Θεάρεστον ψυχωφελές αγώνισμα - Μιχαήλ Αγγελίδης

Πάτραι 15 Ιουλίου 2009

Φιλτατέ μου Αναστάσιε Κωστόπουλε

Ο εν Χριστώ σύνδεσμος μας μου επιτρέπει, να δώσω συνέχειαν εις την πρόσφατον επικοινωνίαν μας, καίτοι μετά δυσκολίας πλέον κατορθώνω, να εκφρασθώ γραπτώς λόγω εξασθενήσεως της οράσεώς μου, και της εμφανιζομένης καθολικής σωματικής κοπώσεως, η οποία προκαλεί καρδιακήν αρρυθμίαν.

Καθώς γνωρίζεις, λήγοντος του έτους 1946 εγκαταστάθην μονίμως εν Πάτραις, και αμέσως συνεδέθην με τον τότε Σπυρίδωνα Τσαντίλην, εν συνεχεία π. Ιερόθεον, με τους αδελφούς Αλέκον και Σταμάτην Σκούραν, με τον Βασίλειον Νικολόπουλον κ.ά. Και ηξιώθην να έχωμεν προεξάρχοντος της Ορθοδόξου Παρατάξεως τον νεώτερον άγιον των Πατρών μακαριστόν π. Γερβάσιον, και τον επίσης αείμνηστον π. Χριστόδουλον Παπαγιάννην, μετά πολλών άλλων εκλεκτών αξιωματούχων.

Όθεν δεν υστερώ εις εμπειρίας, και κατ’ ακολουθίαν δεν στερούμαι πνευματικών πολεμικών γνώσεων. Άλλωστε υπηρετώ έως σήμερον ως απλούς στρατιώτης της ειδικότητος των «ψιλών - σφενδονιστών», πάντοτε συνεισφέρω προθύμως το κατά δύναμιν εις όλας τας δραστηριότητας του υπέρ Χριστού αγώνος.

Υπ’ αυτάς τας προϋποθέσεις δύναμαι να σε διαβεβαιώσω, ότι κυρία αιτία της συγχρόνου αποδυναμώσεως της Ορθοδόξου Εκκλησίας και του εκτροχιασμού μας είναι η διακατέχουσα ημάς ψευδαίσθησις,, ότι δεν μετέχομεν της επί γης στρατευομένης Εκκλησίας. Αλλά έχομεν εξασφαλίσει επίζηλον θέσιν εις την εν Ουρανώ θριαμβεύουσαν με τον τυπικόν εκκλησιαμόν μας, τον συνοδευόμενον από το άναμμα πλήθους κηρίων και υπερμεγέθων λαμπάδων. Δυστυχώς δεν έχομεν συνειδητοποιήσει την προειδοποίησιν του Χριστού προς τον Πέτρον (Λουκ. Κβ’, 31), υποστάντες και ημείς σατανικόν «σινιαμόν».

Εις μάτην ο Παύλος με φλογερόν πολεμικόν διάγγελμα επιδιώκει, να διεγείρη την συναίσθησιν της επιγείου αποστολής μας (Εφεσ. Στ΄, 10-17). Ημείς αδιαφορούντες και μακάριοι «ρέγχομεν», αρκούμενοι εις μίαν τυπικήν εγκατάστασιν μας εντός των εκκλησιαστικών «χαρακωμάτων». Εάν η Ορθόδοξος Εκκλησία μας ήτο εν των συνήθων Σωματείων και Ιδρυμάτων, θα είχε προ πολλού διαλυθή. Αλλ’ ως Θεανθρώπινος Οργανισμός έχει τας ρίζας του εν Ουρανώ, και δι’ αυτών συνεχώς τροφοδοτεί και ζωογονεί τους επιγείους κλώνους του. (Β΄ Κορινθ. Δ΄, 7-11). «Και τούτο ουκ εξ υμών, Θεού το δώρον…» (Εφες. Β΄, 8-9).

Οι Πυθαγόρειοι, δεν ανεζήτουν αποδείξεις δια τα φιλοσοφικά και μαθηματικά αποφθέγματα του Αρχηγού των, αλλά ηρκούντο εις το αξιόπιστον κύρος της πρσωπικότητος αυτού, λέγοντες «αφτός έφα (ο Πυθαγόρας είπε)», ενώ ημείς αμέσως ή εμμέσως αμφισβητούμεν ή διαστρεβλώνομεν τα Γραφικά νοήματα, και τα παραγγέλματα του Χριστού.

Σχετικώς αναφέρει ο Κλήμης Αλεξανδρεύς «Και γαρ άτοπον, τους μεν Πυθαγόρου του Σαμίου ζηλωτάς, των ζητουμένων (των υπό διερεύνισιν θεμάτων) παραιτουμένους τον έλεγχον, «αυτός έφα» πίστιν ηγείσθαι, και ταύτη αρκείσθε προς δεβαίωσιν ων ακηκόασι. Τους δε της αληθείας (της Ευαγγελικής) φιλοθεάμονας (πιστούς χριστιανούς) απιστείν αξιοπίστω διδασκάλω, τω μόνω Σωτήρι Θεώ, βασάνους (εξακριβώσεις της αληθείας) των λεγομένων απαιτείν παρ’ αυτού» (Βιβλιοθ. Απστολ. Διακονίας 7, 315-316).

Εκ των προτεθέντων παρακινηθείς, επιθυμώ να σε ενθαρρύνω, προτείνων εις την αγάπην σου το ακόλουθον θεάρεστον ψυχωφελές αγώνισμα, το οποίον και εγώ επιτυχώς εχρησιμοποίησα από το έτος 1983. Εσκεύφθην, ότι ήτο αδύνατον, να υπάρξουν συντριπτικά νικηφόρα αποτελέσματα, συγχρόνως επιτυγχάνόμενα εφ’ όλου του φάσματος της παναιρέσεως των χιλιαστών. Όθεν επεβάλλετο, να εξειδικεύσω την κατ’ αυτών αντιπαράθεσιν, και να αγωνισθώ, ουδέποτε προκαλών αυτούς, αλλά πάντοτε προκαλούμενος υπ’ αυτών.

Ούτος επέλεξα, η πρώτη σύγκρουσις να γίνη επί του ειδικού θέματος του Ενός εν Τριάδι Θεού εν τη πεποιθήσει, ότι αποτελεί το θεμέλιον, εφ’ ου εδράζονται πάσαι αι άλλαι χιλιαστικαί κακοδοξίαι. Και διότι εις τον χώρον αυτόν διαθέτομεν πολλά και πανίσχυρα Γραφικά όπλα, ατομικάς βόμβας προς εύκολον ανατροπήν των αντιπάλων.

Όμως προ της καταρτίσεως και συναντήσεως των καταλλήλων επιχειρημάτων έπρεπε να γνωρίζω καλώς τί ζητώ, και προς ποίαν συγκεκριμένην κακοδοξίαν αγωνίζομαι, ώστε ασφαλέστερον να επιτύχω του σκοπού μου, «ως ουκ αέρα δέρων» (Α Κορινθ. Θ’, 26) κατά τον θεοφώτιστον επιτελάρχην της Ορθοδοξίας. Ούτως, επέτυχα αφανώς, να πληροφορηθώ από σημαίνον εν Πάτραις στέλεχος των χιλιαστών τί ακριβώς αυτοί πιστεύουν περί της Αγίας Τριάδος και κυρίως περί της Θεανθρωπίνης διφυΐας του Χριστού, τη μεσολαβήσει του Ανδρέου Αλεξόπουλου.

Την διαμορφωθείσαν δε αντίκρουσίν μου κατέγραψα συνοπτικώς εις το βιβλίδιόν μου εκδόσεως 1983. Εξ αυτού σου εσωκλείω 10 αντίτυπα με την θερμοτάτην παράκλησιν, να διεγείρης την χριστιανικήν συνείδησιν δέκα αντιστίχως νέων καλοπροαιρέτων. Επιτέλους ας κοπιάσουν ολίγον, να αποστηθίσουν τας 30 μικράς σελίδας, ώστε να περιληφθούν και αυτοί εις την υπόσχεσιν του Χριστού, την τόσον ανεκτίμητον και πολυπόθητον (Ματθ. Ι’, 32).

Εν κατακλείδι, παρέχω την ακόλουθον συμβουλήν. Όταν ο ημέτερος προκληθή υπό των χιλιαστών δια της γνωστής μεθόδου της προσφοράς χιλιαστικού εντύπου, κατ’ αρχήν να επιδείξη αδιαφορείαν, αλλά αμέσως να είπη: «Εγώ δεν τα πολυξεύρω αυτά, ένα πράγμα θέλω να μου εξηγήσητε. Εσείς πιστεύετε σε τρισυπόστατον Θεόν, και ότι ο Λόγος, ομοούσιος και άχρονος, όπως και ο Πατέρας Θεός;».

Ούτω το βάρος της αποδείξεως πίπτει εις τους προκαλούντας χιλιαστάς, οι οποίοι ασφαλώς θα γελιοποιηθούν, και θα εκπλαγούν, διότι, όντες συνηθισμένοι να συνομιλούν με ακαταρτίστους χριστιανούς, αίφνης θα ευρεθούν αντιμέτωποι με πραγματικούς πιστούς αγωνιστάς.

Αγαπητοί συστρατιώται. Ως διαθέτων εν προκειμένω πλουσίαν χαροποιόν εμπειρίαν, προκαταβολικώς συμμετέχω εις την χαράν σας, και συμμερίζομαι την ψυχικήν σας αγαλίασιν, προεξοφλών τας βεβαίας επιτυχίας σας. Οραματίζομαι τα υπαίθρια παγκάκια, από ψυχαγωγικοί χώροι να μετατρέπονται και εις πνευματικάς παλαίστρας, εις θύρας εισόδου της Βασιλείας των Ουρανών, προς δόξαν του Θεού.

Και εις σε, φίλτατε Αναστάσιε, εύχομαι τα απ’ Θεού βέλτιστα. Στήθι εδραίος, έχων εμπιστοσύνην εις τον Χριστόν. (Ιωάν. ιδ΄, 1-3).

Σε ευχαριστώ και γραπτώς δια το προς εμέ επιδεικνυόμενον ενδιαφέρον σου.

Πάντοτε με πολλήν αγάπην.

Μιχαήλ Αγγελίδης

ο Αιγαιοπελαγίτης Συμαίος