Ο ΑΓΙΑΣΜΕΝΟΣ ΠΑΠΑ ΜΑΡΚΟΣ ΜΑΝΩΛΗΣ ΠΟΡΕΙΑ ΖΩΗΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΣΤΗΝ ΕΥΣΠΛΑΧΝΙΑ -

Ο ΑΓΙΑΣΜΕΝΟΣ ΠΑΠΑ ΜΑΡΚΟΣ ΜΑΝΩΛΗΣ

ΠΟΡΕΙΑ ΖΩΗΣ

ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΣΤΗΝ ΕΥΣΠΛΑΧΝΙΑ

Κάποιος πρόσφατος φίλος, ένα παιδί που ακόμα δεν είδα, παρά μόνο μιλάμε στο τηλέφωνο, μου ζήτησε επίμονα να γράψω κάτι για τον άγιο Πνευματικό του, π Μάρκο Μανώλη, γιατί του είπα ότι τον γνώριζα από το 1995!

Δίστασα, να πω την αλήθεια , να γράψω γι αυτόν τον άνδρα, που με άφηνε άφωνο, για την ισορροπία που έβλεπα στην πνευματική του προσωπικότητα, τόσα χρόνια, μεταξύ Προσευχής και διακονίας , Μετάνοιας και Ευσπλαχνίας, αυστηρότητας και οικονομίας, με ακρίβεια στα όρια των αρετών του , που διαχέονταν στο ήρεμο πρόσωπο του , στο πράο βλέμμα του και στο μόνιμο συνεσταλμένο μειδίαμα των χειλέων του!

Ήταν μια συνηθισμένη μέρα του 1995, δεν θυμάμαι ακριβώς πότε, όταν κτύπησε το τηλέφωνο στο Γραφείο μου και άκουσα την φωνή του να μου λέει:

- Καλημέρα σας! Είστε ο κύριος Ανδρέας, Χριστοφόρου που έχετε Γραφείο Προσκυνημάτων;

- Ναι απάντησα!, παρακαλώ ποιος είστε;

- Είμαι ο Πατήρ Μάρκος Μανώλης από τον Ι Ν Αγ. Γεωργίου στο Διόνυσο κύριε Ανδρέα. Θα ήθελα να αναλάβετε τις Εκδρομές της Ενορίας μας!

Ήταν ο παπα Μάρκος Μανώλης, τον οποίον εγώ δεν ήξερα, με ήξερε όμως αυτός και με λόγο που δεν σήκωνε αντίρρηση, ούτε ερώτηση, μου ζητούσε να αναλάβω τις Εκδρομές της Ενορίας του.

Ήδη από την πρώτη εκδρομή που είχαμε στην Κύπρο, το 1995, έζησα από κοντά την Αγιότητα αυτού του ανδρός!

Στο πούλμαν επιβαλλόταν με την σιωπή και τη χαρά που είχε να βλέπει τα πνευματικά του παιδιά , να χαίρονται .

Καμάρωνε τα παιδιά του με συστολή , βλέποντας όλους με σεβασμό και ακούγοντας καθέναν ξεχωριστά, πάντα με μια υπερκόσμια καλοσύνη και συμπόνια.

Όταν ήμουν μαζί του, πάντα στις εκδρομές , ήμουν σε μια μόνιμη έκπληξη γι αυτό που έβλεπα, δεν μπορούσα να πιστέψω ότι ήταν δυνατόν να ήταν τόσο κοντά μου ένας Άγιος τέτοιας εμβέλειας.

Έβλεπα στο πρόσωπο του, όλο το Ευαγγέλιο, με σάρκα και οστά!

Ευγένεια, πράοτητα, εγκράτεια, συστολή, καλοσύνη, σοβαρότητα, ευσπλαχνία!

Η Αγιότητα σε αυτόν τον άνθρωπο, ξεχείλιζε, όσο και να ήθελε να κρυφτεί, δεν μπορούσε, έγινε όντως, πόλις επι όρους κειμένη, Φώς επιτο μόδιον!

Ένοιωθα τόσος άνετα μαζί του, μια πρωτόγνωρη αίσθηση ελευθερίας, αγάπης που ξεχυνόταν από πάνω του, σε έφερνε στο φιλότιμο, να τον αναπαύσεις, ζώντας τη Μετάνοια και την Ευσπλαχνία που τόσο αγαπούσε!

Θυμάμαι στην πρώτη εκδρομή στην Κύπρο, ήταν Τετάρτη και τον ρώτησα:

-Γέροντα να παραγγείλω νηστίσιμο φαγητό για όλους το βράδυ στο ξενοδοχείο;

- Όχι, μου λέει, να ρωτήσεις τον καθένα ξεχωριστά, μπορεί κάποιος να μην μπορεί για κάποιο λόγο να νηστέψει , να μην τον στενοχωρήσουμε, ούτε να τον εκθέσουμε στους άλλους!

Μια άλλη μέρα, έφτασα στο Ναό του Αγίου Γεωργίου και μου υπέδειξαν να πάω στο εξομολογητήριο για να δώ τον Γέροντα, για ένα θέμα μιάς Εκδρομής στα Ιεροσολυμα.

Μόλις μπήκα , με κοιτά με χαρά και μου λέει:

- Ο Π Φιλόθεος Ζερβάκος μας έλεγε κύριε Ανδρέα  και εγώ το λέω σε σένα: Εγήρασα και αρχήν Μετανοίας δεν έβαλα

Κύριε Ανδρέα, μόνο η Μετάνοια και η Ευσπλαχνία μας σώζουν!

Εντυπωσιάστηκα, διότι εγώ δεν ανοιγόμουν στον Άγιο Γέροντα, είχα πνευματικό, αλλά αυτός με διάβαζε σαν ανοικτό βιβλίο, κάθε φορά και με εξέπληττε με αυτή την ευγένεια , την τρυφερότητα, την Πατρότητα, το βλέμμα που σε αγκάλιαζε ανάλφρα.

Όλα, ήταν ανάλαφρα στον Παπα Μάρκο Μανώλη , μα η Ευσπλαχνία του, η συμπονούσα καρδία του , ήταν το αποκορύφωμα των Ευαγγελικών αρετών του.

Μια φορά , είμασταν εκδρομή στο  Άγιον Όρος.

Μόλις φτάσαμε στη Δάφνη, ένα τζίπ σταμάτησε δίπλα μας και μέσα ήταν ένα Ρουμάνος Επίσκοπος.

Μόλις τον βλέπει μου λέει:

Πάρτε την ευχή του και πείτε του κύριε Ανδρέα, ότι ο Πάσσαρης που είναι στη φυλακή στη Ρουμανία , ζητά ένα καλό Πνευματικό να εξομολογείται.

Ήταν σε όλους γνωστός ο Κώστας Πάσσαρης ο ελληνορουμ άνος που συνελήφθη στη Ρουμανία και κλείστηκε σε απομόνωση σε Φυλακές Ασφαλείας.

Μα δεν ήξερα εγώ, ότι ο Γέροντας είχε μαζί του σχέση και πιο πολύ ότι τον είχε τόσο πολύ στο νού του ώστε να τον σκεφτεί άμεσα και να ζητήσει Πνευματικό από τον Ρουμάνο Επίσκοπο.

Στα ξενοδοχεία, όταν φτάναμε πάντα έμενε στο μονόκλινο δωμάτιο του και ένας καλός υποτακτικός, του έπαιρνε το νηστίσιμο δείπνο του.

Γιατί κάθε μέρα έπρεπε να βρίσκω Ναό για να λειτουργεί, όπου και να είμασταν.

Φτάναμε , στις 7 το βράδυ   όλοι κουρασμένοι, αλλά αυτός ξεκουραζόταν μόνο μια ώρα και μου έλεγε:

-Σας παρακαλώ πείτε στον κόσμο, ότι στις 9 , θα εξομολογώ. 

Στις εντεκάμιση θα φεύγαμε για αγρυπνία στο Ναό της Ανατάσεως.

Πώς να ξεχάσω αυτό το γεμάτο από Θεό βλέμμα του.

Δεν γνώρισα άραγε άλλους Γεροντάδες; Με τη Χάρη του Θεού σχεδόν όλους τους γνώρισα!

Όμως ο Παπα Μάρκος ήταν Ένας!

Τώρα που γράφω γι αυτόν , συγκλονίζομαι! 

Μόνο η μνήμη του είναι έλξη καρδίας για Μετάνοια και Ευσπλαχνία και Μυστική και Φανερή και ως Προσευχή και ως Πράξη!

Μην παρεξηγηθώ για μεροληψία, καθένας έχει τις ευαισθησίες του!

Λέω στον Επίσκοπο Πνευματικό μου, όταν με ρώτησε για τον άγνωστο του άγιο Γέροντα Μάρκο:

Δεσπότη μου, ένα θα σου πω και συγχώρα με!

Αν επιστρέψω στην Κύπρο και με ρωτήσουν:

- Τί έκανες τόσα χρόνια Ανδρέα στην Ελλάδα;

- Γνώρισα τον Παπα Μάρκο θα πω αδίστακτα!

Το Ευαγγέλιο , άρχισε με το Κήρυγμα της Μετανοίας! 

Επιμελημένης καθημερινής Μετάνοιας από όρθρου βαθέος , χωρίς τέλος, ούτε στον ύπνο κατά το Γραφικό, εγώ καθεύδω και η Καρδία μου αγρυπνεί.

Η είσοδος στην Βασιλεία των Ουρανών θα γίνει με την Ευσπλαχνία  στον ελάχιστο αδελφό.

Η Μετάνοια είναι μια διαρκής ευσπλαχνία , γιατί μετανοούμε συναισθανόμενοι τη βλάβη που κάνουμε στον εαυτό μας πρώτα σαν εικόνα Θεού,,στον πλησίον μας και σε όλο τον κόσμο, πάντα με καθρέφτη μας τις Εντολές του Χριστού και την Ιερά Παράδοση της Εκκλησίας μας.

Ο Πατήρ Μάρκος Μανώλης, βάδιζε , τον δρόμο αυτό της Ζωής του από τη Μετάνοια στην Ευσπλαχνία και έγινε ο Ποιμήν ο Καλός που θυσίαζε καθημερινά την ψυχή του υπέρ των προβάτων.

Μόλις έμαθα την Κοίμησή του στις 16 Απριλίου 2010, συγκλονίστηκα , έκλαψα και είπα από καρδίας νοιώθοντας με τρόπο πνευματικό την παρουσία του στο δωμάτιο μου:

Σε παραδέχομαι Παπα Μανώλη, σε παραδέχομαι!

Ανδρέας Χριστοφόρου