Σύνθρονοι Χριστοῦ - π. Γρηγόριος Μουσουρούλης

Κυριακή ΚΓ´ Ἐπιστολῶν

Σύνθρονοι Χριστοῦ

(Ἐφεσ. β΄4-10)

Α´ Μᾶς ἀνέστησε σέ νέα ζωή

Β´ Μᾶς ἀνέβασε στόν θεϊκό θρόνο

          ˜˜˜˜˜˜˜˜ 

          Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μέσα σέ λίγες γραμμές μᾶς παρουσίασε σήμερα τό μυστήριο τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ πρός τόν ἄνθρωπο. Μᾶς παρου­σίασε τίς διαδοχικές ἐνέργειες τοῦ Θεοῦ γιά τή σωτηρία μας. Οἱ ἐνέργειες αὐτές συνοψίζονται  ἐπιγραμματικά μέ τίς τρεῖς λέξεις: «συνεζωοποίησε»,  «συνήγειρε» καί  «συνεκάθισε».

*****

Α´ Μᾶς ἀνέστησε σέ νέα ζωή

          Ὁ Θεός, λέγει, εἶναι «πλούσιος ἐν ἐλέει». Εἶναι ὅλος ἀγάπη. Καί ἡ ἀμέτρητη αὐτή ἀγάπη του πρός τόν ἄνθρωπο φαίνεται καί ἀπό τό ὅτι ἐνῶ ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι εἴχαμε ἁμαρτήσει καί εἴχα­με ἀπομακρυνθεῖ ἀπό Αὐτόν καί πεθαίναμε σωματικά, Ἐκεῖνος μᾶς ἐλέησε, μέ τό νά μᾶς ἀνα­στήσει πνευματικά καί νά μᾶς σώσει ἀπό τόν αἰώ­νιο θάνατο. Αὐτό ἔγινε μέ τή σταυρική θυσία καί τήν ἔνδοξη Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Μέ τό νά γίνει δηλαδή ἄνθρωπος ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ Κύριος Ἰησοῦς. Μέ τή θεία του ἐνανθρώπηση ἔγινε ὁ νέος Ἀδάμ, ἡ νέα κεφαλή, ὁ νέος γενάρχης τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Ὡς ἀντιπρόσωπος τοῦ ἀνθρωπίνου γένους ὁ Κύριος πέθανε πάνω στό Σταυρό καί ἐτάφη καί ἀνα­στήθηκε καί ἀναλήφθηκε στόν οὐρανό καί κάθισε στά δεξιά τοῦ οὐράνιου Πατέρα Του. Καί ὅπως ὁ πρῶτος Ἀδάμ παρέσυρε τό ἀνθρώπινο γένος στήν ἁμαρτία καί στόν θάνατο, ἔτσι καί ὁ νέος Ἀδάμ, ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός μᾶς ἀνέστησε μέ τήν Ἀνάστασή του καί μᾶς ἀνύψωσε μέ τήν Ἀνά­ληψή Του στόν οὐρανό. Ἑπομένως ὅσοι πιστεύουν στόν Χριστό καί βαπτίζονται καί μετανοοῦν γιά τίς ἁμαρτίες τους καί κοινωνοῦν τό Πανάγιο Σῶμα καί τό Τίμιο Αἷμα του καί ἀγωνίζονται νά ἐφαρμόσουν στή ζωή τους τίς ἅγιες ἐντολές Του, αὐτοί διά τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ ἀνασταί­νονται ἀπό τόν πνευματικό θάνατο. Καί ἐπειδή οἱ πιστοί εἶναι ἑνωμένοι ὀργανικά μέ τόν Ἀρχηγό τῆς σωτηρίας μας Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, ὁ Κύριος ὅταν ἀναλήφθηκε στούς οὐρανούς μᾶς ἔβαλε νά καθίσουμε μαζί Του στά ἐπουράινια.

          Τώρα πλέον ὅσοι εἴμαστε ἑνωμένοι μέ τόν Ἀναστημένο Χριστό, σωθήκαμε ἀπό τόν θάνατο τῆς ἁμαρτίας καί ἀναγεννηθήκαμε σέ οὐράνια πνευματική ζωή. Ἡ λύτρωση καί ἡ σωτηρία μας εἶναι ἤδη γεγονός. Ἡ θεία Χάρις  ζωοποίησε τίς νεκρωμένες πνευματικές αἰσθήσεις μας. Τώρα πλέον ἡ ζωή μας εἶναι νέα ζωή. Ζωή πού προέρχεται ἀπό τήν ἕνωσή μας μέ τόν Χριστό. Ἐφ’ὅσον ὁ Χριστός ζεῖ, καί ἐμεῖς οἱ πιστοί μποροῦμε νά ζήσουμε. Μᾶς τό εἶπε ἄλλωστε αὐτό ὁ ἴδιος ὁ Κύριος:  «ὅτι ἐγώ ζῶ καί ὑμεῖς ζήσεσθε» (Ἰω. ιδ΄19). Ἐφ’ὅσον ὁ Χριστός δέν παρέμεινε στόν τάφο ἀλ­λά ἀναστήθηκε, μποροῦμε κι ἐμεῖς νά ἀναστη­θοῦμε πνευματικά, νά ζήσουμε μιάν ἄλλη οὐρά­νια ζωή. Ξένη πρός τήν ἁμαρτία.  Ὅλα μας τά αἰ­σθήματα, οἱ σκέψεις καί οἱ ἐπιδιώξεις νά μήν εἶναι ὑλιστικέ,ς σαρκικές καί γήϊνες. Νά ζήσουμε ἐλεύ­θεροι ἀπό τήν κόλαση τοῦ ἀτομισμοῦ, καί τῆς ὑλοφροσύνης, πού συνεπάγονται τόν πνευματικό θάνατο.

          Νά ζήσουμε ζωή πνευματική, ζωή ἀγάπης, ἑνότητας, εἰρήνης, χαρᾶς πού εἶναι καρπός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί ξεχύνεται στίς καρδιές τῶν πιστῶν, τίς δροσίζει ὡς αὔρα λεπτή καί τίς κάμνει νά νοιώθουν ἀδελφωμένες, ἕτοιμες νά ἀναλά­βουν τίς μεγαλύτερες θυσίες χάριν τῶν ἀδελφῶν τους. Ζωή ὅπου θά πρυτανεύει ὄχι τό δικό μου καί τό δικό σου, ἀλλά θά φέρνει στή μνήμη καί στήν πράξη τό «ἦν αὐτοῖς ἅπαντα κοινά» καί τό «ἦν δέ τῶν πιστῶν ἡ ψυχή καί ἡ καρδία μία», ὅπως στά χρόνια τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων.

          Γιά νά γίνει ὅμως αὐτό, θά πρέπει νά ἀξιο­ποιήσουμε καί νά κάνουμε κτῆμα μας αὐτή τή δυνατότητα τῆς ἐν Χριστῷ νέας  ζωῆς. Νά τήν ποθήσουμε, νά τήν ἀγαπήσουμε, νά τή ζήσουμε· ἔχοντας ἀταλάντευτη τήν ἀπόφαση νά τή ζήσουμε ὅπως θέλει ὁ Θεός. Διότι ὁ Χριστός μᾶς ἀνέ­στησε πνευματικά ὄχι γιά νά ἁμαρτάνουμε καί νά ζοῦμε μέσα στή θανατηφόρο κυριαρχία τῆς ἁμαρτίας, ἀλλά γιά νά ζοῦμε μιά νέα ζωή,  μέσα στό φῶς καί τή χάρη του.

****

Β´ Μᾶς ἀνέβασε στόν θεϊκό θρόνο

          Ὅμως ὁ θεῖος Παῦλος προχωρεῖ γιά νά μᾶς ἀπκαλύψει ἀκόμη περισσότερο τό σχέδιο τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ. Μᾶς λέγει ὅτι ἐφ᾽ὅσον ὁ Θεάν­θρωπος Κύριος, πού εἶναι ἡ κεφαλή μας μέ τήν Ἀνάληψή του κάθισε στό θρόνο τοῦ Θεοῦ καί ὡς ἄνθρωπος, μᾶς ἔδωσε τή δυνατότητα νά καθίσουμε κι ἐμεῖς μαζί του στόν ἐπουράνιο θρόνο. Νά γίνουμε σύνθρονοι τοῦ Θεοῦ. Νά καθίσουμε στόν θεϊκό θρόνο ὡς κατά χάριν θεοί. Αὐτό τό φοβερό μεγαλεῖο τό ὁποῖο μᾶς ἐπιφυλάσσει ὀ Κύριος δέν μποροῦμε βέβαια νά τό κατανοήσουμε. Οὔτε κἄν νά τό φαντασθοῦμε. Μόνο τό ἐλπί­ζουμε καί τό περιμένουμε. Ἀποτελεῖ κυριολεκτικά τή μεγάλη μας προσδοκία. Τό βλέπουμε αἰνιγμα­τικά σάν μέσα ἀπό καθρέπτη. Καθότι «διά πίστεως περιπατοῦμεν, οὐ διά εἴδους» (Β´Κορ. ε´7). Τή ζωή αὐτή τή διανύουμε μέ πίστη, χωρίς νά βλέπουμε κατά πρόσωπο τόν Κύριο. Στήν ἄλλη ζωή ὅμως θά γνωρίσουμε πλήρως καί θά ἐκτιμή­σουμε τό ἄπειρο ἔλεος καί τήν ἀνεξιχνίαστη ἀγά­πη τοῦ Θεοῦ. Ἐκεῖ ὅπου δέν θά εἴμαστε ἁπλῶς δοῦλοι τοῦ Κυρίου, ἀλλά θά ἔχουμε συνανυ­ψω­θεῖ γιά νά συμβασιλεύσουμε μαζί του. Θά καθόμαστε μαζί του στό θρόνο του. Θά ἀτενίζουμε μαζί μέ ὅλους τούς ἁγίους τόν βασιλέα μας «πρό­σωπον πρός πρόσωπον»( Α´Κορ. ιγ´12), καί θά συμβασιλεύουμε μαζί του.

          Πόσο μεγάλο καί ἀπροσμέτρητο ἀλήθεια εἶναι τό μέγεθος τῆς ἀγάπης καί τοῦ πλούτου τοῦ Κυρίου! Πόσο ψηλά θέλει νά μᾶς ἀνεβάσει, Αὐτός πού τόσο πολύ μᾶς ἀγάπησε!

          Γιά νά γίνουν ὅμως ὅλα αὐτά πραγματικότητα στόν καθένα μας, θά πρέπει κι ἐμεῖς νά τηρήσουμε κάποιες προϋποθέσεις. Νά εἴμαστε δηλαδή ἀπ᾽αὐτή τή ζωή ἑνωμένοι μέ τόν Κύριο. Νά ζοῦμε μέσα στή Χάρη Του καί νά πολιτευόμαστε ὅπως θέλει Ἐκεῖνος. Μέ τή δική του δύναμη νά περιφρονοῦμε καθημερινά τήν ἁμαρτωλή ματαιότητα τοῦ κόσμου καί νά ἔχουμε στραμμένα τά μάτια μας καί τήν καρδιά μας στούς οὐρανούς. Νά πετοῦμε πάνω ἀπό τόν αἰσθητό κόσμο καί νά ἀναστρεφόμαστε ἀπό αὐτή τή ζωή μέ τόν οὐρά­νιο κόσμο τῶν ἀγγέλων καί τῶν ἁγίων. 

          Κι ἄν στήν πορεία μας αὐτή πρός τόν οὐρα­νό βαρυφορτωμένοι ἀπό τά δυσβάστακτα βάρη τῶν ἁμαρτιῶν μας λυγίζουμε κάποτε,πάλι Ἐκεῖνος μᾶς δίνει τή δυνατότητα μέ τό μυστήριο τῆς Ἱε­ρᾶς Ἐξομολογήσεως νά λυτρωνόμαστε ἀπό αὐτά καί νά στεκόμαστε καί πάλι ὀρθοί. Κάθε φορά πού αἱμορραγοῦμε ἀπό τίς πληγές τῶν πτώσεών μας, μᾶς καλεῖ νά λάβουμε τό θεϊκό του αἷμα γιά νά μπορέσουμε νά συνέλθουμε, νά πάρουμε δύναμη γιά νά συνεχίσουμε τήν πορεία μας πρός τόν οὐρανό. Αὐτός μᾶς δίνει τά πάντα προκειμένοπυ νά μπορέσουμε νά φθάσουμε κάποια μέρα στόν θρόνο τῆς θεώσεως.

****

          «Ἄνω σχῶμεν» λοιπόν «τάς καρδίας». Ζώντας μέ τή σταθερή προσδοκία τοῦ οὐρανοῦ καί ποθώντας ὅσο τό δυνατόν ἐντονότερα νά εἰσέλ­θουμε σ᾽αὐτόν, ὡς παιδιά τῆς Βασιλείας τοῦ Θε­οῦ ἔνδοξοι καί μακάριοι.

Αρχιμανδρίτης Γρηγόριος Μουσουρούλης

Ἐκφωνήθηκε στόν Ἱερό Καθεδρικό Ναό  Ἁγίου Ἰωάννου Λευκωσίας τήν Κυριακή  27.11.2016