Δάσκαλοί μας τά κρίνα τοῦ ἀγροῦ - π. Γρηγόριος Μουσουρούλης

Κυριακή Γ΄Ματθαίου

Λόγος εἰς τό Εὐαγγέλιον

Δάσκαλοί μας τά κρίνα τοῦ ἀγροῦ

« Οὐδέ Σολομών ἐν πάσῃ τῇ δόξῃ αὐτοῦ περιεβάλετο ὡς ἕν τούτων»

(Ματθ. στ΄29)

          Μέ αὐτά τά λόγια θέλησε ὁ Κύριός μας, νά μᾶς  βοηθήσει νά σπάσουμε τίς βα­ρειές ἁλυσίδες τοῦ ἄγχους καί τῆς ἀγωνίας πού συχνά ταλαιπωροῦν τή ὕπαρξἠ μας. Ἡ σκληρή πραγμα­τι­κότητα πού καθιστᾶ σωστή δοκιμασία καί αὐτήν ἀκόμη τή βιολογική ἐπιβίωσή μας, τά διάφορα οἰκογε­νειακά, προσω­πικά, ἐπαγγελματι­κά καί ἄλ­λα προ­βλήματα, πιέζουν ἀσφυκτικά τίς ψυχές μας καί μᾶς γεμίζουν μέ ἄγχος καί ἀνησυ­χία. Πῶς θά μπορέσουμε νά ξεφύγουμε ἀπ᾽αὐτόν  τόν κλοιό; Τήν ἀπάντηση μᾶς τή δίνει σήμερα ὁ καρδιο­γνώστης Κύριος, μέ τό νά στρέφει τήν προσοχή μας στά ἀγριολούλουδα πού φυτρώνουν μόνα τους στούς ἀγρούς. Μά εἶναι  δυνατόν ἡ μελέτη τῆς ἄψυχης κτίσης νά μᾶς ὁδηγήσει στήν ὑπέρβαση τοῦ ἄγχους; Αὐτό θά δοῦμε στή συνέχεια.

*****

« Οὐδέ Σολομών ἐν πάσῃ τῇ δόξῃ αὐτοῦ περιεβάλετο ὡς ἕν τούτων»

          Ὁ ἄνθρωπος τῆς ψηφιακῆς ἐποχῆς ἔμαθε νά ζεῖ μπροστά σέ μιά ὀθόνη, μικρή ἤ μεγάλη δέν ἔχει σημασία, καί νά χάνεται στούς ψεύτικους κό­σμους τῆς εἰκονικῆς πραγματικό­τη­τας. Ἔτσι ὅμως  ἀποξε­νώνεται ἐν πολλοῖς ἀπό τό φυσικό περιβάλλον. Καί κατά συνέπεια ἀγνοεῖ μιά βασική ἀλήθεια, ὅτι δηλαδή ἡ φύση εἶναι ἕνα μεγάλο εἰκονο­γρα­φη­μένο βιβλίο, πάντοτε ἀνοικτό, πού μιλᾶ γιά τή σοφία καί τήν παντοδυναμία τοῦ Θεοῦ. Ἕνα ἔξοχο βιβλίο πού διαβάζεται μέ δικό του τρόπο ἀπό μικρούς καί μεγάλους, λευκούς καί μαύρους, μορφωμένους καί ὀλιγογράμματους. Ἡ πανόμορ­φη δημιουργία γίνεται κήρυκας πού μᾶς ὁμιλεῖ γλυκά ἄλλοτε μέ τά κύματα τῆς θάλασσας κι ἄλ­λοτε μέ τά ἀπαλά χρώματα τοῦ οὐρανοῦ. Ἄλλοτε μέ τίς χιονισμένες βουνοκορφές καί ἄλλοτε μέ τά σμήνη τῶν πουλιῶν πού σπαθίζουν τούς αἰθέρες τοῦ οὐρανοῦ. Ἄλλοτε μέ τόν ἥλιο καί τά ἀστέρια, κι ἄλλοτε μέ τά μικροσκοπικά ἔντομα. Ἄλλοτε μέ τά ψάρια τῆς θάλασσας πού σχίζουν τά νερά μέ γρηγοράδα θαυμαστή, κι ἄλλοτε μέ τά ζῶα καί τά θηρία πού στήνουν τίς φωλιές τους στά δάση καί τίς ἐρημιές. Ἄλλοτε μέ τά πολύχρωμα λουλού­δια, κι ἄλλοτε μέ τά χρυσά φτερά τῆς πεταλού­δας. Ὅλα μιλοῦν γιά τόν Θεό, τόν μεγάλο Πατέρα καί Δημιουργό. Ὁ προφήτης Δαυῒδ μᾶς λέγει πώς «οἱ οὐρανοί διηγοῦνται δόξαν Θεοῦ, ποίησιν δέ χειρῶν αὐτοῦ ἀναγγέλλει τό στερέωμα» (Ψαλμ.­18,2). Εἶναι  ἄφωνο τό κήρυγμα τῆς ἀπέραντης δημιουργίας, ἀλλά τό πιό δυναμικό καί διδα­κτι­κό. Μέσα στή φύση ὁ ἄνθρωπος ἐγγίζει τό μεγα­λεῖο τοῦ πάνσοφου Δημιουργοῦ. Ὁ ἀόρατος Θεός κάμνει αἰσθητή τήν παρουσία Του σέ κάθε μας βῆμα.

          Ὁ θεοδίδακτος Δαυῒδ βόσκοντας τά πρόβατά του στά λιβάδια τῆς Βηθλεέμ βυθιζόταν στό ἀνεξερεύνητο βασίλειο τῆς δημιουργίας. Πό­σες φορές ἄκουγε στά βάθη τῆς ψυχῆς του τίς μυστικές ἁρμονίες τῶν δημιουργημάτων τοῦ Θε­οῦ, καί ἐκστατικός μπροστά στά ἄπειρα κάλλη της ἀναφωνοῦσε: «Ὡς ἐμεγαλύνθη τά ἔργα σου, Κύριε, πάντα ἐν σοφίᾳ ἐποίησας»! Κι ὅταν τό δειλινό ὁ ἥλιος βυθιζόταν στόν ὁρίζοντα κι’ ἔβαζε φωτιές στά σύννεφα καί μέ τό φευγιό του τό σκοτάδι ἁπλωνόταν στή γῆ ὁ θεόπνευστος προ­φήτης ἀναφωνοῦσε μέ δέος καί ἔκσταση: «Κύριε, ὁ Κύριος ἡμῶν, ὡς θαυμαστόν τό ὄνομά σου ἐν πάσῃ τῇ γῇ… Ὄψομαι τούς οὐρανούς ἔργα τῶν δακτύλων σου, σελήνην καί ἀστέρας ἅ σύ ἐθε­μελίωσας» Ψαλμ. 8,4).

          Τό ἴδιο ἐκστατικός μένει ὁ ἄνθρωπος παρατηρώντας μαζί μέ τόν μακρόκοσμο καί τόν μικρόκοσμο τῶν κτισμάτων. Μελετώντας τό ἀν­θρώπινο σῶμα αἰσθανόμαστε ρῖγος νά μᾶς δια­περνᾶ. «Τό ἀνθρώπινο μάτι καί τό φτερό μιᾶς πε­ταλούδας εἶναι ἀρκετά νά συντρίψουν ἕνα ἄθεο» ἔλεγε κάποιος διανοητής. Στό βάθος τοῦ ἀνθρώ­πινου αὐτιοῦ ὁ εἰδικός ἐπιστήμονας ἀνατόμος ἀ­νακάλυψε μικροσκοπικό μουσικό ὄργανο μέ ἀ­πα­ράμιλλη τελειότητα πού ἔχει 11.000 χορδές. Ἡ καρδιά καί ἡ λειτουργία της εἶναι ἕνα ἀπό τά πιό θαυμαστά δείγματα τῆς πανσοφίας τοῦ Θεοῦ. Στεριά καί θάλασσα μέ τά  ὄντα πού τίς κατα­κλύ­ζουν συνθέτουν ἀτελείωτο δοξαστικό ὕμνο. Γι’ αὐτό καί ὁ ψαλμωδός προτρέπει: «Αἰνεῖτε τόν Κύριον ἥλιος καί σελήνη, αἰνεῖτε αὐτόν πάντα τά ἄστρα καί τό φῶς… Αἰνεῖτε αὐτόν πῦρ, χάλαζα, χιών, κρύσταλλος, πνεῦμα καταιγίδος… τά θηρία καί πάντα τά κτήνη…» ( Ψαλμ. 148).

          Ἡ φύση, ἀγαπητοί μου, εἶναι ὁ καλύτερος διαγγελλέας τῆς δόξας τοῦ Θεοῦ. Πίσω ἀπό τά δημιουργήματα βλέπουμε τόν Δημιουργό. Κι ὁ Μέγας Βασίλειος, ἀτενίζοντας τήν παναρμόνια συμφωνία τῆς δημιουργίας, διακηρύσσει πώς «οὐ­δέν ἀπρονόητον οὐδέ ἠμελημένον παρά Θε­οῦ».  Ὅλα εἶναι κατασκευασμένα μέ ἀσύλληπτη τάξη, σκοπιμότητα καί ἁρμονία. Μέσα στόν κό­σμο ἀν­τι­κατοπτρίζονται καί διαφαίνονται οἱ ἄπει­ρες τελει­ότητες τοῦ Θεοῦ, τό ἄφθαστο μεγαλεῖο, ἡ δύνα­μη, ἡ σοφία, ἡ ἀγαθότητα, τό κάλλος καί ἡ λαμ­πρότητα τῆς βασιλικῆς Του δόξας. «Ἐκ γάρ μεγέ­θους καλλονῆς κτισμάτων, λέγει ὁ σοφός Σο­λο­μών, ἀναλόγως ὁ γενεσιουρ­γός αὐτῶν θεωρεῖ­ται» (Σοφ.Σολομ. ιγ΄5). Ἀπό τό μεγαλεῖο καί τήν ὀμορφιά τῶν κτισμάτων κατά ἀναλογία  κατανο­εῖται καί βλέπεται μέ τή διάνοια τοῦ ἀνθρώπου αὐτός πού τά δημιούργησε.

          Καί ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης λέγει: «Ἄν, Θεέ μου, τά κτίσματά σου εἶναι τόσο ὡραῖα, τόσο χαροποιά, τόσο ἀρεστά, πόσο ἆραγε ὡ­ραῖος, πόσο χαροποιός καί γλυκύτατος εἶσαι σύ ὁ Κτίστης τῶν ἁπάντων;» (Ἀόρ.Πόλεμος κεφ. κα΄).

****

     Ὕστερα ἀπ’ ὅλα αὐτά ἔρχεται ἀβίαστα τό συμπέρασμα: Ἕνας τέτοιος Θεός Δημιουργός, ἄ­πειρος καί πάνσοφος. Θεός πού τά πάντα δημιούργησε ἀπό μόνη τήν ἀγαθότητά Του πρός χάριν τῆς κορωνίδας τῶν δημιουργημάτων του, πού λέγε­ται ἄνθρωπος, εἶναι ποτέ δυνατόν αὐτό τό πλά­σμα νά τό ἀγνοήσει, νά τό ἀφήσει ἀπροστάτευ­το; Ἕνας Θεός, πού στό πρόσωπο τοῦ Λόγου,  ἔγινε ἄνθρωπος γιά τή σωτη­ρία τοῦ ἀνθρώπου καί  ταπείνωσε τόν ἑαυτό του «γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανά­του δέ σταυροῦ» (Φιλιπ. β΄8)· πού  πα­ραδόθηκε σέ θάνατο γιά τά ἁμαρτήματά μας καί ἀναστήθηκε γιά νά μᾶς δικαιώσει καί νά μᾶς σώ­σει, εἶναι δυνατόν νά μᾶς περιφρονήσει;  Ὁ  Δημιουργός καί Πλάστης μας πού στο­λίζει μέ τόση ὀμορφιά τά κρίνα τοῦ ἀγροῦ, τά ὁποῖα σή­μερα ἀνθοῦν καί αὔριο ξεραίνονται καί ρίχνον­ται στή φωτιά, δέν θά προνοήσει γιά μᾶς; Αὐτός πού μᾶς βεβαιώνει ὅτι καί οἱ τρίχες τῆς κεφαλῆς μας εἶναι ὅλες μετρημένες, θά μᾶς ἐγκαταλείψει (Μα­τθ. ι΄30); Κι ἄν μᾶς ξεχάσει ἡ μητέρα πού μᾶς γέννησε, Ἐκεῖνος δέν μᾶς ξεχνᾶ ποτέ, λέγει μέ τό στόμα τοῦ Προφήτη Ἡσαΐα (Ἡσ. μθ΄15). Τό ἄγρυ­πνο βλέμμα Του μᾶς παρακο­λου­θεῖ στοργικά καί ἐγγυᾶται τή διαρκή προστα­σία μας. Γι᾽αὐτό μᾶς προετρέπει νά τόν ἀποκαλοῦμε «Πατέρα».

          Ἀδελφοί, νά τό ἐπαναλάβουμε: ἔχουμε Πατέρα. Πατέρα ἀγάπης καί στοργῆς. Καί ὁ Πατέρας μας μᾶς ξέρει καλά, ξέρει τίς ἀνάγκες μας, ξέρει τίς ἀγωνίες μας, ξέρει τά πάντα. Αὐτός ὁ Πατέρας πού τρέφει καί συντηρεῖ τά κατώτερα ὄντα, τά πουλιά καί τά ἀγριολούλουδα, θά θρέψει καί τά ἀνώτερα, ἐμᾶς τούς ἀνθρώπους.

*****

« Οὐδέ Σολομών ἐν πάσῃ τῇ δόξῃ αὐτοῦ περιεβάλετο ὡς ἕν τούτων»

Ἀδελφοί, ὁ Θεός στόν ὁποῖο πιστεύουμε, εἶναι ὁ ἴδιος Θεός πού ἄνοιξε τήν Ἐρυθρά θάλασσα γιά τόν ἐκλεκτό λαό Του. Εἶναι αὐτός πού ἔθρεψε τούς Ἰσραηλίτες μέσα στήν ἔρημο. Εἶναι αὐτός πού αἰῶνες τώρα ἐπιτελεῖ μεγάλα καί θαυμαστά στή ζωή τοῦ καθενός μας, στή ζωή τοῦ ἔθνους μας, στήν πορεία ὅλου τοῦ κόσμου, ὥστε νά δοξάζεται μέ τόν ὑπέροχο ὕμνο: «Τίς Θεός μέγας ὡς ὁ Θεός ἡμῶν; Σύ εἶ ὁ πιοιῶν θαυμάσια μόνος» (Ψαλμ. 76, 14-15).

          Λοιπόν, νά κρατήσουμε καλά τό μήνυμα τοῦ σημεροῦ ἱεροῦ Εὐαγγελίου:  «διῶξτε τό ἄγχος ἀπό τή ζωή σας», «μή μεριμνᾶτε». Μόνο νά κά­νουμε τό καθῆκον μας καί νά μήν ἀγωνιοῦμε. Ὁ οὐράνιος Πατέρας μας γνωρίζει τίς ἀνάγκες μας καί φροντίζει γι’ αὐτές. Ἄς στηρίζουμε τήν πίστη μας σ’ Ἐκεῖνον καί νά εἴμαστε σίγουροι, πώς αὐτός πού ντύνει μέ τόση ὀμορφιά τά ἄψυχα κτί­σματά του καί στολίζει τά λουλούδια τοῦ ἀ­γροῦ μέ τόση λαμπρότητα, ποτέ δέν θά μᾶς ἐγκατα­λείψει.

Ἀρχιμανδρίτης Γρηγόριος Μουσουρούλης

Ἐκφωνήθηκε στόν Ἱερό Καθεδρικό  Ἁγίου Ἰωάννου Λευκωσίας,  Κυριακή 25.06.2017