Εκλογή ή Ψηφοφορία; - π. Θεοδόσιος Μαρτζούχος

Εκλογή ή Ψηφοφορία;

Εκλογή -ής, η (εκλέγω) διαλογή, επιλογή [Πλάτωνας Πολιτικά 536α (των αρχόντων)].

(Fr. Montanari: Σύγχρονο λεξικό της αρχαίας Ελληνικής γλώσσας. Εκδ. Δ. Ν. Παπαδήμα)

Αυτά γράφει το Λεξικό ερμηνεύοντας το νόημα της λέξης "εκλογή" γεγονός που παροτρύνει κάποιον (μάλιστα χριστιανό και δη κληρικό) να ψάξει κατά πόσον τέτοιου είδους θέματα αντιμετωπίζονται και λύνονται από την Διοίκηση της Εκκλησίας με ευαισθησία και προσοχή. Αν ο Πλάτων ευαισθητοποιείται περί των αρχόντων, που έχουν συγκεκριμένη χρονικά θητεία, πόσο πιο ευαίσθητοι θα πρέπει να είναι οι αρχιερείς που θα επιλέξουν έναν ισόβιο άρχοντα-ιερέα! Γιατί όπως γράφει ο Πατριάρχης Γεννάδιος Σχολάριος στους μοναχούς του Σινά:

«Ὁ ἀρχιερεύς ἱερεύς ἐστίν, πλήν ἄρχων ἱερεύς, ὡς καί αὐτό δηλοῖ τό ὄνομα» (Γενναδίου τοῦ Σχολαρίου, ΑΠΑΝΤΑ ΤΑ ΕΥΡΙΣΚΟΜΕΝΑ, τομ SV, Paris 1935). Και φυσικά αυτός (ο Πατριάρχης Γεννάδιος), βγαίνοντας από τη Bυζαντινή περίοδο είχε ελεύθερα τα μάτια και την κρίση από τη φόρτιση που απόκτησε το θέμα στην εποχή της Τουρκοκρατίας... (Δεσπότης...).

Η ιερωσύνη -το χάρισμα- μεταφέρεται δι’ επιθέσεως των χειρών του πρεσβυτερίου. Απόηχος αυτής της αποστολικής διδαχής είναι η αρχιερατική χειροτονία, έστω και συνεσκιασμένα (ακουμπούν στις πλάτες), και έχει χαθεί εντελώς στην ιερατική χειροτονία, ενώ σώζεται, ακέραια και παραδοσιακά, στη χειροτονία πρεσβυτέρων και επισκόπων στην Καθολική Εκκλησία, όπου όλοι οι μετέχοντες στην Λειτουργία, αλλά και οι απλώς παριστάμενοι αρχιερείς και ιερείς, (αναλόγως της χειροτονίας), ακουμπούν ένας ένας τα χέρια τους στο κεφάλι των χειροτονουμένων! «Το χάρισμα... ὅ ἐδόθη σοι δι’ ἐπιθέσεως τῶν χειρῶν τοῦ Πρεσβυτερίου» (Α’ Τιμ. 4, 14).

Όλα αυτά σημαίνουν τον τρόπο λειτουργίας της κοινότητας της Εκκλησίας και το σκεπτικό και την διάρθρωση της συνύπαρξης των μελών της κοινότητας. Γίνεται καταφανές το γεγονός ότι η Εκκλησία του Χριστού δεν δεχόταν την αντίληψη που ίσχυε σε κατ’ επίφασιν δημοκρατίες, την του ενός ανδρός αρχήν! Όχι για λόγους δημοκρατικούς, αλλά για λόγους θεολογικούς και ουσιαστικής ύπαρξης της κοινότητας, που είναι η Εκκλησία, και της οποίας τα μέλη πρέπει να συλλειτουργούν και να συνυπάρχουν. Βεβαίως «καθάπερ ἐν ἑνί σώματι μέλη πολλά ἔχομεν· τά δέ μέλη πάντα οὐ τήν αὐτήν ἔχει πρᾶξιν, οὕτως οἱ πολλοί ἕν σῶμα ἐσμέν ἐν Χριστῷ, ὁ δέ καθ᾿ εἷς ἀλλήλων μέλη» (Ρωμ. 12, 5).

Η συναρμογή των μελών και η συλλειτουργία, στην υγιά εκδοχή των πραγμάτων, αποκλείει τις τριβές και τα προβλήματα με τη διπλή ασφαλιστική δικλίδα: πρώτον, οι κατώτεροι αναγνωρίζουν τη διακονία και την ανάγκη ύπαρξης οδηγών και υπευθύνων (Τί στρατηγεῖν ἐπιχειρεῖς, τεταγμένος ἐν στρατιώταις;) και δεύτερον, οι ανώτεροι αντιλαμβάνονται ότι δεν υπάρχουν χωρίς τα άλλα μέλη, γιατί φυσικά δεν υπάρχει... ασώματος κεφαλή, και ποτέ δεν πρέπει να αφήνονται να φτάσουν στη δαιμονική σκέψη «...χρείαν σου οὐκ ἔχω»! Κάτι τέτοιο είναι δαιμονικό γιατί εξυπονοεί αυτονομημένο τον ανώτερο, ο όποιος ιεραρχεί τα πράγματα όχι κατά τις ανάγκες της κοινότητας, αλλά κατά τις ατομικές του επιλογές! Μα όλοι υπάρχουμε μαζί, συναπαρτίζοντας το σώμα! Κάθε αυτονομημένο μέλος, είτε... "ανώτερο", είτε... "κατώτερο", αποκοπτόμενο από το σώμα, πεθαίνει. Μιλάει βεβαίως ο άγιος Ιγνάτιος στις επιστολές του για τη συναρμογή κλήρου και λαού (οι επιστολές έχουν αποδέκτες όλους τους χριστιανούς των τοπικών Εκκλησιών και όχι αναγκαστικά τους πρεσβυτέρους) κατά το ανάλογο χορδών και κιθάρας, όμως πολλές φορές "ξεχνιέται" (από ποιους...;), ότι κιθάρα χωρίς χορδές τίποτε δεν "παράγει"!

Σεβασμιώτατοι Πατέρες

Έχετε αναπόφευκτα, λόγω θέσης, μεγάλη προσωπική ευθύνη, όμως είστε κι εσείς μέλη του ποιμνίου της Εκκλησίας και μάλιστα στην υπηρεσία της εκκλησιαστικής κοινότητας. Δεν είστε... "ὑπεράνω", ούτε κάποιοι αυτάρκεις πατέρες και διδάσκαλοι, ούτε μοναχικοί ποιμένες. Η διάκρισή σας δεν επιτρέπεται να αγνοεί τον πλούτο των απόψεων των ιερέων και του λαού. Όταν άλλωστε δεν λαμβάνουμε υπόψη τον αδερφό μας και θεωρούμε τον εαυτό μας ανώτερο, τότε καταλήγουμε να γίνουμε υπερήφανοι ακόμη και προς τον ίδιο τον Θεό, έστω και ανεπιγνώστως. Σεις είστε αυτοί που με την υπομονή και τη σοφία ενός τεχνίτη πρέπει να υφαίνετε την ενότητα του Σώματος του Χριστού.

Με αφορμή τις αρχιερατικές εκλογές (συγχωρήστε μου το θράσος) γράφω μερικές γραμμές που εκφράζουν όχι μόνο εμένα, αλλά και πολλούς άλλους συναδέλφους μου ιερείς. Ιερείς που αγωνιούν για τη δόξα του Χριστού και της Εκκλησίας και για τη σωτηρία των ανθρώπων. Ιερείς που βιώνουν την αίσθηση της απόρριψης εκ μέρους σας, όταν ακόμα και για τον νόμο που τους αφορά (Περί Ναών και Εφημερίων), δεν ρωτιούνται! Ιερείς που δεν αισθάνονται αντιπαλότητα προς εσάς, αλλά που πολλές φορές όμως ζουν το δράμα των γιων του Νώε. Ιερείς που προσπαθούν να αντλήσουν από τον θησαυρό της Εκκλησίας ό,τι είναι αποδοτικότερο για τη σημερινή εποχή. Όλοι ξέρετε και ξέρουμε και κάποιοι το έχετε στεντορείως και διαρρήδην διακηρύξει, ότι ο τρόπος εκλογής ιερέων και αρχιερέων πάσχει θανατηφόρα.

α. Για τους ιερείς μια κακοχωνεμένη ιερατική εκπαίδευση, και μια προκήρυξη θέσεως (η οποία πολλάκις για κουτοπόνηρες σκοπιμότητες δεν γίνεται...) μαζί με... χαρτιά και την έγγραφη συμφωνία ενός πνευματικού και της συζύγου (ύστερα από πρόσφατο γάμο) "καλύπτουν" τις απαιτήσεις... της Μητροπόλεως! Όχι της ενορίας, η οποία ενορία, "εννοείται"..., αγνοεί ουσιαστικά την υπόθεση! Διαδικασία, δηλαδή, υπηρεσιακής ρύθμισης, όχι ανάληψη πατρικής και διδακτικής φροντίδας. Υπάλληλος "μυστηρίων" και όχι αυτός που "θέτει" την ψυχή του υπέρ των προβάτων. Η συνέχεια... επί σκηνής! Δεν έχει νόημα να περιγραφεί, είναι γνωστή. Και μέσα στην όλη διαδικασία είναι παντελώς απόντες αυτοί τους οποίους ο αιδεσιμώτατος θα ποιμάνει! Νομικίστικα τερτίπια για την κάλυψη νομιμοφάνειας (μπορούν να κάνουν ένσταση στην προκήρυξη...) καταντούν το θέμα γελοίο, αφού κάθε λογικός άνθρωπος θα πει «...στο μέλλον που το φτιάχνετε όπως θέλετε... αφού η ιστορία σας ανήκει... συνένοχο στο φόνο δεν θα μ’ έχετε...».

β. Στην αρχιερατική εκλογή τα πράγματα, όπως ξέρετε, είναι πολύ πιο περιπεπλεγμένα. Έχει πλέον αχρηστευθεί η αρχαία τάξη της εκλογής τριπροσώπου από τον κλήρο και τον λαό της Επισκοπής, και η εν συνεχεία υποβολή του τριπροσώπου στην Σύνοδο για την εκλογή ενός και γίνεται τώρα πλέον και πρόταση τριπροσώπου και η τελική εκλογή του επισκόπου μόνον από την Σύνοδο!

«Γιάννης κερνάει, Γιάννης πίνει» δηλαδή. Και το τριπρόσωπο και την τελική εκλογή η Σύνοδος!! Αυτονόητη απορία: Γιατί χρειάζεται με το σημερινό σύστημα εκλογής το τριπρόσωπο; Τι νόημα έχει το ίδιο σώμα να διενεργεί δύο εκλογές; Κανείς δεν θέλει να σκεφτεί τον υποκρυπτόμενο απόηχο της παρελθούσης σωστής τάξεως; («Αὕτη δικαία κρίσις. Οὗτος εὐσεβῆς τύπος. Ταῦτα καλῶς ἔχει».) Τουλάχιστον ας είμαστε ειλικρινείς μέσα στο λάθος! Ψηφίστε κατ’ ευθείαν και αφήστε τους στρεβλωμένους απόηχους εκ του παρελθόντος.

Τώρα... (λέγοντας "τώρα" εννοούμε το νεοελληνικό κράτος) ο νόμος ο... Καταστατικός κάθε εποχιακής ιστορικοπολιτικής φάσης, άφηνε την εκλογή άλλοτε στον Βασιλιά (όταν υπήρχε), ή αργότερα την ανέθετε στην μικρή Σύνοδο, ή ο τελευταίος (1977) στην Σύνοδο της Ιεραρχίας. Και οι προηγούμενες πολιτειακές νομικές προβλέψεις και η σημερινή πάντως πραγματικότητα είναι αντίθετες στους κανόνες της Αγίας Πρώτης Συνόδου (κανόνας δ’) και της Αγίας Εβδόμης Συνόδου (κανόνας γ’), όπου καθιέρωσε η Πρώτη και επαναβεβαίωσε η Έβδομη τον τρόπο εκλογής από το ποίμνιο και την Σύνοδο. (π. Αντώνιου Πινακούλα: Ψήφῳ κλήρου καί λαοῦ, Εκδ. ΕΝ ΠΛΩ).

Τα πράγματα γίνονται απελπιστικά σήμερα γιατί ο νόμος... "απαγορεύει" (και η πράξη αυτό το έχει καθιερώσει ως πάγιο ήθος), ακόμα και την απλή συζήτηση των εκλεκτόρων προ της επιλογής! Δεν επιτρέπεται, δηλαδή, διαβούλευση για την καταλληλότητα ή μη των υπό εκλογήν προσώπων. Για την προσωπική τους διαδρομή μέχρι τούδε. Για τα περιουσιακά τους στοιχεία (...ναι, γι’ αυτά). Για την επάρκειά τους στην αντιμετώπιση και διαχείριση των θεμάτων της εκκλησίας για την οποία εκλέγονται. Για τυχόν απαγορευτική σχέση με την συγκεκριμένη τοπική Εκκλησία. Για τη διδακτική ικανότητα και την ποιμαντική τους προπαιδεία. Σε τελική ανάλυση γίνεται "εκλογή" ενός προσώπου, που θα "επικάθεται" στις τελετουργικές εκδηλώσεις, τις λειτουργικές και τις κοινωνικές, της συγκεκριμένης Μητροπόλεως. Μέγα το κύδος...

Οι εκλογείς έχουν πάντοτε την απορία στο μυαλό και στα χείλη, αν συμφωνεί ο κάθε φορά αρχιεπίσκοπος για τον υποψήφιο και όχι αν είναι κατάλληλο το πρόσωπο του υποψηφίου! Ας μην αυταπατόμαστε. Η διαστροφική ερμηνεία της υπακοής στον εκκλησιαστικό χώρο καλά κρατεί. Υποτέλεια σκοπιμοτήτων γελοιοποιεί μια θεοποιό αρετή, που είναι η υπακοή, στο χώρο της βέβαια και στις συνθήκες της (στο Μοναστήρι). Ο μακάριος πατέρας μας Μελέτιος εμπαίζοντας αυτή την αστεία δουλοφροσύνη έλεγε: Οι Μητροπόλεις διοικούνται με λογική όχι με υπακοή. Και δεν είναι φυσικά υπακοή το «πετάει ο γάϊδαρος» και μάλιστα... σαμαρωμένος!

Στον εκκλησιαστικό χώρο όμως μετάνοιες, χειροφιλήμα-τα, "ξεσκονίσματα" και a priori συμφωνία με ό,τι πει ο κάθε ανώτερος είναι κατεστημένη νοσηρή κατάσταση. Με τέτοιας ποιότητας background φτάνουν οι επίσκοποι στον... "θρόνο" τους και φυσικά και στην κάλπη επιλογής! «Ό,τι πείτε», «Μάλιστα», «Σε Σας χρωστάω τα πάντα»... και άλλα ανάλογα, απαράδεκτα, γελοία και υποτελή. Δεν νομίζετε, Πατέρες, ότι πλέον πέρασε η περίοδος του... σουλτανάτου και είμαστε σε εποχή, δόξα τῷ Θεῷ, ανθρωπίνων δικαιωμάτων τουλάχιστον; Εμάς βέβαια «Χριστός ἠλευθέρωσεν μή πάλιν ζυγῷ δουλείας ἐνέχεσθε» ακούμε από τα βάθη των αιώνων.

Σεβασμιώτατοι πατέρες,

Πρέπει να το ομολογήσουμε όλοι. Τελικά γίνεται ψηφοφορία επί των εν κρυπτώ προσυμπεφωνημένων, και εν συνεχείᾳ απλώς καταμέτρηση (...πολλάκις προβληματική, όπως ξέρετε κάλλιον παντός ὑμεῖς...) του ποσοστού ψήφων, που έλαβε έκαστος. "Εκλέγεται" ο πλειοψηφήσας. Απλούστατα, δηλαδή, επικυρώνεται νομοτύπως η αφανής προσυμφωνία μεταξύ των εκλεκτόρων, η οποία ατυχώς συμπεριλαμβάνει "συναλλαγές" (όχι οικονομικές απαραιτήτως, χωρίς με κάποιο τρόπο να αποκλείονται) προσυμφωνίες για μελλοντικές ανταποδοτικές... εξοφλήσεις, χρίσματα υπεροχικά, επισημάν-σεις επιθυμιών του/των υπευθύνων, δηλαδή παγιωμένες αρχηγικές επιθυμίες (his master’s voice), γενικώς αλισβερίσι, του οποίου ο... "καπνός", είναι σίγουρο, διώχνει το Άγιο Πνεύμα, όχι ως εκλέκτορα (κάτι τέτοιο σίγουρα δεν είναι), αλλά ως φωτιστή των εκλεκτόρων!

Απαράδεκτος και στρεβλωτικός της θεολογικής διδασκαλίας περί του θέματος είναι ο ισχυρισμός ότι σε όλα αυτά τα της εκλογής ο ενεργών είναι ο Παράκλητος! Η Ιστορία διηγείται σκοτεινές και βρώμικες περιπτώσεις, που έφεραν σε πολύ μεγάλους μητροπολιτικούς θρόνους πρόσωπα έκθετα και διαβεβλημένα, και που δημιούργησαν πανελληνίως διασυρμό και απαξίωση της Εκκλησίας του Χριστού και παλαιότερα, αλλά και στις μέρες μας.

Κάποτε πρέπει να τεθεί τέλος σε τέτοιες ψευτοθεολογικές αστειότητες. Προφανώς δεν μπορεί να ισχυριστεί κάποιος ότι τέτοιας ποιότητας εκλογές, έγιναν από τον Παράκλητο! Όπως εκ πείρας δίδασκε ο άγιος Λέων, Επίσκοπος Ρώμης: Η ευθύνη της εκλογής επισκόπου είναι θέμα απαιτητό από τον Χριστό την ημέρα της Κρίσεως.

Όπως επισημαίνεται στα πρακτικά της Τετάρτης Αγίας Συνόδου, από τον Ανατόλιο Πατριάρχη Κωνσταντινουπό-λεως... «δίκαιον εἶναι ἐπιλεχθῆναι (ἄνδρα) τήν τε πίστιν ἀκριβῶς ἐπιστάμενον καί βίῳ κεκοσμημένον τόν ἐπίσκοπον εἶναι ὀφείλοντα... (και) ...παρά πάντων τῶν μελλόντων ποιμαίνεσθαι ψηφιζόμενον...» (Πρᾶξις ΙΒ’). Καμία συζήτηση και αναφορά δεν γίνεται στο Άγιο Πνεύμα! Θα τον εκλέξουν οι του ποιμνίου! Οι δύο εκβαλόμενοι Επίσκοποι Εφέσου (Βασιανός καί Στέφανος) αποβάλλονται, γιατί ο ένας «ἐξ ἐφόδου βιαίας ἑαυτῷ ταύτην ἐξεδίκησεν» και ο άλλος «ἐκ συνωμοσιῶν καί τοιαύτης περινοίας τήν ἐπισκοπήν ἑαυτῷ περιποιήσας».  Και προτρέπει ο Ανατόλιος στην επόμενη ΙΓ’ Πράξη: «ἕτερον ἐξ ἐπιλογῆς πάντων τῶν μελλόντων ποιμαίνεσθαι ψηφιζόμενον διοικεῖν τήν ἐπισκοπήν διά τό τούς δύο παρά κανόνας ἑαυτοῖς τήν ἐπισκοπήν ἁρπάσαι». Και τότε: «Πᾶσα ἡ ἁγία Σύνοδος ἐβόησεν: Αὕτη δικαία κρίσις. Οὗτος εὐσεβής τύπος. Ταῦτα καλῶς ἔχει» A.C.O. II, 1, 3, σελ. 42-56.

Ο κόσμος μας σήμερα έχει κύριο χαρακτηριστικό, και μάλιστα καυχιέται υπερβαλλόντως γι’ αυτό, το ότι μόνο σημείο αναφοράς έχει τον εαυτό του (αυτοαναφορικότητα) και ζει στην εποχή του χωρίς αυθεντίες και αυθέντες. Συγχρόνως μέσα στη μοναξιά του "φωνάζει" για βοήθεια και πατρική καθοδήγηση στο όχι πάντοτε ξεκάθαρο μονοπάτι που βαδίζει αναζητώντας μύηση στο μυστήριο της ζωής και της ευτυχίας.

Ανάμεσα λοιπόν σ’ αυτούς τους "χριστιανούς" έρχεται η παρουσία ενός επισκόπου, ως γεγονός: ή περίεργο ή γραφικό ή αντιλεγόμενο. Και αυτό με τα θεολογικά προαπαιτούμενα και με τη συνέπεια στις δημοκρατικές διαδικασίες που επικαλούμαστε ευκαίρως-ακαίρως, καταλήγει αστείο. Δεν νοείται σήμερα, και δεν πρέπει να αξιολογούμε τον επίσκοπο ως ισόβιο ανεπίλεκτο υπεύθυνο! Αν θέλετε και θεολογικά... πνευματικός πατέρας χωρίς τη συμφωνία και γνώμη των τέκνων; Τι είναι κάτι τέτοιο; Αναγκαιότης "βιολογική" ή ρυθμίσεις επιβαλλόμενες...; Η γνωστή απάντηση-αντίρρηση «ήταν πάντα έτσι» ή «ας το δούμε εν καιρώ» είναι απόψεις που στο άμεσο παρελθόν κυκλοφόρησαν ηχηρά... Κάτι τέτοιες τοποθετήσεις φανερώνουν απλώς ακαμψία νεκρού σώματος, που δεν θέλει να αναρωτηθεί αν αυτές οι "λύσεις" εξακολουθούν να είναι Ευαγγελικά έγκυρες και αν καρποφορούν στο τώρα.

Το Αιώνιο Σήμερα του Αναστημένου Χριστού απαιτεί να μην αφηνόμαστε απλώς και ακρίτως στη νοσταλγία ενός ψεύτικα ιδεατού παρελθόντος, που ίσως ανακουφίζει από το άγχος της ευθύνης, όμως καταστρέφει τη ζωτικότητα του οργανισμού της Εκκλησίας, που πρέπει να είναι Πηγή Ζωής των μελών του Σώματος της, στο οποίο (Σώμα) συναρμόζονται οι πάντες, λαϊκοί και κληρικοί.

Ο Χριστός είναι ήδη παρών στην επισκοπή όταν φτάνει ο επίσκοπος και θα συνεχίσει να μένει και όταν θα έχει (ο επίσκοπος) πια φύγει. Με όλα αυτά η απορία που γεννιέται είναι αν όλα τα παραπάνω βοηθούν στο να ενδυναμωθεί η συνείδηση της παρουσίας του Θεού στις καρδιές των χριστιανών ή απλώς καταντάει η ποιμαντική ένας ακτιβισμός αφερέγγυος και στείρος. Μια αυτοπροβολή, που όταν φτάσει στα άκρα, αναγκάζει σκεπτόμενους ανθρώπους να φωνάζουν: «Μου κρύβεις τον Θεό»!

Απαραίτητη προϋπόθεση είναι να εκπαιδεύουμε τον εαυτό μας στην υπομονή του θελήματος του Θεού (πλείστα όσα απ’ αυτά που αναφέρθηκαν είναι εντελώς αντίθετα με το θέλημα του Θεού) και των καιρών Του, που ποτέ δεν είναι δικοί μας. Ο Χριστός δεν «ρίχνει φωτιά στους απίστους» (Λουκ. 9, 53-54) και δεν επιτρέπει στους... "ζηλωτές" να «ξεριζώσουν απ’ το χωράφι τα ζιζάνια» που συναυξάνονται με τον σίτο (Ματθ. 13, 27-29), αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι οι επίσκοποι πρέπει να εισάγουν στην Εκκλησία του Χριστού κάθε «ανάπηρο και χωλό ψωμοζήτη» και «κάθε τυχόντα μισθωτόν ἐργάτην» και «σπουδαρχοῦντα τοιχωρῦχον» (Κων. Οικονόμος), είτε ως ιερέα, είτε πολύ περισσότερο ως αρχιερέα!

Όπως λέει μια Ιερατική προσευχή:

«Η Βασιλεία του Θεού δεν είναι μόνο πέρα απ’ τις προσπάθειές μας, είναι και πέρα από το βλέμμα μας. Όσο κρατάει η ζωή μας, δεν κατορθώνουμε να εκπληρώσουμε παρά ένα μικρό μέρος απ’ αυτό το υπέροχο εγχείρημα, που είναι έργο Θεού.

Είμαστε εργάτες, όχι πρωτομάστορες· υπηρέτες, όχι ο Μεσσίας.

Είμαστε οι προφήτες ενός μέλλοντος, που δεν μας ανήκει».

(Συνέκδημος, σελ. 138, Εκδόσεις ΙΩΝΑΣ)

Σας παρακαλούμε λοιπόν, Πατέρες,

Προσπαθήστε να χτιστεί και να υπάρξει ένα καλύτερο μέλλον για την τοπική Ελληνική Εκκλησία.

Προσπαθήστε να αποσαφηνιστούν και να επανέλθουν στην αρχική υγιά βάση όλα τα σχετικά, ιδίως, με τις εκλογές αρχιερέων και ιερέων. Δεν γίνεται να ζητάμε απ’ τους χριστιανούς ενδιαφέρον και φροντίδα για την Εκκλησία, ενώ συγχρόνως τους αποκλείουμε από κάθε συμμετοχή στα ουσιαστικά θέματα και τους περιορίζουμε, θεολογικά ανεπιτρέπτως, σε ρόλο παθητικού θεατή θρησκευτικού δράματος.

Προσπαθήστε να αποδεσμευτείτε από την καταφανή συντεχνιακή νοοτροπία της "αναπαραγωγής" "κλωνοποιημέ-νων" διαδόχων. Δεν είναι πάντοτε καλύτερο το... πρόβατο που δεν βελάζει, ούτε αυτό που γλείφει τα χέρια του "αφεντικού" του! Τέτοιες καταστάσεις γεννούν ανυποληψία για το θέμα, και τα σύγχρονα μέσα ενημέρωσης (internet παντεπόπτης!) διαχέουν στην υφήλιο εν ριπή οφθαλμού την μίζερη σμικρότητά μας.

Προσπαθήστε να αφουγκραστείτε τέλος «τις φωνές της εποχής μας», που λένε πολλά, και να "διαβάσετε" τα σημεία των καιρών, όχι για το πότε θα ‘ρθει ο Χριστός, αλλά για να μάθουμε το ποιο είναι σήμερα το «σημεῖον Ἰωνᾶ» που μας δίδεται.

Κατανοήστε παρακαλούμε και μελετήστε τη βάσιμη έκφραση αγωνίας, που είναι αυτό το γράμμα.

Ζητάμε την ευχή και ευλογία σας.

Εκ μέρους και των συμφρονούντων

π. Θεοδόσιος Μαρτζούχος

Πηγή:enoriako.info