ΣΤΟ ΧΟΡΟ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ

ΣΤΟ ΧΟΡΟ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ

Βαριά τα πόδια έσερναν το βήμα

εκεί στη ρίζα του βουνού,

εκεί στα θέμελα κοντά του Άι – Γιωργιού.

Μα πιο βαριά πιότερο η ψυ χή,

βράχος ασήκωτος,

βουνό σ’ ανταριασμένη θύελλ α,

του τρόμου των δαιμόνων τα ραχή…

Πως εισελεύσομαι Κύριε…

Προθάλαμος της Βασιλείας

του αβασίλευτου Φωτός

του ’ξωκλησιού η είσοδος.

Εκεί, ακουμπισμένος ανάλαφρα ,

στο δεξιό ψαλτήρι όπισθεν,

του Ελέους ο Χορηγός

ντυμένος το επιτραχήλιον

ο των ψυχών οδηγός.

Λευκός, λευκός, λευκός

σαν ολοφώτεινος πυρσός

της Θείας Χάρης κοινωνός

του Θείου Ελέους οδηγός.

Την ψυχή που δεν ήθελα ν α δώσω

την πήρε τρυφερά, χωρίς μι λιά.

Τη χάδεψε, τη γλύκανε, τη ζέστανε.

Αυτά που δεν είπα τα ήξερ ε.

Κι αυτά που δεν μου είπε τ’ αφουγκράστηκα

μέσα απ’ τους χτύπους της πατρικής του καρδιάς.

Ο πόνος που θα ξεχείλιζε πριν λίγο,

η ντροπή για τα σκοτεινά έργα μου,

ο τρόμος των δαιμόνων

έπαψε εμπρός στ’ ουράνιο μ ειδίαμά του!

Πως διάβασε έτσι την ψυχή μου;

Βιβλίο ανοιχτό ολάκερη η ζ ωή μου.

Σε δυο λεπτά, σε μια στιγ μή

ο βράχος που ’στεκε ταφόπλ ακα

συντρίμμι ανίσχυρο κείτεται

κι ανέστη τώρα η ψυχή μου .

Εισήλθα, Κύριε, στη ζωή τη ς Χάριτος,

στο χορό των Αγγέλων.

Μάρκον τον Ιερέα Σου ανάπα υε, Κύριε,

κι άκουε τις προσευχές του για εμάς…

Μια ψυχή που λούστηκε στο επιτραχήλιο του π. Μάρκου.