ΥΠΑΚΟΗ ΚΑΙ ΕΥΛΟΓΙΑ

ΥΠΑΚΟΗ ΚΑΙ ΕΥΛΟΓΙΑ

«Ἐπὶ τῷ ρήματί σου χαλάσω τὸ δίκτυον....»

ΘΑΛΑΣΣΟΔΑΡΜΕΝΟΣ καὶ κατάκοπος ἦταν ὁ Σίμων. Μιὰ ὁλόκληρη νύκτα ἀγωνίσθηκε, ἵδρωσε, κοπίασε, μόχθησε γιὰ νὰ πιάσει λίγα ψάρια. Ἀλλὰ μάταια. Τίποτα, ἀπολύτως τίποτα δὲν ἔπιασε. Οὔτε ἕνα ψαράκι. Χαμένος κόπος! Ἄδικη ταλαιπωρία.

Ὁ Σίμων μὲ τοὺς συντρόφους του πλένουν καὶ καθαρίζουν στὴν παραλία τὰ δίχτυα σκυθρωποί, ἀμίλητοι, μελαγχολικοί, καθὼς τοὺς πλησιάζει ὁ θεῖος Διδάσκαλος, περιστοιχισμένος ἀπὸ τὰ πλήθη. Ἀνεβαίνει στὴ βάρκα καὶ συνεχίζει τὴ θεία του διδασκαλία. Καὶ ὅταν τελείωσε, ἀπευθύνεται στὸν Σίμωνα καὶ τοῦ λέει: «Ἐπανάγαγε εἰς τὸ βάθος καὶ χαλάσατε τὰ δίκτυα ὑμῶν εἰς ἄγραν». Καὶ τότε ὁ κουρασμένος Σίμων, ἀπαντᾶ: «Ἐπιστάτα, δι’ ὅλης τῆς νυκτὸς κοπιάσαντες, οὐδὲν ἐλάβομεν...»

Α΄ Ὑπακοὴ κι ἐμπιστοσύνη.

 Καὶ ἐμᾶς συχνὰ ὁ Κύριος μᾶς συναντᾶ στενοχωρημένους καὶ ἀπελπισμένους. Ἀτομικὲς δυσκολίες, θλίψεις οἰκογενειακές, ψυχικὲς ἀπογοητεύσεις μᾶς φέρνουν στὴ θέση τοῦ Πέτρου.

Πόσες φορὲς κι ἐμεῖς δὲν ρίξαμε τὰ δίχτυα μέρες καὶ μῆνες καὶ χρόνια γιὰ νὰ πετύχουμε κάτι ὑλικὸ ἢ πνευματικὸ καὶ τὰ τραβήξαμε τελείως κενά; Κι ἀπελπιζόμαστε τότε, δὲν γίνεται τίποτα, λέμε, κι ἐγκαταλείπουμε τὴν προσπάθεια.

Κι ὅμως ὁ Κύριος λέει κάτι παράξενο στὸν Πέτρο: νὰ ξαναρίξει τὰ δίχτυα. Κι ὁ Πέτρος ὑπακούει. Παραμερίζει τὴν πείρα του, τὶς γνώσεις του, τὴν ἀποτυχία τῆς νύχτας... Καὶ μὲ ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη καὶ ὑπακοὴ ἀπαντᾶ: «Ἐπὶ τῷ ρήματί σου χαλάσω τὸ δίκτυον».

Ἄς προσέξουμε τὴν ἀπάντηση αὐτή. Ἀφοῦ ἐσύ, Κύριε, διατάσσεις, ἔστω κι ἂν στὰ ἀνθρώπινα μάτια μας φαίνεται ἡ διαταγή σου ἀπραγματοποίητη, προορισμένη νὰ ἀποτύχει, ὅμως ἐγὼ θὰ ὑπακούσω. Θὰ ρίξω ξανὰ τὰ δίχτυα. Θὰ πάω πάλι γιὰ ψάρεμα!

Αὐτὴ ἡ ὁλοπρόθυμη κι ὁλόθερμη ἐμπιστοσύνη καὶ ὑπακοὴ στὸ θεῖο θέλημα, αὐτὴ ἡ ἀκλόνητη πίστη του, ἦταν ὁ μεγάλος μαγνήτης ποὺ τράβηξε τὴ μεγάλη εὐλογία τῆς ὑπερφυσικῆς ἁλιείας τὴ μέρα ἐκείνη. Κι ἀκόμα, ἦταν τὸ προοίμιο τῆς μεγάλης δωρεᾶς ποὺ δέχθηκε ὁ μέχρι τότε ἀσήμαντος ψαρᾶς τῆς Γεννησαρέτ: «Ἀπὸ τοῦ νῦν ἀνθρώπους ἔσῃ ζωγρῶν».

Β΄ Ὄχι μόνο τότε.

Καὶ σήμερα ὁ Κύριος ἐπαναλαμβάνει: Ρίξε, ἄνθρωπε, καὶ πάλι τὰ δίχτυα σου. Συνέχισε τὸν ἀγῶνα σου. Μὴν ἀποκάμεις. Ἀγωνίσου μέχρι τέλους τῆς ζωῆς σου, χωρὶς δισταγμούς, χωρὶς μεμψιμοιρίες, χωρὶς διακοπή. Ἂν ἔχουμε τὴν ἐμπιστοσύνη καὶ τὴν πίστη τοῦ Πέτρου, θὰ ἀπαντήσουμε: «Ἐπὶ τῷ ρήματί σου χαλάσω τὸ δίκτυον». Θὰ ρίξω τὸ δίχτυ. Καὶ θὰ συνεχίσουμε τὸν ἀγῶνα παρ’ ὅλα τὰ ἐμπόδια ποὺ σίγουρα θὰ συναντήσουμε. Θὰ συνεχίσουμε τὴν προσπάθεια γιὰ τὴν ἠθική μας βελτίωση, τὴν προσπάθεια γιὰ τὴν πρόοδό μας στὴν ἀρετή, τὴν καλυτέρευση τοῦ ἑαυτοῦ μας.

Καὶ θὰ τὸ κάνουμε μὲ ὄρεξη καὶ ἐνθουσιασμό. Θὰ μᾶς ἐνισχύει ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ θὰ νικᾶμε καὶ θὰ νιώθουμε πλούσια τὴν καρποφορία. Θὰ λάβουμε κι ἐμεῖς προσωπικὴ καὶ πλούσια πείρα στὸ θέμα αὐτό: Κενὰ δίχτυα χωρὶς τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ. Γεμᾶτα, ὅταν ἡ πίστη μας ἑλκύσει τὴ θεία Του χάρη.

Ἀλλοίμονο σ’ ἐκείνους ποὺ ἀποτελματώνονται μέσα στὴ μιζέρια τοῦ σκεπτικισμοῦ, τῶν ἀτέλειωτων ὑπολογισμῶν καὶ τῶν αἰώνιων δισταγμῶν. Ἀλλοίμονο σ’ ἐκείνους ποὺ μπροστὰ σὲ μερικὲς ἄκαρπες προσπάθειες παραδίνουν τὰ ὅπλα καὶ μένουν στὴν ἀπελπισία.

Ἐμεῖς μὲ ἐμπιστοσύνη ἂς ποῦμε στὸν Κύριο: Κύριε, ἀφοῦ Ἐσὺ τὸ θέλεις, θὰ συνεχίσουμε τὸν ἱερό μας ἀγῶνα, ἔστω κι ἂν γύρω μας μύριες φωνὲς μᾶς ψιθυρίζουν τὸ ἀντίθετο. Θὰ προχωρήσουμε μὲ τὴν ἀκλόνητη πίστη τοῦ Σίμωνα, μὲ τὴν καρτερικὴ ὑπακοὴ τοῦ κουρασμένου ψαρᾶ. Θὰ συνεχίσουμε τὸν ἀγῶνα μας ἔχοντας στὰ χείλη μας τὰ λόγια τοῦ ἀποστόλου: «Ἐπὶ τῷ ρήματί σου χαλάσω τὸ δίκτυον».

Περιοδικό Ζωή