Στου ξεπεσμού τα χρόνια - Ευτυχία Γερ. Μάστορα

      Στου ξεπεσμού τα χρόνια

Πες πως σκεφτόσουν να μου πεις κι εγώ να το πιστέψω

πως ήτανε να ζήσουμε στου ξεπεσμού τα χρόνια

και πως θα ξεπουλήσουμε τ’ ασημικά μας όλα

κι όσα κληρονομήσαμε απ’ τους παλιούς προγόνους.

Πες πως ξυπνούνε να μας δουν  και να μας ερωτήσουν

τι κάμαμε τη λευτεριά, γι’ αυτή που πολεμήσαν

την πίστη πώς ξεγράψαμε, όπου γι’ αυτή πεθάναν

πού θάψαμε την αρετή μαζί και την αλήθεια

μα και γιατί προδώσαμε πατρίδα κι ιστορία,

πώς θα τους αντικρίσουμε χωρίς ντροπής το χρώμα,

δίχως σκυφτή την κεφαλή πώς θε ν’ αποκριθούμε;

Πες πως ρωτούν τι πράξαμε στα χρόνια τα δικά μας,

για τι είμαστε περήφανοι, για τι να καυχηθούμε;

Μήπως αφήκαμε σχολειά, μας μείνανε φαμίλιες,

μην έχουμε να πάμε πού να βρούμε την υγειά μας,

κι αν καρτερούν οι εκκλησιές και σήμαντρα σημαίνουν,

στου ύπνου βυθιζόμαστε τ’ αθώρητα τα βάθη

κι ας ξημερώνει Κυριακή και γιορτινή ημέρα.

Κι όπως μετρούνε τις πληγές που μετρημό δεν έχουν

και μας μιλούν για ξυπνημό την ύστατη την ώρα,

στήνουν αυτί ν’ ακουρμαστούν τους λόγους που μιλάμε

μα δεν απόμεινε σταλιά από το «λάλον ύδωρ».

Ξύπνα κυρ Φώτη Κόντογλου, σήκω Παπαδιαμάντη,

ν’ αναστηθεί κι ο Σολωμός κι οι τρεις εδώ να ρθείτε,

να κλαίτε για τον ξεπεσμό, για την φρικτή κατάντια,

να κλαίτε που γινήκαμε περίγελως του κόσμου,

αχάριστοι κι ανάξιοι για την κληρονομιά μας.

Να ‘ναι πολλά τα δάκρυα, να γίνουνε ποτάμι,

να φτάσουν για να τρέξουνε κι απ’ τα δικά μας μάτια,

να ξεπλυθούμε απ’ τη ντροπή και να συχωρεθούμε,

να ιδούμε πού λάμπει το Φως και προς τα ‘κει να πάμε

και ίσια να κινήσουμε για του Θεού το δρόμο.

Ευτυχία Γερ. Μάστορα