Εις μνήμην Μελετίου Αρχιερέως

Εις μνήμην Μελετίου Αρχιερέως 

Υπό Αρχιμ. Βασιλείου Μπακογιάννη για την Romfea.gr

Συμπληρώνονται ἤδη πέντε χρόνια ἀπό τήν πρός Κύριον ἐκδημία (21-6-2012) τοῦ ἀειμνήστου Μητροπολίτου Νικοπόλεως Μελετίου.

Ὁ ἀοίδιμος εἶχε τήν τόλμη καί τή γνώση νά ταράξει τά «λιμνάζοντα νερά της εποχής του», λέγοντας ἀλήθειες, γι'αὐτό καί παρεξηγήθηκε.

«Τόν παρεξήγησαν ἄνθρωποι πού δέν εἶχαν τήν ἀπαιτούμενη θεολογική κατάρτιση ἤ παρέμειναν ἐγκλωβισμένοι στίς στενές ἀντιλήψεις τους», εἶπε ὁ Μητροπολίτης Πισιδίας Σωτήριος στό 40μερο μνημόσυνο του.

Τί νά πρωτοποῦμε γιά τόν ἀοίδιμο; Γιά τή «βιβλική του μορφή» πού ἦταν ἕνα ὁλόκληρο κήρυγμα, γιά τή σπάνια θεολογική του μορφωση (τό ἔργο του, «Ἡ Πέμπτη Οἰκουμενική Σύνοδος», τά λέει ὅλα), γιά τή διορατικότητά του; Τόν ἄκουσα «ἰδίοις ὠσίν», ἐν ἔτει 1991, νά λέει μέ ἀνησυχία: «Ἀπό τώρα καί στό ἑξῆς ἀπειλή γιά τήν ἀνθρωπότητα θά εἶναι τό Ἰσλάμ, καί θά μᾶς βρεῖ ἀνέτοιμους».

Ὅμως, αὐτά δέν εἶναι τόσο σημαντικά γιά ἕναν Ἐπίσκοπο. Τό οὐσιῶδες εἶναι, τί πνευματικό ἔργο ἐπιτελεῖ στήν Ἐπισκοπή του.

Ὁ ἀοίδιμος παρέλαβε ἄδειες ἐκκλησίες, καί τίς παρέδωσε γεμᾶτες. Πῶς τά κατάφερε, καί μάλιστα σέ μιά Μητρόπολη, πού ὑπῆρχε ἕνα ἀρνητικό κλῖμα γιά τόν κλῆρο; Καί γιατί ἄλλοι, μέ πολύ καλύτερες συνθῆκες, δέν τά καταφέρνουν;

Στήν πρώτη Ἱερατική Σύναξη, πού ἔγινε ἀμέσως μετά τήν ἐνθρόνισή του, εἶπε στούς Ἱερεῖς του: «Στόν Ἱερέα πού ζεῖ πνευματική ζωή, θά γίνω δοῦλος του».

Γιατί, ἤξερε, πώς ἕνας καλός Ἱερέας, μπορεῖ νά ἀλλάξει ὁλόκληρη τήν ἐνορία του. Ὁπότε ἔχοντας στίς ἐνορίες καλούς Ἱερεῖς αὐτόματα ἀναγεννᾶται κι ὁλόκληρη ἡ Μητρόπολη.

Γι'αὐτό τούς πλέον σεβάσμιους Ἱερεῖς τούς διόρισε σέ καίριες θέσεις τῆς Μητροπόλεως, ὥστε καί μόνο μέ τήν παρουσία τους νά ἐμπνέουν σεβασμό.

«Ὁ παπᾶς ἔλεγε θά πρέπει μέ τήν παρουσία του νά ἐμπνέει σεβασμό». Καί γι' αὐτό δέν ἐπέτρεπε στούς Ἱερεῖς του νά ξυρίζονται καί νά κουρεύονται. Τό λέει ἄλλωστε καί ἡ Γραφή: Λευ. 19:27 & 21: 5-10 & Ἱεζ. 44:20.

Ἀγκάλιαζε ὅλους τούς Ἱερεῖς του. Θυμᾶμαι: Στή γιορτή του, (12 Φεβρουαρίου), ὅπως καθόταν στήν «αἴθουσα τοῦ θρόνου» καί ἔρχονταν οἱ Ἱερεῖς, νά τοῦ εὐχηθοῦν σηκωνόταν ὄρθιος, τούς ἀγκάλιαζε, τούς χάϊδευε στό κεφάλι τους, στό πρόσωπό τους· ἀστράφοντας ἀπό ἐγκάρδια χαρά.

Ἔτσι, μέ πατρική ἀγκαλιά, δεχόταν πάντα τούς Ἱερεῖς του. Καί οἱ Ἱερεῖς του ἔφευγαν ἀπό τήν Ἐπισκοπή ἐν εἰρήνῃ καί ἐν δυνάμει (καί μέ τή χαρά νά ξαναπᾶνε), μέ ὅ,τι αὐτό σήμαινε γιά τούς ἴδιους, γιά τίς οἰκογένειές τους, καί γιά τίς ἐνορίες τους.

Ἀλίμονο ἄν ὁ Ἐπίσκοπος καί ἡ Ἐπισκοπή δέν ἐκπέμπουν τό μήνυμα τῆς ἀγάπης καί τῆς ἀνεξικακίας.

Ὅμως αὐτή ἡ πατρική ἀγάπη πρός τούς Ἱερεῖς του, δέν σήμαινε πώς ἔκανε στραβά μάτια στίς «ἀταξίες» τους.

Ἔλεγε: «Ἐγώ δέν θά γίνω Ἠλί», (ἀρχιερέας τῆς Π.Δ. πού τόν θανάτωσε ὁ Κύριος, ἐπειδή δέν διόρθωνε τούς ἄτακτους ἱερεῖς του), (Α΄Βασιλ. 3:14).

Ἔτσι, ὅταν οἱ Ἱερεῖς του ἔκαναν κάποια «ἀταξία», ἔβρισκε τήν κατάλληλη στιγμή καί τόν κατάλληλο τρόπο καί τούς διόρθωνε.

Ὄχι βέβαια μέ τρόπο «δεσποτικό», αὐταρχικό, ἀδιάλλακτο, πρᾶγμα ἀντίθετο μέ τή διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ (Ματ. 20:25), ἀλλά, μέ ἀγάπη, προσοχή, καί διάκριση.

Διακονοῦσα (1983) στό βιβλιοπωλεῖο τῆς Μητροπόλεως (Πρέβεζα). Μπῆκε στό βιβλιοπωλεῖο ἕνας παπᾶς ἀπό χωριό τῆς ὀρεινῆς Ἄρτης, κάπως «ἀλαφιασμένος». «Νά ἰδεῖς τί ἔπαθα, (μοῦ διηγήθηκε ὁ παπᾶς).

Πῆγα στό γραφεῖο τοῦ Δεσπότη, μέ καλοδέχθηκε, μέ ρώτησε τί κάνει ἡ οἰκογένειά μου, πῶς πάει ἡ ἐνορία καί ἄλλα.

Ἄσε π. .., εἴχαμε εἰπεῖ στήν τελευταία μας σύναξη, πώς οἱ ἱερεῖς δέν πρέπει νά καπνίζουν. Καί ὅμως ἕνας ἱερέας ἀπό τά χωριά σας συνεχίζει νά καπνίζει καί μάλιστα στό καφενεῖο τοῦ χωριοῦ!».

Καί ὁ παπᾶς: «Δέσποτά μου, γιά μένα χτυπάει ἡ καμπάνα! Καπνίζω ἀκόμα!». Καί ὁ Δεσπότης: «Τό ξέρω! Γι'αὐτό σοῦ τό λέω, εὐλογημένε! Κόψτο νά ἡσυχάσεις». Καί ἄλλα πολλά παρόμοια.

Ὅταν οἱ Ἱερεῖς του ἀνακαίνιζαν κάποια παλιά ἐκκλησία ἤ ἔφτιαχναν καινούργια ἤ πνευματικό κέντρο, ὁ ἀοίδιμος δέν ἦταν ἁπλός θεατής ἤ ἐπιθεωρητής τοῦ ἔργου τους.

Τούς ἐνίσχυε οἰκονομικά, πρῶτα ἀπό τήν τσέπη του, καί στή συνέχεια μέ ἄλλους τρόπους.

Ἄν εἶχαν οἰκονομική ἀνάγκη, καί οἱ ἴδιοι οι Ἱερεῖς καί δέν μποροῦσαν νά ζήσουν τίς οἰκογένειές τους, ὡς καλός πατέρας δέν ἔμενε ἀδιάφορος.

Ξέροντας, πώς καί τά λίγα εὐρώ γιά ἕναν πολύτεκνο ἤ φτωχό Ἱερέα εἶναι «κάτι», τοτε ὅταν ἕνας τέτοιος Ἱερέας λάβαινε ἐντολή ἀπό τήν Μητρόπολη νά διακονήσει ἐκτός ἐνορίας, τό ταμεῖο τῆς Μητροπόλεως τοῦ «κάλυπτε» τά ἔξοδα κινήσεως, βενζίνη κ.λ.π. Αὐτό ἦταν τό λιγότερο.

Τούς ἐνίσχυε οἰκονιμικά καί μάλιστα «γενναίως», ξεχρεώνοντας ἀκόμα σέ μερικούς καί τά δάνειά τους! Καί αὐτό δέν τό ἔκανε, ἐπειδή ὁ ΝΘ΄ Κανόνας τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καθαιρεῖ τόν Ἐπίσκοπο, πού δέν βοηθεῖ τούς πτωχούς Ἱερεῖς του, («ὡς φονεύσας τόν ἀδερφόν αὑτοῦ»), ἀλλά ἐπειδή τό ἔνιωθε. (Καί μία «λεπτομέρεια»:

Τό 2004 γιόρτασε τό «Ἰωβηλαῖο» του. Μεταξύ τῶν ἄλλων, πρός χάρη τῶν Ἱερέων του, ἔκανε καί τό ἑξῆς: Μέ δικά του ἔξοδα ἀγόρασε κάπου 120 «Ἱερατικά». (Τά προσωπικά του ἔξοδα, διατροφή, τηλέφωνα, ἔξοδα γιά τήν ὀνομαστική του γιορτή, ταξίδια γιά προσωπικούς λόγους, κ.λ.π. τά κάλυπτε ἀπό τήν μισθοδοσία του).

Καί δώρησε, «τιμῆς ἕνεκεν» σέ ὅλους τούς Ἱερεῖς καί Διακόνους του ἀπό ἕνα «Ἱερατικό», καί μάλιστα μέ ἰδιόχειρη ὀνομαστική ἀφιέρωση στόν καθένα! ( «Πρός τόν αἰδεσιμολογιώτατον (ὄνομα, ἐπώνυμο). Μέ τήν ἐν Χριστῷ ἀγάπη 28-12-2004. Ὑπογραφή). Ἔγραψε καί ὑπέγραψε ἀπό μόνος του 120 «Ἱερατικά».

Θά μποροῦσε νά ἀναθέσει σέ συνεργάτη του, νά «διεκπεραιώσει» τήν ὑπόθεση, πού σημειωτέον ὁ χρόνος του ἦταν πολύτιμος. Δέν τό ἔκανε. Κόπιασε πρός τιμήν τῶν Ἱερέων του.

Ἦταν ἕνα πρωϊνο τοῦ Ἰουνίου 2011. Διερχόμενος ἐξ Ἀθηνῶν (ὁ ἐπίσκοπος Μελέτιος) πέρασε ἀπό τήν Πάτρα, πρός ἐπίσκεψή μου.

Ἦταν ἡ τελευταία του ἐπίσκεψη, καί ἡ τελευταία μας συζήτηση. Μεταξύ τῶν ἄλλων τόλμησα καί τοῦ εἶπα: «Οὐδέποτε ἡ Ἐκκλησία μας βρέθηκε ἀντιμέτωπη μέ τέτοιον κόσμο ἀποστασίας, ἀσεβείας, πού βρίσκεται σήμερα, οὔτε στήν ἐποχή τῶν διωγμῶν». («Τότε ἤξεραν σέ τί Θεό πιστεύουν», συμπλήρωσε ὁ Ἐπίσκοπος).

Συνέχισα: «Καί ἄν ἐσεῖς οἱ Δεσποτάδες, πού κρατᾶτε στά χέρια σας τό τιμόνι τῆς Ἐκκλησίας, δέν σταθεῖτε στό ὕψος σας, ἄν δέν ἀγκαλιάσετε ὅλους τούς Ἱερεῖς σας, ἄν δέν εἶστε δίκαιοι, ἀμερόληπτοι, ἀντικειμενικοί, θά εἶστε οἱ νεκροθάφτες τῆς Ἐκκλησίας».

Καί ὁ Ἐπίσκοπος συμφώνησε, κουνώντας μέ νόημα τό κεφάλι του.

ΑΙΩΝΙΑ ΤΟΥ Η ΜΝΗΜΗ.