Το σπιτικό της Ρόζας - Ευτυχία Γερ. Μάστορα

Το σπιτικό της Ρόζας

Γύρισα πίσω τη ζωή στα πρωτινά τα χρόνια

κι αναδιπλώθη η μνήμη μου μαζί κι ο λογισμός μου,

καθώς εκοντοζύγωνα στο σπιτικό της Ρόζας,

πέτρινο, πολυκαιρινό, στη δημοσιά από κάτω

κι η Ρόζα στο παράθυρο το δρόμο ν' αγναντεύει

κι όπως περνώ να με καλεί, να μπω να με τρατάρει.

Μα κράζει ξάφνου ένα πουλί, ένα κοράκι μαύρο

και του πουλιού το κράξιμο ξεσχίζει τον αέρα,

τ' άκουσα κι αλαφιάστηκα κι ήρθα στα συγκαλά μου

-τέτοιο θλιμμένο κράξιμο καλό δεν προμηνάει...-

Και προχωρώ στη δημοσιά και τότε τ' αντικρίζω

το σπιτικό το πέτρινο, το πολυκαιρισμένο,

λείψανο στέκει, ερείπιο, σύντριμμα,απομεινάρι,

που μοιάζει σα να καρτερεί την ύστερή του ώρα.

Σωροί λιθάρια οι τοίχοι του οι μισογκρεμισμένοι,

που την κατάπιαν τη σκεπή, τη σώριασαν στο χώμα.

Ξύλινη μένει εξώθυρα απ΄τους καιρούς δαρμένη,

μισάνοιχτη,,, μισόκλειστη... κανείς δεν τη διαβαίνει.,,

Χάσκουνε δυό παράθυρα σα στόματα ανοιγμένα,

όπου βογγάνε κι αλυχτούν, όταν φυσάει αγέρας.

Ολόγυρα στην αφοδιά* ίχνη ζωής δε βλέπεις, 

 ανάρια οι πλάκες καταγής, χαλάσματα οι πεζούλες

και οι καπάσες** οι παλιές θρίψαλα και κομμάτια

Κουφαλιασμένα λιόδεντρα με τσακισμένους κλώνους

ν' απλώνουνε ξερά κλαδιά σαν τ΄άσαρκα τα χέρια.

Και μέσα στον απελπισμό που γύρω ξεχειλίζει,

εφάνηκε η γειτόνισσα παρέκει να διαβαίνει

κι ήρθε κοντά, με χαιρετά και μου μιλεί καί λέει

πως δεν απόμεινε κανείς απ΄τη γενιά της Ρόζας.

Και πάλι κράξιμο αντηχεί από κοράκι μαύρο

-τέτοιο θλιμμένο κράξιμο καλό δεν προμηνάει...-

σπαρτάρησα και ρίγησα κι ανάβλυσε ένα δάκρυ,

γιατί πιο πάνω βρίσκεται το πατρικό μου σπίτι...

Ευτυχία Γερ. Μάστορα

*αφοδιά =αυλή

**καπάσες=κιούπια