Τά Ιερά Λείψανα τού Αγίου Δημητρίου, Β Μέρος

  Ή ανεύρεση τών Λειψάνων, ανανέωσε τήν παραδοσιακή λατρεία τών Λαουρεντίνων πρός τόν Άγιο Δημήτριο. Πλούσιος Λαουρεντίνος στήν διαθήκη τού, τό 1538, διέθεσε αρκετό ποσό χρημάτων στό Αββαείο, μέ τήν επιθυμία νά τελείτε μεγαλοπρεπής Λειτουργία, υπό τουλάχιστον 10 Ιερέων, κατά τήν εορτή τού Αγίου Δημητρίου. Επίσης, υπάρχει στά επίσημα αρχεία τού Αββαείου, πράξη τού 1592, κατή τήν οποία ή εορτή τού Αγίου τελουμένη, κατά τό λατινικό εορτολόγιο τήν 8 ην Οκτωβρίου, ανακηρύσσεται επισήμος αργία όλης τής περιοχής καί καθορίζεται 8 ημερος πανήγυρη, στήν μνήμη τού Αγίου. Έγγραφο τού αρχείου τού Αββαείου, αναφέρει ότι τό σώμα τού Μάρτυρα, είχε διατηρηθεί ακέραιο καί ευωδιάζον, μέχρι τήν εποχή, κατά τήν οποία ό Καρδινάλιος Νεγκρόνι, επίτροπος τότε τού Αββαείου, τό απέστειλε στήν Ρώμη, γιά αναγνώριση. Επεστράφη από εκεί, ελάχιστα ελαττωμένο στά τέλη τού 17 ου αιώνος. Τό 1779 έγινε νέα αναγνώριση τών Λειψάνων.

Έκτοτε σφραγισμένη ή λάρνακα, παρέμεινε άθικτη στό Αββαείο καί λησμονήθηκε, γιά τόν υπόλοιπο κόσμο. Τό θέμα τών Λειψάνων τό ανακίνησε, λίγο πρίν τόν Β Παγκόσμιο Πόλεμο, ό ευρισκόμενος στήν Ελλάδα, ώς Αποστολικός Δελεγάτος, ό Τιτουλάριος Αρχιεπίσκοπος Μεσημβρίας, Ρονκάλι, ό κατόπιν Πάπας Ιωάννης ό 23 ος. Μετά τήν πυρκαγιά τού 1917 στήν Θεσσαλονίκη, έγιναν ανασκαφές στήν Βασσιλική τού Αγίου Δημητρίου, υπό τού καθηγητού Σωτηρίου. Κατά τήν ανασκαφή, δέν βρέθηκε τό Λείψανο. Τό γεγονός αυτό παρεκίνησε τόν Ρονκάλι, νά αποστείλει τό 1938, τήν 18 Νοεμβρίου, επιστολή πρός τόν επίσκοπο τού Κάλι καί τής Πέργκολα Μαντίνι, στήν οποία ζητούσε πληροφορίες γιά τό Λείψανο τού Μάρτυρος, τό οποίο βρισκόταν στό Σάν Λορέντζο, περιοχή τού Κάλι καί τής Πέργκολα. Τήν ύπαρξη τού Λειψάνου στήν περιοχή, ανακείνωσε στόν καθηγητή Σωτηρίου, ό οποίος ζήτησε σχετικές πληροφορίες. Οί διαπραγματεύσεις διακόπηκαν λόγω τής έκρηξης τού Β Παγκοσμίου Πολέμου. Έτσι λησμονήθηκε καί πάλι τό θέμα τών Λειψάνων.

  Τό 1968, όταν επίσκοπος τού Κάλι ήταν ό Καμπέλι, έγινε νέα αναγνώριση τών Λειψάνων. Τό απόγευμα τής 2 ας Σεπτεμβρίου τού 1968, ή λάρνακα τοποθετήθηκε καλυμμένη στήν Αγία Τράπεζα, στή μέση τού κεντρικού κλίτους τής Βασσιλικής. Ήταν τότε εκεί, σπουδαίες προσωπικότητες, όπως ό Αποστολικός Διαχειριστής τής Επισκοπής, ό δόκτωρ Ανσουίνι, ανώτερος ιατρός τού Κρατικού νοσοκομείου τής Πέργκολα καί άλλοι. Όλοι μαζί έψαλαν τόν ύμνο τού Μάρτυρα καί θυμιάζοντας τά Ιερά Λείψανα, προέβησαν πρώτα στή εξωτερική εξέταση τής Λάρνακας καί κατόπιν στό άνοιγμα αυτής. Εντός αυτής υπήρχε, ύφασμα έξ ερυθράς μετάξης, επί τού οποίου βρισκόταν εφαρμοσμένη διά δύο ήλων, ή αρχαία μολύβδινη πλάκα. Τά ιερά Οστά, έχοντας στήν μέση τήν Τίμια Κάρα καί μπροστά τίς κνήμες, ευρίσκονταν διατεταγμένα εντός ποσότητας βάμβακος, κεκοσμημένου μέ άνθη υφασμάτινα. Τό σύνολο ήταν δεμένο μέ ταινία, από ερυθρά μετάξη. Οί ιατροί εξέτασαν τά Λείψανα καί κατέληξαν στά εξής συμπεράσματα. Πρώτον αποδεικνυόταν ή αρχαιότητα τών Οστών, κατά δεύτερον ό Μαρτυρικός Θάνατος τού Αγίου, καθώς υπήρχαν πολυάριθμες θλάσεις, ακρωτηριασμοί, ραγίσματα, απώλειες υλών.

  Όλα τά παραπάνω παρέμεναν άγνωστα στήν Ανατολική Εκκλησία, μέχρις ότου ευλόγησε ό Κύριος, τήν Θεσσαλονίκη. Ήταν ό φοβερός σεισμός, ό οποίος συγκλόνισε τίς καρδιές τών Θεσσαλονικέων καί τίς έφερε πιό κοντά στήν Χάρη τού Αγίου. Ήταν ή δοκιμασθείσα πίστη τών Θεσσαλονικέων, ή οποία έσπευσε στήν σκέπη τού Αγίου. Λίγο αργότερα από τήν ημέρα τού φοβερού σεισμού, έκανε πάταγο ή ανακοίνωση τού ακαδημαικού Αναστασίου Ορλάνδου, περί τής υπάρξεων τών Λειψάνων τού Αγίου Δημητρίου, στό Σάν Λορέντζο in Campo. Ήταν τό αποτέλεσμα εργασιών τής αρχαιολόγου Μαρίας Θεοχάρη.

  Αμέσως μετά τήν αποκαλυπτική δημοσίευση, ό Αείμνηστος Παναγιώτατος Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης, Παντελεήμων Χρυσοφάκης, ενήργησε εσπευσμένως, γιά τήν επαναφορά τών Λειψάνων. Ζώντας έντονα τίς τραγικές στιγμές τού ταραγμένου ποιμνίου τού, άκουσε τήν ανακοίνωση καί τήν εξέλαβε, ώς μήνυμα έξ ουρανού. Σέ ελάχιστο χρονικό διάστημα, συνέλεξε πληροφορίες περί τών Λειψάνων, περί τής γνησιότητας τούς καί κατόπιν εγκρίσεως τού Οικουμενικόυ Πατριαρχείου καί τής Ιεράς Συνόδου, πέτυχε τήν επαναφορά τής Τιμίας Κάρας στήν Θεσσαλονίκη.

  Άς δούμε λοιπόν όλη τήν θαυμαστή πορεία επιστροφής τών Λειψάνων. Ό Παναγιώτατος Παντελεήμων έφτασε στην Ιταλία και αρχικά επισκέφθηκε τον Επίσκοπο τού Φάνο Κωνστάντιο Μίτσι. Κατά την γενομένη συζήτηση. μιλούσαν κυρίως τα δάκρυα, ή λαχτάρα, ό πόθος. Ή εναγώνιος παράκληση, ή δίκαιη αίτηση, έκαμψαν τόν Επίσκοπο, ό οποίος συγκατετέθη στήν επάνοδο τού Ιερού Λειψάνου. Όμως έπρεπε νά τό δεχτεί καί ό λαός. Ό Παναγιώτατος μετέβη αυτοπροσώπως στόν Σάν Λορέντζο, όπου αποκορυφώθηκε ή συγκίνηση. Ιστορική και ανεπανάληπτη, ήταν ή στιγμή, κατά τήν οποία πρώτος ίστατο έμπροσθεν τού Ιερού Λειψάνου. Αρχιεπίσκοποι καί Αυτοκράτορες, θέλησαν νά προσκυνήσουν τόν Άγιο, δέν τό επέτρεψε όμως ό Θεός, από τότε πού ενεταφιάσθη.

  Στήν συνέχεια συγκεντρώθηκαν οί κάτοικοι τής Πολίχνης, γιά νά συζητηθεί τό θέμα επαναφοράς τών Λειψάνων. Ό Παναγιώτατος μέ πειστικότητα, μέ ενθουσιασμό καί μέ την πεποίθηση, ότι εξέφραζε τήν επιθυμία, όχι μόνο τών Θεσσαλονικέων, αλλά καί τού Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου, διατύπωσε τό δίκαιο αίτημα. Ήταν ανάγκη, έλεγε, ιδιαίτερα κατά τήν περίοδο εκείνη τής δοκιμασίας, νά χαρίσει στό ποίμνιο τού, τόν χαμένο θησαυρό, ήταν ανάγκη νά επαναφέρει τήν καρδιά στήν νεκρά, σχεδόν, έκ τού καταστρεπτικού σεισμού Θεσσαλονίκη, ήταν ανάγκη νά στέψη τήν νύμφη τού Θερμαικού, μέ τόν αδαμαντοκόλλητο στέφανο, τόν οποίο αφέρεσαν οί επιδρομείς, εξαιτίας τής ανεκτιμήτου αξίας του. Οί Λαουρεντίνοι άκουγαν συγκινημένοι καί θαύμαζαν τήν πίστη, τήν αφοσίωση και τήν αγάπη τών Θεσσαλονικέων, εκδηλουμένοι διά τών χειλιών τού Ποιμενάρχου τούς. Έτσι επέτρεψαν τήν παράδοση, πρώτον τής τιμίας Κάρας και κατόπιν τών Ιερών Λειψάνων.

  Τήν επόμενη μέρα, μέ επίσημη τελετή, παραδόθηκε ή τίμια Κάρα, παρουσία τών Τοπικών Αρχών. Άνοιξε ή Λάρνακα καί ό Παναγιώτατος παρέλαβε στά χέρια του, τήν Τίμια Κάρα του Μεγαλομάρτυρος, ενώ δάκρυα έτρεχαν στά μάτια του. Μέ βαθιά συγκίνηση και ενώ έψαλλε τό Απολυτίκιο του Αγίου, ανήλθε από τήν κρύπτη στό Ναό. Οί Λαουρεντίνοι είχαν κατακλύσει τόν Μεγαλοπρεπή Ναό, όπου περίμεναν τήν πομπή γιά να απευθύνουν τόν τελευταίο Χαιρετισμό.

  Τήν άλλη μέρα ό Παναγιώτατος έστειλε μήνυμα στήν αδημονούσα Εκκλησία τής Θεσσαλονίκης.  Ακολούθησε ή επάνοδος τής Τιμίας Κάρας. Ή συγκίνηση καί ό ιερός ενθουσιασμός τών Θεσσαλονικέων, δέν περιγράφονται μέ λόγια. Μέσω τών Ιερών Λειψάνων, αναζωογονήθηκε ή πίστη τών Θεσσαλονικέων. Τά υπόλοιπα Λείψανα τού Αγίου επέστρεψαν λίγο αργότερα, τήν 10 Απριλίου τού 1980, όταν συμπληρώθηκαν 1700 χρόνια από τήν γέννηση τού Αγίου. Αυτή έν ολίγοις είναι ή ιστορία τών Πανάγιων Ιερών Λειψάνων τού Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου τού Μυροβλήτου, προστάτου, φίλου καί Πατέρα μας. Άγιε του Θεού Πρέσβευε υπέρ ημών.

 Μέ απέραντη αγάπη πρός τόν Μεγαλομάρτυρα Δημήτριο. 

Ένα ανάξιο τέκνο τού Αγίου Δημητρίου

Α Μέρος