Παραδοχή
Όταν κάποτε πεθάνω,
δεν θέλω ετοιμασίες.
Είμαι στα πάντα έτοιμος.
Δεν με φοβίζει το σκοτάδι,
μήδε μοναξιά και πλήξη με τρομάζουν.
Χρόνια ζώντας στη σκιά,
από φώτα και φωνές αποκομμένος,
μάλλον το συνήθισα και μάλλον μ’ άρεσε.
Έχει έλξη το σκοτάδι,
είναι πλάνο και ξεχνιέσαι.
Μα κείνη η λάμψη που τρεμόπαιζε,
δεν έπρεπε ποτέ να άφηνα να σβήσει.
Στάχυς
Ποια λάμψη;;
ΑπάντησηΔιαγραφήΕξαιρετικό!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΟπως πάντα υπέροχος και πολύ αληθινός.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάμε για κατάθλιψη.....
ΑπάντησηΔιαγραφήΘαυμάσιο!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚ.Π.
Αυτή την λάμψη
ΑπάντησηΔιαγραφήτην ξαναβρίσκεις
στο φως που αφήνει
ένα σκοτάδι να το διαπεράσει,
και είναι
το φως των ναών
σε ώρες προσευχής,
όταν αγρυπνείς!
Όταν κάποτε πεθάνω
θέλω το σκοτάδι της απόγνωσης
το ίδιο φως να το διαπερνά
το φως μιας αγρυπνίας
το φως μιας προσευχής!
Πού σου θάνατε το κέντρον,
θα τολμήσεις ίσως να πεις!