«ΤΟΛΜΗΣΑΣ» (ΙΩΣΗΦ από ΑΡΙΜΑΘΑΙΑΣ) - Ν. Θαλασσινός

«ΤΟΛΜΗΣΑΣ»

(ΙΩΣΗΦ από ΑΡΙΜΑΘΑΙΑΣ)

Ν. Θαλασσινός, Χειρουργός Θώρακος

Επικουρος καθηγητής  Πανεπιστημίου Δυτικής Αττικής

Εκείνο το απόβραδο της Παρασκευής του Πάσχα και ενώ όλα έχουν τελειώσει και οι Εβραίοι ετοιμάζονται για να εορτάσουν, ο Ρωμαίος διοικητής της Παλαιστίνης Πόντιος Πιλάτος ,δέχεται την επίσκεψη ενός επιφανούς Εβραίου. Ο Ιωσήφ από Αριμαθαίας δεν έχει αποσυρθεί για να γιορτάσει. Έχει ακόμα μια σοβαρή υποχρέωση: να κηδεύσει έναν νεκρό κατάδικο. Εκείνον που το Συνέδριο, το πρωί είχε απαιτήσει τον θάνατό του και ουσιαστικά είχε εκβιάσει τον Πιλάτο να συναινέσει στη Σταύρωσή του.

Και τώρα, ο επιφανής αυτός Εβραίος, ΤΟΛΜΑ. Τολμά να πάει ενάντια στην απόφαση του Συνεδρίου. Δεν αφήνει τον νεκρό κατάδικο, να κηδευθεί όπως οι ληστές. Τολμά να ταπεινωθεί μπροστά στον Ρωμαίο ηγεμόνα και να ζητήσει χάρη για έναν νεκρό που δεν είχε «ούτε είδος, ουδέ κάλλος, το δε κάλλος του ην άτιμον παρά πάντας ανθρώπους». Και ο ηγεμόνας παραξενεύεται.

Παραξενεύεται για το πόσο γρήγορα πέθανε ο κατάδικος. Παραξενεύεται που ένας τόσο επιφανής τοπικός άρχοντας, ζητεί το σώμα του. Και «δωρίζει»  το σώμα στον Ιωσήφ.

Τι δώρο!! Το άχραντο σώμα του Κυρίου στα χέρια του Ιωσήφ! Για όλα τα άλλα μέλη του Συνεδρίου, ο νεκρός, ήταν ο πλάνος. Για κείνον που τόλμησε, ήταν «ο ξένος, όστις οίδε ξενίζειν τους πτωχούς και τους ξένους». Ο  Ιωσήφ «ην προσδεχόμενος την Βασιλείαν του Θεού». Δεν μπορούσε να φαντασθεί  «τον αναβαλλόμενον το φως ως ιμάτιον», γυμνόν άταφον.

Η ιστορία είναι γνωστή. Όμως οφείλουμε μια ιδιαίτερη τιμή στον πρωταγωνιστή της. Γιατί; Διότι το πρόσωπο αυτό πραγματοποίησε κάτι το ανεπανάληπτο.: Διέσωσε την αξιοπρέπεια του ανθρωπίνου γένους, με το να κηδεύσει  «νεκροπρεπώς  τον Κτίστην». Φαντασθείτε να μην  είχε υπάρξει ο Ιωσήφ. Το πανάχραντο και πανακήρατο σώμα το Κυρίου θα ριχνόταν στον κοινό ομαδικό τάφο, που έριχναν τους καταδίκους. Βέβαια, και για αυτή την στιγμή είχε προνοήσει  η θεία Πρόνοια και είχε προφητευθεί από τον Ησαΐα «Και δώσω τους  πονηρούς αντί ταφής αυτού και τους πλουσίους αντί του θανάτου αυτού».

Και βέβαια, εμείς που ζούμε σήμερα, αλλά και όλη η ανθρωπότητα, είκοσι ένα αιώνες τώρα, προσκυνούμε στο ιερότερο μνημείο του κόσμου, τον Πανάγιο και Ζωοδόχο Τάφο του Κυρίου, που και Αυτός είναι προσφορά του Ιωσήφ!! Ήταν ο προσωπικός τάφος του Ιωσήφ. Και χωρίς να σκεφθεί, τον προσέφερε για να φυλαχθεί ο πολυτιμότερος θησαυρός, το σώμα του Ζωοδότου.

Όλοι μας τα έχουμε ακούσει πολλές φορές. Έχουμε όμως προβληματισθεί για το μέγεθος της προσφοράς αυτού του ανθρώπου; Όλα ξεκινούν από δύο  χαρακτηριστικά του. Το πρώτο είναι, όπως λέγει ο ευαγγελιστής Μάρκος «ην προσδεχόμενος την Βασιλείαν του Θεού».  Η πίστη του στα άρρητα ρήματα του Κυρίου. Αυτός, ο μορφωμένος, το εκλεκτό μέλος του συνεδρίου (θα λέγαμε σήμερα ο βουλευτής επικρατείας), προβληματίζεται. Η διδασκαλία του Κυρίου πέφτει στην καρδιά του σαν τον σπόρο στην αγαθή γη. Και καρποφορεί. Δεν γνωρίζουμε πόσο πίστευε στο ότι ο Κύριος θα ανασταινόταν. Όμως εξέφρασε με τον πλέον εύγλωττο τρόπο, τον σεβασμό του προς τον Ζωοδότη.

Το δεύτερο χαρακτηριστικό του είναι η τόλμη. Δεν φοβάται τις αντιδράσεις των άλλων μελών του Συνεδρίου. Αδιαφορεί. Και δεν διστάζει  να  ταπεινωθεί μπροστά στον ηγεμόνα, ζητώντας το πτώμα ενός καταδίκου. Γιατί ; Διότι πρέπει να κάνει εκείνο που αισθάνεται. Το καθήκον προς Εκείνον του οποίου έχει ενστερνισθεί τα ρήματα. Από πού πηγάζει αυτή η τόλμη; Μα από την αληθινή αγάπη, η οποία «έξω βάλλει τον φόβον».

«Πέπαυται τόλμα μαθητών, Αριμαθαίας δε αριστεύει Ιωσήφ». Ο ψαλμωδός με μία φράση λέγει τα πάντα. Ο ποιμήν «επατάχθη». Τα πρόβατα διασκορπίσθηκαν. Κι όμως. Άλλα πρόβατα, αποδείχθηκαν πολύ πιο τολμηρά , πολύ πιο θαρραλέα και επιτέλεσαν  στο ακέραιο τα καθήκοντα, που ολοκλήρωσαν το έργο της σωτηρίας μας.

Ο Άγιος Ιωσήφ όμως είναι και ένα παράδειγμα για τον τρόπο άσκησης των βουλευτικών καθηκόντων αλλά και μια απάντηση σε αυτούς που ορέγονται τον χωρισμό κράτους-εκκλησίας.

Κοιμήθηκε ειρηνικά. Η μνήμη του εορτάζεται στις 31 Ιουλίου. Κι όμως, ενώ προσέφερε τόσα πολλά, δεν υπάρχει ούτε ιδιαίτερη ακολουθία, ούτε αποδίδονται ιδιαίτερες τιμές, εκτός από εκείνες που αποδίδονται στις Μυροφόρες, την Τρίτη Κυριακή από το Πάσχα, παρόλο που στις ενέργειες και την προσφορά αυτού του ανθρώπου, οφείλουμε τον Πανάγιο Τάφο, η πλάκα του οποίου μας αποδίδει την ιδιότητα του Χριστιανού και μάλιστα του Ορθοδόξου.

Ας εκφράσουμε την ευγνωμοσύνη μας και ας τον παρακαλέσουμε να μεσιτεύει και για μας στον Κύριο

ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟΝ

Ηχος γ΄ (Θείας πίστεως)

 Τόλμης πρότυπον και παρρησίας. Συ απέπλυνας βροτών αισχύνην, κηδευτής του Σωτήρος γενόμενος. Τον γαρ  Σον Τάφον  τω Κτίστη δωρούμενος, εις τους αιώνας μαρτυρείς την Ανάστασιν. Αριμαθαίας Ιωσήφ, βουλευτά τρισόλβιε, δυσώπει τον Ζωοδότην Κύριον, δωρηθήναι και ημίν, πατρίδα την ουράνιον