Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΕΩΣ, ΤΗΣ ΙΣΡΑΗΛΙΝΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΣ, ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ ΩΣ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΥ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΣΤΗΝ ΤΕΛΕΤΗ ΑΦΗΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΦΩΤΟΣ

Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΕΩΣ, ΤΗΣ ΙΣΡΑΗΛΙΝΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΣ, ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ ΩΣ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΥ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΣΤΗΝ ΤΕΛΕΤΗ ΑΦΗΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΦΩΤΟΣ

Τήν Τρίτη, 7-2-2017, συνῆλθε στήν πρώτη Συνεδρία Της γιά τόν μήνα Φεβρουάριο, ἡ Διαρκής Ἱερά Συνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ὑπό τήν Προεδρία τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ. Ἱερωνύμου. Κατά τή Συνεδρία της, μεταξύ ἄλλων, ὅρισε τήν ἡμετέρα ἐλαχιστότητα ἐκπρόσωπο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος στήν Τελετή ἀφῆς τοῦ Ἁγίου Φωτός, κατά τό Μεγάλο Σάββατο (15-4), στά Ἱεροσόλυμα^[1]. Γιά τόν λόγο αὐτό λάβαμε διπλωματικό διαβατήριο, πού ἐξέδωσε τό Ὑπουργεῖο Ἐξωτερικῶν. Ὅμως, ἡ Ἰσραηλινή Κυβέρνηση, ἐρχομένη σέ τηλεφωνική ἐπικοινωνία, μέ τόν Ἐξοχώτατο Πρωθυπουργό κ. Ἀλέξιο Τσίπρα, διεμήνυσε ὅτι ἡ ἐλαχιστότητά μας εἶναι ἀνεπιθύμητο πρόσωπο (persona non grata) στό Ἰσραήλ, ἐπειδή κατά καιρούς ἔχουμε ἐκφράσει δῆθεν «ἀντισημιτικές» δηλώσεις.

Σέ συνεδρία τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ὑποστηρίξαμε ὅτι οὐδέποτε προέβημεν σέ ἀντισημιτικές δηλώσεις, ὅτι ἤδη εἴχαμε λάβει διπλωματικό διαβατήριο, ὅτι θά ἐκπροσωπούσαμε τήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος στήν Τελετή ἀφῆς τοῦ Ἁγίου Φωτός, ὅτι δέν θά ἐπισκεπτόμασταν κάποια ἑβραϊκή κοινότητα ἀλλά τά Ἱεροσόλυμα, μία πόλη μέ καθεστώς διεθνοῦς πόλεως καί ὅτι μιά τέτοια ἀπαγόρευση ἀποτελεῖ στέρηση τῶν θρησκευτικῶν μας δικαιωμάτων, ὡς Ὀρθοδόξου Μητροπολίτου. Τελικά, ἐπεκράτησε ἡ θέληση τοῦ Ἰσραήλ καί στήν θέση μας, ὡς ἐκπροσώπου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος στήν Τελετή ἀφῆς τοῦ Ἁγίου Φωτός, κατά τό Μεγάλο Σάββατο, στά Ἱεροσόλυμα, ὁρίστηκε ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ἰλίου, Ἀχαρνῶν καί Πετρουπόλεως  κ. Ἀθηναγόρας. Κρίναμε ὅτι δέν θά ἦταν σώφρων κίνησις νά ἐπιμείνουμε, διότι τό μόνο, πού θά ἐπιτυγχάναμε, θά ἦταν νά φθάσουμε μέν ἀεροπορικῶς μέχρι τό Ἰσραήλ, νά μᾶς ἀποδιώξουν δέ καί νά μᾶς γυρίσουν πίσω οἱ Ἰσραηλινοί, χωρίς νά μετάσχωμεν τῆς τελετῆς τοῦ Ἅγιον Φωτός.

Μέ τό παρόν ἀνακοινωθέν, διαμαρτύρομαστε ἐντονότατα καί καταγγέλλουμε δημόσια τήν ἀντικανονική παρέμβαση τοῦ Ἰσραήλ στήν χώρα καί τήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, καί βέβαια θά ἀποστείλουμε ἔντονη διαμαρτυρία γιά τήν καταπάτηση τῶν θρησκευτικῶν μας δικαιωμάτων.

 Κατ’ἀρχήν πρέπει νά δηλώσουμε τό προφανές, ὅτι δηλ. οἱ Ὀρθόδοξοι δέν εἴμαστε ρατσιστές καί γι’αὐτό οὔτε ἀντισημίτες. Ὁ Ἑβραϊκός λαός εἶναι ἀνθρωπίνως συμπαθής σ’ἐμᾶς, ὅπως ὅλοι οἱ λαοί τοῦ κόσμου, καί μάλιστα ἐπειδή μᾶς προσέφερε τόσους Πατριάρχες, Δικαίους καί Προφῆτες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ὅπως καί τούς Ἁγίους Ἀποστόλους καί τούς πρώτους Χριστιανούς στήν  ἐποχή τῆς Καινῆς Διαθήκης, μέ κορωνίδα βέβαια τήν Πανάχραντο Κυρία Θεοτόκο και, πάν’ἀπ’ὅλα, τόν Θεάνθρωπο Κύριο καί Σωτῆρα Ἰησοῦ Χριστό.

Ὡστόσο, οἱ Ὀρθόδοξοι εἴμαστε ἀντισιωνιστές, δηλ. εἴμαστε κάθετα ἀντίθετοι πρός τόν φρικώδη διεθνῆ Σιωνισμό, ὁ ὁποῖος μετήλλαξε τόν θεϊσμό τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης καί τῶν Προφητῶν σέ αἴσχιστο Ἑωσφορισμό καί σατανολατρεία, εἰσάγοντας στόν Ἰουδαϊσμό τήν δαιμονική Καμπαλά καί τό χυδαῖο Ταλμούδ, τά ὁποῖα εἶναι ἔργα τῶν δαιμονιώντων ραββίνων τοῦ ἐκπεσόντος Ἰουδαϊσμοῦ, οἱ ὁποῖοι πεισμόνως καθυβρίζουν τόν ἐνσαρκωθέντα πανάχραντο Υἱό τοῦ Θεοῦ, καί τῆς ἰδεοληψίας τους περί τῆς παγκοσμίου κυριαρχίας καί διακυβέρνησης, μέσῳ τοῦ ἀναμενομένου ἀκόμη ψευδομεσσία τους, δηλ. τοῦ Ἀντιχρίστου.

Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας εἶναι ἐναντίον τοῦ Σιωνισμοῦ, νοουμένου ὡς ἰμπεριαλισμοῦ, μιᾶς παγκόσμιας δικτατορίας (παν-Σιωνισμοῦ), πού ἀποβλέπει στήν παγκόσμια κυριαρχία μιᾶς συγκεκριμένης ὁμάδας Ἑβραίων κεφαλαιοκρατῶν. Δέν εἶναι ἐναντίον τοῦ Σιωνισμοῦ, νοουμένου ὡς τοῦ δικαιώματος ὑπάρξεως ἑβραϊκοῦ κράτους. Οἱ Ἰσραηλινοί, οἱ κάτοικοι τοῦ Κράτους τοῦ Ἰσραήλ, ἐννοοῦν τόν Σιωνισμό ὡς πατριωτισμό, γιά τή δημιουργία ἑβραϊκῆς πατρίδας («Zionist Movement»). Ἐκτός Ἰσραήλ, στό ἐξωτερικό, καί μεταξύ τῶν «ἀντι-σιωνιστῶν», ὁ Σιωνισμός εἶναι γνωστός μέ τήν πρώτη του ἔννοια, ὡς ἐπεκτατισμός καί κρυπτοκρατία, καί γι΄ αὐτό καί ἐπικρίνεται. Ὁ Ὀργανισμός Ἡνωμένων Ἐθνῶν καταδίκασε τόν Σιωνισμό ὡς ρατσισμό τό 1975 (ἀπόφαση 3379), καί ἀνακάλεσε τήν ἀπόφαση αὐτή, ὅταν ἀποσύνδεσε τόν Σιωνισμό ἀπό τόν ρατσισμό τό 1991 (ἀπόφαση 46/86). Οἱ Ἄραβες Μουσουλμᾶνοι εἶναι ἐναντίον τοῦ Σιωνισμοῦ καί μέ τή δεύτερή του ἔννοια, λόγῳ θρησκευτικο-ἐδαφικῶν διαφορῶν περί τό Τέμενος τοῦ Βράχου καί τήν Παλαιά Πόλη τῶν Ἱεροσολύμων.

Δεδομένης τῆς διακρίσεως, πού κάναμε παραπάνω, ἡ Όρθόδοξος Ἐκκλησία ἔχει ἐπικρίνει τόν ἰμπεριαλιστικό Σιωνισμό (παν-Σιωνισμό), ἀλλά δέν ταυτίζει τίς προθέσεις καί τίς τύχες αὐτοῦ τοῦ Σιωνισμοῦ μέ τόν Ἑβραϊσμό καί τόν ἑβραϊκό λαό. Ὁ Ἑβραϊσμός διακρίνεται ἀπό τόν παν-σιωνισμό, ὅπως διακρίνεται ἡ Ρωσία ἀπό τόν σοβιετισμό, ἡ Γερμανία ἀπό τόν Ναζισμό, ἡ Ἰταλία ἀπό τόν φασισμό κ.ο.κ. Ὑπό τό φῶς τῆς διακρίσεως αὐτῆς, ἐπιβάλλεται νά τονίσουμε ὅτι οἱ κυριώτεροι ἀντίπαλοι τοῦ ἰμπεριαλιστικοῦ Σιωνισμοῦ (παν-Σιωνισμοῦ) ὑπῆρξαν στήν Ἑλλάδα Χριστιανοί, καί μάλιστα κληρικοί καί θεολόγοι Ἄς θυμηθοῦμε μερικά ὀνόματα, ὅπως Ἀρχιμανδρίτης κυρός Χαράλαμπος Βασιλόπουλος^[2], Μητροπολίτης Κορίνθου κυρός Παντελεήμων (Καρανικόλας)^[3], Μητροπολίτης Φλωρίνης κυρός Αὐγουστῖνος (Καντιώτης)^[4], ὁ κυρός Νικόλαος Ψαρουδάκης^[5], καί πολλοί ἄλλοι. Ἡ σχετική γραμματεία εἶναι ἀτέλειωτη. Πῶς μπορεῖ κανείς, λοιπόν, νά ἱσχυρίζεται, ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἐπειδή ἀποδέχεται τήν ἱερά ἱστορία τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, εὐνοεῖ τόν ἰμπεριαλιστικό Σιωνισμό (παν-Σιωνισμό);   

Πέραν τοῦ θέματος τοῦ Σιωνισμοῦ, ἡ ἴδια ἡ Παλαιά Διαθήκη, ὀρθῶς ἑρμηνευομένη, εἶναι ἐναντίον τοῦ μεταχριστιανικοῦ Ἰουδαϊσμοῦ, αὐτονοήτως δέ καί κατά τοῦ σημερινοῦ Ἰουδαϊσμοῦ^[6] καί ὡς παν-Σιωνισμοῦ καί ὡς θρησκείας. Διότι, ἡ Παλαιά Διαθήκη διακηρύσσει ὅτι ὁ Μωσαϊκός Νόμος ἔχει «ἡμερομηνία λήξεως», καί ὅτι θά καταργηθεῖ ἀπό τόν Μεσσία^[7], μέ νέα Διαθήκη^[8], ὄχι ἀπό τό Σινᾶ, ἀλλά τήν Ἱερουσαλήμ^[9], μέ νέα Θυσία παγκόσμια καί ὄχι περιορισμένη στόν Ναό τοῦ Σολομῶντος^[10], καί ἐξάπλωση στά ἔθνη χωρίς διάκριση^[11], ὅταν οἱ πιστοί θα ἀποκτήσουν νέο ὄνομα^[12]. Ὅλα αὐτά ἐκπληρώθηκαν στόν Χριστιανισμό. Τά ἱερότερα, εὐφυέστερα καί πιό προβεβλημένα πρόσωπα τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ στά χρόνια τοῦ Χριστοῦ γνώριζαν αὐτήν τήν ἀναμενόμενη (ὡς προφητευμένη) κοσμογονική ἀλλαγή καί ἔγιναν Χριστιανοί, ἀποδεχόμενοι τόν Χριστό (Ἰωάννης ὁ Βαπτιστής^[13], Γαμαλιήλ ὁ Νομοδιδάσκαλος^[14], Συμεών ὁ Θεοδόχος^[15], Σαῦλος ὁ ἐπικληθείς Παῦλος^[16] καί χιλιάδες ἄλλοι). Κανείς ἀπό αὐτούς τούς πνευματικούς Προπάτορες τῶν Χριστιανῶν δέν μπορεῖ νά θεωρηθεῖ σιωνιστής, διότι ὅλοι τους, ὡς Χριστιανοί, ἀπέρριψαν βασικές ἀρχές τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ καί τοῦ Σιωνισμοῦ, ὅτι δηλ. δῆθεν ὁ Μεσσίας δέν ἦλθε (καί συνεπῶς πρέπει νά τόν ἀναμένουν ἀκόμη), ὅτι ὁ Θεός πρέπει νά λατρεύεται μόνον στόν Ναό τοῦ Σολομῶντος (καί συνεπῶς αὐτός πρέπει νά ξανακτισθεῖ), ὅτι ὁ Μωσαϊκός Νόμος θά μείνει εἰς τόν αἰῶνα καί ὅτι ἡ Ἑβραϊκή φυλή θά εἶναι πάντοτε ὁ ἐκλεκτός λαός τοῦ Θεοῦ, λόγῳ ἐθνοφυλετικῶν κριτηρίων τοῦ Γιαχβέ. Πῶς ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία εὐνοεῖ τόν Σιωνισμό καί τόν Ἰουδαϊσμό, κατά τις συκοφαντίες τῶν ἐναντίων, ἀφοῦ ἀπορρίπτει ὅλα τά παραπάνω στοιχεῖα; Δέν γνωρίζουν οἱ διαστροφεῖς τῆς ἱστορίας καί τοῦ Χριστιανισμοῦ ὅτι ἡ ἀντι-ἰουδαϊκή γραμματεία τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἐξ ἀρχαιότητος τεράστια^[17];

Ἡ Ὀρθόδοξη πίστη μας δέν εἶναι «ἰουδαϊκή». Ἀπό πολύ νωρίς στήν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας ἔγινε σαφές καί ρητῶς ἐκφράστηκε ἡ ξεκάθαρη τοποθέτηση τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων ὅτι ἡ πίστη στόν Χριστό εἶναι διαφορετική ἀπό τόν Ἰουδαϊσμό, ἀφοῦ ὁ Κύριος μᾶς ἐξαγόρασε ἀπό τήν κατάρα τοῦ νόμου μέ τό Τίμιο Αἶμα Του. Εἶναι σαφεῖς οἱ ἀναφορές, πού γίνονται στίς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων γιά τή ζωή τῶν νέων τότε Χριστιανῶν καί γιά τίς καταργήσεις παλαιῶν ἰουδαϊκῶν συνηθειῶν καί τυπικῶν.

Ἡ Παλαιά Διαθήκη εἶναι ἡ ἱερά βίβλος τῶν πρώτων Χριστιανῶν, ἰδίως πρίν ἡ Ἐκκλησία ἀποφανθεῖ γιά τόν Κανόνα τῶν βιβλίων τῆς Καινῆς Διαθήκης. Οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι καί οἱ πρῶτοι πιστοί στόν Χριστό δέν διανοήθηκαν κἄν νά τήν θεωρήσουν «ἰουδαϊκή» ἤ ἁπλῶς ὡς μιά συλλογή τῆς Ἑβραϊκῆς Ἱστορίας, ἀλλ’ ἀντιθέτως ἀπό πολύ νωρίς τήν ἔνιωθαν ὡς «Λόγο Θεοῦ», τήν περιέβαλαν μέ πολύ σεβασμό καί κύρος καί τά ἀναγνώσματά της ἦταν καί εἶναι ἰδιαίτερα προσφιλῆ καί ἐνισχυτικά στόν πνευματικό ἀγώνα ὅλων τῶν Χριστιανῶν. Ἡ Παλαιά Διαθήκη, μέρος οὖσα τῆς Ἁγίας Γραφῆς, εἶναι καί αὐτή θεόπνευστος.

Ἡ Παλαιά Διαθήκη μᾶς μιλᾶ γιά τούς ἀνθρώπους τοῦ Θεοῦ, τούς Προπάτορες τοῦ Κυρίου, κατά τό ἀνθρώπινο, φανερώνοντας ἔτσι τήν ἄρρηκτη συνέχειά της μέ τήν βίβλο τῆς ἐποχῆς τῆς Χάριτος. Ἡ Παλαιά Διαθήκη εἶναι ἡ βάση γιά τήν Καινή Διαθήκη. Εἶναι ἡ προετοιμασία γιά τήν ἔλευση τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ. Εἶναι παιδαγωγός εἰς Χριστόν. Στήν Παλαιά Διαθήκη ἐνεργεῖ ὁ ἴδιος ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς Χριστός, ἀλλά ὡς ἄσαρκος Λόγος, ἐνῶ στήν Καινή Διαθήκη ἐνεργεῖ ὡς  ἔνσαρκος Λόγος.

Εἶναι, ἐπίσης, πασίδηλος ὁ παγκόσμιος χαρακτήρας καί ἡ προοπτική της γιά τήν σωτηρία ὅλων τῶν ἀνθρώπων. Αὐτό φαίνεται ἐμφανέστατα στούς Προφῆτες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Οἱ Προφῆτες προετοίμαζαν μέ τίς διδασκαλίες καί τίς προφητεῖες τους ὅλα τά ἔθνη γιά τήν παρουσία τοῦ Χριστοῦ, ὥστε ν’ ἀποκτήσουν γνώση καί εὐσέβεια τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος γνωριζόταν παλαιά μόνο ἀπό τούς Ἑβραίους.

Ὁ ἅγιος Θεός, «ὁ ἐτάζων καρδίας καί νεφρούς», δέν εἶναι προσωπολήπτης. Ἀγαπᾶ ἐξ ἴσου ὅλους τούς ἀνθρώπους καί ὅλους τούς λαούς. Ἀπευθύνει τά σωτήρια κελεύσματά Του σέ ὅλους ἀδιακρίτως καί εὐλογεῖ τούς «ἀγαθούς τῆ καρδία». Ἡ Παλαιά Διαθήκη εἶναι γεμάτη μέ σχετικά νοήματα, πού ἀναφέρονται στόν οἰκουμενικό καί παγκόσμιο αὐτόν χαρακτήρα τῆς μελλούσης σωτηρίας ὅλων τῶν λαῶν τῆς γῆς,  μέσῳ τῆς εὐσεβείας πρός τόν μόνο ἀληθή Θεό.

Οἱ Ἑβραῖοι, πού καυχώνταν ὅτι τάχα μόνο αὐτούς (ὡς ἔθνος καί φυλή) ἀπό τά ὑπόλοιπα ἔθνη προτίμησε ὁ Θεός καί ὅτι δῆθεν μόνο αὐτούς ἀξίωσε τῶν θείων ἐπαγγελιῶν Του, καταισχύνονται τώρα ἀπό τίς ἀποδείξεις τοῦ ἐναντίου, ἀφοῦ μαρτυρεῖται (ἀπό τούς ἴδιους μάλιστα τούς Προφῆτες τους), πώς δέν τούς δόθηκε τίποτε περισσότερο ἤ ἀνώτερο ἀπ'ὅ,τι σ’ὅλα τ’ ἄλλα ἔθνη. Μάλιστα, προβλέποντας τά μέλλοντα, μιλοῦν οἱ ἅγιοι Προφῆτες ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ γιά τήν ἀποστροφή τοῦ Θεοῦ πρός τούς ἀποστάτες Ἑβραίους, ὅπως ἐπίσης καί γιά την ἐκπλήρωση τῶν ἐπαγγελιῶν Του σ’ ὅλο τόν κόσμο, σ’ ὅλους τούς ἀνθρώπους, σ’ ὅλα τά ἔθνη, πού θά δεχθοῦν καί θά ἐγκολπωθοῦν τήν Ἀλήθειά Του.

Ὅσοι ἀποδεχόμαστε τήν Παλαιά Διαθήκη τοῦ Θεοῦ ἐν Χριστῷ (ὅπως κι ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί) καθιστάμεθα πραγματικοί υἱοί τῶν Πατέρων καί Δικαίων καί τῶν Προφητῶν της καί γινόμαστε κληρονόμοι της καί οἱ ὑποθέσεις καί τά νοήματά της γίνονται κληρονομιά μας πρός Θεογνωσία καί σωτηρία.

Ἡ Πίστη μας δέν εἶναι «ἐκ τοῦ κόσμου τούτου». Ἡ εὐσέβειά μας δέν εἶναι ὑπόθεση τῶν Ἑβραίων (ἄλλωστε αὐτοί τήν καταφρόνησαν). Δέν εἶναι μόνο γι'αὐτό ἤ τό ἄλλο ἔθνος. Εἶναι πανανθρώπινη, ἀγκαλιάζει ὅλους τούς ἀνθρώπους, σώζει ὅλο τόν ἄνθρωπο καί κατέχει τήν πληρότητα καί ὁλότητα τῆς ἀληθείας.

Ἔτσι κι ἐμεῖς οἱ πρώην ἐθνικοί, εἰδωλολάτρες, Ἕλληνες δεχθήκαμε καί σεβόμαστε τήν Παλαιά Διαθήκη, διότι ἔχει ὡς σκοπό καί προοπτική της τήν πανανθρώπινη, τήν παγκόσμια σωτηρία. Μέ τήν ἀποδοχή, λοιπόν, τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης (ἔχοντάς την ὡς στερεά βάση), δέν ἀπορρίψαμε τόν Ναζωραῖο ἤ Γαλιλαῖο Ἰησοῦ, τόν Θεάνθρωπο Κύριο, ἀλλά Τόν πιστέψαμε, Τόν ἀναγνωρίσαμε ὡς Κύριο καί ἀγαθό Δημιουργό τοῦ σύμπαντος^[18].  

Σέ ἀντίθεση μέ τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, οἱ ἑτερόδοξοι, δηλ. αἱρετικοί, «χριστιανοί» ἔκαναν θεολογικές ὑποχωρήσεις στόν Ἰουδαϊσμό : (α) Οἱ αἱρετικοί παπικοί ἀποδέχθηκαν ὅτι τήν εὐθύνη γιά τή Σταύρωση τοῦ Χριστοῦ τήν φέρουν οἱ Ρωμαῖοι, δηλ. ὁ Πιλᾶτος, καί ὄχι τό πλῆθος τῶν Ἰουδαίων (κατά τό παπικό κείμενο “Nostra Aetate”, τό 1965, καί τό βιβλίο “Jesus of Nazareth: Part Two”, τό 2011), τό ὁποῖο ἔρχεται σέ εὐθεῖα ἀντίθεση μέ τά Εὐαγγέλια, καί ὅτι ἴσως καί ὁ Ἰούδας ὁ Ἰσκαριώτης ὑπῆρξε μέρος τοῦ θείου σχεδίου καί δέν εὐθύνεται γιά τήν προδοσία τοῦ Θεανθρώπου^[19], ὅπως ὑποστήριξε τό 2006 ὁ Καρδινάλιος Walter Brandmüller, ὑπεύθυνος τῆς Ποντιφηκικῆς Ἑπιτροπῆς γιά τίς Ἱστορικές Ἐπιστῆμες. (β) Οἱ αἱρετικοί Εὐαγγελικοί Προτεστάντες, σέ μία ἰσχυρή τους μερίδα, δέχονται τόν τωρινό Ἰσραήλ ὡς ἐπίσης ἐκλεκτό λαό μαζί μέ τούς Χριστιανούς, καί συντηροῦν τό κίνημα τοῦ «Christian Zionism» μέ ἀνάλογους σκοπούς, ἀλλά καί ἀποδοχή τῆς μεγάλης πλάνης ὅτι, μετά τήν «ἁρπαγή» (πρόκειται περί τῆς θεωρίας τῆς «rapture») καί τή Β΄ Παρουσία, ὁ Χριστός θά βασιλεύσει ἐπί γῆς ἐπί χίλια χρόνια ἐπί Ἰουδαίων καί Χριστιανῶν, μέχρι τήν τελική «Γ΄ Παρουσία». 

Ἡ Ἐκκλησία προτοῦ «δημιουργηθεῖ» ἡ Καινή Διαθήκη μέ τή συγγραφή καί συνένωση τῶν Εὐαγγελίων, τῶν Ἐπιστολῶν κ.λπ., εἶχε τήν Παλαιά Διαθήκη ὡς μοναδική Ἁγία Γραφή καί ἀνάγνωσμα. Παρά ταῦτα, δέν ἀπορροφήθηκε ἤ συμμάχησε μέ τόν (ἀντί-Χριστο) Ἰουδαϊσμό, γι’ αὐτό καί καταδιώχθηκε ἀπηνῶς, σέ σημεῖο πού νά ἀναφέρουν οἱ πρῶτοι Χριστιανοί περί τῶν Ἰουδαίων, ὅτι εἶναι οἱ Ἰουδαῖοι, πού «ἀπέκτειναν τόν Κύριον Ἰησοῦν καί τούς δικούς τους Προφῆτες καί ἐμᾶς μᾶς κατεδίωξαν καί στό Θεό δέν ἀρέσουν καί εἶναι ἐνάντιοι σέ ὅλους τούς ἀνθρώπους καί μᾶς παρεμποδίζουν νά μιλήσουμε στά ἔθνη, γιά νά σωθοῦν, καί ἔτσι πάντοτε γεμίζουν τό μέτρο τῶν ἁμαρτιῶν τους· ἀλλά ἔφθασε ἐπάνω τους ἡ ὀργή ἐπί τέλους»^[20]. Ἦταν δυνατόν ἡ πρωτοχριστιανική Ἐκκλησία σέ τέτοιες καταστάσεις ἀντιπαραθέσεως νά υἱοθετήσει τήν Παλαιά Διαθήκη, ἄν πίστευε ὅτι ἡ Π.Δ. προωθεῖ ἕναν (ἀντίχριστο) Ἰουδαϊσμό καί Σιωνισμό; 

Τό πιό σημαντικό ἐν προκειμένῳ καί συνήθως ἀποσιωπώμενο σημεῖο τῆς Καινῆς Διαθήκης εἶναι τό χωρίο 11, 8 τοῦ βιβλίου τῆς Ἀποκαλύψεως, τό ὁποῖο ἀναφέρεται στή θανάτωση ἀπό τό θηρίο τῶν δύο προφητῶν-μαρτύρων. Αὐτό ἔχει ὡς ἑξῆς : «Καί τά πτώματά τους θά ἀφεθοῦν στήν πλατεῖα τῆς πόλης τῆς μεγάλης, ἡ ὁποία ὀνομάζεται πνευματικῶς Σόδομα καί Αἴγυπτος, ὅπου καί ὁ Κύριός τους σταυρώθηκε». Μπορεῖ νά συνειδητοποιήσει κανείς πόσο μεγάλη βλασφημία εἶναι γιά τόν Ἰουδαϊσμό ὁ χαρακτηρισμός τῶν Ἱεροσολύμων τῆς ἐσχατολογικῆς περιόδου ὡς «Σοδόμων καί Αἰγύπτου», χαρακτηρισμός ὁ ὁποῖος ἐκλαμβάνεται «ὡς συνδεδυασμένος τύπος διαφθορᾶς ἅμα καί τυραννικότητος»^[21]. Οἱ θεόπνευστες αὐτές ἐπικρίσεις ἀποδίδονται στήν πόλη, ἡ ὁποία θεωρεῖται ἀπό τούς Ἰουδαίους «Θεοῦ κατοικητήριον» εἰς τόν αἰῶνα, καί ὅπου ἀναμένεται ἡ ἐσχατολογική καί μεσσιανική πνευματική ὁλοκλήρωση τοῦ Ἑβραϊσμοῦ, μέ τήν ἀνοικοδόμηση τοῦ Τρίτου Ναοῦ τοῦ Σολομῶντος. Παρά ταῦτα, ὑπάρχουν ἀκόμη ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι σοβαρῶς θεωροῦν τήν Καινή Διαθήκη βιβλίο τοῦ Ἑβραϊσμοῦ καί τούς Χριστιανούς ὡς «λάτρες ἑνός ἑβραίου Θεοῦ».

Πιθανή ἄρνηση τῆς ἀξίας τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ἐκ μέρους τῆς Ἐκκλησίας, ὁδηγεῖ ἀναπόφευκτα σέ ὀλέθρια ὀλισθήματα, ὅπως ἄρνηση τῆς Καινῆς Διαθήκης καί τοῦ ἀλαθήτου τῆς Ἐκκλησίας, ἄγνοια τῆς ἀνθρώπινης ἱστορίας, ὁ Χριστιανισμός θά θεωρεῖται καινοτομία, παρερμηνεία τοῦ Χριστοῦ καί παράδοση τῆς προφητικῆς σκυτάλης στόν Ἰουδαϊσμό. Ἡ χειρότερη συνέπεια τῆς ἀπορρίψεως τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, καί τῆς ἀποσυνδέσεώς της ἀπό τό θεῖο Πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ «ἐπί πάντων Θεοῦ»^[22], εἶναι ὅτι ἀνοίγει                 τόν δρόμο στό νά ἑρμηνευθοῦν οἱ προφητεῖες μέ               κέντρο, ὄχι τόν ἐλθόντα Μεσσία Ἰησοῦ ἀπό τή Ναζαρέτ, Χριστοκεντρικῶς, ἀλλά μέ βάση τόν ἀναμενόμενο Μεσσία τῶν Ἰουδαίων, καί νά στηριχθεῖ πλήρως ὁ νέος μεσσιανισμός, πού θέλει νά ὁδηγήσει στήν κατάργηση τοῦ Χριστιανισμοῦ καί στήν ἀντίληψη ὅτι ὁ Ἰησοῦς δέν ἦταν ὁ ἀναμενόμενος Μεσσίας. Ἀντιλαμβανόμαστε πόσο σημαντικό λάθος εἶναι αὐτό, τήν ἴδια στιγμή πού οἱ παλαιο-διαθηκικές προφητεῖες καθορίζουν μέχρι καί τά ἀκριβῆ ἔτη τῆς δράσεως τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ; Ἡ προφητεία τῶν 70 ἑβδομάδων, δηλ. τῶν 490 ἐτῶν, τοῦ Προφήτου Δανιήλ^[23], προερχομένη ἀπὸ τὸ ἔτος 538 π.Χ., περιγράφει τά γεγονότα ἀπὸ τό ἔτος 450 π.Χ. μέχρι τήν ὁλοκλήρωση τοῦ μεσσιακοῦ ἔργου. Αὐτή ἐκπληρώνεται μόνο στόν Ἰησοῦ Χριστό, διότι 450 περίπου ἔτη μετά Χριστόν=490 ἔτη τῆς προφητείας τοῦ Δανιήλ. Ἡ δέ προφητεία αὐτή δέν ἐκπληρώνεται, ἑρμηνευομένη ἀλλιῶς, οὔτε μέ ἑβδομάδες ἡμερῶν, οὔτε μηνῶν, οὔτε ἑκατονταετιῶν, οὔτε χιλιετιῶν, ἀλλά μόνον μέ ἑβδομάδες ἐτῶν, καί συνεπῶς δέν μπορεῖ νά ἀποδοθεῖ σέ ὁποιονδήποτε μελλοντικό «μεσσία», ἀλλά μόνον στόν Ἰησοῦ^[24]. Ἡ ἄτεχνη καί ἀνιστόριτη προσπάθεια νά ἐρμηνευθεῖ ἡ προφητεία μέ τήν σύγχηση τοῦ Βασιλέως Κύρου καί τοῦ κεχισμένου Ἀρχιερέως Ὀνία Γ΄ (Β΄ Μακαβ. δ΄34) καί τήν βεβύλωσιν τῆς Ἱερουσαλήμ ὑπό τοῦ Ἀντιόχου τοῦ ἐπιφανοῦς (Πρβλ. E. Curtis ἐν DB I, σελ. 556) ὅπως ὀρθά ἀντιπαρατηρεῖ ὁ Codet (Τόμος Ι, σελ. 351) ἡ προφητεία τοῦ Δανιήλ ὁμιλεῖ περί ἐρημώσεως καί τοῦ ἀφανισμοῦ τῆς πόλεως καί τοῦ θυσιαστηρίου, γεγονότα πού δέν συνέβησαν κατά τήν ἐποχή τοῦ Ἀντιόχου τοῦ ἐπιφανοῦς, ὄταν ὁ Ναός βεβυλώθηκε ἀλλά δέν κατεστράφη. Ἄλλωστε καί ἄν ὑπολογισθη ὁτι ἡ προφητεία ἀρχίζει ἀπό τό 556 π.Χ. μέ τό διάταγμα τοῦ Κύρου, ἐάν ἀφαιρέσουμε τάς 62 ἑβδομάδας ἑτῶν, εὐρισκόμεθα στό ἔτος 102 π.Χ., πού ἔπρεπε νά συμπίπτει ὁ θάνατος Ὀνίου τοῦ Γ΄. Ἀλλά ὁ θάνατος τοῦ Ὀνίου σημειώθηκε τό 171 π.Χ., μέ ἀποτέλεσμα νά προκύπτει διαφορά 69 ἐτῶν - δέκα περίπου ἑβδομάδων γιά τήν πλήρωση τῆς προφητείας.

Ὁ Ραββῖνος τῆς Θεσσαλονίκης καί νῦν κάτοικος Ἰσραήλ, κ. Μορντεχάϊ Φριζής, ἐγγονός τοῦ ἀειμνήστου συνταγματάρχου Μαρδοχαίου Φριζῆ, ἥρωος τοῦ ἀλβανικοῦ ἔπους, σέ συνέντευξιν του ἀνεφέρθη στόν ἀναμενόμενον ὑπό τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ «Μεσσίαν» καί παρέθεσε τά στοιχεῖα τῆς προσωπικότητός του καί τοῦ ἔργου τό ὁποῖον θά ἐπιτελέσῃ στόν Ἑβραϊκόν λαόν ἀλλά καί τήν ἀνθρωπότητα. Ἡ συνέντευξις τοῦ κ. Μορντεχέϊ Φριζῆ βιντεοσκοπηθεῖσα παρουσιάζεται στό Διαδίκτυο (http://orthodox-watch.blogspot. com/2011/06/blog-post_4501. html) καί σ’ αὐτήν καθορίζεται ἐπακριβῶς καί ὁ χρόνος ἐμφανίσεως τοῦ «Μεσσία» πού θά ἐπισυμβεῖ ἀκριβῶς σέ 229 χρόνια ἀπό σήμερα «ἐκτός καί ἄν ἐφαρμοσθῇ τό σενάριο τῆς Γρήγορης Λύτρωσης» καί μάλιστα διακηρύσσεται ὅτι μετ’ αὐτήν θά ἐπακολουθήσει ἡ χιλιετής βασιλεία τοῦ «Μεσσία» πού θά βασιλεύσει στό λαό τοῦ Ἰσραήλ καί σέ ὁλόκληρη τήν ἀνθρωπότητα. Ὁ «Μεσσίας» κατά τόν Ραββίνο κ. Φριζῆ δέν θά διαθέτει θεϊκές δυνάμεις, θά εἶναι ὅμως ὁ «μεγαλύτερος θρησκευτικός, πολιτικός καί στρατιωτικός ἡγέτης πού θά ἐμφανισθῇ ἐπό τήν ἐποχή τοῦ Μωϋσῆ, ἐπιλεγμένος ἀπό τόν Θεό».

Ἐνῶ ὅμως ὁ σοφολογιώτατος κ. Φριζῆς διασαλπίζει ὅτι εἶναι ἱερά ὑποχρέωσις κάθε ἑβραίου νά τηρεῖ τούς 613 κανόνες τῆς Τορά (Νόμου) μέ ὅσα στήν συνέντευξή του ἰσχυρίζεται, πού βέβαια δέν ἀποτελοῦν ἁπλῶς ἰδικές του «συλλήψεις» ἀλλά πάγιες διϊστορικές καί διαχρονικές θέσεις τῶν Ραββίνων τοῦ Ἑβραϊκοῦ ἔθνους, ἀλλοιώνει, διαστρέφει καί παρερμηνεύει πλήρως τήν Τορά καί βέβαια τόν Προφητισμόν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ὡς θά ἀποδειχθῇ. Ἀναφέρεται ὡσαύτως καί στήν Καμπαλά ὁ κ. Φριζῆς πού δῆθεν ἀποτελεῖ τήν ἐσωτερικήν γνώσιν τῆς Τορά. Ἡ Καμπαλά ὅμως, ὅπως οἱ ἴδιοι Ραββῖνοι ἀναφέρουν στά κείμενά τους (Scholem, Εἰσαγωγή στήν Καμπάλα, Roihlini, Ἡ τέχνη τῆς Καμπαλά, Waite AE The Doctrine and Literature of the Kabalah, Hall MP The secret teaching of all ages), δέν ἀποτελεῖ τήν ἐσωτερική γνώση τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ἀλλά τήν ἀπόλυτη διαστροφή της σέ τέτοιο βαθμό ὥστε νά θεωρεῖται ὅτι ὁ Θεός εἶναι μιά ἀπρόσωπη θεότητα τό Εin Sof «τό ἀπόλυτο τίποτα». Ἡ δημιουργία θεωρεῖται ὡς μιά συνεχής ἐξέλιξη-ἐκδήλωση τοῦ «Θεοῦ τίποτα», τήν ὁποία οἱ μυστικιστές Ραββίνοι προβάλλουν μέ τόν ἄκρατο ἀποφατισμό μέσῳ τῆς ἀποκρυφιστικῆς τεχνικῆς τοῦ διαλογισμοῦ, ὡς δῆθεν προορισμένη νά ἀναγεννηθῇ τήν ἐποχή τῆς ἔλευσης τοῦ δῆθεν Μεσσία ἑνούμενη μέ τόν Ἑωσφόρο. Ἡ Καμπαλά εἶναι ὁ δρόμος τῆς ἑνώσεως τῶν ἀνθρώπων μέ τούς δαίμονες.

Ἑπομένως καί ὁ σοφολογιώτατος κ. Φριζῆς μέ τίς ἀναφορές του ἐπιμαρτυρεῖ καί ἐπιβεβαιώνει ὅτι ὁ θεϊσμός τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης τῶν δικαίων καί τῶν Προφητῶν μετεβλήθη ἀπό τό Ραββινικό κατεστημένο τοῦ Ἰουδαϊκοῦ ἔθνους σέ φρικώδη Ἑωσφορισμό καί σατανολατρεία. Δι’ αὐτόν ἀκριβῶς τόν λόγο οἱ Ραββίνοι συνέγραψαν τό φρικιαστικό Ταλμούδ μέ τό ὁποῖο ἀλλοίωσαν πλήρως ὅλο τό πνευματικό καί ὀντολογικό μέγεθος τοῦ Νόμου καί τῶν Προφητῶν ἀρνούμενοι μετά μανίας καί τρομακτικῆς ἐμπαθείας τόν μόνο ἀληθῆ Μεσσία, τόν ἐνσαρκωθέντα Υἱόν καί Λόγον τοῦ Θεοῦ Πατέρα, Ἰησοῦν Χριστόν.

Ἀδαμάντινον ἐπιστέγασμα τῆς φύσει καί οὐσίᾳ θεότητος τοῦ ἀληθοῦς Μεσσίου Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀποτελεῖ ὁ Προφητισμός, τόν ὁποῖον ἐσκεμένως θέλει νά ἀγνοεῖ κατόπιν τῶν ἀνωτέρω ὁ Ἰουδαϊσμός. Ὁ προφητάναξ Δαυϊδ εἰς τόν ΡΘ΄ Ψαλμόν γράφει: «Εἶπεν ὁ Κύριος τῷ Κυρίῳ μου κάθου ἐκ δεξιῶν μου ἕως ἄν θῶ τούς ἐχθρούς σου ὑποπόδιον τῶν ποδῶν σου». Ὁ μεγαλοφωνότατος Ἠσαΐας Ζ΄14 «διά τοῦτο δώσει Κύριος αὐτῷ σημεῖον: Ἰδού ἡ Παρθένος ἐν γαστρί ἕξει καί τέξεται υἱόν καί καλέσεις τό ὄνομα αὐτοῦ Ἐμμανουήλ», Θ΄6 «Ὅτι παιδίον ἐγεννήθη ἡμῖν υἱός καί ἐδόθη ἡμῖν, οὗ ἡ ἀρχή ἐγεννήθη ἐπί τοῦ ὤμου αὐτοῦ καί καλεῖται τό ὄνομα αὐτοῦ μεγάλης βουλῆς ἄγγελος, θαυμαστός σύμβουλος, Θεός ἰσχυρός, ἐξουσιαστής, ἄρχων εἰρήνης, πατήρ τοῦ μέλλοντος αἰῶνος», ΛΕ΄3-10 «Ἰδού ὁ Θεός ἡμῶν κρίσιν ἀνταποδίδωσι καί ἀνταποδώσει, αὐτός ἥξει καί σώσει ἡμᾶς». ΝΒ΄ 13-14, «Ἰδοὺ συνήσει ὁ παῖς μου καὶ ὑψωθήσεται καὶ δοξασθήσεται καὶ μετεωρισθήσεται σφόδρα. ὃν τρόπον ἐκστήσονται ἐπὶ σὲ πολλοὶ οὕτως ἀδοξήσει ἀπὸ τῶν ἀνθρώπων τὸ εἶδός σου καὶ ἡ δόξα σου ἀπὸ υἱῶν ἀνθρώπων» ΝΓ΄1-12 «Κύριε, τίς ἐπίστευσε τῇ ἀκοῇ ἡμῶν; καὶ ὁ βραχίων Κυρίου τίνι ἀπεκαλύφθη; ἀνηγγείλαμεν ὡς παιδίον ἐναντίον αὐτοῦ, ὡς ρίζα ἐν γῇ διψώσῃ. οὐκ ἔστιν εἶδος αὐτῷ οὐδὲ δόξα· καὶ εἴδομεν αὐτόν, καὶ οὐκ εἶχεν εἶδος οὐδὲ κάλλος· ἀλλὰ τὸ εἶδος αὐτοῦ ἄτιμον καὶ ἐκλεῖπον παρὰ πάντας τοὺς υἱοὺς τῶν ἀνθρώπων· ἄνθρωπος ἐν πληγῇ ὢν καὶ εἰδὼς φέρειν μαλακίαν, ὅτι ἀπέστραπται τὸ πρόσωπον αὐτοῦ, ἠτιμάσθη καὶ οὐκ ἐλογίσθη. οὗτος τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν φέρει καὶ περὶ ἡμῶν ὀδυνᾶται, καὶ ἡμεῖς ἐλογισάμεθα αὐτὸν εἶναι ἐν πόνῳ καὶ ἐν πληγῇ ὑπὸ Θεοῦ καὶ ἐν κακώσει. αὐτὸς δὲ ἐτραυματίσθη διὰ τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν καὶ μεμαλάκισται διὰ τὰς ἀνομίας ἡμῶν· παιδεία εἰρήνης ἡμῶν ἐπ’ αὐτόν. τῷ μώλωπι αὐτοῦ ἡμεῖς ἰάθημεν. πάντες ὡς πρόβατα ἐπλανήθημεν, ἄνθρωπος τῇ ὁδῷ αὐτοῦ ἐπλανήθη· καὶ Κύριος παρέδωκεν αὐτὸν ταῖς ἁμαρτίαις ἡμῶν. καὶ αὐτὸς διὰ τὸ κεκακῶσθαι οὐκ ἀνοίγει τὸ στόμα αὐτοῦ· ὡς πρόβατον ἐπὶ σφαγὴν ἤχθη καὶ ὡς ἀμνὸς ἐναντίον τοῦ κείροντος αὐτὸν ἄφωνος, οὕτως οὐκ ἀνοίγει τὸ στόμα. ἐν τῇ ταπεινώσει ἡ κρίσις αὐτοῦ ἤρθη· τὴν δὲ γενεὰν αὐτοῦ τίς διηγήσεται; ὅτι αἴρεται ἀπὸ τῆς γῆς ἡ ζωὴ αὐτοῦ, ἀπὸ τῶν ἀνομιῶν τοῦ λαοῦ μου ἤχθη εἰς θάνατον. καὶ δώσω τοὺς πονηροὺς ἀντὶ τῆς ταφῆς αὐτοῦ καὶ τοὺς πλουσίους ἀντὶ τοῦ θανάτου αὐτοῦ· ὅτι ἀνομίαν οὐκ ἐποίησεν, οὐδὲ εὑρέθη δόλος ἐν τῷ στόματι αὐτοῦ. καὶ Κύριος βούλεται καθαρίσαι αὐτὸν ἀπὸ τῆς πληγῆς. ἐὰν δῶτε περὶ ἁμαρτίας, ἡ ψυχὴ ὑμῶν ὄψεται σπέρμα μακρόβιον· καὶ βούλεται Κύριος ἀφελεῖν ἀπὸ τοῦ πόνου τῆς ψυχῆς αὐτοῦ, δεῖξαι αὐτῷ φῶς καὶ πλάσαι τῇ συνέσει, δικαιῶσαι δίκαιον εὖ δουλεύοντα πολλοῖς, καὶ τὰς ἁμαρτίας αὐτῶν αὐτὸς ἀνοίσει. διὰ τοῦτο αὐτὸς κληρονομήσει πολλοὺς καὶ τῶν ἰσχυρῶν μεριεῖ σκῦλα, ἀνθ΄ ὧν παρεδόθη εἰς θάνατον ἡ ψυχὴ αὐτοῦ, καὶ ἐν τοῖς ἀνόμοις ἐλογίσθη· καὶ αὐτὸς ἁμαρτίας πολλῶν ἀνήνεγκε καὶ διὰ τὰς ἁμαρτίας αὐτῶν παρεδόθη».

Πρέπει νά ἐπισημειωθῇ ἐνταῦθα ὅτι τά φληναφήματα τῶν Ραββίνων ὅτι δῆθεν τό κείμενο αὐτό ἀναφέρεται εἰς τόν Ἰουδαϊκό λαό εἶναι καταγέλαστα διότι ἐκ τῶν συμφραζομένων παρουσιάζεται ὁ Μεσσίας ὡς ἄτομον διακρινόμενον τοῦ λαοῦ, διά τάς ἁμαρτίας τοῦ ὁποίου καί ἀποθνήσκει. Εἶναι σαφής καί ἀναντίρρητος ἡ προφητική ρῆσις τοῦ Ἠσαΐου διά τήν ἐπί γῆς πορείαν καί τό ἱερόν ἔργον τοῦ ἀληθοῦς Μεσσίου πού διϊστορικῶς ἐφαρμόζεται μόνον εἰς τόν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν.

Ὡσαύτως ὀγκόλιθος συντριπτικός διά τάς ψευδολογίας τῶν ραββίνων τοῦ ἑβραϊκοῦ ἔθνους ἀποτελεῖ ἡ Προφητεία τοῦ Δανιήλ ὅπως προαναφέραμε ἰδιαιτέρως, Θ΄ 21-27 «καὶ ἔτι ἐμοῦ λαλοῦντος ἐν τῇ προσευχῇ καὶ ἰδοὺ ἀνὴρ Γαβριήλ, ὃν εἶδον ἐν τῇ ὁράσει ἐν τῇ ἀρχῇ, πετόμενος καὶ ἥψατό μου ὡσεὶ ὥραν θυσίας ἑσπερινῆς. καὶ συνέτισέ με καὶ ἐλάλησε μετ' ἐμοῦ καὶ εἶπε· Δανιήλ, νῦν ἐξῆλθον συμβιβάσαι σε σύνεσιν· ἐν ἀρχῇ τῆς δεήσεώς σου ἐξῆλθε λόγος, καὶ ἐγὼ ἦλθον τοῦ ἀναγγεῖλαί σοι. ὅτι ἀνὴρ ἐπιθυμιῶν εἶ σύ· καὶ ἐννοήθητι ἐν τῷ ρήματι καὶ σύνες ἐν τῇ ὀπτασίᾳ.  ἑβδομήκοντα ἑβδομάδες συνετμήθησαν ἐπὶ τὸν λαόν σου καὶ ἐπὶ τὴν πόλιν τὴν ἁγίαν σου τοῦ συντελεσθῆναι ἁμαρτίαν καὶ τοῦ σφραγίσαι ἁμαρτίας καὶ ἀπαλεῖψαι τὰς ἀνομίας καὶ τοῦ ἐξιλάσασθαι ἀδικίας καὶ τοῦ ἀγαγεῖν δικαιοσύνην αἰώνιον καὶ τοῦ σφραγίσαι ὅρασιν καὶ προφήτην καὶ τοῦ χρῖσαι ἅγιον ἁγίων. καὶ γνώσῃ καὶ συνήσεις· ἀπὸ ἐξόδου λόγου τοῦ ἀποκριθῆναι καὶ τοῦ οἰκοδομῆσαι Ἱερουσαλὴμ ἕως χριστοῦ ἡγουμένου ἑβδομάδες ἑπτὰ καὶ ἑβδομάδες ἑξηκονταδύο· καὶ ἐπιστρέψει καὶ οἰκοδομηθήσεται πλατεῖα καὶ τεῖχος, καὶ ἐκκενωθήσονται οἱ καιροί. καὶ μετὰ τὰς ἑβδομάδας τὰς ἑξηκονταδύο ἐξολοθρευθήσεται χρῖσμα, καὶ κρίμα οὐκ ἔστιν ἐν αὐτῷ· καὶ τὴν πόλιν καὶ τὸ ἅγιον διαφθερεῖ σὺν τῷ ἡγουμένῳ τῷ ἐρχομένῳ καὶ ἐκκοπήσονται ἐν κατακλυσμῷ, καὶ ἕως τέλους πολέμου συντετμημένου τάξει ἀφανισμοῖς. καὶ δυναμώσει διαθήκην πολλοῖς, ἑβδομὰς μία· καὶ ἐν τῷ ἡμίσει τῆς ἑβδομάδος ἀρθήσεταί μου θυσία καὶ σπονδή, καὶ ἐπὶ τὸ ἱερὸν βδέλυγμα τῶν ἐρημώσεων, καὶ ἕως τῆς συντελείας καιροῦ συντέλεια δοθήσεται ἐπὶ τὴν ἐρήμωσιν». Ὁ πρ. Δανιήλ ὁμιλεῖ ὅτι ὁ Θεός εὐσπαγχνίσθη τόν λαόν Του καί τήν ἁγίαν πόλιν Του καί δέν ἀπομένουν παρά 70 ἑβδομάδες γιά νά καταλυθῇ τό κράτος τῆς ἁμαρτίας, νά παύσουν οἱ προφητεῖες καί οἱ ὁράσεις καί νά χρισθῇ ὁ ἅγιος τῶν ἁγίων. Καί βέβαια δέν ἀναφέρεται σέ ἑβδομάδες ἡμερῶν ἀλλά σέ ἑβδομάδες ἐτῶν, ὅπως καί οἱ ἴδιοι οἱ Ραββίνοι Saabia Gaon καί Aben Esra ἀποδέχονται. Ὁ πρ. Δανιήλ ὁμιλεῖ περί 70 ἑβδομάδων πού ὑποδιαιρεῖ εἰς τρεῖς περιόδους. (στ. 25), ἑπτά ἑβδομάδες ἀποτελοῦν τήν πρώτη περίοδο πού ἀρχίζει ἀπό τοῦ χρόνου ἐκδόσεως διατάγματος πρός ἀνοικοδόμηση τῆς Ἱερουσαλήμ, ἡ δευτέρα περίοδος ἀποτελεῖται ἀπό 62 ἑβδομάδες καί ἡ τρίτη περίοδος εἶναι μία ἑβδομάς, κατά τήν ὁποία θά ἐνεφανίζετο ὁ Μεσσίας. Ἑπτά ἑβδομάδες ἐκπροσωποῦν 49 χρόνια καί 70 ἑβδομάδες 490 χρόνια, τά ὁποία θά παρήρχοντο ἀπό τήν ἀνοικοδόμηση τῆς Ἱερουσαλήμ μέχρι τῆς ἐλεύσεως τοῦ Μεσσία. Ἡ ἀνοικοδόμησις τῆς Ἱερουσαλήμ μετά τῶν τειχῶν αὐτῆς ἄρχισε ἀπό τό διάταγμα τοῦ Ἀρταξέρξου Μακρόχειρος (455 π.Χ.) καί συνεπῶς αἱ ἑβδομήκοντα ἑβδομάδες ἐτῶν ἔληξαν τό ἔτος 34 μ.Χ. Ἡ τελευταία ἑβδομάς ἄρχεται ἀπό τοῦ ἔτους 28 π.Χ. καί κατά τό ἥμισυ της κατά τό 31 μ.Χ. ἀναπέμπεται πρός τόν οὐρανό θυσία καί σπονδή διά τοῦ σταυρικοῦ θανάτου τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ καί ἀληθοῦς Μεσσία Ἰησοῦ Χριστοῦ, μετά τήν ἀναφορά τῆς ὁποία, βεβηλώνεται ἐρημούμενον τόν ἱερόν τοῦ Θεοῦ καί δέν  παρέρχονται παρά ὀλίγα χρόνια διά καί καταστροφήν τῶν Ἱεροσολύμων ἀπό τόν Ῥωμαῖο αὐτοκράτορα Τῖτο τό 70 μ.Χ. Ἡ πολύκροτη αὐτή προφητεία τοῦ Δανιήλ πού μέ ἱστορική ἀκρίβεια καθορίζει  καί τόν χρόνο τῆς ἐπιφανείας καί τόν θάνατον τοῦ ἀληθοῦς Μεσσίου ἀποτελεῖ αἰώνιον κόλαφον κατά τῆς διαστροφικῆς μανίας κατά τῆς ἀληθείας τῶν Ραββίνων τοῦ ἑβραϊκοῦ ἔθνους.

Δέν εἶναι ὅμως μόνο, οἱ Προφητεῖες αὐτές πού προαναγγέλουν τήν ἐνανθρώπιση τοῦ αἰωνίου Λόγου – Υἱοῦ ἐν τῷ Κυρίῳ ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστῷ. Ὑπάρχουν καί ἄλλες ἐξαιρετικῶς πολλές προκαθορίσασαι σαφῶς καί ἐν ἄκρα λεπτομερείᾳ:

Α. Τό ἄχρονον τοῦ Λόγου Υἱοῦ. Ψαλμ. Β:1-10

Β. Τήν προσκύνησιν τῶν μάγων. Ψαλμ. ΟΑ(ΟΒ):10-11

Γ. Τήν διδασκαλία καί τό ἀπολυτρωτικό καί κοσμοσωτήριο ἔργο Του Γεν. ΜΘ:10, Ψαλμ. Β:1-10, ΟΑ(ΟΒ):6-18, Μιχ. Δ:2-3, Ἠσ. Θ:1-8, ΝΒ:13-15, ΝΓ:4, ΝΕ:13, Ξ:1-7, Ζαχ. ΙΓ:1-7.

Δ. Τά θαύματά Του Ἠσ. ΛΕ:1-6.

Ε. Τήν εἰς Ἱεροσόλυμα εἴσοδόν Του ἐπί πώλου ὄνου Ζαχ. Θ:9.

Στ. Τήν προδοσία τοῦ Ἰούδα καί τά τριάκοντα ἀργύρια καί τήν δι’ αὐτῶν τήν ἀγορά τοῦ ἀγροῦ τοῦ κεραμέως Ζαχ. ΙΑ:12-13. 

Ζ. Τήν ἐγκατάλειψή Του ὑπό τῶν μαθητῶν Του Ψαλμ. ΛΖ(ΛΗ):12-15, Ζαχ. ΙΓ:6-7

Η. Τούς ἐμπαιγμούς, τά ραπίσματα, τόν στέφανον ἐξ ἀκανθῶν, τόν διαμερισμόν τῶν ἐνδυμάτων Του διά κλήρου, τόν κάλαμον μέ τήν χολήν καί τό ὄξος Ἠσ. Ν:6, ΝΓ:4-7, Ψαλμ. ΚΑ(ΚΒ):17-19, Ψαλμ. ΞΗ(ΞΘ):22

Θ. Τήν σταύρωσή Του μεταξύ δύο κακούργων καί τόν σκοτισμό τοῦ ἡλίου Ἠσ. ΝΓ:12, Δαν. Θ:26, Ζαχ. ΙΓ:6

ΙΑ. Τήν ἐν θριάμβῳ κάθοδον εἰς τόν ἅδην Ἰώβ ΛΗ:17

ΙΒ. Τήν ἐκ νεκρῶν ἀνάστασιν Ψαλμ. ΙΕ(Ις):9-10, Νς, ΞΗ:19

ΙΓ. Τήν διάδοσιν τῆς διδασκαλίας Του εἰς ὅλον τόν κόσμον Ἠσ. ΜΒ:1-5, ΝΒ:13-15, ΝΕ:4-5, ΞΑ:4-14 κλπ.

Ὑπό τῶν θεοεικέλων προφητῶν τοῦ Ἰσραήλ προεφητεύθη σαφῶς ἡ ἐνανθρώπησις τοῦ αἰωνίου Θεοῦ Λόγου, προανηγγέλθη ἡ μετά τήν ἐνανθρώπισι θεανδρική Του δρᾶσις, ἡ σταύρωσίς Του καί ἡ ἀνάστασίς Του ἐκ νεκρῶν καί ἡ διάδοσις τῆς διδασκαλίας Του εἰς πάντα τά ἔθνη. Θά ἠδυνάμεθα νά γράφωμεν ἐπί ἡμέρας διά τήν ἀνατροπήν τῶν κακοδοξιῶν καί τῆς ἀναληθείας τῶν ραββίνων τοῦ Ἰσραήλ ἀλλά ἐμποδιζόμεθα ἀπό τόν χῶρον. Εἶναι ὑπέροχη ἡ κυρία ἐπισήμανσις τοῦ μακαριστοῦ πρώην Ραββίνου Δαυΐδ Κοῦπερ, προσελθόντος  στήν Ὀρθοδοξίαν, ὁ  ὁποῖος στό πολυσήμαντον βιβλίον του «Ο ΘΕΟΣ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ» πού «ἐξηφανίσθη» διά παρεμβάσεως τοῦ διεθνοῦς Σιωνισμοῦ ἀπέδειξε ὅτι ὁ ἀληθής Θεός τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης εἶναι ὁ Τρισυπόστατος ἕνας καί μοναδικός Θεός, ὁ Πατήρ, ὁ Υἱός καί τό Πανάγιο Πνεῦμα.

Ἡ δῆθεν τρομερά ὁμολογία τοῦ Ἰσραήλ πού ἐπικαλοῦνται μετ’ ἐπιτάσεως οἱ Ραββῖνοι αὐτοῦ ὅτι ὁ Θεός εἶναι «εἷς» ὑποστατικῶς Δευτ. ΣΤ:4 πού στήν μετάφρασιν τῶν Ο΄ ἔχει ὡς ἑξῆς: «Ἄκουε Ἰσραήλ Κύριος ὁ Θεός ἡμῶν Κύριος εἷς ἐστίν» ἀποτελεῖ τήν πλέον εὔγλωττον διακήρυξιν τοῦ θεόπτου Μωϋσέα διά τό Τριαδικόν δόγμα διότι εἰς τό Μασσοριτικό κείμενο ἡ λέξι ὁ Θεός ἡμῶν ἀναγράφεται διά τῆς συνθέτου λέξεως «ἐλωέ» ἡ ὁποία εἶναι συνεζευγμένη κατάσταση τῆς λέξεως «ἐλωίμ» καί σημαίνει πάλι «οἱ Θεοί» καί τῆς λέξεως «νοῦ» πού σημαίνει «ἡμῶν». Ἑπομένως τό χωρίο σέ ἀκριβῆ μετάφραση ἔχει ὡς ἑξῆς: «Ἄκουε Ἰσραήλ Κύριος οἱ Θεοί ἡμῶν, Κύριος εἷς ἐστί». Ἡ λέξις ὅμως «εἷς» τοῦ ἱεροῦ κειμένου εἶναι ἡ λέξις «ἐχάδ» πού ἔχει σύνθετη ἔννοια καί σημαίνει μονάδα σύνθετον (Πρβλ. Γεν. Α:5, Β:24, Ἰεζ. ΛΖ:17 κἄ) καί δέν ἐννοεῖται συνεπῶς ἡ ἀπόλυτος μονάς διά τῆς λέξεως αὐτῆς, διότι τότε θά ἐγράφετο ἀντ’ αὐτῆς ἡ λέξις «γιαχίδ». Συνεπῶς ὁ θεόπτης Μωϋσῆς διακηρύσσει ὅτι ὁ Θεός κατά τήν οὐσία καί τήν φύση αὐτοῦ εἶναι εἷς ἀλλά ὑποστατικῶς εἶναι Τριάς. Εἷς Θεός ἐν τρισί ὑποστάσεσι.

Ἄς μήν ἐνοχλοῦνται λοιπόν οἱ Ραββίνοι τοῦ Ἑβραϊκοῦ Ἔθνους, ὅταν σύμφωνα μέ τίς διακηρύξεις τῶν Γραφῶν ἡ Ἐκκλησία διαχρονικῶς διασαλπίζει ὅτι ὁ ἀναμενόμενος ἀπό αὐτούς Μεσσίας εἶναι ὁ φρικτός Ἀντίχριστος. Ἄλλωστε ἡ ἐνασχόλησις μέ τήν Καμπαλά καί τόν ἀποκρυφισμόν της, τίς ἐπικλήσεις δαιμόνων καί τήν μαύρη μαγεία, τήν χρῆσι τῆς Σολωμονικῆς τούς «προευπρεπίζει» ἱκανῶς.

Tόν σημερινό διαχριστιανικό καί διαθρησκειακό συγκρητιστικό Οἰκουμενισμό θά μπορούσαμε νά τόν ὀ­νομάσουμε Οἰκουμενισμό τοῦ Σιωνισμοῦ, διότι ἐξυπηρετεῖ τά καταχθό­νια σχέδια ἐκείνου. Ὁ σκοπός τοῦ διεθνοῦς Σι­ωνισμοῦ εἶναι νά μπορέσει νά ἐπικρατήσει μιά μέρα ὁλοκλήρου τῆς Οἰκουμένης πολιτικῶς καί θρησκευτικῶς. Ἐπιδιώκει νά δημιουργήσει μία παγκόσμια Ἑβραιοκρατία.

Αὐτό ἦταν τό ὄνειρο τῶν Ἑβραίων ἀνέκαθεν. Περίμεναν νά ἔλθει ὁ Μεσσίας, ὡς πανίσχυρος κοσμικός ἄρχοντας, μέ τεράστια ὑλική δύναμη καί κοσμική ἐξουσία, πού θά συνέτριβε τά ἀήττητα Ρωμαϊκά στρατεύματα καί θά ἀπο­καθιστοῦσε τήν ὑπό τῶν Ρωμαίων καταλυθεῖσα Βασιλεία τοῦ Ἰσραήλ. Ἀπό τήν ἀντιληψη αὐτή, ἐπήρεασμενοι καί οἱ μαθητές, ρώτησαν τόν Χριστό : «εἰ ἐν τῷ χρόνῳ τούτῳ ἀποκαθιστάνεις τήν Βασιλείαν τοῦ Ἰσραήλ»^[25]; Ἀλλά, ὁ Χριστός τό δήλωσε καθαρά : «Ἡ Βασιλεία ἡ ἐμή οὐκ ἔστιν ἐκ τοῦ κόσμου τούτου»^[26].

Ἐξακολουθοῦν δέ οἱ Ἑβραῖοι νά περιμένουν ἀκόμη τήν ἔλευση τοῦ Μεσσία. Καί ὅπως οἱ Χριστιανοί τό Πάσχα, ἀντί ἄλλου χαιρετισμοῦ, λέμε «Χριστός Ἀνέστη» καί ἀπαντᾶμε «Ἀληθῶς Ἀνέστη», ἔτσι καί πολλοί Ἑβραῖοι σε πολλά μέρη ρωτοῦν : «ἦλθε»; (ὁ Μεσσίας) καί ἀπαντοῦν «δέν ἦλθε»! Δέν πίστεψαν στόν ἐρχομό Του, πού πραγματοποιήθηκε πρό δύο χιλιάδων ἐτῶν, καί ὁ ὁποῖος συνοδεύτηκε μέ τόσες ὀλοφάνερες ἀποδείξεις, μέ τήν ἐκπλήρωση ὅλων τῶν προφητειῶν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης στο πρόσωτό Του, μέ πρωτάκουστη θεία διδασκαλία, μέ πρωτοφανῆ καί καταπληκτικά θαύματα. Δέν τούς ἔπεισαν τά λόγια τῶν Προφητῶν, πού προανήγγειλαν μέ λεπτομέρειες τά γεγονότα τῆς ζωῆς τοῦ Κυ­ρίου, καί τά ὁποῖα ἐκπληρώθηκαν κατά γράμμα μέ κάθε ἀκρίβεια στόν Χριστό.

Οἱ Σιωνιστές, ὅμως, περιμένουν ἀκόμη νά ἔλθει στή γῆ ἕνας Χριστός, ὅπως τόν θέλουν αὐτοί, ὅπως τόν ἔχουν πλά­σει οἱ ἴδιοι στή νοσηρή φαντασία τους, καί στά ἰδιοτελῆ ὄνει­ρά τους. Θέλουν καί περιμένουν ἕνα Μεσσία, ὄχι ταπεινό, σάν τόν Θεάνθρωπο, ἀλλά πανίσχυρο αὐτοκράτορα. «Ὁ Βασιλιάς τῶν Ἰουδαίων», λένε, «θά εἶναι ὁ ἀληθής Πάπας τῆς Οἰκουμένης, ὁ Πατριάρχης τῆς Διεθνοῦς Ἐκκλησίας»^[27].  Θέλουν οἱ Σιωνιστές ἕνα Χριστό μέ ὑλική δύναμη καί κοσμική ἐξουσία, πού θά τούς δώσει, ἐν συνεχείᾳ, παντοδυ­ναμία καί παγκόσμια κυριαρχία. Φαντάζονται ἕνα Μεσσία, πού νά εἶναι κομμένος στά μέτρα τῶν φιλοδοξιῶν τους, στά μέτρα μιᾶς εὐτυχίας, ὄχι πνευματικῆς καί ἐπουρανίου, ἀλλά ὑλικῆς καί ἐγκοσμίου. Νά τί λένε :

«Ποιά ἡ ἀνάγκη νά βλέπουν οἱ ὑπήκοοι στό πρόσωπο τοῦ Βασιλιά τους ψυχή ἀγγελική; Ὀ­φείλουν νά διακρίνουν σ’αὐτόν τήν προσωποποί­ηση τῆς ἰσχύος καί τῆς δυνάμεως. Ὁ Ἄρχοντας αὐτός θά λάβει τήν θέση τῶν σημερινῶν ὑφισταμένων Κυβερνήσεων, οἱ ὁποῖες σύρουν τήν ὕπαρξή τους στό μέσον τῶν ἀποθρασυνθεισῶν ἀπό’μᾶς κοινωνιῶν. Ὁ ἐκλεκτός αὐτός τοῦ Θεοῦ κλήθηκε ἄνωθεν, γιά νά θραύσει τίς ἀσύνετες δυνάμεις... Αὐτές οἱ δυ­νάμεις κατέστρεψαν κάθε τάξη στήν κοινωνία, γιά νά ὑψώσουν στά ἐρείπιά τους τόν θρόνο τοῦ Βασιλέως τοῦ 'Ἰσραήλ^[28].

Στό πρόσωπο τοῦ Βασιλιά, κυρίαρχου τοῦ ἑαυτοῦ του καί τῆς ἀνθρωπότητος, χάρη στήν ἀκλόνητη θέλησή του, ὅλοι θά πιστέψουν, ὅτι βλέπουν τό Πεπρωμένο μέ τίς ἄγνωστες ὁδούς του. Ὁ στύλος τῆς ἀνθρωπότητας, πού βρίσκεται στό πρόσωπο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Ἄρχοντα τῆς Ἁγίας σπορᾶς τοῦ Δαυΐδ, πρέπει νά θυσιάζει ὅλες του τίς ἀτομικές ὀρέξεις γιά τόν Λαό του»^[29].

Ἕνα, λοιπόν, κοσμικό Ἄρχοντα περιμένουν οἱ Σιωνιστές, στό πρόσωπο τοῦ ὁποίου θά διακρίνουν «τήν προσωποποίηση τῆς ἰσχύος καί τῆς δυνάμεως» καί «θά πιστέψουν ὅλοι ὅτι βλέπουν τό πεπρωμένο μέ τίς ἄγνωστες ὁδούς του». Αὐτός δέ ὁ Οἰκουμενικός Ἄρχοντας θά εἶναι «τῆς ἁγίας σπορᾶς τοῦ Δαυΐδ». Ἄλλο Μεσσία, λοιπόν, περιμένουν οἱ Ἑβραῖοι, Μεσσία κοσμικό, γιά νά κυριαρχήσουν ἐπί τῆς Οἰκουμένης.

Γιά νά πετύχει, ὅμως, ὁ διεθνής Σιωνισμός τό ὄνειρό του αὐτό, τίς κοσμοκρατορικές δηλ. βλέψεις του, δημιουργεῖ διάφορους ὀργανισμούς μέ καλούς δῆθεν σκοπούς, ἀλλά πίσω τους κρύβεται ἀθέατος αὐτός. Κατορθώνει, ἐπίσης, μέ σατανική ἱκανότητα νά εἰσδύει μέσα σέ ἕτοιμες ὀργανώσεις καί νά τίς χρησιμοποιεῖ γιά τούς σκοτεινούς σκοπούς του, ὥστε νά ἐργάζονται ἐκεῖνοι, χωρίς νά τό ὑποπτεύονται κἄν, γιά τήν πραγματοποίηση τοῦ Σιωνιστικοῦ ὀνείρου, πού εἶναι ἡ κυριαρχία τους ἐπί τῆς Οἰκουμένης.

Μία τέτοια ὀργάνωση εἶναι ἡ Μασωνία, ἡ ὁποία ἐργάζεται γιά τήν ἐπιτυχία τῶν σχεδίων τῶν Σιωνιστῶν. Νά, τί ἀποκαλύπτεται ἀπό τά «Πρωτόκολλα τῶν Σοφῶν τῆς Σιών» : «Θά δημιουργοῦμε καί θά πολλαπλασιάζουμε τίς Μασωνικές Στοές σέ κάθε χώρα τῆς Οἰκουμένης. Θά προσελκύουμε σ’αὐτές ὅλους ἐκείνους, πού εἶναι ἤ μποροῦν νά γίνουν ὑπέροχοι πράκτορές μας. Οἱ Στοές αὐτές θά ἀποτελοῦν τό κυριώτερο γραφεῖο πληροφοριῶν μας καί αὐτό πού θά ἔχει τήν μεγαλύτερη ἐπιρροή ἀνάμεσά μας. Θά συγκεντρώσουμε ὅλες αὐτές τίς Στοές σέ μία διοίκηση γνωστή μόνο σ’ἐμᾶς καί ἡ ὁποῖα θά ἀποτελεῖται ἀπό τούς σοφούς μας. Οἱ Στοές θά ἔχουν τόν ἀντιπρόσωπό τους, πίσω ἀπό τόν ὁποῖο θά κρύβεται ἡ διοίκηση, γιά τήν ὁποία μιλᾶμε, καί ἀπό τούς ἀντιπροσώπους θά δίνονται οἱ διαταγές καί τά συνθήματα»^[30].

Ἐπομένως τό λένε οἱ ἴδιοι οἱ Σιωνιστές ὅτι ἡ Μασωνία εἶναι δημιούργημα τοῦ Σιωνισμοῦ, γιά νά καλύπτει τούς σκοπούς του. Ἄλλωστε  ἡ Στοά τῶν Η.Π.Α. «ΜΕΓΑΛΗ ΔΡΥΣ» ΜΠΕΝ ΜΠΕΡΙΘ, μέ μέλη της μόνο Ἑβραίους μέ παραρτήματα σέ ὅλο τόν κόσμο καί στήν Χώρα μας, τό ἀποδεικνύει. Καί ἡ Μασωνία, μέ τήν σειρά της, τό δημιούργημα αὐτό τοῦ Σιωνισμοῦ, κρύβεται πίσω ἀπό διάφορα Σωματεῖα καί Ὀργανώσεις καί προωθεῖ τούς κρυφίους σκοπούς της, πού εἶναι καί σκοποί τοῦ Σιωνισμοῦ. Τό λένε οἱ ἴδιοι στό ἐπίσημο ὄργανο τῆς Μασωνίας, τό περιοδικό «Πυθαγόρας». «Ὁ Τεκτονισμός», γράφουν οἱ ἴδιοι οἱ Μασώνοι, «ὅπως μᾶς βεβαιώνει ἐξ ἄλλου τό παρελθόν του, ὅταν ἐπρόκειτο νά ἀναμιχθεῖ ζωηρῶς σέ ὁποιαδήποτε ἀνθρωπιστική, ἀπελευθερωτική, κοινωνική καί ἀναμορφωτική κίνηση, κρυβόταν καί κρύβεται, ὄχι βεβαίως ἀπό φόβο, ἀλλά ἀπό καθῆκον, πίσω ἀπό εἰδικά σωματεῖα, πού συστάθηκαν καί ἐνισχύθηκαν ἀπ’αὐτόν». Καί πιό κάτω ἀναφέρεται σάν παράδειγμα, μεταξύ ἄλλων, τό «Ἐτήσιο Διεθνές Συνέδριο Εἰρήνης», ἡ «Νῆαρ Ἦστ Ρέλιεφ», ἡ «Χριστιανική Ἀδελφότης τῶν Νέων», καί ἄλλοι ἀναρίθμητοι ἀνθρωπιστικοί καί ἐκπολιτιστικοί ὀργανισμοί. Ἄλλωστε, ὅσες φορές παραβίασε τήν ἀρχή του αὐτή, ἀπέτυχε οἰκτρῶς ἤ πέτυχε ἐλάχιστα τούς ἀντικειμενικούς σκοπούς, πού ἐπεδίωκε»^[31].

Καί ἡ αἵρεση τοῦ Χιλιασμοῦ, ἤ ἡ Φυλλαδική Ἑταιρεία «Σκοπιά τοῦ Πύργου» τῶν ψευδομαρτύρων τοῦ Ἰεχωβᾶ εἶναι δόλιο κατασκεύασμα τοῦ Ἑβραϊσμοῦ. Ἀσφαλῶς ὡς αἵρεση ὁ Χιλιασμός ὑπῆρχε ἀπό τά πρῶτα χρόνια τοῦ Χριστιανισμοῦ. Ἡ Ἐκκλησία, ὅμως, μέ τούς ἀγῶνες τῶν ἁγίων Πατέρων τόν κατέβαλε καί ἔσβησαν οἱ ὁπαδοί του. Ἦλθε, ὅμως, ὁ Σιωνισμός καί τόν ἀνέσυρε ἀπό τή ναφθαλίνη. Τοῦ ἔδωσε περιεχόμενο κατάλληλο, γιά τήν ἐπιτυχία τοῦ Οἰκουμενιστικοῦ σχεδίου του, μέ τόν Ἰρβιγκίτη πάστορα Κάρολο Ρῶσσελ. Καί ἔτσι ὁ Χιλιασμός, ἀφ’ ἑνός μέν διαστρέφει καί πολεμᾶ μέ λύσσα τόν Χριστιανισμό, ἀφ’ἑτέρου δέ ἐξυπηρετεῖ καί ἐργάζεται γιά μιά παγκόσμια Ἑβραϊκή Κυβέρνηση^[32].

Ἡ παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἔχει σχέδιο τήν ψευδοένωση τῶν θρησκειῶν. Τό σπουδαῖο, ὅμως, εἶναι ὅτι τό σχέδιο αὐτό τοῦ Οἰκουμενισμοῦ συμπίπτει μέ τό σχέδιο τοῦ Διεθνοῦς Σιωνισμοῦ. Ὁ Σιωνισμός ἔχει σχέδιο μακροχρόνιο γιά τόν σκοπό αὐτό. Στό πρῶτο κεφάλαιο τῶν «Πρωτοκόλλων τῶν Σοφῶν τῆς Σιών» διαβάζουμε : «Ἔχουμε ἐνώπιόν μας σχέδιο, στό ὁποῖο ἐκτίθεται στρατηγικώτατα ἡ γραμμή, ἀπό τήν ὁποία δέν μποροῦμε νά ἀπομακρυνθοῦμε, χωρίς νά διακινδυνεύσουμε νά δοῦμε κατεστραμμένους τούς ἀγῶνες πολλῶν αἰώνων»^[33]. «Δέν θά ἀναγνωρίσουμε», γράφουν, «τήν ὕπαρξη ἄλλης θρησκείας, ἐκτός ἀπό αὐτῆς τοῦ ἑνός Θεοῦ μας, μέ τόν ὁποῖο ἡ εἱμαρμένη μας                 εἶναι συνδεδεμένη… Γι’αὐτό ἀκριβῶς ὀφείλουμε νά καταστρέψουμε κάθε πίστη»^[34]. Καί πιό κάτω γράφουν : «Λάβαμε ἤδη μέριμνα νά καταστρέψουμε τήν ἐπιρροή τῆς Χριστιανικῆς ἱερατικῆς τάξεως… Ἡ ἐπιρροή της στούς λαούς καταπίπτει καθημερινῶς… Ἐλάχιστα συνεπῶς ἔτη ὑπολείπονται ἀκόμη μέχρι τήν πλήρη κατάρρευση τῆς Χριστιανικῆς θρησκείας. Εὐκολώτερα ἀκόμη θά καταβάλουμε καί τίς ἄλλες θρησκεῖες, μέ τίς ὁποῖες, ὅμως, εἶναι πολύ νωρίς νά ἀσχοληθοῦμε… Ὅταν θά φτάσει ἡ στιγμή, θά καταστρέψουμε τελειωτικῶς τήν Παπική αὐλή».

Ποιό εἶναι τό σχέδιο τοῦ Σιωνισμοῦ; Τό λένε οἱ ἴδιοι : Νά καταστρέψουν τήν πίστη καί νά δημιουργήσουν ἄλλη θρησκεία.

«Ὁ Βασιλιάς τῶν Ἰουδαίων», γράφουν, «θά εἶναι ὁ ἀληθής Πάπας τῆς Οἰκουμένης, ὁ Πατριάρχης τῆς Διεθνοῦς Ἐκκλησίας»^[35]. Ἀλλά, γι’αὐτήν τήν Διεθνῆ Ἐκκλησία, ὡς γνωστόν, ἀγωνίζεται καί ὁ Οἰκουμενισμός. Διότι, μέ τό ἑνωτικό πρόβλημα, πού ἔχει δημιουργήσει, προχωρεῖ ἀκάθεκτα στήν καταστροφή τῆς Πίστεως, στήν ἐκθεμελίωση τῆς Ὀρθοδοξίας καί τήν δημιουργία μιᾶς «παγκοσμίου Ἐκκλησίας» καί μιᾶς παγκοσμίου Θρησκείας^[36].

Μετ’ Ἀναστασίμων Ἐύχῶν

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ

---

[1] «Ἐκκλησία», Ἐπίσημον Δελτίον τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἔτος 94, τεῦχος 2, Φεβρουάριος 2017, Ἀθῆναι,                    σ. 134, http://www.ecclesia.gr/greek/press/ekklisia/2017_februarios.pdf

[2] Ἡ Ἑβραιομασονία ξεσκεπάζεται, ἐκδ. Ὀρθόδοξος Τύπος, Ἀθῆναι 1999⁶.

[3] Ἑβραῖοι καί Χριστιανοί, ἐκδ. Πνοή, Κόρινθος, 1996^4.

[4] «Ὁ Χριστός ξανασταυρώνεται» ἀπό τόν σιωνιστικό πολιτιστικό ὑπόκοσμο τοῦ Λός Ἄντζελες, Ἀθήνα 1988

[5] Σεμινάριο ἀποκάλυψης τοῦ Σατανᾶ καί τῶν Λεγεώνων του, Μπροστά στό μεγάλο πόλεμο ΙΒ΄, ἐκδ. Ὀρθόδοξο Μέτωπο, Μαρούσι 1996.

[6] Τό ὅτι ἡ ἐπίδραση τῆς Καββαλά, τοῦ συγχρόνου ἑβραϊκοῦ μαγικοῦ μυστικισμοῦ, ὀδηγεῖ σέ ἀντιλήψεις ἐντελῶς ἀποκλίνουσες ἀπό αὐτές τοῦ Μωσαϊκοῦ Νόμου, ὁμολογεῖται καί ἀπό τά ἴδια τά σημερινά ἰουδαϊκά συγγράμματα. Ἐπί παραδείγματι βλ. WILLIAM SCOTT GREEN – JED SILVERSTEIN, «Messiah» The Encyclopaedia of Judaism, τόμ 3, ἐκδ. Brill, Leiden – Boston 2005, σ. 1687.

[7] Δευτ. 18, 18.

[8] Ἱερ. 38, 31-36.

[9] Ἠσ. 2, 3.

[10] Μαλ. 1, 11.

[11] Γέν. 17, 5 καί Ὡσηέ 2, 25.

[12] Ἡσ. 65, 15, 16.

[13] Ματθ. 14, 5.

[14] Πράξ. 5, 33-42.

[15] Λουκ. 2, 25-35.

[16] Πράξ. 9, 1-31.

[17] Σχ. βλ. τό λῆμμα «Ἰουδαῖοι - Ἰουδαϊσμός» στό Β. ΔΕΝΤΑΚΗΣ, Συναγωγή Πατέρων, ἤτοι συστοιματικοί πίνακες τῆς Ἑλληνικῆς Πατρολογίας τοῦ J. P. Migne, τόμ. Γ΄, ἐν Ἀθήναις 1985, στ. 1859-1865 καί Ἑλλήνων Χριστώνυμη Δόξα. Ἐκκλησία - Παλαιά Διαθήκη - Ἰουδαϊμός, ἐκδ. Χριστιανικός Ὀρθόδοξος Φιλανθρωπικός Σύλλογος Φίλων Ἱ. Ἡ. Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου «Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς», Θεσ/κη 2013, σσ. 36-42, http://www.impantokratoros.gr/apanthsh-momfh-xristianismos-ellhnismos.print.el.aspx

[18] ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΣ ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΑΤΗΣ,  Νεο-εἰδωλολατρικές περιπλανήσεις καί ἡ ἀληθής ἐμπειρία τῆς Ἐκκλησίας μας, ἐκδ. Ἱ. Μ. Ὁσίου Γρηγορίου, Ἅγιον Ὄρος 2002, σσ. 42-54.

[19] Ἄποψη, πού ὁδηγεῖ κατ’εὐθεῖαν στό συμπέρασμα ὅτι ὁ Θεός, πού καταδίκασε τόν προδότη Ἰούδα (Λουκ. 22, 22), εἶναι ὁ Ἴδιος ὑπεύθυνος γιά τήν ἀπώλεια ἐκείνου.

[20] Α΄ Θεσ. 2, 14-16.

[21]  Π. Ν. ΜΠΡΑΤΣΙΩΤΗΣ, Ἡ Ἀποκάλυψις τοῦ Ἰωάννου (κείμενον-εἰσαγωγή-σχόλια-εἰκόνες), ἐκδ. Χ. Π. Συνοδινοῦ, ἐν Ἀθήναις 1950, σ. 184.

[22] Ρωμ. 9, 5.

[23] Δαν. 9, 22-27.

[24] Ἑλλήνων Χριστώνυμη Δόξα, ἔνθ’ἀνωτ., σσ. 43-44, 47-51, 53-60.

[25] Πράξ. 1, 6.

[26] Ἰω. 18, 36.

[27] ΑΡΧΙΜ. ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΣ, Τά πρωτόκολλα τῶν Σοφῶν τῆς Σιῶν. Τά σκοτεινά σχέδια τῶν Σιωνιστῶν πῶς ἐξελίσσονται σήμερα, ἐκδ. Ὀρθόδοξος Τύπος, Ἀθήναι 2003, Πρωτόκολλο ΙΖ΄, σ. 119.

[28] Ὅ. π., Πρωτόκολλο ΚΓ΄, σ. 149.

[29] Ὅ. π., Πρωτόκολλο ΚΔ΄, σσ. 153-154.

[30] Ὅ. π., Πρωτόκολλο ΙΕ΄, σ. 101.

[31] Περιοδικό «Πυθαγόρας», τεῦχος 1, Ἰανουάριος 1930.

[32] ΑΡΧΙΜ. ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΣ, Ὁ Οἰκουμενισμός χωρίς μάσκα, ἐκδ. Ὀρθόδοξος Τύπος, Ἀθήναι 1988, σσ. 40-48.

[33] Τοῦ ἰδίου, Τά πρωτόκολλα…, ἔνθ’ἀνωτ., Πρωτόκολλο Α΄, σσ. 12-13.

[34] Ὅ. π., Πρωτόκολλο ΙΔ΄, σ. 95. 

[35] Ὅ. π., Πρωτόκολλο ΙΖ΄, σ. 119.

[36] Τοῦ ἰδίου, Ὁ Οἰκουμενισμός…, σσ. 107-108.