ΕΚΚΛΗΣΙΑ – ΑΝΑΣΤΑΣΗ – ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ - ΒΑΣ. Π. ΚΑΥΚΟΠΟΥΛΟΥ

ΕΚΚΛΗΣΙΑ – ΑΝΑΣΤΑΣΗ – ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

Όλοι εμείς θεωρούμε τους εαυτούς μας άτομα,

ενώ τους άλλους μηδενικά

                                                              Πούσκιν

ΤΟΥ  ΒΑΣ. Π. ΚΑΥΚΟΠΟΥΛΟΥ

          Η Εκκλησία του Χριστού από την αρχή φέρει επαναστατικό χαρακτήρα. Και όσο πιο πολύ αυτή η Εκκλησία, στο κύλισμα της ιστορίας, στεκόταν πιο κοντά στο ιδανικό του Χριστού, τόσο πιο φανερά έδειχνε αυτόν τον επαναστατικό της χαρακτήρα. Όποτε όμως η Εκκλησία, σκεπασμένη από την ακαταμάχητη σκόνη του καιρού, στοιχιζόταν στη μακρά σειρά των συνηθισμένων ανθρώπινων ιδρυμάτων, το επαναστατικό της χρώμα ξεθώριαζε. Στην επανάσταση βασισμένη, από τους επαναστάτες χτισμένη, στην επαναστατικότητα της ανθρωπότητας έδειξε η Εκκλησία την πιο μεγάλη της λαμπρότητα.

Η χριστιανική παιδαγωγική είναι εξίσου επαναστατική όσο και η χριστιανική Εκκλησία γενικά. Το να παιδαγωγείς σήμαινε πάντα, για την πραγματική χριστιανική Εκκλησία, επανάσταση. Όταν στην Εκκλησία γίνεται λόγος περί αγωγής, γίνεται χωρίς αμφιβολία και σύγχυση. Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο με τα σχολικά βιβλία περί παιδαγωγίας. Η αγωγή στην Εκκλησία μπορεί να σημαίνει μόνο ένα πράγμα: επανάσταση.

          Το προσωπικό ιδεώδες της Εκκλησίας είναι ο Χριστός. Η Εκκλησία πάντα δείχνει στους πιστούς αυτό το ιδεώδες. Ο σχηματισμός και ο τονισμός του σχεδιαγράμματος στην αγωγή θεωρείται σ’ όλες τις παιδαγωγίες ως απαραίτητος. Το σχεδιάγραμμα της χριστιανικής αγωγής είναι ο Χριστός. Η Εκκλησία εξισώνει τη χριστιανική αγωγή με την επαναστατικότητα, αφού ο Χριστός ήταν επαναστάτης. Ήταν ο Χριστός επαναστάτης, αδέλφια; Τούτο το ερώτημα λογικά επιβάλλεται. Είναι ο Χριστός επαναστάτης και κήρυκας της επανάστασης;

          Φίλες και Φίλοι, εάν επανάσταση σημαίνει το γκρέμισμα και την καταστροφή, τότε θα ήταν ύβρις να ονομάσουμε τον Χριστό επαναστάτη.

          Εάν η επανάσταση σημαίνει εκδίκηση για την εκδίκηση και αίμα για το αίμα και φωτιά για τη φωτιά, τότε οι επαναστάτες θα μπορούν να ονομάζουν κάθε άνθρωπο στον κόσμο αδελφό τους, αλλά όχι τον Χριστό.

          Εάν ως επαναστάτη, Φίλες και Φίλοι, εννοούμε έναν άνθρωπο υπηρέτη των αδυναμιών του και δικαστή του άλλου, έναν άνθρωπο που για να ζεσταθεί είναι ικανός να κάψει όλο τον κόσμο και για να τραφεί είναι ικανός να καταπιεί όλο τον κόσμο, τότε ο Χριστός πράγματι δεν είναι επαναστάτης.

          Εάν επαναστάτες είναι μόνο οι δολοφόνοι, φανεροί ή αφανείς, και οι επαγγελματίες δημαγωγοί της ανατροπής, τότε μόνο οι άπιστοι θα μπορούσαν να λογαριάσουν τον Σωτήρα σ’ αυτή την άπιστη συντροφιά.

          Και όμως μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα: Ο Χριστός ήταν επαναστάτης και κήρυκας της επανάστασης. Η επανάσταση, την οποία ο Χριστός έφερε στον κόσμο, είναι η μέγιστη και η πιο πετυχημένη απ’ όλες τις επαναστάσεις. Ο Χριστός ξεκίνησε την επανάστασή του ανάβοντας τη μικρή φλόγα μέσα στις ψυχές μερικών πιστών. Αυτές οι μικρές φλόγες βαθμιαία αναφλέγονταν και εξαπλώνονταν, ανάβοντας και άλλες κοντινές μικρές φλόγες, ώσπου τελικά άναψε φωτιά, στην οποία καίγονταν τα ισχυρά βασίλεια των απίστων και από την οποία σηκώνονταν καινούργιες δημιουργίες, πολιτικές, καλλιτεχνικές και κοινωνικές.

          Φίλες και Φίλοι, η μεγαλύτερη επανάσταση είναι η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ! Θέλει κότσια ! Κι επειδή ο Ιησούς την έκαμε πραγματικότητα, γι’ αυτό η Ανάστασή Του είναι η αληθινή ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, μέσα από το αρχιπέλαγος της αγάπης δίχως όρια ! ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ, Φίλες και Φίλοι μου !…