Η ΕΥΤΧΙΑ ΚΑΙ Η ΄΄ΔΥΣΤΥΧΙΑ'' ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ - ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΚΛΩΝΗ

Ο τίτλος της σημερινής μας παρουσίασης περιλαμβάνει τις λέξεις ευτυχία και δυστυχία .

Εύλογα διερωτάται κανείς πως είναι δυνατόν τα Χριστούγεννα , η γλυκύτατη και ωραιότερη εορτή του εκκλησιαστικού έτους να εμπεριέχει δυστυχία.

    Τα Χριστούγεννα , είναι η Γέννησις του Χριστού , η κατά σάρκαν έλευση του Κυρίου  στον κόσμο , η σπουδαία αυτή Δεσποτική εορτή  με βαθύ και ουσιαστικό νόημα για την ίδια την ύπαρξη μας που ωστόσο  εμείς οι ίδιοι εθελοτυφλώντας εμμένουμε στα  καταναλωτικά και κοσμικά Χριστούγεννα.

Χριστούγεννα σημαίνουν οι στολισμένοι με φωτάκια δρόμοι, οι στολισμοί στις πλατείες, η αφθονία υλικών αγαθών στο τραπέζι μας, η ανταλλαγή δώρων, η προσδοκία των αργιών  ή ακόμη και χριστουγεννιάτικες διακοπές με ενδεχομένως κάποιο ταξίδι ; Όλα αυτά σαφώς είναι καλά και ωραία και μηδέποτε κατακριτέα αλλά όχι όμως ουσιαστικά και πρωτεύοντα .Όλα αυτά  αποτελούν τη ΄΄ δυστυχία  ΄΄ των Χριστουγέννων. Όταν έχεις ένα γεμάτο από φαγητά και ποτά γιορτινό τραπέζι αλλά  η καρδιά σου είναι άδεια από αγάπη και ελεημοσύνη , αυτό είναι δυστυχία .

   Η ευτυχία έρχεται όταν συνηδητοποιήσουμε  ή ακόμη καλύτερα όταν ζήσουμε τί είναι αυτή η γιορτή ,όταν καταλάβουμε ότι σε μια φτωχική φάτνη σε ένα μικρό χωριό ,αυτό της Βηθλεέμ ξεκίνησε η σωτηρία μας .Ο Θεός βάζει όλη του την Αγάπη και κατέρχεται στον κόσμο με την ένδυση της ανθρώπινης φύσης .Ο Χριστός δεν γεννάται μόνο τα Χριστούγεννα αλλά κάθε μέρα σε όσους επιθυμούν να σωθούν , γιατί υπάρχουν και αυτοί που δεν θέλουν να σωθούν. Ο  Θεός δεν είχε ανάγκη γεννήσεως αλλά με την απέραντη αγάπη Του ήλθε στον κόσμο όχι με τρόπο μαγικό αλλά με τον ίδο τρόπο που ερχόμαστε όλοι στον κόσμο , με σύλληψη ,κυοφορία και γέννηση, γι αυτό και εμείς επιβάλλεται αυτές τις ημέρες της προετοιμασίας μας για την εορτή να καλλιεργήσουμε την σιωπή της ψυχής για να ακούσουμε τον ουράνιο λόγο , καθώς τη νύχτα που γεννήθηκε ο Χριστός μίλησαν οι ουρανοί και να καλλιεργήσουμε επίσης την δύναμη της συγχωρητικότητας.

   Το να  δίνεις  αποτελεί θεική  πράξη, το να παίρνεις αποτελεί μια ανθρώπινη συμπεριφορά , αυτό έκανε και ο Χριστός, ήλθε στον κόσμο, θυσιάστηκε για τον άνθρωπο , σταυρώθηκε και αναστήθηκε και δεν ζήτησε τίποτα παρά μόνο «Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν » (Μάρκ. η΄ 34) , δηλ. όποιος θέλει ελεύθερα να Τον ακολουθήσει  για να πραγματοποιήσουμε στην ζωή μας το καλό που ἐπιθυμοῦμε.

    Ο εγωιστής άνθρωπος  έχει ερίθειαν, έχει οξύτητα θυμού, έχει απαιτήσεις που γεννούν παράπονα και θλίψη. Ο ταπεινός , όπως οι ποιμένες  προσέφεραν ταπεινά τα δώρα τους , έχει υπομονή ,έχει γλυκύτητα, έχει βαθιά εγκατεστημένη την ειρήνη και την πραότητα. Η ένωσή μας με τον νεογέννητο Χριστό αφενός προϋποθέτει, αφετέρου ενισχύει και επιπλέον χαρίζει καθαρότητα και πραότητα. Εμείς καταβάλουμε λίγο ανθρώπινο κόπο προς αυτές τις δυο κατευθύνσεις κι η Χάρις του Θεού μας τα χαρίζει υπερεκπερισσού.

   Τον σύγχρονο άνθρωπο τον καταλαμβάνει άγχος και άγχος  είναι να μην εμπιστεύεσαι τον Θεό.

Πόσο σημαντκό είναι να να συνειδητοποιήσουμε  ότι μπορεί να είμαστε γύρω από ένα γιορτινό τραπέζι , να έχουμε γελάσει ,να έχουμε ανταλλάξει δώρα , να είμαστε με τόσο κόσμο μαζί αλλά στην πραγματικότητα να νιώθουμε μόνοι μας .Πόσοι και πόσες φόρες έχουμε νιώσει όλοι μας αυτό το συναίσθημα και τότε δεν θα πρέπει να λέμε ότι ο Θεός μας ξέχασε ή ότι μας εγκατέλειψε αλλά το ακριβώς αντίθετο .Ο Θεός ποτέ δεν ξεχνά, ο Χριστός έγινε άνθρωπος για να μας πει: Να,έτσι πρέπει να είναι ο  άνθρωπος.

      Η φάτνη της Γεννήσεως  είναι η καρδιά μας που οφείλουμε να έχουμε πάντοτε ανοιχτή και ζεστή για να μπορούμε να υποδεχόμαστε τον Χριστό , γιατί έρχεται και μας συναντά καθημερινά στα πρόσωπα που βλέπουμε από το πρωί που θα ξεκινήσει η μέρα μας έως το βράδυ που θα κοιμηθούμε.Οι ποιμένες μας  διδάσκουν την πραότητα και την ταπεινότητα που πρέπει να έχουμε στην ζωή μας , το άστρο της Βηθλεέμ είναι το φώς της ζωή μας για  να κινούμαστε στο δρόμο της  Αγάπης , της προσφοράς  και της ανιδειοτέλειας.

     Η Γέννηση του Χριστού εκτός από ένα αδιαμφισβήτητο ιστορικό γεγονός είναι και  «το μέγα της ευσεβείας μυστήριον» (Α’ Τιμ. 3,16), και κατά  τη σαφή διδασκαλία των Πατέρων της Εκκλησίας «ό,τι ενώνεται με τον Χριστό, εκείνο και σώζεται».

Κάθε πιστός χριστιανός δεν έχει κανένα λόγο να αμφιβάλλει ούτε για την άμωμο σύλληψη του Ιησού, ούτε για το Άστρο, ούτε για το προσκύνημα των Μάγων. Δυστυχώς όμως αυτή η τόση ωραία χριστιανική εορτή  έχει πάψει προ πολλού να εξυπηρετεί τις όποιες θρησκευτικές, συναισθηματικές ή ψυχικές ανάγκες των ανθρώπων. Στο σύγχρονο κόσμο τα Χριστούγεννα έχουν ιδιαίτερη σημασία για την καταναλωτική αγορά. Όλα σχεδόν τα έθιμα των Χριστουγέννων δημιουργούν σημαντική διακίνηση προϊόντων. Ο τζίρος της παιχνιδοβιομηχανίας κατά τη διάρκεια των γιορτών των Χριστουγέννων αγγίζει το μισό των ετήσιων πωλήσεων. Τώρα πώς συνδυάζονται με το πνεύμα των Χριστουγέννων οι πλαστικές φάτνες, τα λαμπάκια led , ο Άγιος Βασίλης της Coca cola ,τα στολισμένα δέντρα, οι γαλλικές σαμπάνιες, τα ρεβεγιόν,  αυτό μόνον οι καταναλωτικοί «πιστοί» το γνωρίζουν .

     Τί γιορτάζουμε τελικά τα Χριστούγεννα; Το ότι «ο Θεός έγινε άνθρωπος για να γίνει ο άνθρωπος Θεός!» Τα Χριστούγεννα αποτελούν την κορωνίδα όλης της νοσταλγίας της ανθρωπότητας και η άσβεστη δίψα της για νόημα και καλωσύνη…»  κατά τον π. Αλέξανδρο Σμέμαν. Πέρα και μέσα από την πανηγυρική ατμόσφαιρα των ωραίων εκκλησιαστικών ύμνων, εκείνο που χρειάζεται για τη φανέρωση των συνεπειών της Γεννήσεως του Χριστού είναι το προσωπικό ταπεινό γονάτισμα του καθενός μπροστά στη φάτνη και η απόφαση υπαρξιακού  διαλόγου της οντολογικής μας υπόστασης με τον γεννηθέντα και πάντοτε παρόντα μέσα στον κόσμο Χριστό.

     ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΚΛΩΝΗ

            ΘΕΟΛΟΓΟΣ