Ἀγρυπνία πρός Παρασκευήν πρό τῆς Κυριακῆς Γ’ Ματθαίου - π. Παναγιώτου Καραγιάννη

Ἀγρυπνία πρός Παρασκευήν

πρό τῆς Κυριακῆς Γ’ Ματθαίου

Ρωμ. Θ’ 6-19

Πρωτοπρεσβύτερου π. Παναγιώτου Καραγιάννη

 Ἀδελφοί μου ἀγαπητοί καί εὐλογημένοι, «οὐ τά τέκνα τῆς σαρκός ταῦτα τέκνα τοῦ Θεοῦ, ἀλλά τά τέκνα τῆς ἐπαγγελίας».

Δηλαδή, τέκνα τοῦ Θεοῦ δέν εἶναι τά σαρκικά τέκνα πού γεννιοῦνται κατά νόμους φυσικούς, ἀλλά τά τέκνα πού γεννιοῦνται σύμφωνα μέ τήν ὑπόσχεσι τοῦ Θεοῦ. Αὐτά λογαριάζονται σάν ἀληθινοί ἀπόγονοι τοῦ Θεοῦ καί ὑποψήφιοι πολῖτες τῆς ἐπουρανίου Του Βασιλείας!

 Ἐδῶ, «τέκνα τῆς σαρκός» ἐννοεῖ ὁ θεῖος ἀπόστολος Παῦλος ἐκείνους πού δουλεύουν στή σάρκα καί στά πά-θη καί στήν ἁμαρτία. Καί συγκεκριμένως, τό Εὐαγγέλιο μᾶς θέτει πρό τῶν εὐθυνῶν μας: Δηλαδή· ἤ θά ἔχουμε τό φρόνημα τῆς σαρκός, ἤ θά κατευθυνώμαστε ἀπό τή χάρι καί τή δύναμι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος! Ἕνα ἀπό τά δύο! Τρίτόν τι ἤ μέσον δέν χωρεῖ, κατά τήν λογικήν τῆς ἐπιστήμης!

 Στήν πρώτη περίπτωσι ἔχομε τόν πνευματικόν καί αἰώνιον θάνατον, ὅπως τονίζει καί ὁ θεῖος ἀπόστολος Παῦλος: «τό γάρ φρόνημα τῆς σαρκός θάνατος» (Ρωμ.Η’ 6). Δηλαδή, οἱ σκέψεις, τά φρονήματα καί οἱ ἐπιθυμίες τῆς σαρκός, προκαλοῦν τόν πνευματικό θάνατο.

 Στή δεύτερη ὅμως περίπτωσι, ἔχομεν ζωήν αἰώνιον, μακαρίαν καί εἰρηνική: «τό δέ φρόνημα τοῦ πνεύματος ζωή καί εἰρήνη» (Ρωμ.Η’6). Δηλαδή, τό φρόνημα πού ὑπαγορεύει καί διατάσσει τό Πνεῦμα τό Ἅγιον καί ἡ ἁγία κατάστασις πού δημιουργεῖ μέσα στήν ψυχή, στόν νοῦ καί στήν καρδιά τοῦ πνευματικοῦ ἀνθρώπου πού ἀγωνίζεται γιά τήν σωτηρία τῆς ψυχῆς του, ὁδηγεῖ στήν ἀληθινή ζωή, στήν ἀδιατάραχτη εἰρήνη καί εἰς τήν μακαριότητα τῆς ἐπουρανίου ζωῆς καί Βασιλείας!

 Ἀδελφοί μου εὐλογημένοι, καί ὅλα ὅσα εἴπαμε πιό πάνω, ἐξηγοῦνται ἀπό τό Εὐαγγέλιο κατακάθαρα. «διό-τι τό φρόνημα τῆς σαρκός ἔχθρα εἰς Θεόν» (Ρωμ.Η’6). Δηλαδή, ἡ σαρκική κατάστασις καί ἐπιθυμία εἶναι ἔχ-θρα εἰς τόν Θεόν καί φέρει τόν θάνατον! Στό λόγο τοῦ Θεοῦ, ὁ σαρκικός, ὁ ἁμαρτωλός, ὁ ἀμετανόητος ἄνθρω-πος, δέν ὑποτάσσεται, καί οὔτε ἔχει τή δύναμι νά ὑπο-ταχθῆ. Ναί, ἀδελφοί μου! Ὅσοι ζοῦν κατά σάρκα καί πορεύονται κατά τάς ἐπιθυμίας τῆς σαρκός, δέν μποροῦν νά ἀρέσουν καί νά εὐαρεστήσουν εἰς τόν Θεόν!

 Γιά τόν πνευματικό ὅμως ἄνθρωπο, ὑποτάσσεται καί αὐτή ἀκόμα ἡ ἄθλια καί ἀδυσώπητη φύσις! Παράδειγμα: ὁ Ὅσιος ἡμῶν πατήρ Δαυΐδ ὁ ἐν Θεσσαλονίκῃ, τοῦ ὁποίου τήν ἱεράν μνήμην τιμῶμεν σήμερον, ὁλόκληρα χρόνια εὐαρέστησε καί ἐλάτρεψε τόν Θεόν, ὄχι σέ πο-λυτελέστατους ναούς, ἀλλά ἐπάνω σέ ἕνα δένδρο, ὅπου καί αὐτή αὕτη ἡ φύσις τόν εὐλαβεῖτο καί ὑποτάσσετο ἐνώπιον τῆς μεγάλης του ἁγιωσύνης καί σεμνότητος! Συμβαίνει ἐκεῖνο πού λέμε εἰς τήν Ἐκκλησίαν μας «ὅπου Θεός βούλεται, νικᾶται φύσεως τάξις ὡς γέγρα-πται».

 Καί αὐτό δέν ἐπαναλαμβάνεται μόνον γιά τόν ὅσιο Δαυΐδ, γιά τόν καθένα πού ἀποφάσισε «νά βάλη τήν χεῖρά του ἐπ᾿ ἄροτρον» (Λκ.Θ’62) καί νά στραφῆ εἰς τήν Βασιλείαν τῶν οὐρανῶν, καλλιεργῶντας αὐτήν, δηλαδή τήν ψυχή του καί τίς ἀρετές του, ἀλλά συμβαίνει μέ κάθε ἕναν ὁ ὁποῖος εἶναι ἀποφασισμένος νά πάη στήν Βασιλείαν τῶν οὐρανῶν, ἔστω καί ἄν ἐδῶ στήν πα-ροῦσα ζωή κακοπαθήση πνευματικῶς ἤ ὑλικῶς ἤ ἀ-πό ὁτιδήποτε ἄλλο! Ὅλα αὐτά τά ἀγνοεῖ, καί λέγει ὡς ὁ θεῖος ἀπόστολος Παῦλος, ὅτι «ἐμοί τό ζῆν Χριστός καί τό ἀποθανεῖν κέρδος»! (Φιλιπ.Α’21).

 Καί ὅλα αὐτά τά ἑτοιμάζει γιά μᾶς ὁ Θεός ὥστε νά μήν εἴμαστε νωθροί καί ἀμελεῖς καί ὀκνηροί, ἀλλά νά γενώμεθα λίγο λίγο μιμηταί ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι, χάρι στήν πίστι καί στήν μεγάλη αὐτῶν ὑπομονή καί μακρο-θυμία, κληρονομοῦν τά αἰώνια ἀγαθά «ἅ ἡτοίμασεν ὁ Θεός τοῖς ἀγαπῶσιν αὐτόν» (Α’Κορ.Β’9), καί τά ὁποῖα ἐκ καρδίας εὔχομαι εἰς ἅπαντας ἡμᾶς.

 Ἀμήν.