Οἱ μεγάλες ἐκπλήξεις - π. Γρηγόριος Μουσουρούλης

Κυριακή τῶν Μυροφόρων

Λόγος εἰς τό Εὐαγγέλιον

Οἱ μεγάλες ἐκπλήξεις

 «Τίς ἀποκυλίσει ἡμῖν τόν λίθον ἐκ τῆς θύρας τοῦ μνημείου;» (Μάρκ ιστ΄3)

«Τίς ἀποκυλίσει ἡμῖν τόν λίθον ἐκ τῆς θύρας τοῦ μνημείου;»

          Ἡ θλίψη, πού πλάκωνε τίς καρδιές τῶν Μυροφόρων γυναικῶν, δέν ἦταν, ἀδελφοί μου, λιγότερο βαρειά ἀπό τήν ἀσήκωτη ταφόπετρα, τήν ὁποία ὁ Ἰωσήφ μέ τό Νικόδημο εἶχαν τοποθετήσει στόν Ἅγιο Τάφο τοῦ Κυρίου. Καθώς βαδίζουν-βαθειά χαράματα-πρός τά ἐκεῖ οἱ ἀδύνα­μες ἀλλά τολμηρές ἐκεῖνες γυναῖκες, βασανίζονται ἀπό ἕ­να ἀμείλικτο ἐρώτημα: Ποιός θά μᾶς βοηθήσει καί θά κυλίσει τήν πέτρα μακριά ἀπό τήν εἴσοδο τοῦ μνημείου; Τό φοβερό ἀδιέξοδο κάμνει τήν θλίψη τους ἀμέτρητη.

          Δέν μποροῦν νά φανταστοῦν τήν μεγάλη ἔκπληξη, πού τίς περιμένει στόν Τάφο!

          Πόσο συχνά βρισκόμαστε κι ἐμεῖς σέ παρόμοια ἀδι­έξοδα; Καί ἴσως σάν τίς Μυροφόρες δέν μποροῦμε νά φαντασθοῦμε τίς ὑπέροχες ἐκπλήξεις, πού μᾶς ἐπιφυ­λάσσει ὁ Θεός, ἄν τά ἀντιμετωπίσουμε σωστά.

          Τό νόημα λοιπόν αὐτῶν τῶν ἀδιεξόδων καί ὁ σωστός τρόπος ἀντιμετώπισής τους θά εἶναι τό ἀντικείμενο τῆς σημερινῆς μας ὁμιλίας.

**** 

          Ἀδιέξοδο! Δηλ. ἔλλειψη διεξόδου, θέση δυσχερής ἐκείνου πού περιπίπτει σ’ αὐτό. Κατάσταση ἀπό τήν ὁποία δέν μπορεῖ κάποιος νά διαφύγει. Πόσες φορές ἀλήθεια δέν εὑρίσκεται ὁ καθένας μας σέ τέτοιες καταστάσεις! Ὅ­ταν οἱ θλίψεις πιέζουν τήν καρδιά μας ἀφόρητα. Ὅταν κά­ποια ἀρρώστια κάμνει ἀπαπειλητικά τήν ἐμφάνισή της. Ὅ­ταν τό ἄσπλαγχνο χέρι τοῦ θανάτου χτυπᾶ τήν πόρτα τοῦ σπιτιοῦ μας. Ὅταν οἰκονομικές δυσκολίες, οἰκογενεια­κές φιλονεικίες, καυγάδες καί ἀσυνεννοησίες κρατοῦν τά ἀν­δρόγυνα σέ ἔνταση καί ἀπειλοῦν νά συντρίψουν τό σκάφος τῆς οἰκογένειας, πού μέ τόσες ἐλπίδες καί προοπτικές στήθηκε κάποτε. Ὅταν τά παιδιά παρά τίς φιλότιμες προ­σπάθειες καί τόν ἀγώνα τῶν γονέων τους ἐπανα­στα­τοῦν καί τούς ποτίζουν φαρμάκια πικρά καί δηλητήρια σκληρά. Ὅταν ἐπαγγελματικές ἀποτυχίες, ποικίλες ἀπο­γοητεύσεις σάν ἀτσάλινη μέγγενη σφίγγουν καί παραλύουν τήν ψυχή μας. Ὅταν ὁ ἑαυτός μας μᾶς προδίδει καί ὁ «ἕτερος νόμος», ὁ νόμος τῆς ἁμαρτίας, ἀντιστρα­τεύεται «τῷ νόμῳ τοῦ νοός» μας καί μᾶς ὑποδουλώνει στό κακό.

Τότε ἡ ζωή γίνεται κυριολεκτικά μαρτυρική. Μαρτύριο σκληρό, σκληρότατο νά βλέπουμε αὐτά τά φοβερά ἀδιέ­ξοδα σάν πελώριες ταφόπετρες νά κλείνουν τό δρόμο τῆς ζωῆς μας καί νά μᾶς ἀναγκάζουν νά φωνάζουμε ἀπελ­πι­σμένοι: «τίς ἀποκυλίσει ἡμῖν τόν λίθον»; Ποιός θά σηκώσει τή βαρειά ταφόπετρα πού πάει νά μᾶς συνθλίψει, νά μᾶς διαλύσει καί νά μᾶς ἀφανίσει;  Καί πόση ἀπελιπι­σία, ὅταν ἀκοῦμε μέσα μας καί γύρω μας σκληρές φωνές νά μᾶς ἀπαντοῦν: Κανείς! Ὅλα πιά εἶναι χαμένα γιά σένα. Κανείς!

          Κανείς; Ἀλλά τά γεγονότα αὐτά τῆς ζωῆς μας, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, δέν εἶναι τυχαῖα, ὅπως τό σκοτεινό πνεῦμα τῆς κολάσεως μέ σαρκασμό καί ἀπύθμενο ψεῦδος μᾶς ψιθυρίζει. Τά ἀδιέξοδα τῆς ζωῆς μας δέν προέρχονται ἀπό τυφλές καί ἀνεξέλεγκτες δυνάμεις, πού ἐξαπολύονται στόν κόσμο καί καταστρέφουν ὅποιον βρεθεῖ στό δρόμο τους. Ὄχι!  Τά γεγονότα αὐτά, ἀλλά καί κάθε γεγονός τῆς ζωῆς μας, ὅλα ἔχουν τό νόημά τους. Ὁ Θεός, ὁ στοργικώτατος Πατέρας μας, πού παρακολουθεῖ μέ ἄπειρο ἐνδιαφέρον τή ζωή μας, τά ἐ π ι τ ρ έ π ε ι  γιά ὁρισμένο σκοπό.

          Ἐπιτρέπει τίς δοκιμασίες αὐτές στή ζωή μας  πάντοτε   γιά  τό   καλό   μας, γιά νά μᾶς ἑλκύσει κοντά Του, νά μᾶς ἀναδείξει υἱούς καί θυγατέρες Του ἀγαπητούς καί κληρονόμους τοῦ ἄπειρου πλούτου τῆς Βασιλείας Του. Αὐτό εἶναι νόμος πνευματικός πανίσχυρος, ὅτι «διά πολλῶν θλίψεων δεῖ ἡμᾶς εἰσελθεῖν εἰς τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ» (Πράξ. ιδ΄ 22).  Θά χρειαστεῖ νά περάσουμε πολλές θλίψεις, γιά νά εἰσέλθουμε στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

          Γιατί;  Ἀκριβῶς διότι οἱ θλίψεις ὀργώνουν βαθιά τήν ψυχή καί τήν ἑτοιμάζουν νά δεχτεῖ τό θεῖο σπόρο καί νά καρποφορήσει. Καί ὄντως καρποφορεῖ. Καί καρποφο­ρεῖ καρπούς ἐξαιρετικούς, καρπούς μοναδικούς, εὔχυμους καί εὔγευστους. Βρίσκει τό νόημα τῆς ὕπαρξής της, βρίσκει τό θεῖο προορισμό της. Βρίσκει τή χαρά καί τήν εὐτυ­χία της. Ἀνακαλύπτει τό Θεό της, τό Δημιουργό καί Σωτήρα της. Αὐτόν ὁ Ὁποῖος πραγματικά εἶναι ἡ μεγάλη ἔκπληξη τῆς ψυχῆς!

          Ὅλα ὅμως αὐτά κάτω ἀπό τήν ἀπαραίτητη προϋπόθεση ὅτι θά ἀντιμετωπίσουμε τίς θλίψεις σωστά, ὅπως θά ἐπισημάνουμε στή συνέχεια.

****

«Τίς ἀποκυλίσει ἡμῖν τόν λίθον ἐκ τῆς θύρας τοῦ μνημείου;»

          Αὐτόν τό σωστό τρόπο ἀντιμετώπισης τόν βλέπουμε τόσο χαρακτηριστικά στό παράδειγμα τῶν Μυροφόρων. Οἱ ἡρωϊκές αὐτές γυναῖκες ἤξευραν πώς δέν θά μποροῦσαν νά κυλίσουν τή μεγάλη πέτρα ἀπό τήν εἴσοδο τοῦ Τάφου. Καί ὅμως δέν ἐγκατέλειψαν τόν ἀγώνα. Πρόχώρησαν μέ τόλμη καί πίστη. Ἔβλεπαν μπροστά τους ἀδιέξοδο, ἀλλά δέν γύρισαν πίσω. Προχώρησαν!  Καί στό τέλος… ἡ μεγάλη ἔκπληξη, ἡ ἀνείπωτη χαρά, ἡ πιό μεγάλη δόξα: Εἶδαν τόν Ἀναστάντα Κύριο πρῶτες!

          Αὐτό ἀκριβῶς ἀπαιτεῖται καί ἀπό τόν καθένα μας. Τόλμη καί πίστη. Ὅταν βρισκόμαστε στό ἐπίκεντρο τοῦ σεισμοῦ, ὅπου τά πάντα σωριάζονται σέ ἐρείπια. Ὅταν γύρω μας βλέπουμε μόνο πυκνό σκοτάδι, ἀδιέξοδα καί καταστροφές. Ὅταν αἰσθανόμαστε μόνοι, ἀβοήθητοι, ἀδύναμοι ὅσο ποτέ… Ὅταν νομίζουμε πώς δέν ὑπάρχει καμμιά λύση ἀπολύτως.Ὅταν νοιώθουμε ἐγκαταλελειμμένοι καί ἀπό τή γῆ καί ἀπό τόν Οὐρανό. Τότε χρειάζεται νά δείξουμε τόλμη καί πίστη. Διότι τότε - περισσότερο ἀπό ὁποτεδήποτε ἄλ­λοτε- ὁ Κύριος εἶναι κοντά μας καί μᾶς φωνάζει: «Μή φοβοῦ… διότι ἐγώ εἰμι μετά σοῦ» (Πράξ. ιη΄9). Μή φοβᾶσαι, Ἐγώ εἶμαι μαζί σου.

          Ναί!  Ἀκριβῶς στίς μεγάλες δυσκολίες ὁ Κύριος εἶναι κοντά μας. Νά τόν ἐμπιστευόμαστε λοιπόν, νά μήν τά χάνουμε, νά μή μᾶς κυριεύει ἀπελπισία. Δέν ἔχει ἀξία νά πιστεύουμε, ὅταν ὅλα πᾶνε καλά στή ζωή μας. Πίστη σημαίνει τόλμη! Νά περπατᾶμε πάνω στά ἄγρια κύματα μέ τό βλέμμα στηριγμένο στόν Κύριο καί νά λέμε: Ἐσύ γνωρίζεις. Σέ πιστεύω! Παραδίδομαι ἄνευ ὅρων στά παντοδύναμα χέρια Σου. Κάνε ὅ,τι θέλεις, ὅποτε θέλεις καί ὅπως θέλεις!  

*****

«Τίς ἀποκυλίσει ἡμῖν τόν λίθον ἐκ τῆς θύρας τοῦ μνημείου;»

          Ἀδελφέ μου,

          Στίς μεγάλες δυσκολίες, ὅταν τά πελώρια «ΓΙΑΤΙ;» πνίγουν τήν ψυχή μας, ἄς μή τά χάνουμε. Δέν εἴμαστε μόνοι. Τήν ὥρα πού δίνουμε τή μεγάλη μάχη, ὁ Οὐρανός βρίσκεται σκυμμένος ἐπάνω μας.  Ἄγγελοι καί Ἀρχάγγελοι παρακολουθοῦν τόν ἀγώνα μας. Θέλουν νά νικήσουμε, νά μή δειλιάσουμε, νά μή καταθέσουμε τά ὅπλα, νά μή γυρίσουμε πίσω. Θέλουν νά νικήσουμε, γιά νά μᾶς ἰδοῦν στεφανωμένους μέ τό στεφάνι τῆς νίκης.

          Νά προχωροῦμε λοιπόν, νά προχωροῦμε! Νά μή δειλιάζουμε. Γιά τό  Θεό δέν ὑπάρχουν ἀδιέξοδα. Νά προ­χωροῦμε. Δέν εἴμαστε μόνοι! Ἄγγελοι καί Ἀρχάγγελοι μᾶς παραστρέκουν. Νά μή ἀπελπιζόμαστε. Τό πιό πυκνό σκοτάδι, εἶναι λίγο πρίν τήν αὐγή! Νά προχω­ροῦμε. Στό τέλος τοῦ δρόμου μᾶς περιμένουν οἱ μεγάλες ἐκπλήξεις: οἱ ἀποκυλισμένες ταφόπετρες, οἱ ἀπαστράπτοντες Ἄγγελοι, καί πάνω ἀπ’ ὅλα ὁ ζωντανός Θεός μας, Κύριος τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου! Εὐλογητός στούς αἰῶνες!

Ἀρχιμανδρίτης Γρηγόριος Μουσουρούλης