Παραβολή Τελώνου και Φαρισαίου - Ιάκωβος

Παραβολή Τελώνου και Φαρισαίου   

(Λουκά ιη΄ 10-14)

          Δύο άνθρωποι ανέβησαν στο ιερό για να προσευχηθούν.

          Ο ένας, που ήταν Φαρισαίος στάθηκε σε περίοπτο μέρος κι έλεγε αυτά τα λόγια στην προσευχή του : «Θεέ μου, σε ευχαριστώ που δεν είμαι σαν τους άλλους ανθρώπους! Αυτοί είναι άρπαγες, άδικοι, μοιχοί,  σαν κι αυτόν εκεί πέρα τον τελώνη! Εγώ νηστεύω δυο μέρες της εβδομάδας και από τα έσοδά μου δίνω το ένα δέκατο.»

          Ο άλλος, που ήταν τελώνης στάθηκε σε μια απόμερη γωνιά του ναού κι από την πολλή του συντριβή δεν είχε το θάρρος ούτε καν να στρέψει τα μάτια του προς τον ουρανό, παρά μόνο κτυπούσε το στήθος του λέγοντας: «Θεέ μου, Σε παρακαλώ να συγχωρέσεις εμένα τον αμαρτωλό.»

          Όταν ο Χριστός τελείωσε την διήγηση της παραβολής Του αυτής, είπε προς το πλήθος που Τον άκουε: «Αληθινά σας λέγω ότι αυτός ο μετανοημένος τελώνης, κατέβηκε στο σπίτι του συγχωρημένος από το Θεό, αντίθετα με τον Φαρισαίο εκείνο. Γιατί, οποιοσδήποτε υψώνει τον εαυτό του θα ταπεινωθεί και εκείνος που ταπεινώνει τον εαυτό του θα υψωθεί.»

Σκέψεις, Διδάγματα

          Δύο διαφορετικoί άνθρωποι. Ο ένας, ο Φαρισαίος, ο υποκριτής, ο άνθρωπος της επίδειξης, ο άνθρωπος των λόγων και όχι των έργων, εκείνος που επιδιώκει και απολαμβάνει να αυτοπροβάλλεται,  να δοξάζεται και να τιμάται από τους άλλους ανθρώπους στέκεται σε περίοπτο μέρος του ναού, μην τύχει και δεν τον προσέξουν και δεν διστάζει να αυτοεπαινείται και να επαίρεται ακόμα και μπροστά στον ίδιο το Θεό έχοντας τη ψευδαίσθηση ότι μπορεί να ξεγελάσει και Αυτόν. Αραδιάζει όλες τις αρετές του και τις καλές του πράξεις,  κατηγορώντας ταυτόχρονα όλους τους άλλους ανθρώπους σαν φορτωμένους με όλες τις αμαρτίες και με όλα τα πάθη.

          Όμως, δυστυχώς για τον ίδιο και για όλους τους Φαρισαίους, όλων των εποχών αλλά και της σημερινής εποχής μας, κανένας απολύτως δεν μπορεί να ξεγελάσει  τον Θεό, όσο επιτήδειος και να είναι στην υποκρισία, γιατί ο Θεός, ο «ετάζων καρδίας και νεφρούς» γνωρίζει όχι μόνο τις πράξεις αλλά και τις πιο απόκρυφες σκέψεις του καθενός.

          Ο άλλος, ο τελώνης, με συντριβή καρδίας, στέκεται κάπου απόμερα, μη τολμώντας να στρέψει τα μάτια στον ουρανό και προσεύχεται ταπεινά. Δεν λέγει για τον εαυτό του ούτε ένα καλό λόγο. Παραδέχεται την αμαρτωλότητά του και ζητά το έλεος του Θεού και τη συγχώρηση των αμαρτιών του.

          Ας παρακαλούμε τον Θεό να μας δίνει όλο και περισσότερη ταπείνωση για να υψωθούμε μετά κι εμείς σαν τον τελώνη κι ας προσπαθούμε να απαλλαγούμε από τον εγωισμό και την υπερηφάνεια, που μας απομακρύνουν από κοντά Του. 

 Ιάκωβος