καταποντίσουν. Αλλά το γνωρίζουν οι πάντες. Μέσα από την πτωχεία της κοσμικής του δύναμης θα χαρίζει τα πλούσια και μέσα από το μηδέν ακόμη θα ευεργετεί «μοιραία» την Οικουμένη ολάκερη. Αποθνήσκοντες; Όχι, αγαπητοί! Ιδού ζώμεν! Είμαστε Σώμα δικό Του. Κι Εκείνος είναι το «σημείο αντιλεγόμενο για την πτώσι και την ανάστασι πολλών».

δ. Γρηγόριος Φραγκάκης

Πηγή: Απογευματινή Κωνσταντινουπόλεως