Λύπης ώρα… - Ευτυχία Μάστορα

Λύπης ώρα…

Σαν κατεβαίνει σούρουπο και βασιλεύει ο ήλιος

και βάφει ο Πατραϊκός μαβιά τα κύματά του

κι αγνάντια μου η Βαράσοβα παίρνει και σκοτεινιάζει

και φώτα φειδοσέρνονται μακριά στην Παλιοβούνα,

την ώρα την αποσπερνή που είναι λύπης ώρα

κι ο νόστος με τη μοναξιά κρυμμένα δεν αντέχουν,

βγαίνω στην άκρη στο γιαλό να βρω σκαρί να φύγω,

να βρω σκαρί πλεούμενο να μπω και να σαλπάρω.

Δε με τραβάει η θάλασσα, δε με καλεί ο πόντος,

μ’ ανοίγουν ρότα και γραμμή τα πέλαγα του χρόνου

και με γυρνούνε στα παλιά, στα πρωτινά μου χρόνια,

αξέγνοιαστο μικρό παιδί στη γειτονιά την πρώτη.

Κι είναι παλιό το σπιτικό και χαμηλό και ξένο

κι έχει τη θύρα γέρικη και μισοσαπισμένη

μα με χεράκι μπρούτζινο απόξω να χτυπάμε

και παραθύρι γκριζωπό στον μπροστινό τον τοίχο.

Σα να θωρώ τη μάνα μου μέσα απ’ το παραθύρι

να μας κοιτά που παίζουμε φίλες γειτονοπούλες

έξω στο πεζοδρόμιο, στις πέτρινες τις πλάκες

στο ένα πόδι το κουτσό κι ύστερα το σχοινάκι

κι αντίκρυ μας γονατιστά της γειτονιάς τ’ αγόρια

πάνω στο χώμα το άβρεχο ν’ ανοίγουνε γουβάκια

και σημαδεύοντας σωστά να ρίχνουνε γυαλένια.

               Κι ακόμα είναι δειλινό κι η νύχτα αργεί να φτάσει

-πόσο αργά κυλά ο καιρός στα παιδικά τα χρόνια! –

και νά μας που βρισκόμαστε στην κοντινή πλατεία

κι αρχίζει το κυνηγητό και το κρυφτό κατόπι

κι ύστερα στήνουμε χορό  στο ηρώο γύρω – γύρω,

πρώτα τον Καλαματιανό, τον Τσάμικο σε λίγο

κι ηχούνε τα τραγούδια μας με του χορού το τέμπο

κι αντιλαλούν τα γέλια μας και ξεχειλά η χαρά μας

ξεχνώντας και τη φτώχεια μας και τη σκυφτή ζωή μας.

Και σκοτεινιάζει για καλά κι ανάβουνε τα φώτα

και ξαφνικά λογίζομαι τη μάνα που προσμένει 

κι αμέσως αλαφιάζομαι και δίχως αργοπόρια

τρέχω και βρίσκομαι μπροστά στη γέρική μας πόρτα

κι όλο χτυπώ, ξαναχτυπώ το μπρούτζινο χεράκι

και καρτερώ και στήνω αυτί βηματισμό ν’ ακούσω

μα ούτε  βήματα γροικώ ούτε κι η πόρτα ανοίγει.

Και λύνονται τα γόνατα και σπαρταρά η καρδιά μου

κι ο φόβος κι ο απελπισμός στο τώρα με γυρνούνε…

εκεί… στην άκρη στο γιαλό  κι ο νόστος συντροφιά μου,

την ώρα την αποσπερνή… που είναι λύπης ώρα!

Ευτυχία Μάστορα