Εμείς οι δυνατοί (;)... - δ. Γρηγόριος Φραγκάκης

Εμείς οι δυνατοί (;)...

Κυριακή Ζ' Ματθαίου

Συμβουλεύει και νουθετεί διαρκώς. Τους μεταφέρει την εμπειρία του Αγίου Πνεύματος κατά την οικοδομή του σώματος της Εκκλησίας επάνω στη γη. Οι συμβουλές και οι νουθεσίες του αυτές δεν περιγράφονται με ξένες λέξεις αλλά με οικείες. Μόνο που το νόημα των ίδιων των λέξεων πολλές φορές αλλάζει και μεταβάλλεται σύμφωνα με τους όρους της εν Χριστώ ζωής. 'Ετσι αυτό που στη δική μας λογική φαντάζει ως υπερηφάνεια και εγωισμός, για τον άνθρωπο του Θεού είναι μία φυσιολογική κατάστασι ή μία ποιμαντική μέθοδος.

Όταν ο Παύλος παρουσιάζει τον εαυτό του ως δυνατό πολλοί μπορούμε να το κατανοήσουμε. Όταν, όμως, αποκαλεί και εμάς δυνατούς τότε τί συμβαίνει; Ποιοί μπορούν να θεωρηθούν ως αδύνατοι; Η περιγραφή της ζωής του Χριστιανού από τον Απόστολο δεν αρκείται στη θεωρητική ανάλυσι. Όσοι ακούν και επιχειρούν να ζήσουν κατά τον τρόπο που υποδεικνύει στις επιστολές και στα κηρύγματά τους, διατηρώντας το ανθρώπινο στοιχείο, σίγουρα επιζητούν να διαπιστώσουν ότι κάποιος που τον εφαρμόζει είναι πραγματικά πιστός.

Μόνο που αυτή η πίστι είναι εκείνη που δυναμώνει τη θέλησι του ανθρώπου για συμπόρευσι με τον Ιησού Χριστό. Με την δυναμική αυτή ο Χριστιανός στέκεται μπροστά στους ισχυρούς αυτού του κόσμου και ορθώνει το πνευματικό ανάστημα που μυρίζει Ανάστασι. Συζητεί με τους σοφούς και τους καταισχύνει με τη μωρία του Σταυρού. Στους πλουσίους προβάλλει την πτωχία και τον ουράνιο θησαυρό. Στους κατόχους των μεγάλων εκτάσεων τό περιορισμένο ενός τάφου και το απεριόριστο της αιώνιας ζωής. Με τον τρόπο αυτό ο Θείος Παύλος είναι δυνατός. Όμοια και οι Χριστιανοί που ασπάζονται τους λόγους του που είναι λόγοι Χριστού.

Ο πραγματικά δυνατός ολοκληρώνει το έργο του μόνο απέναντι στους μή δυνατούς, στους αδύνατους. Αλλιώς η δύναμι που αποκτά από την πίστι είναι ελλιπής. Πώς, όμως, βοηθά τους αδύνατους; Υπάρχουν οι περιπτώσεις ανθρώπων που εμπιστευόμαστε την Εκκλησία σε όλη μας τη ζωή. Πιστεύουμε ότι διασώζει την Αλήθεια του Θεού και τη μεταφέρει στους αιώνες. Όμως, δυστυχώς, δεν αγαπάμε τον Θεό όσο χρειάζεται ώστε η πίστι μας σ' Εκείνον να είναι εμπιστούνη απόλυτη. Έχουμε λοιπόν την ανάγκη να καταφεύγουμε στα ζωντανά υποδείγματα πίστης, στους Αγίους αλλά και σε όσους θεωρούμε ως πιστούς με όλη τη σημασία της λέξης, για να εμπνεόμαστε και να παίρνουμε τη δύναμι που απαιτείται για να κλείσουμε την καρδιά μας στα θέλγητρα των προσκαίρων και να την ανοίξουμε στην αγάπησι του Κυρίου. Από την άλλη οι αδελφοί και Πατέρες που αγωνίζονται με αγάπη Θεού αγαπούν ολοένα και περισσότερο και εμάς που δεν τα καταφέρνουμε και τόσο καλά και που αποτυγχάνουμε συχνότερα. Μας αγαπούν και μας βοηθούν με τις προσευχές και τις συμβουλές αλλά και με το να κατανοούν και να δέχονται τις ελλείψεις και αδυναμίες μας ενισχύοντας τη διάθεσι για προσπάθεια.

Τελικά όσοι γνωρίσαμε πολλά οφείλουμε και πολλά. Αυτό δεν μπορεί κανείς να το αμφισβητήσει. Η δύναμι που χαρίζει η πίστι στον Ιησού Χριστό είναι ό, τι ξεπερνά τους αιώνες και την ιστορία και ό, τι μένει αναλλοίωτο στο διάβα των καιρών. Η δική μας δύναμι θα εκπληρώνει τον σκοπό της όχι όταν θα μένει ανέπαφη από τον συνάνθρωπο αλλά όταν θα συνεγείρει από την πτώσι τον αδελφό. Όταν συμπάσχει μαζύ του, όταν κοινωνεί μαζύ του, όταν φροντίζει να τον αναπαύει και όχι να καλύπτεται στην αυταρέσκεια. Αυτό θα έχει ως συνέπεια ο ένας να δέχεται τον άλλον στο όνομα του Χριστού και όλοι μαζύ, να δοξάζουμε τον Κύριο που μας δίνει τετοια δύναμι "αδύναμη" και ισχυρή!   

δ. Γρηγόριος Φραγκάκης

Πηγή: Απογευματινή Κωνσταντινουπόλεως