ΚΙ Η ΛΑΣΕΡΝΑ ΕΚΑΙΓΕ - Β. Χαραλάμπους

ΚΙ Η ΛΑΣΕΡΝΑ ΕΚΑΙΓΕ

Του Β. Χαραλάμπους

Τ’ αγριωπό συντρόφεμα

της τραμουντάνας με το νύχτωμα

απόψε ήρθε νωρίς

αψηλά στην έρημο των  Κατουνακίων.

Κι η λασέρνα έκαιγε

στ’απέριττο κελί του γέροντα.

Η εξομολόγηση σχεδόν ψυθιριστά

από έναν παλιό κατάδικο

που ξαγγίστρωνε τα τόσα πάθια

που μάζεψε στης ζωής το διάβα.

Στιγμές αλλιώτικες

π’ αργοτυλίγουν την απροσμέτρητη νυχτιά

κείνου στου σκοτασμού.

Η λασέρνα έκαιγε

φωτίζοντας το φτωχικό κελί

και τα δάκρυα λαμπυρίζανε στο πρόσωπο

κείνου του παλιού κατάδικου

«δια πλήθος αμαρτιών».

Κι η λασέρνα έκαιγε

φωτίζοντας και του γέροντα γαλήνιο βλέμμα

αφήνοντας το παρηγόρημα

να πελαγίζει περίεργα

στους τόσους στεναγμούς.

Παραΰστερα μετά την εξομολόγηση εκείνη

αμίλητοι στη σιγαλιά της φεγγαροβραδιάς

ο παπακαλόγερος φίλεψε τον ξένο εκείνο

με το λιγοστό νερομπούλι.

Ολόθερμη η καρδιά του γέροντα

που σιγόκαιε  για όλους

«εις τρίβον σωτηρίας ποδηγών»*.

Κι η λασέρνα έκαιγε

στο κελί του γέροντα...

*« κόσμον ποδηγών εις τρίβον σωτηρίας » - Από την ακολουθίαν του Αγίου Αντωνίου