Τι ωραία ήταν όταν ήμασταν μικροί, παίζαμε όλοι μαζί.
Τώρα "παίζει" ο ένας τον άλλον.
Κάποτε γελάγαμε όλοι μαζί.
Τώρα "γελάει" ο ένας τον άλλον.
Παλιά μιλάγαμε όλοι μαζί.
Τώρα "μιλάει" ο ένας πίσω από την πλάτη του άλλου.
Κάποτε τρώγαμε όλοι μαζί.
Τώρα "τρώμε" ο ένας τον άλλον.
Παλιά θαυμάζαμε τον ειλικρινή άνθρωπο.
Τώρα κοιτάμε πως να " στολίσουμε " το ψέμα.
Και παλιά και τώρα κάνουμε τα ίδια πράγματα αλλά με μια
διαφορά.
Κάποτε φερόμασταν ανθρώπινα.
Τώρα το ξεχάσαμε.
Γιατί όταν πρώτη φορά "γελάσαμε" τον άλλο, μας φάνηκε ασήμαντο
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι χωρίς καμμία σπουδαιότητα, αφού μπορούσαμε (ακόμα) να γελάμε κι όλοι μαζί...
Κι όταν για μια φορά "μιλήσαμε" πίσω από τον άλλο, ήταν η εξυπνάδα μας
και δεν ανησυχήσαμε γιατί συνεχίσαμε να μιλάμε και όλοι μαζί...
Μετά η ανάγκη το 'φερε και "φάγαμε" τον άλλο, μα δεν πειράζει
αφού εδώ είμαστε ακόμα και τρώμε όλοι μαζί...
Και για να μας ακουσουνε καλύτερα "στολίσαμε" το λόγο μας με της κολακείας το ψέμα,
δεν είμαστε όποιοι κι όποιοι, τα καταφέρνουμε σ' αυτό...
Αυτή είναι η εξέλιξη που επιλέξαμε για να μην μείνουμε πίσω...
να μην γελασουνε με μας...
μην πουε κάτι πίσω από την πλάτη μας...
μην μας φάνε οι άλλοι, αδελφέ...
μην υστερήσουμε σε λόγια στολισμένα...
Γι' αυτό ενδώσαμε...
Όχι όλοι...