Χαιρετισμός Ημερίδος εις τιμήν του μακαριστού Επισκόπου Σισανίου Αντωνίου υπό Αρχιμ. Ιωαννικίου Κοτσώνη, Ηγουμένου

ΧΑΙΡΕΤΙΣΤΗΡΙΑ ΠΡΟΣΛΑΛΙΑ

ΤΟΥ ΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΤΗΣ Ι. ΜΟΝΗΣ  ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΩΣ

ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΟΥ ΙΩΑΝΝΙΚΙΟΥ

Παναγιώτατε, πως να σας ευχαριστήσουμε για την τιμή και την αρχιερατική σας ευλογία γι’ αυτές τις ωραίες, αξιομίμητες, πρωτότυπες ημερίδες που οργανώνετε στη συμπρωτεύουσα και Ιερά Μητρόπολή σας; Παναγιώτατε, Σεβασμιώτατοι, άγιε Πρωτοσύγκελε, αγία Καθηγουμένη, αδελφοί και αδελφές, αξιώθηκα να γνωρίσω ένα διακριτικό και χαριτωμένο επίσκοπο. (Μάλιστα είχα την τιμή και την ευλογία να τον έχω πνευματικό για πολλά χρόνια). Συχνά πυκνά μου έλεγε:

-«Πάτερ μου, ξέρεις πόσοι Χριστιανοί μας θα πλησίαζαν την Εκκλησία μας αν εμείς οι παπάδες είμασταν καλύτεροι;»

-«Ξέρεις, -μανούλα μου όπως συνήθιζε να λέει- πόσοι θα εκκλησιάζονταν αν εμείς οι παπάδες και οι ψαλτάδες χαμηλώναμε την έπαρση μας, αν χαμηλώναμε τα εκκωφαντικά μεγάφωνα στις εκκλησιές μας με τις επιδεικτικές φωνές και ψαλμωδίες μας;»

-«Ξέρεις ότι εμείς οι λειτουργοί των υπερθείων και υπεραχράντων Μυστηρίων πολλές φορές τελούμε τη Θεία Λειτουργία επιδεικτικά ή ασυναίσθητα; Πού είναι εκείνοι οι παλιοί ευλαβείς(ίσως ολιγράμματοι) παπάδες, πού οι παλιές εκείνες ενορίες; Πού εκείνοι οι ιεροί ναοί με λειτουργικό χώρο, δίχως μεγάφωνα και πλήθος από κοσμικά καθίσματα σαν κοσμικές αίθουσες; Πού τα απλά στασίδια, αυτή η τελετουργική απλότητα που διατηρούν ακόμα οι Εκκλησιές στην Κωνσταντινούπολη;»

-Αχ και να γυρνούσαμε πίσω σ’ εκείνο το ευλογημένο κλίμα της ψαλμωδίας της προσευχής, πού ‘κανε τον Παπαδιαμάντη και τον Παπά – Πλανά να πετάνε στα ουράνια!»

-«Καλή είναι και η μεγαλοπρέπεια, καλά είναι και τα μουσικά, καλά είναι και τα τεχνολογικά μέσα, καλά είναι και τα κηρύγματα, καλές είναι και στολές και οι στολισμοί αλλά, να μη χάνουμε την ουσία και μένουμε στους τύπους. Όχι, μανούλα μου, να μη χάνουμε την ουσία.»

Μετά απ’ όσα είπε και απ’ όσα ακούσατε, άλλοι μεν θα έχετε απορία ποιος νά ‘ταν αυτός ο ευλογημένος επίσκοπος, άλλοι δε ασφαλώς τον αποκρυπτογραφήσατε. Ήταν ο επίσκοπος Σισανίου και Σιατίστης Αντώνιος -την ευχή του νά ‘χουμε.

Όταν μετά από εκείνο το περιστατικό που ανέβηκε σε μια καρότσα ενός αγροτικού για να πάει στη Σιάτιστα, τον ρώτησα: Γιατί δεν έχετε, Σεβασμιώτατε, στη Μητρόπολη ένα μεταφορικό μέσο, μου απάντησε:

-«Μανούλα μου -μου είπε- όχι ότι είναι κακό να έχω ένα μητροπολιτικό αμάξι αλλά, δεν ξέρω, δεν μου ταιριάζει, καθώς βλέπω τόσο κοσμάκη να στερείται και να δυστυχάει και ‘γω ο επίσκοπος τους να γυρνάω με λιμουζίνα.»

Όταν πήγαινε στην Αθήνα μετακινείτο με συγκοινωνία. Τον είχαν μάθει και τον έλεγαν «ο Δεσπότης των τρόλεϊ».

Ακτήμων, νηστευτής, ολιγαρκής στο έπακρον. Μπορούσε όλη τη Μ. Τεσσαρακοστή να την περάσει με λίγο ψωμί, με κανένα φρούτο και με χυμούς. Λειτουργούσε πάρα πολλές φορές μόνος του. Σε καθημερινές, σε αγρυπνίες. Εξομολογούσε αμέτρητες ψυχές.

Συνήθιζε να κάνει στο μοναστήρι του Μικροκάστρου μηνιαία αγρυπνία. Άλλοτε εκήρυττε ο ίδιος, άλλοτε φώναζε κάποιον άλλον. Σε μια τέτοια αγρυπνία με παρακάλεσε να κηρύξω τον Θείο Λόγο. Καθόμουν μέσα στο Ιερό. Εκείνος φορούσε τα άμφια του, που έψαχνε να τα βρει μέσα στα συρτάρια. Για μια στιγμή βλέπω ότι είχε φορέσει στο δεξί χέρι άλλο επιμάνικο από άλλη στολή, αφού δεν βρήκε της ίδιας στολής φόρεσε στο αριστερό άλλο με άλλο χρώμα από άλλη στολή  με μεγάλη φυσικότητα. Ω, της χαριτωμένης απλότητος είπα μέσα μου. Γι’ αυτή την όμορφη απλότητα και χριστομίμητη ταπείνωση, για να μη μακρηγορώ, θα μπορούσε να σας μιλήσει ο λίαν μοι αγαπητός και σεβαστός Γέροντας Στέφανος από τον Δρυόβουνο. Θά ‘χει να σας πει και για δύο φαιδρά περιστατικά, που δείχνουν την παιδική απλότητα του μακαριστού. Το ένα είναι για ένα μικροφωνάκι που του φόρεσε στο ράσο του ένας παπάς και που το λένε στη σύγχρονη γλώσσα: «ψείρα». Το άλλο είναι για ένα μανδύα που του φόρεσαν σε κάποια πολύωρη αγιορείτικη αγρυπνία. Πολλοί θα μπορούσαν να μιλήσουν και πολλά να διηγηθούν αλλά, ας τελειώσουμε με αυτό: «Τοιούτος έπρεπε ημίν αρχιερεύς άκακος, αμίαντος… και ο υψηλότερος των παθών υπάρχων.».

Την ευχή του νά ‘χουμε όλοι αλλά, ιδιαιτέρως η νεανική, φοιτητική, Θεολογική διμοιρία με τον πάντα άξιον και υψηλότατον διμοιρίτην Άγι, που την άγει και την οδηγεί από δόξης εις δόξαν.