Κυριακή ΙΖ΄Ματθαίου
Λόγος εἰς τό Εὐαγγέλιον
Τό μεγαλεῖο τῆς μάνας
« Ἐλέησόν με, Κύριε, υἱέ Δαυΐδ· ἡ
θυγάτηρ μου κακῶς δαιμονίζεται» (Ματθ. ιε 22)
Ὁ
πόνος τῆς μάνας στήν πιό τραγική του μορφή. Τό νεαρό κορίτσι της βρίσκεται ὑπό
τήν ἐπιρροή τοῦ ἀνθρωποκτόνου διαβόλου καί βασανίζεται φρικτά. Αὐτή
ἡ κατάσταση γίνεται μαχαίρι δίκοπο πού τρυπᾶ τή μητρική καρδιά σέ κάθε ὥρα.
Δέν ἀντέχει ἄλλο ἡ Χαναναία μάνα νά
βλέπει τό βλάστημα τῶν σπλάγχνων της νά ὑποφέρει. Μόνη της παρηγοριά εἶναι ὁ Διδάσκαλος
ἀπό τή Ναζαρέτ. Σ᾽ Αὐτόν τρέχει καί αὐτόν ἱκετεύει. Τί παράξενο ὅμως! Ἐκεῖνος
πού σέ κάθε του βῆμα σκορπίζει τήν ἀγάπη, τώρα φαίνεται νά μήν ἀκούει. Στήν
παρέμβαση τῶν Μαθητῶν Του κάμνει τή στάση του ἀκόμη πιό σκληρή. Καί τοῦτο
γιατί εἶχε τό σκοπό του. Ἤθελε νά ἀναδείξει τό λαμπρό διαμάντι καί νά φανερώσει
τή λάμψη του στόν κόσμο πού τόν ἀκολουθεῖ.
Κι ὅταν ὁ σκοπός Του ἐκπληρώνεται, καί ἡ πίστη τῆς χαροκαμμένης μάνας
τόν νικᾶ, τότε τῆς δίνει αὐτό πού θέλει. Ἀνθρωπίνως ἡ γυναίκα ἐκείνη ἐξευτελίστηκε,
ἀφοῦ ὁ Κύριος τή χαρακτήρισε ὡς σκυλάκι. Ὅμως ἡ μάνα γιά τό παιδί της εἶναι πάντα
ἕτοιμη νά ὑπομείνει τά πάντα. Ταπεινώσεις, κόπους, ἀκόμη καί θάνατο. Παραμονή τῆς
ἑορτῆς τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν σήμερα, πίσω ἀπό τούς ὁποίους κρύβονται μητέρες ἡρωΐδες,
καί ἐν ὄψει τῆς ἑορτῆς τῆς Ὑπαπαντῆς πού γιά τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας εἶναι ἡ
ἑορτή τῆς Μητέρας, ἡ Χαναναία τοῦ Εὐαγγελίου μᾶς δίνει τήν ἀφορμή νά ἀσχοληθοῦμε μέ τό πιό ἀγαπημένο πρόσωπο
πάνω στή γῆ. Μέ τό πρόσωπο τῆς Μητέρας, τῆς μάνας, τῆς μάμας.
******
«Ἐλέησόν με Κύριε, υἱέ Δαυΐδ· ἡ θυγάτηρ μου κακῶς δαιμονίζεται»
Ὁ
Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος συχνά ἐρωτοῦσε: «τί μητρός συμπαθέστερον» (PG. 35,
869); Ὑπάρχει πιό ἀγαπητό πρόσωπο
ἀπό τήν μητέρα; Καί ἀπαντοῦσε: «Οὐδέν μητρός εὐσπλαγχνικότερον». Δέν ὑπάρχει ἄλλο
πρόσωπο, πού νά διαθέτει περισσότερη ἀγάπη ἀπό τήν μητέρα. Καί πρόσθετε: «Αὐτό τό λέγω, γιά νά σᾶς παραγγείλω νά ἀγαπᾶτε
τίς μητέρες».
Τήν
ἀγάπη πρός τή μητέρα βέβαια νομοθετεῖ ὁ ἴδιος ὁ Θεός. Στήν πέμπτη ἐντολή τοῦ
Μωσαϊκοῦ Νόμου ὁ ἄνθρωπος προτρέπεται νά «τιμᾶ τόν πατέρα καί τή μητέρα» του.
Στό βιβλίο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης πού φέρει τόν τίτλο Τωβίτ, τό Πνεῦμα τό Ἅγιο
παραγγέλλει: «Παιδίον ..., μή ὑπερίδῃς
τήν μητέρα σου· τίμα αὐτήν πάσας τάς ἡμέρας τῆς ζωῆς σου καί ποίει τό ἀρεστόν αὐτῇ
καί μή λυπήσῃς αὐτήν» (δ´3-4). Παιδί μου, μήν ἀδιαφορήσεις γιά τή μητέρα σου.
Νά τήν τιμᾶς σέ ὅλη σου τή ζωή καί νά κάμνεις αὐτό πού τήν εὐχαριστεῖ. Πρόσεχε,
ὥστε νά μή τήν λυπήσεις ποτέ. Μάλιστα ὁ Μωσαϊκός Νόμος τιμωροῦσε πολύ αὐστηρά
τούς παραβάτες τῆς πέμπτης ἐντολῆς τήν ὁποία ἀναφέραμε προηγουμένως. Στούς ἔνοχους
ἐπέβαλλε καί αὐτόν τόν θάνατο. Ὁ νόμος ἔλεγε πώς «ὅποιος κακολογήσει τόν πατέρα
ἤ τή μητέρα του, πρέπει νά θανατώνεται».
Αὐστηρές φαίνονται οἱ ἐντολές τοῦ
Θεοῦ στό συγκεκριμένο θέμα. Ὅμως, ἀδελφοί μου, ἡ μητέρα δέν εἶναι κάτι τό μικρό
καί ἀσήμαντο. Τό νά γίνει μιά γυναίκα
μητέρα εἶναι γεγονός ἱερό καί ἅγιο. Ἡ μητέρα εἶναι πρόσωπο ὑψηλό καί εὐλογημένο·
Εἶναι μορφή ἱερή. Γιά τή γυναίκα ἡ μητρότητα εἶναι «περιεχόμενο ζωῆς, ἀποστολή
καί καθῆκον πού ξεπερνᾶ ὅλα τά ἄλλα. Εἶναι ἡ κλήση πού τῆς ἔχει γίνει ἀπό τόν ἴδιο
τόν Θεόν νά συνεργάζεται μαζί του στό ἔργο τῆς δημιουργίας καί τῆς ἀνάπτυξης τῶν
ἀνθρώπων. Γιατί ἡ μητέρα δέν εἶναι μόνο ἐκείνη πού θά φέρει τόν ἄνθρωπο στόν
κόσμο, ἀλλά ἐκείνη πού θά τόν παιδαγωγήσει, θά τόν ἀναπτύξει ψυχικά καί
σωματικά. Εἶναι ὁ κατ᾽ἐξοχήν παιδαγωγός.
Ἡ
πραγματική μάνα εἶναι γιά τήν οἰκογένεια πηγή χαρᾶς καί εὐτυχίας, τόπος ἀσφάλειας
καί ἠρεμίας. Εἶναι καταφυγή τῶν πονεμένων καί τῶν πλανεμένων. Ἡ οἰκογένεια
καθημερινά ἀπολαμβάνει τήν εὐλογία τῆς μητρικῆς στοργῆς καί ζεῖ ἀπό τή δύναμη
τῆς θυσίας της. Γιατί ἡ μητέρα εἶναι ἡ προσωποποίηση τῆς θυσίας. Εἶναι αὐτή πού
λυώνει σάν λαμπάδα μέρα καί νύχτα γιά τά παιδιά της. Ἀγρυπνᾶ δίπλα στό
προσκέφαλο τοῦ παιδιοῦ της. Ξεχνάει τελείως τή δική της ἀνάπαυση καί
ξεκούραση. Καί χίλιες ζωές ἄν εἶχε θά τίς πρόσφερε γιά τή σωτηρία καί τήν ὑγεία
τοῦ παιδιοῦ της.
Ἡ
μητέρα βάζει παντοῦ τή σφραγίδα της. Δίνει μορφή στή ψυχή τῶν παιδιῶν της. Ὁρίζει τή στάθμη τῆς
ποιότητας τῆς οἰκογένειας. Κι ἔτσι γίνεται πραγματικότητα ὁ λόγος ὅτι «ἡ μητέρα
ἀντιπροσωπεύει τόν θρίαμβο τῆς ζωῆς ἐπί τοῦ θανάτου». Τῆς σωματικῆς ἀλλά καί τῆς
ψυχικῆς. Ὁ ἱερός Αὐγουστῖνος ἔλεγε γιά τή μητέρα του τήν Μόνικα ὅτι, «οἱ ὠδῖνες
της γιά νά μέ γεννήσει πνευματικά, ἦταν σκληρότερες ἀπό ἐκεῖνες πού ἔνοιωσε γιά
νά μέ γεννήσει σαρκικά. Ἦταν γυναίκα μονάχα ὡς πρός τά ἐνδύματα, ἀλλά ἦταν ἀρρενωπή
ὡς πρός τήν πίστη. Ἡ σάρκα τῆς μητέρας μου μέ ἐγέννησε γιά τήν πρόσκαιρη ζωή,
μά ἡ καρδιά της μέ ἐγέννησε γιά τήν αἰώνια».
*****
Ἀπό
τή μητέρα ἐξαρτᾶται καί ἡ ἀναγέννηση τοῦ ἔθνους, τῆς πατρίδας ἡ δόξα καί τό
μεγαλεῖο. Γιατί οἱ μητέρες θά τοῦ δώσουν τούς ἄνδρες, τούς οἰκοδόμους τῆς ἐθνικῆς
ὑπόστασης.
Μήπως
ὅμως καί ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἀπό τά χέρια τῶν μητέρων δέν θά πάρει τούς ἱερεῖς
καί τούς ἱεραποστόλους της; Οἱ μητέρες
θά ἑτοιμάσουν τούς λειτουργούς τοῦ Ἁγίου Θυσιαστηρίου, ὁδηγώντας τά παιδιά τους
στήν Ἐκκλησία ἀπό μικρά, κατηχώντας τα μέ τόν λόγο τοῦ Θεοῦ, διδάσκοντάς τους
τήν προσευχή καί τήν ἀγάπη στόν Χριστό, ἁγιάζοντάς τα μέ τά ἱερά Μυστήρια.
Μητέρα!
... Τόσο μεγάλο τό ἔργο καί τόσο ἱερό, ὥστε ἡ Ἁγία Γραφή νά τονίζει ὅτι ἀπό αὐτό
ἐξαρτᾶται ἡ σωτηρία καί ἡ αἰώνια ἀποκατάσταση τῆς γυναίκας. «Σωθήστεαι, λέγει ὁ
Ἀπόστολος Παῦλος, ἡ γυναίκα διά τῆς τεκνογονίας» (Α´Τιμ. β´15). Θά ὑψωθεῖ μέ τή
γέννηση καί τήν ἀνατροφή παιδιῶν. Εἶναι ὅμως καί τόσο ἀναγκαῖο γιά τή γυναικεία
ὕπαρξη, ὥστε ἡ ἄρνησή της νά γίνει μητέρα, τή στιγμή πού ἄλλες γυναῖκες
θλίβονται, διότι παρά τόν πόθο τους, ὁ Θεός δέν τούς ἐχάρισε τῆς μητρότητας τή
χαρά καί τήν τιμή, νά ὁδηγεῖ σέ «ψυχική στείρωση». Κάμνει τή ψυχή παγωμένη,
χωρίς αἰσθήματα ὑψηλά καί εὐγενῆ, χωρίς στοργή, χωρίς συγκινήσεις ἀνώτερες, μέ
κενό ἀνικανοποίητο στήν καρδιά καί προπαντός
ξεκομμένη ἀπό τόν οὐρανό.
Ἡ
ψυχική σωτηρία, ὁ ἁγιασμός τῆς γυναίκας, τό αἰώνιο μέλλον της ἐξαρτᾶται ἀπό
τήν ἀνταπόκριση στήν ἀποστολή της νά εἶναι μητέρα. Ὅπως τό ὅρισεν ὁ Θεός.
*****
********
«Ἐλέησόν με Κύριε, υἱέ Δαυΐδ· ἡ θυγάτηρ μου κακῶς δαιμονίζεται»
Ἀδελφοί
μου, στό πρόσωπο τῆς Χαναναίας τοῦ Εὐαγγελίου βλέπουμε κάθε μητέρα. Μπροστά της
ὑποκλινόμαστε μέ σεβασμό, διότι αὐτή εἶναι τό λίκνο τοῦ πολιτισμοῦ. Ὁ
δημιουργός τῆς προόδου. Τό βάθρο τῆς κοινωνίας. «Ἡ μεγαλύτερη ἡρωΐδα τῆς ἱστορίας».
Καί
σεῖς, ὦ χριστιανές μητέρες, χωρίς ἀναβολή
ἐνισχύσετε τήν πίστη σας στόν Χριστό, ἀναλάβετε τόν ζυγό Του μέ προθυμία καί ἀφοσίωση,
γονατίστε σέ θερμή ἀπό βάθους ψυχῆς προσευχή, ζήσετε μέ συνέπεια τή χριστιανική
ζωή, δώσετε παράδειγμα στά παιδιά σας, μελετᾶτε οἱ ἴδιες τό λόγο τοῦ Θεοῦ καί
νά στολίζετε τίς ψυχές σας μέ τά διαμάντια τῆς πίστης, τῆς ὑπομονῆς καί τῆς ἐλπίδας.
Τότε θά ἔρχεται καί τό ἄλλο λουλούδι πού φέρνει τήν ἄνοιξη στίς ψυχές τό
μητρικό χαμόγελο, ἡ ἐλπίδα τῆς ζωῆς.
Ἀρχιμανδρίτης Γρηγόριος Μουσουρούλης
Ἐκφωνήθηκε στόν Ἱερό
Καθεδρικό Ναό Ἁγίου Ἰωάννου Λευκωσίας, Κυριακή 29.01.2017
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου