ΕΙΜΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ ; ΕΙΜΑΣΤΕ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ; - Βασ. Π. Καυκόπουλου

ΕΙΜΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ ;

ΕΙΜΑΣΤΕ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ;

* Λιτότητα και φτώχεια μάς προβληματίζουν ;

Του  Βασ. Π. Καυκόπουλου

          Γιορτάσαμε, Φίλες και Φίλοι, την Ανάσταση του Σωτήρα Χριστού, για μιαν ακόμη φορά ! Συνεχίζουμε δε χαροποιοί την θριαμβευτική ιαχή ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ και για αρκετές, ακόμη, ημέρες θα περιφέρωμε τον αναστάσιμον αυτόν παιάνα, που μακάρι να σηματοδοτούσε και να προσδιόριζε κι εμάς – τους Χριστιανούς – προς μια αναστημένη πορεία !

          Φίλες και Φίλοι, το ότι είμαι Χριστιανός δεν έχει  να κάμη προς τον σκοπό της κατοχύρωσης μιας τιμητικής, πρωτειακής ή κατ’ εξαίρεσιν κοινωνικής παρουσίας και καταξίωσης. Δεν επέχει θέσιν δελτίου ταυτότητος η χριστιανική  μου (μας) πίστη – τοποθέτηση ! Είμαι Χριστιανός ως προς τον άλλον, ως προς τον ελάχιστο, κατατρεγμένο ή και ταπεινωμένο (μπορεί και εξευτελισμένο από τον καθωσπρεπισμό  μου) συνάνθρωπό μου… Ως προς τον αδελφό μου ! Αν, φερ’ ειπείν, λείψει αυτό το «ως προς», τότε, αυτομάτως παύω να είμαι Χριστιανός. Η ιδιότητα του Χριστιανού απαιτεί τον ΑΛΛΟΝ, τον συνάνθρωπο…

          Εάν η θεολογία μας και η καθημερινή μας πρακτική έχουν συλλάβει την σχέση μας και την μεθοδολογία της ευχαριστιακής μας πράξης μέσ’ από το μυστήριο των μυστηρίων, την βρώση και πόση δήλα δη του Σώματος και του Αίματος του Χριστού, ωστόσο, εάν η δομική μας σχέση με τον πλησίον βρίσκεται στα σπάργανα, τότε, ουδέν εποιήσαμεν !

          Η Εκκλησία βρέθηκε πάντοτε με το μέρος της φτώχειας. Αγία φτωχολογιά, την χαρακτηρίζει ο ποιητής ! Προνοητικά – και προφητικά, αν θέλετε – πρέπει οι Χριστιανοί του 21^ου αιώνα να μελετήσωμε το μυστήριο του φτωχού και, γιατί όχι;, να αποκαλύψωμε τα πρακτικά μέσα βοήθειας της Εκκλησίας να ξαναβρή τους χαμένους δρόμους της λιτότητας. Οι λαϊκοί, ως βασίλειον ιεράτευμα, έχουν χρέος να ψηλαφήσουν, να αναζητήσουν αυτή, την εν πολλοίς, χαμένη λιτότητα. Την λιτότητα, που οι εν τω κόσμω θρησκευτικές αδελφότητες (π.χ. ΖΩΗ, ΣΩΤΗΡ κ.ά.) την βιώνουν ως χαριτόβρυτη πραγματικότητα. Όπως, επίσης, πάμπολλες μοναστικές αδελφότητες. Η πλειονότητα, θα έλεγα, των Μοναχών !

          Αλλά, θα τολμούσα να πω, ότι η επιστροφή στη λιτότητα θα διευκολύνη και την ένωση των Εκκλησιών, ακριβώς, διότι ως πρωτόκολλο και αρχαϊκό του χριστιανισμού στοιχείο, ίσως είναι το πλέον σοβαρό στοιχείο σε σχέση με την έρευνα των δογματικών προβλημάτων. Δίχως, τούτο, να σημαίνη ότι τα δογματικά ζητήματα είναι ήσσονος σημασίας … Ωστόσο, είναι ζητούμενο η απλότητα και η καθαρότητα, όπως την αναζητούσε προ ετών ο Χριστιανός δημοσιογράφος Γεώργιος Σβέτσος !

          Έχω δει, Φίλες και Φίλοι, ανθρώπους (κληρικούς και λαϊκούς) να είναι ταυτόσημοι της λιτότητος. Μητροπολίτες, με τριμμένο ράσσο και με ζωή άκρως λιτή κι απέριττη, λες κι είναι … ασώματοι ! Ουράνιοι άνθρωποι κι επίγειοι άγγελοι ήσαν ο Αυγουστίνος Καντιώτης, ο Σεβαστιανός Οικονομίδης, ο Θεολόγος Πασχαλίδης κ.ά. Αλλά, κι ο π. Ευσέβιος Ματθόπουλος, ο Παναγιώτης Τρεμπέλας, ο π. Χριστόδουλος Φάσσος μήπως δεν υπήρξαν πρότυπα λιτότητος; Μήπως, σήμερα ο δ/ντής του Κωνσταντοπουλείου  Ιδρύματος Πατρών και ο υποδιευθυντής κ.κ. Γ. Σολωμός και Δ. Καρτέρης, αντίστοιχα, - προδρομικές, προφητικές, ορθρινές και φωτεινές παρουσίες των ημερών μας – δεν συνιστούν ατού στην ιερή έννοια της λιτότητας; Μήπως, ο πολύς κ. Στ. Σκαρπέλλος, σύγχρονος κοσμοκαλόγερος, δεν συνιστά πρότυπον λιτότητος;

          Έχω την βεβαιότητα και όχι απλώς την αίσθηση – και δεν τοποθετούμαι ως θεολόγος, εξάλλου δεν είμαι, αλλά ως λογοτέχνης που προβληματίζεται – ότι επιβάλλεται να απλοποιήσωμε εμείς οι ίδιοι τον τρόπο της ζωής μας. Δεν πρέπει να εξαρτούμε την ηθική μας δύναμη ή την πολιτική μας επιρροή ή την εξουσία μας από τη μάρκα του αυτοκινήτου μας. Ίσως, και για τον οίκο του Θεού (τον Ιερό Ναό) ήρθε η ώρα ν’ αναθεωρήσωμε τον τρόπο της κατασκευής του. Αναμφίβολα, πάντοτε θα κάμωμε κτήμα μας τα λόγια του Σολομώντα κατά την καθαγίαση του Ναού της Ιερουσαλήμ και θα θυμόμαστε πάντοτε τον λόγο του Χριστού στον Ιούδα, όταν υπερασπίζονταν τη Μαγδαληνή. Αλλά, όταν τα δύο τρίτα των ανθρώπων στον κόσμο είναι υπανάπτυκτοι και πεινούν, πώς να σπαταλήσωμε μεγάλα ποσά στην οικοδόμηση τεράστιων μαρμάρινων ναών (που κι εμένα μου αρέσουν) ξεχνώντας τον ζωντανό Χριστό, παρόντα στο πρόσωπο των φτωχών;

          Οι καθεδρικοί ναοί θα μας μείνουν, οι φτωχοί όμως χάνονται !

          Πότε, επί τέλους, να μάθωμε, ότι σε εκκλησίες υπερπολυτελείς, οι φτωχοί, δεν έχουν το … θάρρος να μπουν και δεν τις νοιώθουν δικές τους;

          Μακάρι, Φίλες και Φίλοι, οι οίκου του Θεού να υψώνωνται, περισσότερο παρά ποτέ, αδελφικά δεμένοι με τα σπίτια των ανθρώπων, ανοιχτοί, φιλόξενοι, λιτοί με την ευαγγελική έννοια. Ας έχομε το θάρρος ν’ αναθεωρήσωμε τη συνείδηση και τη ζωή : Θα υιοθετήσωμε ή όχι μια καπιταλιστική νοοτροπία, μεθόδους και διαδικασίες που θα ταίριαζαν άνετα σε τραπεζίτες, αλλά δεν είναι, ίσως, πολύ κατάλληλες σε κάποιον που είναι ένας άλλος Χριστός; Θα πήγαινε, έτσι, … περίπατο το αναστάσιμο μήνυμα !

          Καμμιά εκκλησία, στην Ορθοδοξία, δεν πρέπει να αφήνη περιθώρια για σκέψεις μεγάλων συμφερόντων … Καμμιά επισκοπή δεν πρέπει ν’ αφήνη περιθώρια για σκέψεις άδικων χειρισμών … Ας είναι πρότυπο προς αυτό τον στόχο ο Αλβανίας Αναστάσιος !

          Φίλες και Φίλοι, η Θεία Πρόνοια μας απελευθέρωσε με λυτρωμό, δίχως πισωγύρισμα ! Άρα γε, εμείς θα παραμένωμε επάνω στην αλλοτριωμένη και αλλοτριωτική ουσία της θρησκείας;; Ας είμαστε νυμφότιμοι στην ουσία της Ορθοδοξίας!…