Πρωτ. Σπυρίδων Τσιμούρης: Συναντάμε τον Θεό όταν αποφασίσουμε πως ο κόσμος δεν έχει φτιαχτεί μόνο για εμάς

Τα στίγματα και η βαρβαρότητα του Σταυρού, παραμένουν στο αναστημένο σώμα του Κυρίου, διακηρύσσοντας πως δι’ αυτών όλοι μας γίναμε καλά. 

Του Σταμάτη Μιχαλακόπουλου / Ι. Ν. Ευαγγελιστρίας

Κατανυκτική ιερά αγρυπνία τελέσθηκε στον Ιερό Ναό Ευαγγελιστρίας Πειραιώς, το Σάββατο 1 Απριλίου, για την Ε’ Κυριακή των Νηστειών, εορτή της οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας.
Μετά το πέρας της θείας Λειτουργίας, μίλησε προς τους πιστούς ο Πρωτοπρεσβύτερος Σπυρίδων Τσιμούρης, από την Ιερά Μητρόπολη Πειραιώς.

Η ιερά αγρυπνία και η ομιλία εντάσσονται στο πλαίσιο των εορταστικών εκδηλώσεων «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΡΙΑ 2017», που διοργανώνει ο Ναός για 19η συνεχή χρονιά.

Καθ’ όλη την διάρκεια της αγρυπνίας, οι πιστοί είχαν την ευλογία να προσκυνήσουν την Ιερά Εικόνα της «Παναγίας της Κοσμοσώτειρας», προστάτιδας της Θράκης και των απανταχού Θρακιωτών και τα Ιερά Λείψανα των Αγίων Πατέρων της Όπτινα, που φιλοξενούνται στο Ναό την εορταστική αυτή περίοδο.

Στην ευαγγελική περικοπή της ημέρας, αναφέρθηκε στον λόγο του ο π. Σπυρίδων, όπου βλέπουμε τον Κύριο να πορεύεται προς τα Ιεροσόλυμα, υποσχόμενος στους μαθητές Του κάτι διαφορετικό απ’ ότι έχουμε δει σε άλλες ευαγγελικές διηγήσεις.

Μιλούσε ο Κύριος στους μαθητές Του για το τι πρόκειται να συμβεί, για την εκούσια παράδοση Του, το Πάθος και την Ανάσταση Του. Και τους προάγει σε κάτι πιο δύσκολο. Συνοδοιπορεί μαζί τους σε μια περίεργη πορεία ενός πάθους.

«Κατά τη διάρκεια αυτού του επιγείου τέλους της πορείας του Κυρίου, συμβαίνει κάτι πραγματικά παράξενο. Δύο από τους μαθητές Του, ζητούν όταν φτάσει η ώρα της δόξας, η ώρα του Σταυρού και της Ανάστασης, να είναι ο ένας δεξιά και ο άλλος αριστερά Του. Ζητούσαν δηλαδή πρωτοκαθεδρίες.

«Μάλλον δεν ξέρεται τι ζητάτε», ήταν η απάντηση Του. Αμέσως μετά από αυτήν την αποστροφή του λόγου Του, τους καλεί σε ένα άλλο παράξενο ταξίδι. Τους προτείνει ένα βάπτισμα καθώς και το να πιούν από ένα ποτήρι. Και τα δύο, βασικές και αρχετυπικές έννοιες μετοχής σε κοινή ζωή. Τους καλεί δηλαδή και τους προλέγει το δικό τους μαρτύριο.»

Λίγο παρακάτω ο Κύριος αντιστρέφει κάθε λογική της φύσης. Περιγράφει τον τρόπο με τον οποίο βλέπουν την  εξουσία οι άνθρωποι και τον τρόπο με τον οποίο εμφανίζει ο Ίδιος την διακονία.

Μιλάει στους μαθητές Του για την αντιστροφή ενός βασικού πράγματος. «Αυτός που θέλει να είναι πρώτος, ας είναι έσχατος». Αποδομεί έτσι κάθε έννοια εξουσίας. Θα μπορούσε κάποιος να πει, τόνισε ο π. Σπυρίδων χαρακτηριστικά,  πως είναι μία άριστη πολιτική θεολογία του Κυρίου, όπου εμφανίζει την αντιστροφή της εξουσίας.

Όμως θα πρέπει πίσω από τα λόγια Του, να δούμε κι έναν άλλο δρόμο, έναν άλλο τρόπο ζωής στον οποίον η αυτοπαράδοση, είναι αυτή η οποία εμφανίζει την ζωή. Η διακονία, η υπηρεσία, γίνεται πρώτιστη ανάγκη του ανθρώπου ο οποίος πιστεύει στον Κύριο.

«Όποιος από εμάς έχει νιώσει αγάπη, έρωτα στη ζωή του, γνωρίζει πάρα πολύ καλά την ευτυχία του να δίνεσαι και να παραδίνεσαι στον άλλον.

Η εξουσία του θελήματος, της λογικής μας, των χρημάτων, της ομορφιάς μας, των παθών μας, νομίζουμε ότι είναι εξουσία. Και τελικά, η απελευθέρωση από αυτά τα δεσμά φανερώνει την αληθινή ευτυχία.»

Συνεχίζοντας ο π. Σπυρίδων, αναφέρθηκε και στην οσία Μαρία την Αιγυπτία. Γιορτάζουμε σήμερα, είπε, μία γυναίκα η οποία είχε μια απόλυτη για την εποχή μας εξουσία. Είχε ομορφιά και την χρησιμοποιούσε για να σαγηνεύει τους άντρες. Η οσία Μαρία η Αιγυπτία χρησιμοποίησε την εξουσία της ομορφιάς της για να σκλαβωθεί η ίδια και να σκλαβώσει άλλους.

Η ίδια αυτή αγία, με το μοναδικό παράδειγμα της μετάνοιας, μας παρουσιάζει την αντίστροφη κίνηση που και ο Κύριος αποκαλύπτει με την ευαγγελική περικοπή. Απεκδύεται την εξουσία της ομορφιάς και ντύνεται τον σάκο της μετάνοιας.

Περνάει χρόνια στην έρημο κλαίγοντας, προσπαθώντας να ανακαλύψει τον Θεό, ο Οποίος απεκδύεται της εξουσίας και καταργεί κάθε τυραννία της εξουσίας.

Όπως είπε:

«Το πάθος εξουσιάζει. Και η ασκητική μας παράδοση, πάθος ονομάζει ότι εγκλωβίζει τον εαυτό μας στο είναι του και δεν τον οδηγεί προς την αλήθεια της σχέσης με τον Θεό. Ότι τον κάνει να εγκλωβίζεται στον εαυτό του.

Αν παρατηρήσουμε στις ζωές μας πόσο έτοιμοι είμαστε να απεκδυθούμε την εξουσία της καλοπέρασης και να συναντήσουμε τον αδελφό μας όταν πονάει, τότε θα ανακαλύψουμε πως αυτός ο δαίμονας της καλοπέρασης μας έχει σχεδόν όλους καθηλώσει».

Όταν αποφασίσουμε όμως, συνέχισε, να απεκδυθούμε αυτήν την εξουσία και να αγαπήσουμε  αληθινά τον άλλον, τότε φανερώνεται ο γλυκός δρόμος της συνάντησης του άλλου μέσα από την μετοχή του πόνου, μέσα από την μετοχή της ζωής του.

Συναντάμε τον Θεό όταν αποφασίσουμε πως ο κόσμος δεν έχει φτιαχτεί μόνο για εμάς. Όταν εκουσίως παραδοθούμε στο δικό Του θέλημα.

Η εξουσιαστικότητα που έρχεται από τη φύση μας, είναι δύσκολο να νικηθεί. Παρ’ όλα αυτά με την Χάρη του Κυρίου, αυτός ο όρος της φύσεως νικιέται. Και αντιλαμβάνεται ο άνθρωπος ότι η χαρά, η ευτυχία, τα δώρα του Αγίου Πνεύματος έρχονται όταν απεκδυθεί αυτήν την εξουσία, αυτήν την φύση που σκλαβώνει και παραδοθεί στον Κύριο.

Άλλωστε, όλο το μυστήριο της θείας οικονομίας δεν φανερώνει αυτόν τον Θεό; Ο Οποίος απεκδύεται την θεότητα και ντύνεται την ανθρωπότητα. Μετέχει με τον ίδιο ακριβώς τρόπο στην ζωή μας. Πονάει, σταυρώνεται, ανασταίνεται.

Και ολοκληρώνοντας τον λόγο του, τόνισε:

«Η Ανάσταση δεν φανερώνει την εκδίκηση του Χριστού απέναντι στην ταπείνωση του Σταυρού. Πάνω στον Σταυρό φανερώνεται η θεϊκή ζωή του Κυρίου στην ανθρώπινη φύση Του. Αυτός ο Σταυρός είναι η νίκη του θανάτου.

Τα στίγματα του Κυρίου είναι τα στίγματα της αγάπης Του. Τα στίγματα και η βαρβαρότητα του Σταυρού, παραμένουν στο αναστημένο σώμα του Κυρίου, διακηρύσσοντας πως δι’ αυτών όλοι μας γίναμε καλά. 

Η αγία μας Εκκλησία, είναι ο χώρος μέσα στον οποίον ζούμε τον τρόπο της απέκδυσης της εξουσίας και της εισόδου στην ελευθερία και στην αλήθεια της ζωής».