Ἀγάπη δίχως ὅρια - π. Γρηγόριος Μουσουρούλης

Κυριακή τοῦ Παραλύτου

Ὁμιλία εἰς τόν Ἀπόστολον

Ἀγάπη δίχως ὅρια

 ( Πράξ. θ´32-42)

          ˜˜˜˜˜˜˜˜  

Α´ Ὁ πόνος τῶν ἄλλων καί δικός μας πόνος

Β´ Ἡ χριστιανή γυναίκα

          Τά δύο περιστατικά πού μᾶς περιγράφει τό σημερινό Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα εἶναι τό ἕνα πιό θαυμαστό ἀπό τό ἄλλο. Εἶναι δύο θαύματα πού ἐπετέλεσεν ὁ Ἀπόστολος Πέτρος σέ μιά περιοδεία του σέ δύο πόλεις τῆς Παλαιστίνης. Τό πρῶτο ἔγινε στήν πόλη Λύδδα, τήν ὁποία ἐπισκέφθηκε ὁ Ἀπόστολος προκειμένου νά ἐπικοινωνήσει μέ τούς χριστιανούς καί νά τούς στηρίξει στήν πίστη.

***

Α´ Ὁ πόνος τῶν ἄλλων καί δικός μας πόνος      Ἐκεῖ λοιπόν βρῆκε «ἄνθρωπόν τινα Αἰνέαν ὀνόματι, ἐξ ἐτῶν ὀκτώ κατακείμενον ἐπί κραβ­βάτῳ, ὅς ἦν παραλελυμένος». Βρῆκε λοιπόν στήν πόλη τῆς Λύδδα ἕνα χριστιανό πού ὀνομαζόταν Αἰνέας. Ὁ ἄνθρωπος αὐτός ἦταν καθηλωμένος στό κρεββάτι τοῦ πόνου ὀκτώ ὁλόκληρα χρόνια, γιατί ἦταν παράλυτος. Τόν ἄνθρωπο αὐτόν μόλις τόν εἶδε ὁ θεῖος Ἀπόστολος τόν συμπάθησε, τόν πόνεσε, τόν λυπήθηκε καί σκίρτησε ἔνιωσε πυρπολημένη τήν καρδιά του ἀπό τήν ἀγάπη πρός τόν πάσχοντα ἀδελφό. Φαίνεται ὅτι καί Αἰνέας ἔδειξε πίστη πρός τόν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, γι᾽ αὐτό καί ὁ Πέτρος προχώρησε καί τή συμπάθειά του τήν μετέτρψε σέ εὐεργεσία. «Αἰνεά»τοῦ εἶπεν, «ἰᾶται σε Ἰησοῦς ὁ Χριστός· ἀνάστηθι καί στρῶσον σεαυτῷ». Ὁ Ἰησοῦς Χριστός πού εἶναι ὁ ἀληθινός Μεσσίας, σέ θεραπεύει ἀπό τήν ἀσθένειά σου. Σήκω καί στρῶσε μόνος σου τό κρεββάτι σου. Μέ τή διαταγήξ αὐτή τοῦ Ἀποστόλου τό θαῦμα ἔγινε. Ὁ Αἰνέας «εὐθέως ἀνέστη». Ἀμέσως σηκώθηκεν ὀ Αἰνέας τελείως ὑγιής. Τό θαῦμα εἶναι μεγάλο καί σπουδαῖο. Ἡ ἐντύπωση πού δημιουργήθηκε ἀπ’ αὐτό ἦταν μεγάλη. Ἡ εἴδηση διαδόθηκε ἀστραπιαῖα. Καί ἔτσι «εἶδον τόν  Αἰνέαν πάντες οἱ κατοικοῦντες Λύδδαν καί τόν Σάρωνα»οἱ ὁποῖοι καί ἐπέστρεωαν στήν πίστη. Χάρις στό θαῦμα αὐτό πίστεψαν στόν Χριστόν καί ἐπέστρεψαν σ’ αὐτόν.

 

          Ἡ συμπάθεια τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου, πρός τόν πονεμένο ἐκεῖνο ἄνθρωπο καί ἡ προθυμία του νά τόν θεραυπεύσει καί νά τόν ἀπαλλάξει ἀπό τούς πόνους καί τά βάσανά του μᾶς διδάσκει πῶς πρέπει νά διατιθέμεθα καί ἐμεῖς πρός τόν πόνο τῶν συνανθρώπων μας. Μᾶς λέγει πόσο συμ­παθεῖς πρέπει νά εἴμαστε ἔναντι τῶν ἀνθρώπων πού πονοῦν εἴτε ἐξ αἰτίας κάποιας ἀρρώστειας, εἴτε ἀπό ἄλλες αἰτίες. Οἱ καρδιές μας νά εἶναι μαλακές καί νά μᾶς συγκινεῖ ὁ πόνος τῶν ἀδελφῶν μας. Καί τοῦτο διότι οἱ ἄλλοι χριστιανοί δέν εἶναι γιά μᾶς ξένοι. Εἶναι καί ἐκεῖνοι ὅπως καί ἐμεῖς μέλη τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι καί αὐτοί παιδιά τοῦ Θεοῦ καί δικοί μας ἀδελφοί. Αὐτό σημαίνει ὅτι ἐφ’ ὄσον ἐκεῖνοι πάσχουν καί ὑπο­φέρουν, καθῆκον δικό μας εἶναι νά συμπάσχουμε μαζί τους κι ἐμεῖς.  Κάτι δηλαδή ἀνάλογο πού γίνεται μέ τό σῶμα μας. Ὅταν ὐποφέρει κάποιο μέλος, ὑποφέρει ὅλο τό σῶμα. Μπορεῖ νά μᾶς πονεῖ ἕνα δόντι, πονᾶ ὅλο μας τό σῶμα. Τό ἴδι γίνεται καί μέ τήν οἰκογένειά μας. Ὅταν ἔνα μέλος της κλαίει, τά ἄλλα δέν μένουν ἀδιάφορα. Συμπαθοῦν τόν ἄνθρωπό τους πού πονεῖ, συγκι­νοῦνται στόν πόνο, τήν ἀρρώστεια, τή δοκιμασία του. Κάτι τέτοιο δέν εἶναι ἀρκετό. Τό τέλειο καί ὁλοκληρωμένο εἶναι νά μή μένουμε ἁπλῶς στήν ἔκφραση συμπαθείας, ἀλλά νά προχωροῦμε περισσότερο. Νά κάμνουμε ὅ,τι μποροῦμε νά βοηθήσουμε τόν ἄνθρωπο πού πο­νεῖ. Νά τοῦ συμπαρασταθοῦμε ὑλικῶς καί πνευματικῶς. Νά τόν περιποιηθοῦμε ὅσο μποροῦ­με. Νά τοῦ ἐλαφ­ρύνουμε τόν πόνο. Νά προσευχηθοῦμε γι’ αὐτόν. Νά τοῦ δείξουμε ὅσο τό δυνατόν περισσότερο τήν ἀγάπη μας. Μέ αὐτό τόν τρόπο πρέπει νά φέρεται ὁ χριστιανός. Ὅπως ἔκαμε καί ὁ Ἀπό­στολος Πέτρος στόν Αἰνέα, ἀλλά καί ὅπως ἐνήρ­γησε καί στή συνέχεια.

****

Β´ Ἡ χριστιανή γυναίκα

          Δεκαπέντε περίπου χιλιόμετρα ἀπό τήν πόλη τῆς Λύδδας βρισκόταν ἡ πόλη Ἰόππη ἤ ἀλλιῶς Γιάφα. Στήν Ἰόππη ὑπῆρχε ζωντανή χριστιανική κοινότητα. Τίς μέρες ἐκεῖνες ὅμως οἱ χριστιανοί τῆς πόλης πενθοῦσαν. Μιά ἐξαιρετική ψυχή, χριστιανή μέ καρδιά πού φλεγόταν ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ ἡ Ταβιθά, ἀρρώστησε καί ἀπέθανε. Ἡ Ταβιθά πού στά ἑλληνικά τό ὄνομά της μεταφράζεται μέ τή λέξη δορκάς,  ἦταν «πλήρης ἀγα­θῶν ἔργων καί ἐλεημοσυνῶν ὧν ἐποίει». Ἡ γυναίκα αὐτή ἔκαμνε συνεχῶς ἀγαθοεργίες καί ἐλεημοσύνες. Μέ τήν ἀρετή της ἐδίδασκε τούς συμπολίτες της. Αὐτή ἡ εὐλογημένη γυναίκα λοιπόν ἦρθε ἡ ὥρα πού ἔφυγε ἀπό τή ζωή αὐτή. Οἱ χριστιανοί μέ πολλή στοργή περιποιήθηκαν τό λείψανό της καί τήν ἔβαλαν στό «ὑπερῶο», στό ἐπάνω διαμέρισμα τοῦ σπιτιοῦ της.

          Μόλις ὅμως πληροφορήθηκαν ὄτι στή γειτονική πόλη τῆς Λύδδας βρισκόταν ὁ Ἀπόστολος Πέτρος «ἀπέστειλαν δύο ἄνδρας πρός αὐτόν». Ἔστειλαν δύο χριστιανούς νά τόν παρακαλέσουν νά ἔρθει στήν  Ἰόππη νά συμπαρασταθεῖ στό πέν­θος τους. Πράγματι ὁ Πέτρος «ἀναστάς συνῆλθεν αὐτοῖς». Σηκώθηκε, ἐτοιμάστηκε καί ξεκίνησε μέ τούς δύο ἀντιπροσώπους τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἰόππης. Ὅταν ἔφθασαν στήν πόλη κατέληξαν στό σπίτι τῆς Ταβιθᾶς καί τόν ἀνέβασαν στό ἀνώγαιον ὅπου βρισκόταν ἡ νεκρά. Ἐκεῖ ὁ Ἀπόστολος βρέθηκε μπροστά σέ ἕνα συγκλοινστικό θέαμα. Παρουσιάσθηκαν μπροστά του «πᾶσαι αἱ χῆραι κλαίουσαι», ὅλες οἱ χῆρες ἦρθαν μπροστά στόν Ἀπόστολο μέ δάκρυα στά μάτια, κλαίοντας καί δείχνοντάς του ἡ κάθε μία τά ὑποκάμισα καί τά ἐπανωφόρια πού τούς εἶχε ράψει μέ τά χέρια της ἡ Ταβιθά, ὅταν ἦταν μαζί τους. Ὅλη αὐτή ἡ σκηνή συνεκίνησε τόν Ἀπόστολο Πέτρο, ὁ ὁποῖος ἀφοῦ ἔβγαλε ὅλους τούς παρισταμένους ἔξω ἀπό τό δωμάτιο πού βρισκόταν τό φέρετρο, γονάτισε καί προσευχήθηκε. Μετά γύρισε στό σῶμα καί εἶπε: «ταβιθά, ἀνάστηθι». Σήκω ἐπάνω. Ἡ Ταβιθά ἄνοιξε τά μάτια της καί «ἰδοῦσα τόν Πέτρον ἀνεκάθισε». Ἐκεῖνος τότε τῆς ἔδωσε τό χέρι καί τήν σήκωσε ὄρθια. Ἀφοῦ δέ φώναξε τούς χριστιανούς καί μάλιστα τίς χῆρες γυναῖκες τούς τήν παρουσίασε ζωντανή. Στό ἀντίκρυσμα τῆς πρώην νεκρᾶς εὐεργέτιδός των σκίρτησαν ἀπό χαρά. Τό μεγάλο αὐτό θαῦμα δέν ἄργησε νά γίνει γνωστό «καθ’ὅλης τῆς Ἰόππης καί πολλοί ἐπίστευσαν ἐπί τόν Κύριον».

          Καί ἡ περίπτωση τῆς Ταβιθᾶς εἶναι ἕνα ἁπτό παράδειγμα τοῦ ποῦ μπορεῖ νά ἀναεβεῖ ἡ χριστιανή γυναίκα, ὅταν εἶναι πραγματική μαθήτρια τοῦ Χριστοῦ. Γίνεται μεγάλος παράγων στήν κοινωνία. Παράγων εὐεργετικός, μέ τήν ἀγάπη της, μέ τά ἔργα της τά καλά. Μέ τή χριστιανική της προθυμία. Μέ τή συμπαράστασή της πρός τούς πτωχούς, τά ὀρφανά, τίς χῆρες. Μέ τό χριστιανικό της παράδειγμα. Μέ τήν ἀφοσίωσή της στήν οἰκογένειά της. Εἶναι ἡ πραγματική οἰκοδέ­σποινα. Ἡ βασίλισσα τοῦ σπιτιοῦ της. Τό στήγριμα τοῦ συζύγου της, ἡ φωτισμένη τροφός τῶν παιδιῶν της. Γι’αὐτήν πρωτεύει ἡ νοικοκυρωσύνη τοῦ σπιτιοῦ καί ὄχι ἡ μόδα. Ἡ ἀγωγή τῶν παιδιῶν καί ὄχι ἡ συνεχής ἐξωστρέφεια καί διάσπαση σέ κοσμικά πράγματα καί κοσμικές ἐπιδιώξεις. Ἡ χριστιανή σύζυγος, μητέρα, πενθερά ὅταν ἔχει βασιλέα τῆς ψυχῆς της τόν Ἀναστάντα Κύριο εἶναι ὁ θησαυρός τῆς οἰκογένειάς της. Παράγων ἑνότητας, πού δέν χωρίζει ἀλλά  συνάπτει τά διεστῶτα μέ τό θυσιαστικό φρόνημα καί τήν ταπείνωση καί τήν ἀγάπη της. Καί ὡς ἐκπαιδευτικός ἡ γυναίκα μέ τή διδασκαλία της, τήν κατά Θεόν σοφία πού τήν διακρίνει σπέρνει σπέρματα ἀθανασίας στίς εὔπλαστες ψυχές τῶν παιδιῶν, εἰρηνεύει τίς φουρτουνιασμένες ψυχές τῶν ἐφήβων μαθητῶν της. Ὡς λειτουργός τῆς ὑγείας ἡ γυναίκα, ὅταν φλέγεται ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦρίχνει βάλσαμο στίς πονεμένες ψυχές, σταλάζει μέσα τους τήν ἐλπίδα, τίς βοηθεῖ νά δοῦν τή ζωή, τόν πόνο καί αὐτόν ἀκόμη τόν ἐπερχόμενο θάνατο μέ ἄλλη ὀπτική γωνία. Ὑπό τό πρίσμα τῆς αἰωνιότητας.

          Προσφέρει ἡ χριστιανή γυναίκα ἀνυπολόγι­στες ὑπηρεσίες καί στό ἔργο τῆς Ἐκκλησίας, μέ τά ἔργα ἀγάπης καί ἱεραποστολῆς. Αὐτές εἶναι οἱ ἀληθινά κοινωνικές γυναῖκες καί ὄχι οἱ ματαιόδοξες καί ἐγωῒστριες.

*****

          Ἀδελφοί μου! Ἡ ἐποχή μας εἶναι ἐποχή τῶν δακρύων. Ἄν μποροῦσε κανείς νά συνάξει τά ἀνθρώπινα δάκρυα ἀπό τά πέρατα τοῦ κόσμου καί νά τά διοχετεύσει στήν κοίτη ἑνός ποταμοῦ, δέν ξέρω ἄνα αὐτός ὁ ποταμός θά ὑστεροῦσε σέ ὄγκο ὑδάτων ἀπό τόν μεγαλύτερο ποταμό τῆς γῆς. Ἀπό παντοῦ ἀκούονται θρῆνοι, κραυγές καί οἰμωγές ἀνθρώπων πού πονοῦν, θλίβονται, στενάζουν κάτω ἀπό τήν ἀδικία, τόν πόνο, τή φτώχεια, τή σκληρότητα τῶν ἐμπόρων τοῦ θανάτου.

          Τώρα σ’αὐτό τό πηχτό σκοτάδι πού σφιχταγκαλιάζει τόν πλανήτη τῆς γῆς, τώρα εἶναι ἡ ὥρα τῶν χριστιανῶν. Ἡ ὥρα τῆς συμπάθειας, τῆς στοργῆς, τῆς θυσιαστικῆς ἀγάπης πρός τόν πάσχοντα ἀδελφό. Ἡ ὥρα πού θά κλάψουν μέ ὅσους κλαῖνε καί θά χαροῦν στή χαρά ἐκείνων πού χαίρουν. Τώρα εἶναι ἡ ὥρα τῆς χριστιανῆς γυναίκας, πού θά σταθεῖ φωτεινό μετέωρο ἀγάπης καί θυσίας, ὁλοκαύτωμα ἱερό στά ἔργα τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας Του, γιά νά ἀναστηθεῖ ὁ ἡμιθανής ἄνθρωπος τοῦ 21ου αἰώνα. Ἄς προσευχόμαστε ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ νά μᾶς χαρίζει τή συμπάθεια καί κατανόηση στόν πόνο τῶν ἄλλων, νά χαρίζει γυναῖκες χριστιανές ὁδηγούς στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ

Αρχιμανδρίτης Γρηγόριος Μουσουρούλης

Ἱερός Καθεδρικός Ναός  Ἁγ.Ἰωάννου Λευκωσίας

  Κυριακή  22.05.2016