Ὁμιλία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου κατά τήν εἰς πρεσβύτερον χειροτονίαν καί τήν εἰς Μέγαν Πρωτοσύγκελλον χειροθεσίαν τοῦ Ἀνδρέου Σοφιανοπούλου

Ὁμιλία 

τῆς Α.Θ.Παναγιότητος τοῦ Οἰκουμενικοῦ 

Πατριάρχου Βαρθολομαίου 

κατά τήν εἰς πρεσβύτερον χειροτονίαν 

καί τήν εἰς Μέγαν Πρωτοσύγκελλον χειροθεσίαν 

τοῦ Ἀνδρέου Σοφιανοπούλου 

(Φανάριον, 30 Νοεμβρίου 2017)

Ὁσιολογιώτατε ἡμέτερε κ. Ἀνδρέα,

Ὁ Θεός μένει πιστός εἰς τάς ὑποσχέσεις Του, φυλάσσει δέ ἀνοικτάς τάς ὁδούς Του πρός ἡμᾶς τούς ἀνθρώπους διά τήν σωτηρίαν μας καί τήν προαγωγήν τοῦ ἔργου τῆς Ἐκκλησίας Του. Καί ἔρχεται ἡ ὥρα, τό «καί νῦν ἐστι», ὅταν τά ἴδια τά γεγονότα, τά ὑποτεταγμένα εἰς Αὐτόν, καί ὑπηρετοῦντα τάς βουλάς Του, γίνωνται μυστικαί, προσωπικαί καί ἐμπειρικαί ἀποκαλύψεις, ὁμιλοῦσαι σιωπηλῶς καί ἀνεπαισθήτως εἰς τήν καρδίαν τοῦ ἀνθρώπου. Εἶναι δέ θαυμαστόν ὅτι αἱ ἀποκαλύψεις τοῦ Θεοῦ δέν συνοδεύονται ἀπό «συσσεισμόν», ἀλλά συνήθως ἀπό μίαν «αὔραν λεπτήν», ἡ ὁποία περιπτύσσεται τόν κάθε ἄνθρωπον, ὅστις, ὡς εὔθραυστος καί εὐαίσθητος, χρείαν ἔχει τῆς γλυκύτητος τῆς θείας ἀγάπης.

Αὐτήν τήν περίπτυξιν τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ διαβλέπομεν εἰς τό πρόσωπόν σου σήμερον,  ὅτε ἠξιώθης, διά τῶν χειρῶν τοῦ Πατριάρχου σου, νά λάβῃς τόν β´ βαθμόν τῆς ἱερωσύνης, κατά τήν ἡμέραν τῆς Θρονικῆς ἑορτῆς τῆς καθ᾽ ἡμᾶς Κωνσταντινουπολίτιδος Ἐκκλησίας, ἐν τῷ θυσιαστηρίῳ τούτῳ, τό ὁποῖον ἔπηξεν ὁ ὁμώνυμός σου Ἀνδρέας, «ὁ τῶν Ἀποστόλων Πρωτόκλητος καί τοῦ Κορυφαίου αὐτάδελφος», τῇ παρουσίᾳ τῆς ὑψηλῆς καί σεβασμίας ἀντιπροσωπείας τοῦ ἀδελφοῦ Πάπα τῆς Πρεσβυτέρας Ρώμης Φραγκίσκου, παραλλήλως δέ νά καταστῇς, διά τῆς ἐκκλησιαστικῆς χειροθεσίας, Μέγας Πρωτοσύγκελλος τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας.

Γνωρίζομεν καλῶς ὅτι ἀπό τήν νεανικήν σου ἡλικίαν ἡγάπησας τόν Χριστόν καί τήν Ἐκκλησίαν Του. Ἐγεννήθης εἰς τήν πόλιν τῶν Πατρῶν, τῆς ὁποίας προστάτης καί πάτρων τυγχάνει ὁ Πρωτόκλητος, οὗτινος τό ὄνομα ἔλαβες, λόγῳ αὐτῆς τῆς καταγωγῆς σου, κατά τήν εἰς διάκονον χειροτονίαν σου. Ἀνετράφης ὑπό ἁπλῶν καί εὐσεβῶν γονέων, οἱ ὁποῖοι σέ ἐδίδαξαν τάς ὑψηλάς ἀξίας τῆς ζωῆς, ὡς καί τήν λαϊκήν εὐσέβειαν. Εἴμεθα βέβαιοι ὅτι ἡ ψυχή τοῦ ἀοιδίμου πατρός σου ἀγάλλεται σήμερον εἰς τήν αἰώνιον μακαριότητα, οἱ δέ παρόντες, ἡ μήτηρ σου καί οἱ λοιποί οἰκεῖοι καί φίλοι σου, τούς ὁποίους θερμῶς συγχαίρομεν καί πατρικῶς καλωσορίζομεν εἰς τάς αὐλάς τῆς Μητρός Ἐκκλησίας, αἰσθάνονται μεγίστην ὑπερηφάνειαν καί ἐν Χριστῷ ἐγκαύχησιν διά τήν πρόοδον καί προαγωγήν σου. Ἐσπούδασες τήν ἱεράν ἐπιστήμην, ὁλοκληρώσας δέ τάς μεταπτυχιακάς σου σπουδάς ἐν Γαλλίᾳ, ἐτέθης αὖθις ὑπό τόν ζυγόν τῆς συγγεωργίας ἐν τῷ ἀμπελῶνι τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας. Εἰς τάς διαφόρους  ἐπιτελικάς θέσεις, εἰς τάς ὁποίας διηκόνησες, μέχρι, χάριτι Θεοῦ, νά φθάσῃς εἰς τήν πρώτην ἱερατικήν βαθμίδα ὅλης τῆς Ὀρθδόξου Ἐκκλησίας, ἐπέδειξες συμπεριφοράν ἀρίστην καί ἦθος ἐκκλησιαστικόν, κυρίως δέ ὑπευθυνότητα καί ἀποτελεσματικότητα, ὑπηρετήσας τά ὑψηλά ὁράματα τῆς Μητρός Ἐκκλησίας μετ᾽ αὐταπαρνήσεως, αὐτοθυσίας καί ταπεινώσεως. Εἰς τήν διακονίαν σου ἐξετιμήθη ἡ σεμνότης, ἡ σιωπή, ἡ ἐχεμύθεια, ἡ σοβαρότης καί ἡ ὑπομονή εἰς τάς δυσκόλους περιστάσεις, διότι πάντες γνωρίζομεν ὅτι ἡ διακονία εἰς τήν Ἐκκλησίαν, καί δή εἰς τό καθ᾽ ἡμᾶς Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον, εἶναι ὁδός στενή καί ἀνηφορική. Ἀλλ᾽ ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ πάντοτε εὐλογεῖ καί ἐνδυναμώνει τόν βαδίζοντα, μέχρι νά φθάσῃ εἰς τόν τελικόν προορισμόν, εἰς τό πλήρωμα τῆς χάριτος. 

Εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τά πάντα εἶναι χάρις καί ἀποστολή. Ὀφείλεις λοιπόν νά ἀναζωπυρῇς τήν ἐκκλησιαστικήν σου ὑπόστασιν εἰς τό μυστήριον τῆς χάριτος, ὅπερ σημαίνει νά ἐπανευρίσκῃς καί νά ἀναγεννᾷς ὁλόκληρον τόν ἑαυτόν σου, τήν κλῆσιν σου, τήν ζωήν σου, τήν ὑψηλήν διακονίαν σου ἐντός τῆς καινῆς πραγματικότητος τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, ὅπως αὕτη ἐνσαρκώνεται ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ διά τῆς κενώσεως καί τῆς ἀγάπης· τῆς ἐν ἐπιγνώσει καί ἀληθευούσης ἀγάπης, τῆς ὁποίας «ὁ νόμος καί πρός τά ὑπέρ δύναμιν ἐκβιάζει» (Ἰωάννης Σιναΐτης, Κλῖμαξ, Λόγος Γ´). Αὐτή εἶναι ἡ ἀπάντησις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας γενικῶς, καί δή τοῦ καθ᾽ ἡμᾶς πανιέρου καί ἀειφεγγοῦς Φαναρίου, εἰς τήν ἀγχώδη καί ἀγωνιώδη προσπάθειαν ὡρισμένων ὅπως καταστήσουν τά πάντα ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ νόμον. Ἐάν ὁ νόμος τῆς Ἐκκλησίας ἐφαρμόζεται ἄνευ ἀγάπης, τότε ὁμιλοῦμεν διά μίαν θρησκείαν ἐκ τῶν πολλῶν τοῦ κόσμου τούτου, ἀλλ᾽ ἀσφαλῶς ὄχι διά τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, ἥτις ἐθεμελιώθη ἐπί τῆς θυσίας Του, ἐπί τοῦ Σταυροῦ καί ἐπί τοῦ ἐκχυθέντος αἵματός Του «ὑπέρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς καί σωτηρίας», ἐπί τοῦ Σταυροῦ, ὅστις εἶναι Σταυρός Ἀναστάσεως.

Ἔχε, λοιπόν, ἐνώπιόν σου, κατά τήν ἐνάσκησιν τῶν ὑψηλῶν καθηκόντων σου, τήν ἐντολήν ταύτην τῆς ἀγάπης, ἀγαπῶν καί ἐπιστηρίζων ἐν τῇ διακονίᾳ σου τούς ἀνθρώπους μας, τούς ὑφισταμένους σου ἐν τῇ Πατριαρχικῇ Αὐλῇ, τάς ἐκκλησιαστικάς Ἐπιτροπάς τῶν Κοινοτήτων μας, τούς Ἄρχοντας, τούς ἀξιωματούχους, τούς ἁπλούς πιστούς τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς μας, τούς ἐπισκέπτας καί προσκυνητάς τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας καί, βεβαίως τούς ἀξίους καί ἱκανούς ἀνά τόν κόσμον Ἱεράρχας μας, οἱ ὁποῖοι μᾶς ἐπισκέπτονται ἀπό καιροῦ εἰς καιρόν, διά νά ἐπιχέουν ἔλαιον εἰς τήν ἀκοίμητον κανδήλαν τοῦ Φαναρίου, συντρέχοντες καί αὐτοί, κατά τάς ἰδίας αὐτῶν δυνάμεις, εἰς τήν προαγωγήν τοῦ ἔργου τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας καί ἀναβαπτιζόμενοι εἰς τά νάματά της.

Τέκνον ἐν Κυρίῳ λίαν ἀγαπητόν,

Ἡ ἀγάπη θά σέ καταστήσῃ σύγχρονον τοῦ Θεοῦ καί συνεργάτην τῶν ἐπαγγελιῶν Του. Ἐάν ὁ κληρικός δέν ἀγαπᾷ τόν Θεόν εἰς  τό πρόσωπον τοῦ πλησίον καί τόν πλησίον εἰς τό πρόσωπον τοῦ Θεοῦ, τότε δέν θά δυνηθῇ νά ἀγαπήσῃ τόν ἴδιον τόν ἄνθρωπον, ἀλλά τά περί τόν ἄνθρωπον, ἑλκυόμενος ἀπό ἐπιπλάστους ἰδιότητας ἤ ἀξιώματα, τά ὁποῖα καλύπτουν τό προσωπικόν χάρισμα. Τό χάρισμα τοῦ Μεγάλου Πρωτοσυγκέλλου εἶναι νά διακρίνῃ τά χαρίσματα τῶν ἄλλων, καί μάλιστα νά τά ἀναδεικνύῃ καί οὐχί νά τά ἀποκρύπτῃ, νά ἀξιοποιῇ τήν κλῆσιν τοῦ κάθε ἀνθρώπου διά τό καλόν καί τήν πρόοδον τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας. Ὡς ἐπί κεφαλῆς τῆς Πατριαρχικῆς Αὐλῆς, θά ἔχῃς ἁρμοδιότητας, εὐθύνας, δικαιώματα καί ὑποχρεώσεις. Ἡ πολυετής πεῖρα σου καί τό μέχρι σήμερον ἐπιδειχθέν ἐκκλησιαστικόν σου ἦθος καί φρόνημα δημιουργοῦν εἰς πάντας τήν βεβαιότητα ὅτι δέν θά διακονήσῃς «ἐν λόγοις» ἀλλ᾽ «ἐν ἔργῳ καί ἀληθείᾳ» (Α´ Ἰωαν. γ’, 18), ἤτοι τά ἔργα σου καί αὐτή αὕτη ἡ ζωή σου καί τό παράδειγμά σου θά προπορεύωνται ὡς ὁδοδεῖκται, διά νά φωτίζωνται καί νά καθοδηγῶνται οἱ ἐν Χριστῷ νεώτεροι ἀδελφοί σου ἐν τῇ Πατριαρχικῇ Αὐλῇ.

Πορεύου, λοιπόν, εἰς τήν νέαν σου διακονίαν ἐν ἀγάπῃ πολλῇ καί ταπεινώσει, ἐν κενώσει καί θυσιαστικῇ διαθέσει, ἐν εὐγνωμοσύνῃ πρός τήν Μητέρα Ἐκκλησίαν, ἥτις σέ ἀνέδειξε καί σέ προήγαγεν, ἐν ἀφοσιώσει καί ὑπακοῇ πρός τόν χειροτονήσαντα καί χειροθετήσαντά σε Πατριάρχην σου. Πορεύου ἀποστολικῶς, ὡς ὁ Πρωτόκλητος, ἔχων ἐνώπιόν σου τόν λόγον τοῦ σημερινοῦ ἀναγνώσματος: «δοκῶ γάρ ὅτι ὁ Θεός ἡμᾶς τούς ἀποστόλους ἐσχάτους ἀπέδειξεν, ὡς ἐπιθανατίους» (Α´ Κορ. δ´, 9). Πορεύου καί διακόνει μόνον διά τήν δόξαν τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἁγίας Αὐτοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας.

Ἡ δέ χάρις καί τό ἄπειρον ἔλεος τοῦ Παναγίου Πνεύματος εἴησαν μετά σοῦ.

Ἄξιος!